ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΖΑ

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΩΝ ΑΚΤΙΒΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ.


Υποστήριξη στην νέα αποστολή διεθνούς στολίσκου για τη Γάζα


Από την νύχτα της Κυριακής προς Δευτέρα 31 Μαΐου 2010, όταν  οι ισραηλινές ειδικές ναυτικές δυνάμεις επιτέθηκαν σε διεθνή ύδατα (80 μίλια από τις ακτές του Ισραήλ) στον πολυεθνικό στολίσκο «Freedom Flotilla», σκοτώνοντας 9 συνανθρώπους μας, τραυματίζοντας βαριά δεκάδες άλλους, οδηγώντας στην συνέχεια το σύνολο των συλληφθέντων σε ισραηλινές φυλακές, πέρασε σχεδόν ένας χρόνος.

Οι 38 Έλληνες της Πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για τη Γάζα» που συμμετείχαν στην διεθνή αυτή αποστολή -την δεύτερη σε αριθμό επιβαινόντων αντιπροσωπεία- συνελήφθησαν, κάποιοι υπέστησαν σοβαρούς τραυματισμούς, τα υπάρχοντά τους κλάπηκαν, ενώ τα 2 ελληνικά πλοία της αποστολής, σε αντίθεση με τα τουρκικά πλοία που αποδεσμεύθηκαν  σε τρεις μόλις μήνες μετά το πειρατικό συμβάν, βρίσκονται ακόμα,  υπό ισραηλινή κατοχή στο λιμάνι της Χάιφας. 

Σε όλο τον κόσμο ξέσπασαν τότε ισχυρές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις καταγγελίας που οδήγησαν το Ισραήλ σε σχετική απομόνωση και –πρόσκαιρη έστω- διπλωματική αναδίπλωση. Η απόφαση του Δικαστηρίου Ανθρώπινων δικαιωμάτων του ΟΗΕ, που ορίσθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας, υπήρξε αποκαλυπτική σε ότι αφορά την χρήση άμετρης και αναίτιας βίας. 

Οι περισσότερες αποφάσεις των διεθνών οργανισμών ζητούσαν τότε και την άρση του αποκλεισμού της Γάζας ενώ παράλληλα, ορισμένοι από αυτούς, εκπονούσαν σχέδια για την υλοποίησή του. Όμως, και σε αυτή την περίπτωση, δεν έγινε δυνατό να διασφαλιστεί η εφαρμογή των ευνοϊκών για τα στοιχειώδη δικαιώματα και τις βιοτικές ανάγκες του παλαιστινιακού λαού αποφάσεων. 
Όμως η  Μέση Ανατολή σήμερα αλλάζει. Όποια κι’ αν είναι η εξέλιξη, όποια κι’ αν είναι η νέα γεωπολιτική μορφολογία η πορεία των ανθρώπων της περιοχής προς την χειραφέτησή τους είναι βέβαιο ότι συντελείται. Τα ολιγαρχικά αυταρχικά καθεστώτα που μακροημέρευσαν, στηριζόμενα στην πολύτροπη συνεργασία και  συνενοχή των καθ’ ημάς επαιρόμενων για την πολιτική και κοινωνική τους δημοκρατία κρατών, καταρρέουν..

Η Ελληνική Πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για τη Γάζα», γενεσιουργός συνιστώσα του κινήματος για το σπάσιμο της 43χρονης πολιορκίας, συμμετέχει και πάλι με τρόπο καθοριστικό στην νέα διεθνή πρωτοβουλία  «Freedom Flotilla - Stay Human» στο πλαίσιο μιας νέας, ευρύτερης, ριζικά αναβαθμισμένης, διεθνούς αποστολής. 

Κείμενο Υπογραφών

Περί τα τέλη Ιουνίου 2011, η αποστολή «Freedom Flotilla - Stay Human», με περισσότερα από 10 σκάφη και πάνω από 1000 υποστηρικτές του εγχειρήματος, ανάμεσά τους, όπως και στο παρελθόν, ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού, εκπροσώπους πολιτικών οργανισμών [ευρωβουλευτές, βουλευτές], πολιτικών-κοινωνικών κινημάτων και θρησκευτικών δογμάτων, με δημοσιογραφική κάλυψη από όλα τα διεθνή ΜΜΕ, θα πλεύσει για μια ακόμα φορά  προς τη Λωρίδα της Γάζας. 

Η αποστολή θα μεταφέρει και πάλι φορτίο χιλιάδων τόνων ανθρωπιστικής βοήθειας. 
Το κράτος του Ισραήλ, προσηλωμένο στην επιθετική του στρατηγική, αγνοώντας τα διδάγματα της ιστορίας αδυνατεί να συλλάβει τα μηνύματα των καιρών στην ευρύτερη περιοχή, επενδύει στο μίσος και συνάμα επιδίδεται σε πολιτική ισχύος  και σε μικροπολιτικούς εκβιαστικούς χειρισμούς σπίλωσης και ακύρωσης της αποστολής. Πέρα όμως από τις διπλωματικές πιέσεις που εξασκεί προς  όλες τις ευρωπαϊκές –κυρίως- κυβερνήσεις και προς τους διεθνείς οργανισμούς, απαιτεί να εμποδιστεί με κάθε τρόπο  ο απόπλους των σκαφών, προβάλλοντας έωλες εικασίες περί μεταφοράς «όπλων» και συμμετοχή «τρομοκρατών». 

Εμείς, που υποστηρίζουμε την αποστολή,  υπογράφουμε το παρόν  κείμενο, απορρίπτοντας τα φαιδρά αυτά επιχειρήματα, που επιχειρούν να καλύψουν τα πραγματικά αίτια της επικυρίαρχης συμπεριφοράς και τους επιθετικούς-απειλητικούς σχεδιασμούς του κράτους του Ισραήλ. 

