Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κυπριακό. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κυπριακό. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

Σταθμισμένη ψήφος: Μια εξαιρετική ιδέα

Στην τρέχουσα διαδικασία των συνομιλιών, δεν γνωρίζω ακριβώς πού βρίσκεται το ζήτημα της εκτελεστικής εξουσίας. Μπορούμε όμως να πούμε με βεβαιότητα ότι η εκτελεστική εξουσία θα ασκείται με συμμετοχή και των Ελληνοκυπρίων αλλά και των Τουρκοκυπρίων. Δεν είμαι σίγουρος ποιες συγκεκριμένες αρμοδιότητες θα ασκούνται από την κεφαλή της εκτελεστικής εξουσίας του Ομοσπονδιακού κράτους. Ανεξαρτήτως αυτού όμως, διάφορα σενάρια είναι πιθανά (η παράθεση είναι ενδεικτική): Πρόεδρος Ε/Κ με Τ/Κ Αντιπρόεδρο, εκ περιτροπής Προεδρία Ε/Κ και Τ/Κ, προεδρικό συμβούλιο με συμμετοχή Ε/Κ και Τ/Κ.

Όπως αντιλαμβάνεται κάποιος, σε κάθε μια από τις ανωτέρω αναφερόμενες λύσεις, δημιουργούνται διάφορα ζητήματα: η ανάγκη αποτελεσματικής συμμετοχής και των δύο κοινοτήτων στην άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας, μπορεί υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει εμπόδιο στη λειτουργικότητα, δηλαδή τη δυνατότητα λήψης απόφασης χωρίς υπερβολικά περίπλοκες διαδικασίες, χωρίς πολλαπλά δυσεπίλυτα αδιέξοδα και σε εύλογο χρόνο. Επίσης, έλλειψη αποτελεσματικής συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων θα μπορούσε να αποβεί καθοριστική για τη βιωσιμότητα (ακόμα και αν περνούσε από τα δημοψηφίσματα).

Υπάρχει μια εξαιρετική ιδέα, η οποία δεν γνωρίζω από ποιον συγκεκριμένα προτάθηκε στα πλαίσια των συνομιλιών του Κυπριακού που φέρει το όνομα «σταθμισμένη ψήφος». Τι σημαίνει όμως σταθμισμένη ψήφος;

Στα σενάρια που ανέφερα πιο πάνω, η επικρατούσα σκέψη είναι να εκλέγει η κάθε κοινότητα τον εκπρόσωπό της με καθολική ψηφοφορία όλων των μελών της κοινότητας. Δηλαδή οι Ε/Κ να ψηφίζουν όλοι και να εκλέγουν τους εκπροσώπους τους στο Προεδρικό Συμβούλιο ή τον Πρόεδρο (εκ περιτροπής ή όχι) και αντίστοιχα να εκλέγουν οι Τ/Κ τον δικό τους εκπρόσωπο. Η ιδέα της σταθμισμένης ψήφου έρχεται να το αλλάξει αυτό: Γιατί να μην συμμετέχουμε κι εμείς οι Ε/Κ στην εκλογή του Τ/Κ εκπροσώπου; Αντίστοιχα, γιατί να μην συμμετέχουν και οι Τ/Κ στην εκλογή του Ε/Κ εκπροσώπου;

Είναι προφανές ότι εάν οι εκπρόσωποι και των δύο κοινοτήτων εκλέγονται με καθολική ψηφοφορία όλων των πολιτών της Κύπρου, τότε στην πράξη η πλειοψηφία (Ε/Κ) θα εκλέγει τους εκπρόσωπους και των δύο κοινοτήτων. Διότι αν για παράδειγμα όλοι οι Τ/Κ ψηφίσουν τον Α για εκπρόσωπό τους, αλλά οι Ε/Κ ψηφίσουν τον Β, τότε θα εκλέγεται ο Β. Οπότε καθολική ψηφοφορία δεν μπορεί να υπάρξει διότι ουσιαστικά θα εξαφανιζόταν η φωνή των Τ/Κ.

Η σταθμισμένη ψήφος έρχεται να το διορθώσει αυτό με τον εξής τρόπο: Κάθε κοινότητα να συμμετέχει στην εκλογή του εκπροσώπου της άλλης κοινότητας κατά τον ίδιο αναλογικά τρόπο. Δηλαδή, όπως ακριβώς οι Τ/Κ (που ας δεχτούμε ότι αποτελούν το 20% του συνόλου) θα συμμετέχουν στην εκλογή του Ε/Κ εκπροσώπου κατά 20%, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να συμμετέχουν οι Ε/Κ στην εκλογή του Τ/Κ εκπροσώπου, δηλαδή κατά 20%. Θα ψηφίζουμε όλοι οι Ε/Κ για την εκλογή του Τ/Κ εκπροσώπου, όμως η συνολική βαρύτητα των ψήφων μας θα είναι 20%. Δεν είναι δύσκολο να γίνει πράξη αυτό, αφού αν δεχτούμε ότι οι Ε/Κ είμαστε το 80% του συνόλου, τότε κάθε μία ψήφος Ελληνοκύπριου για την εκλογή του Τουρκοκύπριου θα μετρά ως 0,25.

