Προσοχή, ακολουθούν βαρυσήμαντες δηλώσεις.
1. Η σιωπή, στις πλείστες περιπτώσεις, είναι χρυσός: Πρόσεξε όμως, όχι η σιωπή που προσποιείσαι ότι είναι σιωπή, για να σε ρωτήσει ξανά "Τι έσιεις". Ούτε η σιωπή επειδή φοβάσαι (μήκακον) να μιλήσεις ή του resentment. Μιλώ για τη σιωπή που επέλεξες συνειδητά για να αποφύγεις περιττές συζητήσεις και συγκρούσεις. Τη σιωπή της ακεραιότητας.
2. Δεν είναι ανάγκη να εκφράζεις την κάθε σου σκέψη και συναίσθημα, every fucking moment, και να αναμένεις ανατροφοδότηση με ενσυναίσθηση από τον σύντροφό σου: Και ψυχολόγος να είναι, don't mix work with pleasure. Εκτός αν μιλάς για τον μελλοντικό μου γιο (χαρχαρ), πιθανόν η δυνατότητα του στο εν λόγω ζήτημα να χωρεί σε αλουμινοχαρτούι του ζωμού της μάτζι. Δηλαδή, να μην έχει μάθει να επικοινωνεί όπως εσύ επικοινωνείς τα συναισθήματά σου. Ακόμη και στην περίπτωση που έχει αποκτήσει τέτοιες δεξιότητες, κράτα ένα μετριασμό στην έκφραση των 10343080 διαθέσεων που μπορεί να έχεις μια δεδομένη στιγμή της μέρας. Μοιράστου τα με τους φίλους και τις φίλες σου στον καφέ. Με τον άνθρωπο που θα σε δει 5-10 συνεχόμενες ώρες τη μέρα, και πιθανόν, για το υπόλοιπο της ζωής σας, κάνε μια πιο προσεκτική επιλογή.
3. Συνεχίζοντας το παραπάνω, άφησε κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς σου και της καθημερινότητας σου για σένα. Έτσι, αν κάποια στιγμή τα ανακαλύψει ο άλλος/η άλλη, μπορεί να είναι μια ευχάριστη έκπληξη, μια πτυχή σου που δεν ήξερε. Δεν θα ξεχάσω το θαυμασμό στο βλέμμα του άντρα μου όταν με είδε κάποτε να παρουσιάζω σε συνέδριο. Ήταν σαν να με ερωτευόταν ξανά. Και σε μακροχρόνιες σχέσεις, αυτό χρειάζεται. Τι κάνουμε συνήθως; Στις μεγάλες μας σχέσεις πορευόμαστε νομιζόμενοι ότι ξέρουμε ή ότι ΠΡΕΠΕΙ να ξέρουμε ο ένας τα πάντα για τον άλλο, την κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας, με αποτέλεσμα να χάνουμε τη μοναδικότητα που φέρνουμε σαν ξεχωριστές οντότητες στην ένωσή μας και να βαρκούμαστε ο ένας τον άλλον. (I am talking to you φίλε/η που τηλεφωνάς η ώρα 11:30 και τον/την ρωτάς τι θα φάει). Η αλήθεια είναι, μάλλον, ότι ξέρουμε όσα διαλέγουμε να πιστεύουμε για τον άνθρωπό μας και ότι τελικά μπορεί να μην ξέρουμε ούτε τον ίδιό μας τον εαυτό εντελώς. Οπότε, κρατάμε πάντα κάτι για μας, και το two become one, να γίνεται και one becomes two και ξανά από αρχής.
4. Αν θέλεις κάτι από το ψυγείο, πάρτο μόνη σου: Απλά θα φάει παραπάνω ώρα να το βρει, που την ώρα που θα χρειαστεί να πάεις στο ψυγείο. Το ίδιο ισχύει και όταν θέλεις κάτι από τη τσάντα σου.
Αυτά for now.