Συνάμα :
Απαιτούμε την άρση του αποκλεισμού της Γάζας από στεριά, θάλασσα και αέρα, ώστε να αποδοθούν στον παλαιστινιακό λαό τα ζωτικά και κυριαρχικά του δικαιώματα. 
Θέτουμε τις κυβερνήσεις των χωρών από λιμάνια των οποίων θα αποπλεύσουν πλοία του «Στολίσκου της Ελευθερίας ΙΙ» μπροστά στις ευθύνες τους και τις καλούμε να τηρήσουν την νομιμότητα, να μην υποκύψουν σε πιέσεις και να μη αποδεχθούν εκβιασμούς, μεταβαλλόμενες σε  εργαλεία της ισραηλινής πολιτικής.

Αντιτείνουμε το πολύ απλό, πολύ αποτελεσματικό μέτρο, εκτός από τους ελέγχους των εθνικών λιμενικών αρχών, αυτό του ελέγχου των πλοίων από διεθνή οργανισμό επιφορτισμένο με καθήκοντα ειρηνικής επίλυσης κρίσεων [υπό την ευθύνη του ΟΗΕ]. 
Απαιτούμε την άμεση επιστροφή των 2 Ελληνικών πλοίων, που -σε αντίθεση με τα Τουρκικά τα οποία το Ισραήλ εξαναγκάστηκε να αποδεσμεύσει- κατέχονται ακόμη παράνομα ως πειρατική λεία, προσβάλλοντας έτσι βάναυσα τον Ελληνικό λαό και την χώρα.
Διαβάστε, διαδώστε και υπογράψτε το κείμενο στήριξης της νέας αποστολής  ΕΔΩ


ΠΗΓΗ ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΖΑ. 

ΚΟΛΛΩΝΤΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΕΝΣΗΜΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

Πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους σχετικά με την κόντρα Λαζόπουλου Στέφανου Χίου (kontra channel,Κουρής)  και την υποτιθέμενη μεγάλη αποκάλυψη που έκανε με το βίντεο του Στρος Καν για να μην βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.

Καταρχάς όταν ο Στρος Καν έδινε τη συνέντευξη στο γαλλικό κανάλι ήξερε ότι με αυτά που έλεγε άδειαζε και εξέθετε τον Γ.Α.Π ( εκτός αν κάποιος  κάνει την αφελή υπόθεση ότι τύποι σαν τον Στρος Καν μιλούν ειλικρινά και όχι με σκοπιμότητα ).Η περίπτωση αυτή είναι χαρακτηριστική του πως συμπεριφέρονται οι μαφίες του χρήματος ακόμα και στις πιο πιστές μαριονέτες,  τους έχουν συνεχώς στο χέρι και δεν έχουν τον οποιοδήποτε ενδοιασμό να τους μετατρέψουν σε αποδιοπομπαίους τράγους ανά πάσα στιγμή αν χρειαστεί.Είναι προφανές ότι το κομμένο βίντεο βρισκόταν στα χέρια των Γάλλων  ή και κάποιων Ελλήνων καναλαρχών και αυτοί το έδωσαν στο Λαζόπουλο μόλις το θεώρησαν σκόπιμο.

Το βίντεο αυτό δεν κυκλοφορούσε στο διαδίκτυο ούτε βρισκόταν στα χέρια κάποιου απλού πολίτη για να του το στείλει.Έφτασε στα χέρια του Λαζόπουλου όταν το θέλησαν κάποια μεγάλα συμφέροντα  και όχι τυχαία σε αυτόν για να προκαλέσει το θόρυβο που προκάλεσε με τη θεαματικότητα που έχει το τσαντίρι.

Ο λόγος που έβγαλαν τώρα το βίντεο στη φόρα είναι για να ανοίξει ο δρόμος  της διαδοχής του ανδρείκελου Γ.Α.Π  αφού προλάβει να εκτελέσει όσα συμβόλαια θανάτου της εληνικής κοινωνίας μπορέσει μέχρι να καταρεύσει οριστικά και γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος του συστήματος που θα φορτωθούν στην πλάτη του όλες οι ευθύνες  για να έρθει η κυβέρνηση προσωπικοτήτων και "αρίστων" (Αλέκος Παπαδόπουλος και λοιποί "εθνοσωτήρες" ).

Αυτή είναι η πραγματικότητα και τα φούμαρα πέρι μεγάλης αποκάλυψης είναι καθρεφτάκια για ιθαγενείς.Αυτήν την πραγματικότητα προσπαθεί ο Λάκης να κρύψει με άλλοθι τις αρλούμπες του ΠΑΣΟΚ και των παπαγάλων του περί προπαγάνδας υπέρ της Νέας Δημοκρατίας.Εκτέλεσε τις εντολές των μεγάλων αφεντικών και των βαρόνων των Μ.Μ.Ε και πουλάει μούρη ότι μόνο αυτός έπαιξε το βίντεο και περί ξεπουλημένης ΕΣΗΕΑ(το ξέρουν και οι πέτρες) για να ξεγελάσει τους αφελείς.

Ο πόλεμος όμως μεταξύ συμφερόντων σε τέτοιες περιόδους είναι άγριος και ανοικτός και δεν κρατιούνται ούτε τα προσχήματα για αυτό κάποιοι αυτή τη φορά δεν του τη χάρισαν.Τα παπαγαλάκια της Αυριανής ανέλαβαν δράση με τις γνωστές γκεμπελικές μεθόδους τους  και τον κάρφωσαν ότι εκτελεί συμβόλαια των αφεντικών του βάζοντας και διάφορες σάλτσες πέρι λόμπυ της Πάρου και διάφορα άλλα φαιδρά για να αποκρύψουν τον ουσιαστικό λόγο που βγήκε το βίντεο στην επιφάνεια.