Μπορεί να φαίνεται περίπλοκο για μερικούς το μαθηματικό κομμάτι, όμως η ιδέα αυτή στηρίζεται στη σκέψη ότι για να λειτουργήσει ένα σύστημα όπως η ιδιόμορφη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία που συζητούμε εδώ και τόσα χρόνια, θα πρέπει οι ηγέτες και εκπρόσωποι των δύο κοινοτήτων στο ανώτατο επίπεδο, που θα είναι η εκτελεστική εξουσία του Ομοσπονδιακού κράτους, να μπορούν να συνεργαστούν και να συναποφασίσουν.

Η σταθμισμένη ψήφος θα αναγκάσει τους υποψηφίους και των δύο κοινοτήτων σε μια τέτοια εκλογική διαδικασία να απευθυνθούν αναγκαστικά και στο κοινό της άλλης κοινότητας. Το 20% μπορεί να μην είναι πολύ μεγάλο, αλλά σίγουρα δεν είναι μικρό, για να επηρεάσει και ίσως ακόμα και να καθορίσει ένα εκλογικό αποτέλεσμα. Με σταθμισμένη ψήφο, μπορούμε να πούμε ότι και από τις δύο κοινότητες είναι πολύ πιθανό να εκλεγούν άνθρωποι που είναι υπέρ του νέου κράτους, υπέρ της εφαρμογής και της βιωσιμότητας της λύσης, οι οποίοι θα είναι έτοιμοι να συνεργαστούν και να φανούν διαλλακτικοί για να επιλυθούν τα οποία προβλήματα ανακύπτουν.

Πρόκειται για μια ιδέα που φαίνεται επουσιώδης, όμως θα μπορούσε θεωρώ να έχει καταλυτικό ρόλο στην επιβίωση της λύσης που θα συμφωνηθεί. Μπορώ να απαριθμήσω και άλλα θετικά, αλλά δεν θα ήθελα να μακρυγορήσω κι άλλο. Είναι πιστεύω προφανείς οι λόγοι που μια τέτοια ρύθμιση πρέπει να περιληφθεί σε μια νέα ενδεχόμενη συμφωνία ανεξαρτήτως του πώς ακριβώς θα καταλήξει να είναι η τελική εικόνα της εκτελεστικής εξουσίας.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια

Η διαφορετική άποψη είναι απολύτως σεβαστή. Ακόμα και αυτή που μπορεί από κάποιους να θεωρείται «αιρετική» ή «ακραία». Η κριτική επίσης είναι αποδεκτή. Μάλιστα, είναι και ωφέλιμη όταν συνοδεύεται με αντιπροτάσεις και εναλλακτικές. Το ψέμα όμως, όχι μόνο δεν είναι ωφέλιμο, αλλά είναι ζημιογόνο. Καμία εκτίμηση, κανένα επιχείρημα, καμία χάραξη στρατηγικής δεν μπορεί να είναι σωστή/ωφέλιμη, εάν στηρίζεται σε ψέματα, δηλαδή σε «γεγονότα» που απέχουν από την πραγματικότητα.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Γεγονός: Αποτελεί μία από τις συγκλίσεις που έχουν ανακοινωθεί εδώ και μήνες, η αναγνώριση των 4 βασικών ελευθεριών. Έχει επεξηγηθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και άπειρες φορές από τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο. Έχει επεξηγηθεί με πολύ απλά λόγια: Στη λύση που συζητούμε, έχει ήδη συμφωνηθεί ότι ο καθένας, είτε είναι Ελληνοκύπριος, είτε είναι Τουρκοκύπριος, θα έχει το δικαίωμα να κινείται, να εργάζεται, να αγοράζει περιουσία και να εγκαθίσταται όπου θέλει σε ολόκληρη την Κύπρο. Έχει επίσης επεξηγηθεί ότι περιορισμός μπορεί να υφίσταται μόνο αναφορικά με την άσκηση εκλογικών δικαιωμάτων σε τοπικό επίπεδο και μετά από κάποιο ποσοστό. Δηλαδή σε ένα Δήμο που ανήκει στο Τουρκοκυπριακό συνιστόν κρατίδιο, θα μπορούν να κατοικούν χωρίς περιορισμό Ε/Κ, όμως εκλογικά δικαιώματα θα μπορούν να ασκούν μέχρι το 20% του εκλογικού σώματος. Δηλαδή σε 100 άτομα που θα έχουν δικαίωμα ψήφου για Δήμαρχο, μόνο 20 μπορεί να είναι Ε/Κ. Οι υπόλοιποι θα είναι ετεροδημότες, δηλαδή θα ψηφίζουν Δήμαρχο αλλού από εκεί που κατοικούν.

