Καιρός για λίγη ανάπαυση...

Σαββάτο νάναι μάστορα...
Είναι.
Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς την παραπάνω ρήση δεν την πολυεννοούμε πια.
Γιατί και το σημερινό οκτάωρο ήταν κουραστικό. Έως βαρύ δηλαδή.
Κι ας έληξε με χαμόγελα και αυτή η ημέρα.

Χαμόγελα αφού προηγουμένως κάμποσες φορές είπες στον εαυτό σου: πώς μπορείς να αποφύγεις να είσαι προληπτικός;
Λες, καλά πάμε μέχρι εδώ, ας πάω να πάρω ένα καφέ, αφού πρωί πρωί ποιος να σου φτιάξει;
Και αποδεικνύεται ότι είναι ακόμα πρωί και για τον καφετζή.
Δεν πειράζει, ξαναλές, θα πάω πιο μετά. Δεν πέθανε κανένας δα από έλλειψη της πρωινής δόσης καφεΐνης.
Και πας επιτέλους όταν τα νυσταγμένα μάτια του καφετζή είναι διάπλατα και παίρνεις τον ωραίο σου το φρέντο, πάντα σκέτο, κανέλα ναι να μου βάλετε-ο πληθυντικός και για τον καφετζή- ανεβαίνεις στο γραφείο που όλα τα έχεις αφήσει να λειτουργούν αρμονικά και έρχεται το αστροπελέκι.
Ο μηχανισμός βήτα δεν λειτουργεί!!
Γιατί; Πώς; Τέτοια ώρα;
Αγωνιώδεις οι ερωτήσεις.
Από μέσα σου.
Απ έξω σου το βλέμμα αδιάφορο, οι ώμοι ανασηκωμένοι, ο ήχος της φωνής ήρεμος.
Θα το λύσουμε. Επικοινώνησε με τα κεντρικά. Δεν φαίνεται να είναι κάτι σοβαρό.
Η καρδούλα σου το ξέρει.
Οι ενέργειες γοργές, το βλέμμα σου σχεδόν απλανές, το καλαμάκι στο στόμα, -υποτίθεται να αντλήσει καφέ στην πραγματικότητα να του απαγορεύσει να καταθέσει όσα στο μυαλό σχηματίζονται-, τα νεύρα τεντωμένα.

Το ουφ της ανακούφισης απλώς μια μπουρμπουλήθρα μέσα στον καφέ.
Όλα χρειάζεται να φαίνεται πως λύνονται απλά.
Η ένταση οφείλει να είναι παγωμένη και καλά αποθηκευμένη.
Θα έρθει η ώρα της να απελευθερωθεί. Πάντως η ώρα της κρίσης, είναι η πλέον ακατάλληλη για κάτι τέτοιο.

Ακατάλληλο είναι και να μπαίνεις στα πόδια των άλλων και να δείχνεις ότι αυτά που τόσο τους παιδεύουν ως ειδικούς, είναι θέματα που μπορείς να τα αντιμετωπίσεις εσύ με την απλή λογική. Και τη γνώση των θεμάτων και ας μην είναι το αντικείμενό σου.
Λάθη όμως γίνονται. Και στην περίπτωση ενός τέτοιου λάθους, οι ακατάλληλες κινήσεις γίνονται -και έγιναν- αντιληπτές αφού έχουν εκτελεστεί.
Τότε, τι κάνεις;
Τότε τα μαζεύεις και αποχωρείς σφυρίζοντας αδιάφορα. Δεν χρειάζεται να δώσεις πιο μεγάλη έκταση, ακόμα και ζητώντας συγνώμη.
Όσο σε πιο χαμηλούς τόνους πέσει το θέμα τόσο πιο εύκολα θα ξεπεραστεί.
Θα έρθει η στιγμή, η κατάλληλη στιγμή να παραδεχτείς το λάθος σου και να αποκαταστήσεις τον τρωθέντα εγωισμό. Αν το κάνεις την ίδια στιγμή, είναι σίγουρο ότι θα το μεγαλώσεις αντί να το ελαχιστοποιήσεις.

Μεσημέρι, το γραφείο άδειο, λίγες ακόμα απλές διαδικασίες και ο αποχαιρετισμός ως τη Δευτέρα.
Είναι καιρός να βγουν μέσα από τα πνευμόνια, ο αέρας και όσα μάζεψες κρατώντας τον.

Οι δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα, η ζέστη καλοκαιρινή ο ιδρώτας λογικό επακόλουθο.

Το τραπέζι του Σαββάτου στημένο κανονικά. Απόντα τα νεότερα μέλη. Καιρός να κάνουν κάποιοι και κανένα μπάνιο.
Οι οικογενειακές κουβέντες περί των κληρονομικών και άλλων, κατά τα ειωθότα.
Το παγωτό μετά τα φαγητό όπως προβλέπουν οι συνήθειες της ημέρας.
Η ενημέρωση για τις όχι και τόσο καλές εξελίξεις, διακριτικά.

Η διάθεση το απόβραδο του Σαββάτου δεν επιτρέπει καν την παρακολούθηση των αθλητικών συναντήσεων.
Εκείνο που ζητάει, το απαιτεί για την ακρίβεια, είναι η πλήρης αποφόρτιση.
Είναι η ώρα της ανάπαυσης.
Σεβασμός στις εσωτερικές ανάγκες.

Πληκτρολόγηση τέλος.
Για σήμερα.