1. Η σιωπή, στις πλείστες περιπτώσεις, είναι χρυσός: Πρόσεξε όμως, όχι η σιωπή που προσποιείσαι ότι είναι σιωπή, για να σε ρωτήσει ξανά "Τι έσιεις". Ούτε η σιωπή επειδή φοβάσαι (μήκακον) να μιλήσεις ή του resentment. Μιλώ για τη σιωπή που επέλεξες συνειδητά για να αποφύγεις περιττές συζητήσεις και συγκρούσεις. Τη σιωπή της ακεραιότητας.
2. Δεν είναι ανάγκη να εκφράζεις την κάθε σου σκέψη και συναίσθημα, every fucking moment, και να αναμένεις ανατροφοδότηση με ενσυναίσθηση από τον σύντροφό σου: Και ψυχολόγος να είναι, don't mix work with pleasure. Εκτός αν μιλάς για τον μελλοντικό μου γιο (χαρχαρ), πιθανόν η δυνατότητα του στο εν λόγω ζήτημα να χωρεί σε αλουμινοχαρτούι του ζωμού της μάτζι. Δηλαδή, να μην έχει μάθει να επικοινωνεί όπως εσύ επικοινωνείς τα συναισθήματά σου. Ακόμη και στην περίπτωση που έχει αποκτήσει τέτοιες δεξιότητες, κράτα ένα μετριασμό στην έκφραση των 10343080 διαθέσεων που μπορεί να έχεις μια δεδομένη στιγμή της μέρας. Μοιράστου τα με τους φίλους και τις φίλες σου στον καφέ. Με τον άνθρωπο που θα σε δει 5-10 συνεχόμενες ώρες τη μέρα, και πιθανόν, για το υπόλοιπο της ζωής σας, κάνε μια πιο προσεκτική επιλογή.
3. Συνεχίζοντας το παραπάνω, άφησε κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς σου και της καθημερινότητας σου για σένα. Έτσι, αν κάποια στιγμή τα ανακαλύψει ο άλλος/η άλλη, μπορεί να είναι μια ευχάριστη έκπληξη, μια πτυχή σου που δεν ήξερε. Δεν θα ξεχάσω το θαυμασμό στο βλέμμα του άντρα μου όταν με είδε κάποτε να παρουσιάζω σε συνέδριο. Ήταν σαν να με ερωτευόταν ξανά. Και σε μακροχρόνιες σχέσεις, αυτό χρειάζεται. Τι κάνουμε συνήθως; Στις μεγάλες μας σχέσεις πορευόμαστε νομιζόμενοι ότι ξέρουμε ή ότι ΠΡΕΠΕΙ να ξέρουμε ο ένας τα πάντα για τον άλλο, την κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας, με αποτέλεσμα να χάνουμε τη μοναδικότητα που φέρνουμε σαν ξεχωριστές οντότητες στην ένωσή μας και να βαρκούμαστε ο ένας τον άλλον. (I am talking to you φίλε/η που τηλεφωνάς η ώρα 11:30 και τον/την ρωτάς τι θα φάει). Η αλήθεια είναι, μάλλον, ότι ξέρουμε όσα διαλέγουμε να πιστεύουμε για τον άνθρωπό μας και ότι τελικά μπορεί να μην ξέρουμε ούτε τον ίδιό μας τον εαυτό εντελώς. Οπότε, κρατάμε πάντα κάτι για μας, και το two become one, να γίνεται και one becomes two και ξανά από αρχής.
4. Αν θέλεις κάτι από το ψυγείο, πάρτο μόνη σου: Απλά θα φάει παραπάνω ώρα να το βρει, που την ώρα που θα χρειαστεί να πάεις στο ψυγείο. Το ίδιο ισχύει και όταν θέλεις κάτι από τη τσάντα σου.
Αυτά for now.
4 σχόλια:
Εννα σε κάμω share, ξέρω πολλή κόσμο που έχει θεματάκια σε σχέση με το συγκεκριμένο θέμα. Εννα θέλαμε παραπάνω feedback στο μοίρασμα των δουλειών του σπιθκιού.
Sterni m gnwsi na s eixa prota...poso alithkia en touta p leeis... Pote den einai arga gia tipote
Haha για κάποιο λόγο εν επεράστηκες στο feedly μου τζαι εν είδα τα updates τα τελευταία.
Welcome back, we've missed you. :)
Πάει, χάθηκες και εσύ!
Δημοσίευση σχολίου