Διαφορετικές απόψεις και κριτική:
1. «Είναι πολύ μεγάλος περιορισμός να μην έχουμε όλοι δικαίωμα ψήφου εκεί που κατοικούμε και γι’ αυτό απορρίπτω αυτή τη ρύθμιση».
2. «Γιατί 20%; Το ποσοστό αυτό είναι αυθαίρετο, έπρεπε να ήταν 40%».
3. «Μπορεί να μας είπαν ότι είναι συμφωνημένο, αλλά πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο συμφωνημένο με την άλλη πλευρά. Υποπτεύομαι ότι η τελική ρύθμιση θα είναι πολύ χειρότερη».

Ψέματα:
1. «Οι Ε/Κ δεν θα μπορούν ούτε να εγκαθίστανται, ούτε να εργάζονται στην τ/κ συνιστώσα πολιτεία μετά τη λύση, αλλά να πηγαίνουν μόνο διακοπές!»
2. «Οι 4 βασικές ελευθερίες δεν αναγνωρίστηκαν και θα έχουν περιορισμούς που θα αποφασίζει το συνιστόν κρατίδιο. Το είπε ξεκάθαρα στις δηλώσεις του ο Μουσταφά Ακιντζί».

Μερικές φορές το ψέμα μπορεί να μοιάζει με έκφραση άποψης, αλλά η διαφορά είναι διακριτή. Το ψέμα παρουσιάζει κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ως γεγονός ή το ανάποδο. Το τελευταίο διάστημα έχουμε δυστυχώς ακούσει πολλά και εμφανέστατα ψέματα αναφορικά με τις συνομιλίες για επίλυση του κυπριακού. Αυτό είναι απλώς ένα από τα πιο χαρακτηριστικά.

Όπως έχω αναφέρει και στην αρχή, διαφορετικές απόψεις ή εκτιμήσεις ή ερμηνείες είναι σεβαστές. Τα ψέματα όμως, που λέγονται από αρχηγούς κομμάτων και πολιτικά πρόσωπα, πρέπει να καταδικάζονται από όλους και οι λόγοι είναι προφανέστατοι. Είναι επίσης προφανές ότι δεν πρόκειται για άγνοια, έλλειψη κατανόησης της ελληνικής γλώσσας ή έλλειψη αντίληψης. Πρόκειται για εσκεμμένα και προσχεδιασμένα ψέματα, τα οποία λέγονται εν γνώσει του αληθούς γεγονότος.

Με προβληματίζουν ιδιαίτερα οι λόγοι για τους οποίους κάποιος επιλέγει να «πουλήσει» ψέματα. Υποψιάζομαι ότι πρόκειται για λόγους ικανοποίησης συγκεκριμένων ακροατηρίων, για λόγους προσέλκυσης νέων ψηφοφόρων σε προεκλογικές, για λόγους που έχουν να κάμουν με προσπάθεια αυτοδικαίωσης, και εν κατακλείδι, με προσωπικές φιλοδοξίες. Το σίγουρο είναι ένα: Ότι με τα ψέματα αυτά, οι συγκεκριμένοι πολιτικοί δεν εξυπηρετούν το καλό του τόπου, αφού όχι μόνο δεν είναι ωφέλιμοι, αλλά προκαλούν και ζημιά. Και η ζημιά είναι ξεκάθαρη, διότι όλοι μας, μέσα σε αυτή την πλημμύρα πληροφοριών και ειδήσεων, καταλήγουμε να πιστεύουμε σε ψέματα και να είμαστε εντελώς παραπληροφορημένοι.

Θα ήταν καλό να ξέρουν όμως, ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Αργά ή γρήγορα, ο ψεύτης ξεσκεπάζεται και η αλήθεια αποκαλύπτεται. Επιπρόσθετα, με αυτό τον τρόπο, χάνουν και οι ίδιοι οι ψεύτες την έξωθεν καλή μαρτυρία για την καλοπιστία τους. Η «κριτική» κάποιου που έχει χρησιμοποιήσει πολλές φορές ψέματα για να επιχειρηματολογήσει είναι εξ αντικειμένου κακόπιστη, αφού δεν αναλύει την πραγματικότητα για να ασκήσει κριτική, αλλά αντίθετα αναζητά κάτι από την πραγματικότητα, το οποίο να διαστρεβλώσει, να παρουσιάσει ψευδώς και να ασκήσει μετά την – συνήθως ισοπεδωτική και μηδενιστική – κριτική του.

