dün gece biri almış başımı, sıktıkça sıkıyor, öleceğim lan, öyle böyle değil. "imdat, (yani help, help me!!)" diye bağırıyorum, hatta evin içinde birileri yerlerde yatıyor. duyan yok sesimi. "sesim çıkmıyor, niye" diye düşünürken kavradım herifi belinden, vurdum kafasını duvara, vurdum duvara. sonra bir "imdat" diye daha bağırdım ve uyandım. karabasanmış a q.
şu karabasan illeti eskiden çok uğrardı yanıma, alışkanlık işte, geceleri yastağımın altında kılıç, yatağın hemen yanında zagor dan taklit çekiç ile uyurum o yüzden. hatta kutsal kitapları her zaman belimin üstünde taşımışımdır, her zaman abdestli gezmişimdir, toprak benden davacı olamaz mahşer günü, kolaymı lan, ayağım cünüp olarak toprağa basmasın diye, daima banyoda sevişmişimdir. o kadar dikkat ederim bu işlere! ama alışmıştım şerefsize, geldiğinde "siktir git lan!" diye bağırıp yollardım. bu sefer farkına varamazdım. herhalde beni boğazladığı için olsa gerek.
karabasan denilen şey vücut ile beyinin farklı zamanda uyanması. yani önce beyin uyanıyor, vücut uyanamıyor, öyle kaskatı kalıyorsunuz, sesiniz bile çıkmıyor, felçli gibisiniz anlayacağınız. en sonunda vücut da uyanınca, her şey normale dönüyor. sanıldığı gibi cinler sırtınıza binmiyor, sizi taciz etmiyor, boğmaya çalışmıyor. nas suresini okumak ise size sadece psikolojik bir rahatlama olarak geri döner. yani etkisi açısından, benim söylediğim ile okunan dua arasında temelde bir fark yok.
ama feci oldum, "açayım" dedim tv yi, açtım, bir de ne göreyim? orlando-lakers maçı. hidayet in maçı. sesi gelsin, "siktir et, uyu yavrum" dedim tekrar kendi kendime. ne uykusu, hepsi çekip gitmiş, beni terk etmiş. bende başladım maça.
ilk devre orlando felaket. bir tel lewis oynuyor. hidayet varla yok arası bir şey. polonyalı bir gülyabani var takımda, gördüm onu tekrar, "uyuma lan, rüyana girer bu şerefsiz" dedim kendi kendime.
nihayet üçüncü çeyrek başladı ve hidayet de başladı. ikilik, üçlük, asist derken maçın sonu geldi ve kobe'yi bir blokladı şerefsiz, öyle böyle değil. harbi bak, ben öyle blok görmedim ömrü hayatımda. mvp nin başına geçirdi topu, tv defalarca gösterdi hareketi, oha, harbiden oha, "o neydi lan öyle" dedim kendi kendime. yuh aq.
maç bitti ve orlando magic kaybetti. lewis ile hidayet oraya kadar getirebildi takımı. howard biraz daha etkili olabilse rahat kazanırlardı. 40 sayıdan sonra kobe nin canı çıkmış, belli. 2 gün sonra seri orlando'da. 30 un altında kalabilirse kobe, 3 maçı da alabilir orlando. hadi hayırlısı...
saat oldu 06:00. bir daha uyku tutmadı doğal olarak. enfes bir blok kaldı aklımda, hemde güzelinden...
nba oyuncuların vesikalık fotoğraflarına dikkat ederseniz eğer hepsinin sırıttığını farkedersiniz. biri de çatık kaşlı, karizmatik bir bakış atar dersiniz belki ama, yok, hepsinin salakça sırıtışları var. hatta howard'ın buna benzer bir fotosunu kazara askerde çektirdim. tüm askeri kimliklerimde o iğrenç yüzüm ve geniş alnım görünmüştü. kafa zaten 3 numara, rezillikti. wade'in pezevenk sırıtışına girmek bile istemiyorum. neyse, sanırım nba yönetimi vesikalık fotoları böyle istiyor.
rajon rondo hariç. herif sanki memleketinden yeni ayrılmış ve köle gemisine zorla bindirilmiş gibi. belki adının türkçe argodaki anlamını biliyor! rajon kesiyor! 
Kayıtlar