Ο Λάκης φυσικά θίχτηκε γιατί έχει μάθει να είναι στο απυρόβλητο και τιμητής των πάντων και βγήκε στην τελευταία εκπομπή του να πουλήσει επαναστατικότητα με το πιο γελοίο τρόπο και να μας δείξει ότι αυτός είναι εκτός συστήματος ( 15 χρόνια τώρα στα μεγάλα κανάλια πρώτη μούρη με τις πιο παχυλές αμοιβές ) για τόσο ηλίθιους μας περνάει.

Έφτασε στο σημείο να κολλήσει επαναστατικά "ένσημα" στον εαυτό του λέγοντας ότι τον παρακολουθεί στενά η Ε.Υ.Π ( αν θέλουμε το πιστεύουμε )  και ότι αυτός είναι καθαρός και δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.Τέτοιο νοσηρό ναρκισσισμό και τέτοια διαφήμιση του εαυτού τους μόνο σε τύπους  σαν το Λαζόπουλο και τον Τριανταφυλλόπουλο μπορεί να συναντήσει κανείς. Μόνο αυτοί επικαλούνται τους ασφαλίτικους μηχανισμούς του παρακράτους για να τεκμηριώσουν την "επαναστατικοτητά" τους .

>>>ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΛΛΗΡΗΜΑ ΤΟΥ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΥ  http://www.youtube.com/watch?v=Bs8ve3p3xvE&feature=player_embedded

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΞΥΠΝΟΥΝ(ΚΑΛΙΟ ΑΡΓΑ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ)

Αμηχανία χαρακτηρίζει την Αριστερά μπροστά στο μεγαλύτερο μεταναστευτικό ρεύμα της ιστορίας, που λόγω της κρίσης αποκτά νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Φαινόμενο αντιφατικό, η μετανάστευση στο έδαφος του καπιταλισμού αποκτά αντιδραστικό χαρακτήρα. Η πάλη υπέρ των μεταναστών δεν πρέπει να κρύψει την πάλη κατά τη μετανάστευσης, όπως ακριβώς ο αγώνας υπέρ των ανέργων δεν υποκαθιστά τον αγώνα κατά της ανεργίας.

                                                «Σεβασμό στο δικαίωμα της απεργίας» ζητούν 10.000 διαδηλωτές στο Παρίσι, σε απεργία των «χωρίς χαρτιά» τον Νοέμβριο του 2009. Πηγή:

Photothèque rouge

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΟΥΤΑΡΗΣ 

 Η ομογενοποίηση της εργατικής τάξης που επισπεύδεται από τα μαζικά μεταναστευτικά κύματα είναι εν δυνάμει μόνο επαναστατική. Σήμερα, που κυριαρχεί στον καπιταλισμό ο νόμος του ανταγωνισμού, οι μεταναστευτικές ροές οδηγούν σ’ ένα πρωτοφανές κοινωνικό ντάμπινγκ, συμπιέζοντας δραματικά την αξία της εργατικής δύναμης. Γι’ αυτό το λόγο
η μετανάστευση είναι φαινόμενο αντιδραστικό.

Η παγκόσμια κρίση οξύνει τις αντιθέσεις

«Είμαι άνθρωπος, τίποτε το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο», έγραψε το 2ο αι. π.Χ. ο Τερέντιος, ο μεγαλύτερος ρωμαίος κωμωδιογράφος. Οι αντιθέσεις και συγκρούσεις που αναπτύσσονται σήμερα στις κοινωνίες της Δύσης με τα σύγχρονα μεταναστευτικά ρεύματα οδηγούν στην αντιστροφή του ρητού: «Είμαι ξένος, τίποτε δεν μου είναι ανθρώπινο». Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι ο Τερέντιος υπήρξε δούλος που έγινε απελεύθερος. Σήμερα, σε αντίθεση με την αρχαιότητα, «δεύτερη ευκαιρία» για μια ανθρώπινη ζωή στους μετανάστες πολύ σπάνια δίνεται. Όσο μάλιστα επιτείνεται η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, τόσο βάσιμα μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι αντιθέσεις αυτές θα οξύνονται.

Το Συμβούλιο της Ευρώπης προχώρησε την προηγούμενη εβδομάδα στην εκτίμηση ότι τουλάχιστον μισό εκατομμύριο άνθρωποι επιθυμούν να εγκαταλείψουν την εμπόλεμη ζώνη της Λιβύης, να περάσουν στα γειτονικά κράτη και από εκεί να φτάσουν στην Ευρώπη. Την προηγούμενη Κυριακή δημιουργήθηκε σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας, καθώς οι γαλλικές αρχές σταμάτησαν ένα κομβόι μεταναστών προερχόμενο από την Ιταλία με όλα τα απαραίτητα έγγραφα στα σύνορα. «Μια επαίσχυντη συμπεριφορά από την πλευρά της Γαλλίας και μια κραυγαλέα παραβίαση της συμφωνίας του Σένγκεν», χαρακτήρισε το περιστατικό ο βρετανικός Ιντιπέντεντ, που έδωσε το δίκιο στην ιταλική κυβέρνηση, η οποία πλέον βρίσκεται σε κατάσταση πανικού εξαιτίας της άφιξης πάνω από 25.000 μεταναστών από τη Βόρεια Αφρική μόνο μέσα στους τελευταίους μήνες. Η Ιταλία πράττοντας το αυτονόητο, εξέδωσε χιλιάδες προσωρινές άδειες παραμονής, που επιτρέπουν στους κατόχους τους να ταξιδεύουν ελεύθερα εντός της Ευρώπης. Οπότε μετέτρεψε το πρόβλημά της σε πρόβλημα όλων. Σύμφωνα με έκθεση που υπέβαλε ολλανδή ευρωβουλευτής των σοσιαλιστών, πάνω από 23.000 άνθρωποι έφυγαν από την Τυνησία κι έφτασαν στο μικρό ιταλικό νησί Λαμπεντούζα, που έχει μόλις 5.000 κατοίκους!