Συμπερασματικά, σε αυτές τις κρίσιμες ώρες για τον τόπο μας, κάποιοι - τους οποίους προτιμώ να μην κατονομάσω - με τα ψέματά τους, προσπαθούν να μας στραβώσουν, για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς και όχι το καλό της πατρίδας μας. Όμως, το ρητό του πυροβολικού μας τονίζει: "Ισχύς δια της γνώσεως". Γνώση όμως της πραγματικότητας και της αλήθειας. Μόνο αυτή είναι πραγματικά ωφέλιμη.

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

Μια εμπνευσμένη ομιλία

Νιώθω έντονη την ανάγκη να μοιραστώ τις δηλώσεις του Πρόεδρου της Δημοκρατίας, Νίκου Αναστασιάδη, μέρος των οποίων δημοσιεύτηκε στο facebook στις 5/9/2016. Νιώθω ότι απευθύνονται στον καθένα από μας, ανεξαρτήτως πολιτικών ή κομματικών τοποθετήσεων, ανεξαρτήτως των όσων "βεβαιοτήτων" έχουμε ο καθένας στο κεφάλι του. 

Μπροστά μας έχουμε κρίσιμες μέρες συνομιλιών που θα καθορίσουν αν θα καταλήξουμε σε ένα τελικό πλαίσιο λύσης ή όχι. Ακολούθως, αν υπάρξει κατάληξη (ένα μεγάλο "αν"), θα πρέπει να το μελετήσουμε, να το αναλύσουμε, να ενημερωθούμε και αναλόγως να αποφασίσουμε. Με συναίσθηση ευθύνης προς την πατρίδα μας και τα παιδιά μας.

Αλλά θεωρώ πολύ σημαντικό να λάβουμε υπόψη τα ακόλουθα λόγια που ίσως θα έπρεπε να έχουν ειπωθεί από τους πολιτικούς μας πριν πολλά χρόνια:

"Διερωτώμαι και θα πρέπει τον καθένα να προβληματίσει: Υπάρχει άλλος τρόπος ανάκτησης εδαφών ή επιστροφής περιουσιών; Υπάρχει άλλη επιλογή ανάσχεσης του εποικισμού; Υπάρχει άλλη οδός αποτροπής της μετατροπής του κατεχόμενου τμήματος σε τουρκική επαρχία; Υπάρχει άλλη μέθοδος διασφάλισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατοχύρωσης των τεσσάρων ελευθεριών, με πλήρη εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου σε ολόκληρη, και όχι τη σημερινά ελεγχόμενη περιοχή, της Κυπριακής Δημοκρατίας;"

Ας αναρωτηθούμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ για την απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Όσοι είναι έτοιμοι κάθε στιγμή να πουλήσουν ανέξοδο "πατριωτισμό", ας απαντήσουν συγκεκριμένα, ίσια και σταράτα.

Συμπτωματικά άκουσα μια σημερινή δήλωση του Νικόλα Παπαδόπουλου που είπε: "Δεν γνωρίζω αν δεν υπάρχει άλλη λύση από την υφιστάμενη που συζητείται αλλά αν αυτή είναι η αποδοχή των Τουρκικών θέσεων τότε δεν την αποδεχόμαστε". Η λογική και ο πατριωτισμός δεν μπορούν να δεχτούν μια τέτοια παντελώς ανεύθυνη τοποθέτηση. Η - χωρίς εναλλακτική πρόταση - μηδενιστική απόρριψη της πραγματικότητας, δεν πρόκειται να την αλλάξει.

Μια τελευταία παραίνεση: Ας παραμείνουμε ψύχραιμοι και νηφάλιοι, μετριοπαθείς και λογικοί, χωρίς ακρότητες και χαρακτηρισμούς αναμεταξύ μας. Τώρα είναι η ώρα της σύνεσης και της ενότητας. Και ναι, ακόμα λίγης υπομονής.

Το πληρες κείμενο (μπορείτε να το βρείτε εδώ):

