Chora o sol do estío
seu imperio desolado,
chora o sol do verán
seu eido naufragado.
Empardece a aldea
entre o lóstrego
e a chuvia,
alborece a aldea
despois do trono
e da bruma.
Soutos, soutiños e carballeiras
loitan pola terra
de séculos labrada,
namentres na branca fiestra
move o vento a sombra