Η ομογενοποίηση της εργατικής τάξης που επισπεύδεται από τα μαζικά μεταναστευτικά κύματα είναι εν δυνάμει μόνο επαναστατική. Σήμερα, που κυριαρχεί στον καπιταλισμό ο νόμος του ανταγωνισμού, οι μεταναστευτικές ροές οδηγούν σ’ ένα πρωτοφανές κοινωνικό ντάμπινγκ, συμπιέζοντας δραματικά την αξία της εργατικής δύναμης. Γι’ αυτό το λόγο η μετανάστευση είναι φαινόμενο αντιδραστικό.

Ανάλογος πανικός έχει καταλάβει και την ελληνική κυβέρνηση. «Πρέπει να πούμε στον κόσμο την αλήθεια. Η κατάσταση δεν θα είναι ποτέ πια όπως ήταν στο παρελθόν», είπε η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Άννα Νταλάρα, μιλώντας πριν λίγες ημέρες στο πλαίσιο συνεδρίου για θέματα Ασφάλειας και Άμυνας και Παράνομης Μετανάστευσης.

Η υφυπουργός επιβεβαίωσε ότι ακρογωνιαίος λίθος της μεταναστευτικής πολιτικής είναι η αστυνόμευση και οι απελάσεις, ενώ επίκειται και νέο αυστηρότερο πλαίσιο. Με ανάλογο πνεύμα ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Χρήστος Παπουτσής, είπε ότι με την ενσωμάτωση του Λιμενικού Σώματος και της Ελληνικής Ακτοφυλακής στο υπουργείο του, συγκροτείται ένα ολοκληρωμένο σύστημα εσωτερικής ασφάλειας.

Μόνο η Αριστερά, η δύναμη που πρέπει να εκφράσει ως συνείδηση αλλά και υλική δύναμη την εργαζόμενη πλειοψηφία όλης της γης δεν διαθέτει «ολοκληρωμένο σύστημα» αντιμετώπισης του φαινομένου.

Τι πρόσημο έχει η μετανάστευση; Ακόμη και εντός της Αριστεράς οι γνώμες ποικίλλουν σε μια ευρύτατη γκάμα αποχρώσεων: Από το χαρακτηρισμό του φαινομένου ως «ευλογία» μέχρι την υιοθέτηση ξενοφοβικών θέσεων και προτάσεων. Χαρακτηριστικότερη όμως είναι η τάση που παρακάμπτει μια ιδεολογική και φιλοσοφική τοποθέτηση απέναντι στο σύγχρονο αυτό κοινωνικό φαινόμενο, προκρίνοντας μια άμεση πολιτική της πράξης, με περισσότερο ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά. Άλλη πάλι θέση συνοψίζεται στο σύνθημα «σύνορα ανοιχτά για την εργατιά»: Μια αφελής θεώρηση που θέλει να απαντήσει στην κατασταλτική πολιτική των κρατών με την άλλη όψη του νομίσματος. Είναι όμως η επιτακτικότητα του ζητήματος τέτοια στην ημερήσια διάταξη τη πολιτικής επικαιρότητας, που η αοριστία πλέον δεν συγχωρείται.

Κι αυτό γιατί δεν βρισκόμαστε πλέον στη μετανάστευση της εποχής του Μαρξ ή του Λένιν. Τα μεταναστευτικά κύματα των δύο προηγούμενων αιώνων συνδεδεμένα με την αποικιοκρατία και το βιομηχανικό καπιταλισμό είχαν άλλη κλίμακα. Σήμερα εξελίσσεται ένα εκρηκτικό φαινόμενο, παράγωγο της σύγχρονης εποχής, συνδεδεμένο με την παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια οικονομική κρίση. Είμαστε μάρτυρες του μεγαλύτερου μεταναστευτικού ρεύματος στην Ιστορία, με νέα χαρακτηριστικά. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι σύμφωνα με την έκθεση που εξέδωσε ο ΟΗΕ για τη νέα χιλιετία, 1,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι στην υφήλιο είναι υποχρεωμένοι να ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα. Και οι αβυσσαλέες ανισότητες δεν υφίστανται μόνο μεταξύ κρατών αλλά και εντός των ίδιων των ανεπτυγμένων χωρών: Εκεί που ζει και αναπτύσσεται σε μια σκοτεινή ζώνη του κοινωνικού λυκόφωτος ο τέταρτος κόσμος της φτώχειας. Όλα αυτά αποτελούν την πρώτη ύλη για μια ποιοτικά νέα κατάσταση.