Ας πάρουμε ένα μάθημα από όσα ζήσαμε σε αυτό τον τόπο. Από πολύ πριν τη δεκαετία του 1950 ποτίζουμε με αίμα τη χώρα μας.
Επειδή ακριβώς βρισκόμαστε σε κομβικό σημείο των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, θέλω σήμερα να το θέσω όσο πιο απλά και καθαρά μπορώ: Μέχρι πότε θα πιστεύουμε πως με μάχες και αίμα θα ζούμε σε αυτή τη χώρα;
Για πόσο θα πιστεύουν μερικοί πως αυτή η κατάσταση πραγμάτων, το σημερινό στάτους κβο, όπως το αποκαλούν, μπορεί να αποτελέσει –αν θέλετε- την εθνική απάντηση στη θυσία των ηρώων μας;
Η δική μου πεποίθηση είναι πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να δώσουμε ένα τέλος στα χρόνια των εντάσεων και της ανασφάλειας. Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να δώσουμε τα χέρια και να οδηγήσουμε τη χώρα μας σε πορεία ειρήνης, ασφάλειας, σταθερότητας και ευημερίας, καθώς θεωρώ πως δεν υπάρχει άλλη από την επιλογή της συνέχισης και υης εντατικοποίησης της προσπάθειας, ώστε το συντομότερο να απαλλαγούμε από την κατοχή και να επανενώσουμε την πατρίδα μας.
Διερωτώμαι και θα πρέπει τον καθένα να προβληματίσει: Υπάρχει άλλος τρόπος ανάκτησης εδαφών ή επιστροφής περιουσιών; Υπάρχει άλλη επιλογή ανάσχεσης του εποικισμού; Υπάρχει άλλη οδός αποτροπής της μετατροπής του κατεχόμενου τμήματος σε τουρκική επαρχία; Υπάρχει άλλη μέθοδος διασφάλισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατοχύρωσης των τεσσάρων ελευθεριών, με πλήρη εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου σε ολόκληρη, και όχι τη σημερινά ελεγχόμενη περιοχή, της Κυπριακής Δημοκρατίας;
Ανάλογοι προβληματισμοί πρέπει να απασχολήσουν και τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, που με νηφαλιότητα θα πρέπει να αναλογιστούν ποιο θα είναι το δικό τους μέλλον σε μια μοιρασμένη πατρίδα ή το όφελος τους από το τερματισμό της παρούσας κατάστασης.
Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως μόνο μέσα από μια κοινά συμφωνημένη λύση θα μπορέσουν να σταθούν ως ίσοι προς ίσους στη διεθνή κοινότητα και μόνο μέσα από τη λύση θα καταστούν πραγματικοί Ευρωπαίοι πολίτες.
Μόνο μέσα από τη λύση θα αποκτήσουν την οικονομική τους αυτοτέλεια.
Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν την ίδια ώρα πως η δική τους ασφάλεια δεν μπορεί να αποτελεί απειλή για τη δική μας κοινότητα.
Η διαπραγματευτική διαδικασία για την επίλυση του εθνικού μας προβλήματος βρίσκεται σε καθοριστική καμπή.
Εάν οι επόμενες συναντήσεις με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη, Mustafa Akıncı, αποδώσουν αυτά που προσδοκούμε και ελπίζουμε να αποδώσουν, τότε θα μπορούμε με περισσότερη βεβαιότητα να μιλήσουμε για θετική κατάληξη αυτής της μακροχρόνιας διαπραγματευτικής διαδικασίας.
Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μάς επιτρέπουν να είμαστε συγκρατημένα αισιόδοξοι.
Για αυτό και αν δεν ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση και δεν μπουν στο χαρτί όλα όσα έχουν συμφωνηθεί ως συγκλίσεις, αλλά και όσα θα πρέπει να συμφωνηθούν, δεν θα μπορούμε να μιλήσουμε για πλαίσιο λύσης. Και αυτό που θέλουμε να παρουσιάσουμε στον κυπριακό λαό είναι ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο λύσης, το οποίο να ανταποκρίνεται στις ανησυχίες, τις προσδοκίες, αλλά και τις ελπίδες Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και να μπορεί να εφαρμοστεί από την πρώτη μέρα της συμφωνίας.
Εκείνο που θέλω με έμφαση να τονίσω, αλλά και να επαναλάβω, είναι πως ο λαός θα έχει τον πρώτο αλλά και τελευταίο λόγο στην αποδοχή ή απόρριψη της τυχόν λύσης και όχι ο όποιος ηγέτης.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Περί προπαγάνδας

"Ένα ψέμα μπορεί να κάνει το γύρο του κόσμου, όσο η αλήθεια βάζει ακόμα τα παπούτσια της"
Μαρκ Τουέιν

Άρθρο του Κώστα Βενιζέλου που δημοσιεύεται σήμερα και μπορείτε να το βρείτε εδώ, έχει τίτλο: «Ακιντζί: Casus belli το φυσικό αέριο» και παράτιτλο: «Απειλές εκτοξεύει ο Ακιντζί απαιτώντας να χρησιμοποιηθούν «λογικά» οι υδρογονάνθρακες». Για όσους δεν είναι ιδιαίτερα λατινομαθείς, casus belli σημαίνει «αιτία πολέμου» ή «αφορμή πολέμου».

Για όσους είχαν όμως την περιέργεια να διαβάσουν τις πραγματικές δηλώσεις του Ακιντζί, όπως αυτές αποδελτιώθηκαν από το ΚΥΠΕ και στάληκαν σε όλα τα ΜΜΕ (μπορείτε να τις βρείτε εδώ), η πραγματικότητα απέχει κατά πολύ. Παρακαλώ διαβάστε τις πραγματικές δηλώσεις πριν με στήσετε στον τοίχο ως «υπερασπιστή του Ακιντζί».

Δεν είμαι υπερασπιστής κανενός. Θεωρώ όμως εξαιρετικά σημαντικό να ψάχνουμε όλοι μας τι πραγματικά συνέβηκε και τι πραγματικά ειπώθηκε, διότι μόνο τότε θα έχουμε επίγνωση της πραγματικότητας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όσο παράξενο κι αν ακουστεί σε κάποιους, καμία απειλή δεν εκστομίζει ο Ακιντζί και δεν υπάρχει κανένα casus belli! Διαβάστε τις δηλώσεις του και κρίνετε μόνοι σας!

Είναι σίγουρο ότι και ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος διάβασε τις αποδελτιωμένες δηλώσεις του Ακιντζί. Αναρωτιέμαι: Γιατί επέλεξε συνειδητά και εσκεμμένα να διαστρεβλώσει όσα ειπώθηκαν από τον Τουρκοκύπριο ηγέτη; Πού στοχεύει και ποιες εντυπώσεις θέλει να δημιουργήσει; Ας προβληματιστεί και ας κρίνει ο καθένας μόνος του. 

Σάββατο 6 Ιουνίου 2015

Η πορεία του ελληνικού ζητήματος τους τελευταίους 4,5 μήνες και παραλληλισμοί.

"Η λογική είναι ότι θα φοβηθούν, ότι τους απειλούμε με οικονομική αυτοκτονία και έχουμε βάλει το πιστόλι στον κρόταφο και από τον φόβο τους μην πιτσιλιστούν από τα αίματα, θα σπεύσουν να μας βοηθήσουν…"

Τάδε έφη Ευάγγελος Βενιζέλος, στην ομιλία του στην Ελληνική Βουλή (5/6/15). Βίντεο μπορείτε να βρείτε εδώ.

Η Ελλάδα διέρχεται πολύ κρίσιμες ώρες. Στο παρόν στάδιο, όλα τα σενάρια είναι πιθανά. Το ερώτημα παραμένει κατά πόσον θα επιδειχθεί σύνεση και υπευθυνότητα για να σωθεί η χώρα ή αν τελικά η ανικανότητα και η έλλειψη αντίληψης θα οδηγήσει στην ολοκληρωτική καταστροφή.

Η πορεία του ελληνικού ζητήματος τους τελευταίους 5 μήνες, είναι πολύ ενδιαφέρουσα (παρά την τραγικότητά της) σε σημείο που θα έπρεπε ίσως να μελετηθεί για να μας δώσει χρήσιμα μαθήματα. Θα μπορούσαμε να πούμε πως το βασικότερο μάθημα, από πλευράς πολιτικής και στρατηγικής είναι ότι στις περιπτώσεις που είσαι το αδύναμο μέρος μιας εξίσωσης και ο χρόνος λειτουργεί εναντίον σου, ο μαξιμαλισμός στις απαιτήσεις σου, θα οδηγήσει σε χειροτέρευση των δεδομένων εναντίον σου (φυσιολογικά), σε βαθμό που θα αναγκαστείς να αποδεχθείς πολύ χειρότερες λύσεις, από αυτές που θα είχες αν αποδεχόσουν τις αρχικές προτάσεις.

Για να το κάνουμε πιο ξεκάθαρο, ένα κυπριακό παράδειγμα αποτελεί η απόφαση για κούρεμα καταθέσεων. Αν θυμάστε, η πρώτη απόφαση που τέθηκε προς ψηφοφορία στην Κυπριακή Βουλή αφορούσε κούρεμα 4% σε όλους και 10% στα δάνεια άνω των €100.000 (δεν ξέρω αν θυμάμαι καλά τα νούμερα). Οι βουλευτές μας αντέδρασαν σπασμωδικά και φωνάζοντας από το έδρανο της Βουλής απέρριπταν μετά βδελυγμίας την πρόταση αυτή. Χωρίς καμία εναλλακτική επιλογή ενώπιον τους και χωρίς καμία απολύτως ιδέα για το πού θα μπορούσαν να βρεθούν αυτά τα χρήματα, οι Βουλευτές μας (στην πλειοψηφία τους) απέρριψαν την πρόταση. Στην εξίσωση αυτή όμως, η πλευρά μας ήταν η αδύνατη και επίσης, ο χρόνος κυλούσε εναντίον μας. Συνεπώς, ο μαξιμαλισμός, δεν ήταν η ωφέλιμη στρατηγική. Μια βδομάδα μόλις μετά, οι ίδιοι Βουλευτές αποδέχθηκαν πολύ χειρότερο κούρεμα και μαζί το κλείσιμο της μιας (από τις δύο) μεγάλης κυπριακής τράπεζας. 