Αυτό που πολύ συχνά ξεχνιέται είναι η διπλή φύση της μετανάστευσης. Από τη μια μεριά το φαινόμενο αυτό οδηγεί στην ομογενοποίηση της παγκόσμιας εργατικής τάξης, μια τάση που είναι εν δυνάμει επαναστατική. Το αίτημα για προλεταριακό διεθνισμό υπάρχει στη φαρέτρα του μαρξισμού από τη ληξιαρχική πράξη γέννησής του, το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος των Μαρξ και Ένγκελς, στην περίφημη φράση «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε». Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σήμερα βλέπουν αυτή την επαναστατική προτροπή να παίρνει υλική υπόσταση στις μεταναστευτικές ορδές που οργώνουν την υφήλιο και συνενώνονται στα αστικά κέντρα των ανεπτυγμένων χωρών. Ωστόσο, υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, που είναι ως γνωστόν και πάντα αθέατη στο γυμνό μάτι. Η δεύτερη φύση του φαινομένου προκύπτει από τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς σε μια χώρα, από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που απλώνονται σε όλο τον πλανήτη και συντελούν τελικώς στον ευνουχισμό αυτού του «δυνάμει» χαρακτηριστικού. Ο νόμος του ανταγωνισμού που κυριαρχεί στον καπιταλισμό παρεμβαίνει και στην ομογενοποίηση της εργατικής τάξης τη σπρώχνει προς τα κάτω, συμπιέζοντας τους μισθούς. Ο νεολογισμός «κινεζοποίηση» περιγράφει αυτό ακριβώς το φαινόμενο στην πιο ακραία του μορφή, τους μισθούς δηλαδή που εξασφαλίζουν απλώς την υλική επιβίωση. Για το λόγο αυτό, το φαινόμενο της μετανάστευσης στις μέρες μας δεν έχει τίποτα από την επαναστατική του δυναμική, παρά είναι στην ουσία του αντιδραστικό.

Τι γίνεται στις χώρες προέλευσης των μεταναστών; Η μαζική φυγή του εργατικού δυναμικού εκτονώνει την εκρηκτική συνήθως ανεργία και κατ’ αυτό τον τρόπο διευκολύνεται το έργο των κυβερνήσεων στην αντιμετώπιση των τάσεων για εξέγερση. Κατ’ αυτό τον τρόπο όμως αδυνατίζουν τα κινήματα που ζητούν κοινωνική αλλαγή ή μεταρρυθμίσεις. Ανάγεται σε μοντέλο ζωής και ενθαρρύνεται η ατομική λύση, ο μοναχικός δρόμος προς τη σωτηρία, μακριά από τα κοινά συμφέροντα που δένουν ένα λαό και μια εθνική εργατική τάξη.

Όμως και στις χώρες υποδοχής, κανείς δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια για τις συνέπειες του μεταναστευτικού φαινομένου. Η μαζική εισροή μεταναστών αξιοποιείται αντικειμενικά από το κεφάλαιο για να ρίξει την τιμή της εργατικής δύναμης. Υπό την ανοχή φυσικά των κρατικών αρχών (όπως η Επιθεώρηση Εργασίας, τα υπουργεία κ.λπ.) δημιουργείται μια παράλληλη «βάρδια» εργαζομένων, χωρίς πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, με εξευτελιστικούς μισθούς και μεροκάματα, που επιβιώνουν τελικώς λαθραία και στη «σκιά» της εργατικής νομοθεσίας, αλλά και οποιασδήποτε νομοθεσίας. Το γεγονός αυτό δεν είναι μονοσήμαντο. Από τη μία μεριά θέτει το επιτακτικό καθήκον στην Αριστερά να παλέψει για την άρση των ανισοτήτων αυτών, από την άλλη όμως συνιστά ένα γερό χτύπημα στη ντόπια εργατική τάξη για όσο διάστημα η κατάσταση αυτή συντηρείται. Πρώτον, διαιρεί σε κατηγορίες και διασπά την ενότητα των εργαζομένων, κάτι που φυσικά επιδιώκουν αντικειμενικά οι εργοδότες. Δεύτερον, οι μάζες των κακοαμοιβόμενων μεταναστών συγκροτούν έναν πολυάριθμο εφεδρικό «στρατό» που χτυπά τα κεκτημένα εργατικά δικαιώματα. Συνιστούν δηλαδή ένα εργαλείο κοινωνικού ντάμπινγκ.

Στη διαπίστωση ότι η μετανάστευση είναι στις μέρες μας πρωτίστως αντιδραστικό φαινόμενο, διατυπώνονται ορισμένες ενστάσεις. Πρώτη ένσταση: «Είναι πρωτίστως άνθρωποι σε ανάγκη που χρειάζονται την αλληλεγγύη μας». Κανείς φυσικά δεν θα διαφωνήσει με αυτό. Πρέπει να γίνει όμως ένας ουσιώδης διαχωρισμός: Ένα ζήτημα είναι το ίδιο το μεταναστευτικό φαινόμενο στη σύγχρονη εποχή και πώς κανείς το αντιμετωπίζει. Ένα άλλο ζήτημα αποτελεί η στάση απέναντι στους ανθρώπους που καλώς ή κακώς βρέθηκαν στον τόπο μας και ζητούν δουλειά και δικαιώματα. Μια συνεπής στάση μπορεί να συνοψισθεί στη φράση «κατά της μετανάστευσης αλλά υπέρ των μεταναστών», με την ίδια έννοια που η Αριστερά παλεύει κατά της ανεργίας αλλά υπέρ των ανέργων.