Ήταν ακριβώς η εφαρμογή της παροιμίας (όπως πολύ εύστοχα την έθεσε ο Αλέκος Μαρκίδης): Το σχοινί του χωριάτη μονό δεν φτάνει, αλλά διπλό φτάνει και περισσεύει!

Μια παρόμοια εφαρμογή μπορούμε να δούμε και στο Κυπριακό: Για παράδειγμα, το Αμερικανοβρετανοκαναδικό σχέδιο που προτάθηκε το 1979 προέβλεπε θετικά σημεία για την Ελληνοκυπριακή πλευρά, τα οποία σήμερα ούτε και που μπορούμε να ονειρευτούμε. Μόνο και μόνο για να δεχτούμε να το συζητήσουμε, προβλεπόταν επιστροφή της Αμμοχώστου. Όμως, η πλευρά μας το απέρριψε πριν καν μιλήσει η Τουρκοκυπριακή πλευρά. Όπως η ιστορία επιβεβαιώνει ξανά, και πάλι το αδύναμο μέρος με το μαξιμαλισμό του, άφησε τον χρόνο να περάσει εναντίον του και για αυτό, κάθε επόμενη πρόταση ή δέσμη ιδεών ήταν κατά πολύ χειρότερη από κάθε προηγούμενη.

Η μελέτη της ιστορίας είναι χρήσιμη και ωφέλιμη, ούτως ώστε να μπορέσουμε να αποφύγουμε τα ίδια λάθη του παρελθόντος, στο μέλλον.

Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Αυτοσυγκράτηση και αποφυγή των "ταμπέλων"!

Μέσα στις τελευταίες βδομάδες, κάποια γεγονότα, έφεραν την επανέναρξη των συνομιλιών και αναθέρμαναν, όπως ήταν λογικό, το ενδιαφέρον γύρω από το Κυπριακό. Το ακόλουθο διάστημα πιθανόν να παρακολουθήσουμε και άλλες εξελίξεις. Με αυτό μου το σχόλιο δεν θέλω να ασχοληθώ με την ουσία των εξελίξεων, αλλά απλώς να προβώ σε μια παραίνεση, η οποία απευθύνεται πρωτίστως προς τον εαυτό μου:
Ας προσπαθήσουμε όλοι μας να αποφύγουμε τις ακραίες αλλά και πρόωρες τοποθετήσεις, ας αποφύγουμε τη βεβαιότητα και τις απόλυτες αντιδράσεις και σχόλια. Ας δοκιμάσουμε να προβληματιστούμε πριν τοποθετηθούμε με σιγουριά, ας επιδείξουμε αυτοσυγκράτηση στην επιθετικότητα του σχολιασμού μας. Για μια φορά, ας ενημερωθούμε όσο καλύτερα μπορούμε και ας δείξουμε ψυχραιμία και υπομονή.
Ο διάλογος και η συζήτηση είναι εξαιρετικά ωφέλιμος, όταν γίνεται με το σωστό τρόπο και με σεβασμό στο συνομιλητή και στην αντίθετη άποψη. Ας αποφύγουμε ad hominem επιχειρήματα και εμετικά σχόλια που στοχεύουν τον συνομιλητή μας σαν άτομο. Ας μη βιαστεί κανένας μας να τοποθετήσει τον εαυτό του απόλυτα έναντι των εξελίξεων. Και πρωτίστως, ας μην προτρέξουμε να τοποθετήσουμε τον όποιο συνομιλητή μας σε οποιαδήποτε κατηγορία και να τον "βαφτίσουμε" με την οποιαδήποτε "ταμπέλα". Οι ταμπέλες αυτές εκτός από λανθασμένες γενικεύσεις, αποτελούν έλλειψη σεβασμού προς τον άλλο και προκαλούν σίγουρα ζημιά.
Ας δοκιμάσουμε να σεβαστούμε πραγματικά την αντίθετη άποψη. Και ας ξεκινήσουμε από μια αφετηρία που θεωρώ εξαιρετικά σημαντική: Ας αναγνωρίσουμε ότι ο κάθε ένας από μας, προβληματίζεται, στοχάζεται και εν τέλει αποφασίζει, με βάση το τι θεωρεί καλύτερο και πιο ωφέλιμο για την πατρίδα μας και τους ανθρώπους της.

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Αυτό το πρόβλημα ήταν μια κάποια λύσις...