Δεύτερη ένσταση: «Η ιστορία του ανθρώπου από τα πρώτα βήματά του πάνω στη Γη είναι συνυφασμένη με τις μετακινήσεις και μεταναστεύσεις». Το γεγονός αυτό δεν συνιστά σε καμία περίπτωση συνηγορία υπέρ των μεταναστεύσεων. Πρώτον, επειδή από τη αυγή της ανθρωπότητας μέχρι τις μέρες μας ήταν η ανάγκη για επιβίωση που έσπρωχνε σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. Δεύτερον, επειδή και άλλα φαινόμενα συνοδεύουν τον άνθρωπο για χιλιετίες, το γεγονός αυτό όμως δεν τα κατατάσσει σε όσα θέλει να κρατήσει ο κόσμος μας: Κορυφαίο παράδειγμα οι πόλεμοι, οι αιμοτοχυσίες και οι αλληλοσφαγές. Μήπως αυτά είναι προοδευτικά φαινόμενα;

Τρίτη ένσταση: «Αν τάσσεται κανείς με το αίτημα για κλειστά σύνορα, τότε υποστηρίζει τους αιματοβαμμένους φράκτες του Χ. Παπουτσή». Η θέση αυτή διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Οι φράκτες στον Έβρο και οι ένοπλες περιπολίες της Frontex και των ντόπιων συνοριοφυλάκων πρέπει διαμιάς να καταργηθούν. Όχι μόνο επειδή ευθύνονται για θανάτους ανθρώπων. Αλλά και επειδή η μετανάστευση είναι τέτοιο ορμητικό ποτάμι που η ροή της δεν σταματά με τέτοια αστυνομικού τύπου μέτρα. Όπως το νερό κυλά μέσα από τα δάχτυλα, έτσι και ένας φράχτης 2,5 χιλιομέτρων δεν αρκεί για μια γραμμή 200 χιλιομέτρων από χερσαία μόνο σύνορα. Ο στόχος άλλωστε της καταστολής αυτού του τύπου βρίσκεται εντός συνόρων: Στο να φύγει η προσοχή από τη δραματική κοινωνική πραγματικότητα που πλήττει την εργαζόμενη πλειοψηφία και να εστιαστεί στο αστυνομικό κυνήγι ενός αόρατου εχθρού που λειτουργεί επιπλέον ως αποδιοπομπαίος τράγος.

Συνεπώς, το μεταναστευτικό δεν είναι πρόβλημα ρατσισμού ή έλλειψης ανθρωπιάς. Έχει την καρδιά του στο ευρύτερο ζήτημα της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και εκεί βρίσκεται και η λύση του. Οι μετανάστες άλλωστε δεν έχουν ανάγκη από μια Αριστερά προστάτη των «μειονοτήτων», οι οποίες απλώς στερούνται κάποιων δικαιωμάτων και γίνονται στόχος ακραίων δεξιών και φασιστικών επιθέσεων. Όσο η συζήτηση του μεταναστευτικού εξαντλείται σε αυτό το επίπεδο, τόσο πετυχαίνει ένα ευφυές σχέδιο κοινωνικού αυτοματισμού, που θα μπορούσε να πάρει τον κωδικό τίτλο «Εξάρχεια εναντίον Αγίου Παντελεήμονα». Η αντιπαράθεση των «άκρων» όπως εξελίσσεται μέχρι σήμερα η πάλη για την υπεράσπιση των μεταναστών, αφήνει τον κατάλληλο χώρο για να επικρατήσει τελικώς μια «μέση» υποτίθεται νηφάλια κυβερνητική παρέμβαση, των ΜΑΤ, της τάξης και της αντεργατικής πολιτικής που αγγίζει όλους. Η αντιπαράθεση με την ακροδεξιά είναι μέρος του γενικότερου δημοκρατικού ζητήματος. Την πάλη δηλαδή για να αποκαλυφθεί και να εξουδετερωθεί το παρακράτος των τραμπούκων και των παρακολουθήσεων, ο παρακρατικός εκτελεστικός βραχίωνας τύπου Χρυσής Αυγής, αλλά και το μιντιακό υπερκράτος των επιχειρηματιών που συντονίζει τις επιθέσεις όλων των παραπάνω.

Ο Νέγκρι και οι «μετακινήσεις του πλήθους»

ΑΤΑΞΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΑΣΚΟΥΝ ΓΟΗΤΕΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Οι Τόνι Νέγκρι και Μάικλ Χαρντ γράφουν στο πολύ γνωστό έργο τους Αυτοκρατορία: «Μέσω της κυκλοφορίας, το πλήθος επανιδιοποιείται το χώρο και αυτοσυγκροτείται ως ενεργό υποκείμενο. Οι κινήσεις αυτές συχνά συνεπάγονται ως αντίτιμο φρικτές δοκιμασίες, ταυτόχρονα όμως ενέχουν μια επιθυμία απελευθέρωσης οποία δεν κατασιγάζεται παρά μόνον επανιδιοποιούμενη νέους χώρους». Μιλούν για τα μεταναστευτικά κύματα. Και συνεχίζουν: «Το πλήθος αποκτά τη δύναμη να βεβαιώσει την αυτονομία του ταξιδεύοντας και εκφραζόμενο μέσω ενός μηχανισμού εκτεταμένης, εγκάρσιας εδαφικής επανιδιοποίησης». Οι λέξεις - κλειδιά στο παραπάνω απόσπασμα αλλά και σε όλο το έργο του Νέγκρι είναι «κυκλοφορία», «κίνηση», «ταξιδεύω». Ο όρος «μετακίνηση του πλήθους» αντικαθιστά τον όρο «μετανάστευση» σε ολόκληρο το βιβλίο των 600 σελίδων. Γι’ αυτό άλλωστε και το αίτημα που διατυπώνουν οι συγγραφείς είναι «απεριόριστες διαδρομές» και «παγκόσμια υπηκοότητα».

Είναι αυτή η ιδεολογική και θεωρητική βάση για τις σύγχρονες απόψεις που αποδίδουν στη μετανάστευση μια απελευθερωτική δήθεν διάσταση και αρνούνται την αντιδραστική της φύση. Οι θέσεις αυτές παραβλέπουν με χαρακτηριστική αφέλεια το γεγονός ότι ελατήριο όλων των μεταναστεύσεων της ιστορίας υπήρξε η ανάγκη, η έλλειψη πόρων για επιβίωση, ο πόλεμος και οι φυσικές καταστροφές. Με ένα μοντέλο που μοιάζει να προέκυψε με βάση τις σύγχρονες μετακινήσεις των φοιτητών και των ακαδημαϊκών από χώρα σε χώρα της Δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής, ερμηνεύεται μια από τις πιο δραματικές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Πρόκειται βέβαια για αταξικές αναλύσεις, που στη θέση των κοινωνικών τάξεων ως δημιουργών της ιστορίας τοποθετούν ένα ανώνυμο και ομογενοποιημένο «πλήθος».

Παρ’ όλ’ αυτά, οι θέσεις αυτές ασκούν μεγάλη γοητεία σήμερα στην ελληνική Αριστερά. Σε πρόσφατη εκδήλωση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για το μεταναστευτικό, ο Αλέξης Τσίπρας μετά από σχετική ερώτηση του Πριν, δήλωσε υπέρ του Νέγκρι και εξήγησε: «Η ανθρωπότητα εξαρχής στηρίχθηκε στις μετακινήσεις. Δεν μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι η βάση της ιστορίας είναι αντιδραστική». Όμως και αλλού επιβιώνουν λαθραία οι απόψεις του Νέγκρι: Όταν ακούγεται το σύνθημα «σύνορα ανοιχτά για την εργατιά». Όταν από το δράμα τη μετανάστευσης και της προσφυγιάς τονίζεται ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας της παρουσίας τους, σαν η παρουσία τους να οφείλεται σε διάθεση για γιορτή. Αλλά και κάθε φορά που υποχωρεί η ταξική οπτική στο φαινόμενο, για χάρη της ανθρωπιστικής προσέγγισης.

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ

Όχι στο σύστημα 
που γεννά μετανάστες

ΚΑΝΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΤΙΑ

Το πρωταρχικό διεθνιστικό καθήκον είναι να χτυπηθούν και να εκλείψουν οι αιτίες που οδηγούν στη μετανάστευση. Να ανατραπεί δηλαδή το σύστημα που γεννά φτώχεια και εξαθλίωση σε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη και σπρώχνει τις απελπισμένες μάζες σε αναζήτηση ενός αμφίβολου μέλλοντος. Πιο άμεσο αίτημα είναι να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που σπέρνουν τον τρόμο, το θάνατο και δημιουργούν αντικειμενικά τα μεγάλα μεταναστευτικά κύματα. Με αυτή την έννοια, ένα άμεσο και διεθνιστικό ζήτημα πάλης είναι να σταματήσει η εμπλοκή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό που διεξάγει και σήμερα πολέμους και να επιστρέψουν τα στρατεύματα από τη Λιβύη, το Αφγανιστάν και τις άλλες εστίες πολέμου.

Τι γίνεται όμως με όσους μετανάστες έχουν διαβεί το Ρουβίκωνα και βρίσκονται ήδη στη χώρα μας;

Φυσικά προέχει να αρθεί η πολυπλόκαμη εκμετάλλευσή τους. Εκμετάλλευση από το κράτος που τους θέλει ημιπαράνομους για να μην έχουν πολιτικά δικαιώματα. Εκμετάλλευση από τους εργοδότες για να τους πληρώνουν μαύρα. Εκμετάλλευση από τους δουλέμπορους για να θησαυρίζουν σε βάρος τους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, οι μη κοινοτικοί μετανάστες στη χώρα μας είναι 800.000.

Η πλειοψηφία τους ζει και εργάζεται για χρόνια στη χώρα. Πάνω από τους μισούς, 400.000 άτομα, είναι αυτοί που δεν έχουν χαρτιά. Άλλο στοιχείο λέει ότι 150.000 μετανάστες από το 2008 έχουν χάσει το δικαίωμα για άδεια παραμονής λόγω κρίσης. Ο λόγος; Ότι η άδεια παραμονής συνδέεται με τα ένσημα που παρουσιάζουν. Αν είναι κάτω από έναν αριθμό, στερούνται την άδεια.

Πρώτο μέτρο λοιπόν είναι η νομιμοποίηση όλων χωρίς όρους. Κανείς μετανάστης χωρίς χαρτιά, κανένας εργαζόμενος χωρίς ασφάλιση. Το συγκεκριμένο μέτρο είναι αυτό που μπορεί να ανακουφίσει την κατάσταση: Να χτυπήσει τη μαύρη εργασία και το κοινωνικό ντάμπινγκ, ενώ είναι προϋπόθεση για να υπάρχουν ίσα μεροκάματα και ίσα δικαιώματα. Χτυπάει επιπλέον το δουλεμπόριο και αίρει τους διαχωρισμούς με τη ντόπια εργατική τάξη. Δεύτερο μέτρο είναι η κατάργηση της κατάπτυστης συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ».

Σε αυτό το σημείο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει πολύ βαριές ευθύνες. Το 2003 ο Κώστας Σημίτης ως πρωθυπουργός και ο Γιώργος Παπανδρέου ως υπουργός Εξωτερικών υπέγραψαν να γίνει η χώρα μας αποθήκη ανθρώπων. Χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν άλλο προορισμό παραμένουν εγκλωβισμένοι λόγω της συνθήκης «επαναπροώθησης στη χώρα εισόδου».

Όπως έδειξε το παράδειγμα της Ιταλίας, η πίεση από τις μεταναστευτικές ροές μπορεί να μετριαστεί σε σημαντικό βαθμό αν εφοδιαστούν οι άνθρωποι με ταξιδιωτικά ντοκουμέντα και αφεθούν να προχωρήσουν στον πραγματικό τους προορισμό. Τρίτο μέτρο είναι η οργάνωση των μεταναστών στα συνδικάτα και σε όλα τα μαζικά όργανα πάλης, για να αρθούν οι τεχνητοί διαχωρισμοί στο σώμα της εργατικής τάξης. Από αυτή την άποψη είναι σημαντικό λάθος να ιδρύονται συνδικάτα με βάση την εθνικότητα, που συντηρούν και αναπαράγουν τις διαιρέσεις.