Η πολιτική ζωή στην Κύπρο έχει ένα χαρακτηριστικό. Είναι μια πολιτική ζωή εξαιρετικά μονοθεματική. Κυπριακό - τελεία και παύλα. Θεωρώ ότι η ενασχόληση με την πολιτική εμπεριέχει πολλά άλλα τα οποία στην Κύπρο ούτε καν φανταζόμαστε.

Θα μου πείτε: Ναι, αλλά το Κυπριακό αποτελεί το πιο σημαντικό απ' όλα, αποτελεί ένα εθνικό ζήτημα που είναι η πρώτη μας προτεραιότητα. Η Ευρώπη, ο ΟΗΕ, και άλλοι πολλοί θεωρούν το Κυπριακό ένα πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί και το θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα και εμείς, οι άμεσα εμπλεκόμενοι, θα το θεωρούμε ασήμαντο; Όχι. Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο, απαντώ.

Σίγουρα είναι το πιο σημαντικό. Όμως δεν είναι το μόνο ζήτημα που υπάρχει. Και κυρίως αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι δεν εξαντλείται στο Κυπριακό η πολιτική ενασχόληση.

Παιδική απορία: Δηλαδή στις άλλες χώρες που δεν έχουν παρόμοιο πρόβλημα με το Κυπριακό, οι πολιτικοί τι κάνουν; Κάθονται και τα ξύνουν;

Η μονοθεματικότητά μας αυτή γίνεται αντιληπτή σε πάρα πολλούς τομείς. Κι αυτό δεν φαίνεται μόνο στην ανεπάρκεια των πολιτικών. Φαίνεται στη δική μας άγνοια (χωρίς φυσικά να εξαιρείται ο γράφων). Οι ημιμαθείς περί κυπριακού θεωρούνται πολιτικοί διανοούμενοι για την κοινή μας γνώμη. Ιδίως μες τη νεολαία μας βλέπω να ξεχωρίζουν αυτοί που βλέπουν 5% από το ένα μάτι στο θέμα κυπριακό γιατί όλοι οι υπόλοιποι είναι θεόστραβοι (παραλλάσσοντας το "στους στραβούς ο μονόφθαλμος"). Ακόμα χειρότερα: Αυτοί είναι κομματικά στρατευμένοι και το μόνο που κάνουν είναι να υπερασπίζονται κομματικές θέσεις (όχι όλοι βεβαίως και χωρίς να ισχυρίζομαι ότι η ενασχόληση με φοιτητικές παρατάξεις αυτή καθαυτή είναι το πρόβλημα). Ευρωπαϊκά θέματα, θέματα φορολογίας, θέματα κατανομής των πόρων του κράτους, θέματα μηχανισμών επίτευξης διαφάνειας, θέματα περιβάλλοντος, θέματα οικονομίας γενικά, θέματα κοινωνικής πολιτικής, θεσμικά ζητήματα και χίλια άλλα που ίσως θα έπρεπε να απασχολούν, μας βρίσκουν σε παντελή άγνοια.

Κάποιες φορές σκέφτομαι μάλιστα πως για πολλούς, είναι εκ των ων ουκ άνευ να υπάρχει και να συντηρείται το Κυπριακό. Η πολιτική τους ύπαρξη και επιβίωση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη διαιώνιση του εθνικού μας προβλήματος. Ίσως είναι κι ένας βασικός λόγος για τον οποίο διαιωνίζεται για τόσα χρόνια...

Το Κυπριακό λειτουργεί σαν ένα προπέτασμα καπνού για την κυπριακή πολιτική πραγματικότητα. Ψηφίζουμε χωρίς ποτέ να συνυπολογίζουμε στην ψήφο μας οτιδήποτε άλλο πέραν της στάσης του κάθε κομματικού σχηματισμού για το κυπριακό. Αυτό το προπέτασμα καπνού καλύπτει όλα τα σάπια, όλη τη διαφθορά, όλη την ανικανότητα να ασκήσουμε πολιτική με προοπτική και όραμα για όλα τα υπόλοιπα θέματα πλην κυπριακού.

Αν κάποια στιγμή ξυπνούσαμε με λυμένο το Κυπριακό και χωρίς κανένα μα κανένα πρόβλημα σχετικά με αυτό, θα ξεσκεπαζόταν απότομα η πολιτική μας ανυπαρξία. Θα φαινόμασταν ξαφνικά γυμνοί μετά το ξεκαθάρισμα του καπνού που μας κάλυπτε τόσο καιρό. Και θα ήταν απίστευτα επίκαιρα και τραγικά τα λόγια του ποιητή: "Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς Κυπριακό; Αυτό το πρόβλημα ήταν μια κάποια λύσις..."

Υ.Γ. Παντού και πάντα υπάρχουν βεβαίως και εξαιρέσεις, που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.