Τέταρτο μέτρο είναι η αξιοπρεπής μεταχείριση των αιτούντων άσυλο και όλων των προσφύγων. Είναι τραγικό το γεγονός ότι ο λόγος που σήμερα κερδίζει έδαφος το αίτημα για αλλαγή της συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ» είναι η απερίγραπτη κατάσταση στα κέντρα υποδοχής, ειδικά της χώρας μας.

Για όλα τα παραπάνω είναι φυσικά αναγκαία μια βαθύτερη μαρξιστική ανάλυση, κάτι που υπερβαίνει αυτό το κείμενο.   ΠΗΓΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ

«Αναδιάρθρωση χρέους»: Οι νέες αλυσίδες της κατοχής μας

Εντείνονται οι συζητήσεις και οι έσω-καθεστωτικές εντάσεις γύρω από την «αναδιάρθρωση του χρέους». 
Αυτό που αποκρύπτεται επιμελώς είναι το ουσιώδες: Ότι η κρίση του συστήματος (καπιταλισμός) είναι αδιέξοδη και θα οδηγήσει όχι μόνο στη χρεοκοπία τις κοινωνίες και τους λαούς (αν δεν αντιδράσουν δυναμικά), ΟΧΙ μόνο θα ξεκληρίσει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά και πολλές ισχυρές οικονομικές μονάδες και τράπεζες. 
Η λεγόμενη «αναδιάρθρωση του χρέους» είναι μια ύστατη προσπάθεια να διασωθεί ΣΥΝΟΛΙΚΑ το σύστημα με την «ελεγχόμενη» χρεοκοπία κάποιων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και τραπεζών. 
«Αναδιάρθρωση» σημαίνει καταστροφή μέρους του κεφαλαίου. 

Αναδιάρθρωση σημαίνει ότι μέρος των κρατικών χρημάτων αποπληρωμής του χρέους μένουν στα κρατικά ταμεία και δίνονται στους καπιταλιστές για επενδύσεις. Έτσι, λένε, θα έρθει ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας… 

Η «αναδιάρθρωση», συνεπώς, ζημιώνει, πρωτίστως, τις τράπεζες που διαχειρίζονται ομόλογα, αφού γίνεται υποτίμηση των ομολόγων. 

Να, γιατί οι εκπρόσωποι των τραπεζών με επικεφαλής το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας θεωρούν καταστροφή της καπιταλιστικής οικονομίας την αναδιάρθρωση. 

Φυσικά για τον ελληνικό λαό ό,τι και να γίνει είναι το ίδιο καταστροφικό. 

 


Εδώ ο καυγάς είναι το πώς με διαχειριστικές πολιτικές το καθεστώς του κεφαλαίου θα ξεπεράσει την κρίση του με λιγότερες απώλειες. 

Δεν ξεπερνάει την κρίση του ΜΟΝΟ με τη χρεοκοπία των λαών και το ξεζούμισμά τους. Χρειάζεται και να ξεκινήσει μια κάποια παραγωγική δραστηριότητα, που σημαίνει ότι ένα μέρος του χρέους δεν θα πληρωθεί και θα διοχετευτεί σε επενδύσεις. 

Με πιο απλά λόγια: Πρέπει να χάσουν και οι τράπεζες για να σωθεί το σύστημα. 

Αναζητούν, λοιπόν, ένα «μείγμα» πολιτικής για την αναδιάρθρωση, ελεγχόμενη οπωσδήποτε, με τις λιγότερες απώλειες για το κεφάλαιο, ανεξάρτητα αν κάποιοι καπιταλιστές χάσουν. 

Εδώ ακριβώς εκφράζονται και διατυπώνονται οι αντιθέσεις: Οι αντιτιθέμενες μερίδες του κεφαλαίου τοποθετούνται ανάλογα με τα συμφέροντά τους είτε υπέρ είτε κατά της αναδιάρθρωσης και με κριτήριο το πόσο λιγότερα ή περισσότερα θα χάσουν από την απαξίωση του κεφαλαίου που θα επέλθει από μια τέτοια απόφαση. 

Η αναδιάρθρωση αποτελεί το διαλεκτικό συμπλήρωμα της «ελεγχόμενης πτώχευσης»: Μαζί με την ολοκληρωτική λεηλασία και χρεοκοπία του ελληνικού λαού και το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας, καταστρέφονται και κάποιες καπιταλιστικές οικονομικές μονάδες για να διασωθούν οι ισχυρότερες πολυεθνικές και το σύστημα. 

Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι αναπόφευκτη. Αποτελεί την επακόλουθη και συμπληρωματική φάση του Μνημονίου. 

Το Μνημόνιο ήταν το στάδιο της προετοιμασίας το οποίο έδινε τον αναγκαίο χρόνο στα αρπακτικά του κεφαλαίου να προετοιμαστούν για το επόμενο στάδιο: Την «αναδιάρθρωση». 

Στο διάστημα αυτό του «μνημονιακού χρόνου» και μέσα στο πλαίσιο της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», ντόπιοι και ξένοι δανειστές εξασφάλισαν τα λεφτά τους, εισέπραξαν τα επιπλέον τοκογλυφικά και τελικά πέταξαν από πάνω τους τα «σκουπίδια» του ελληνικού χρέους. 

Έτσι σήμερα δεν έχουν κανένα πρόβλημα, σε ένα σχέδιο γενικότερης διευθέτησης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, να προωθούν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους… 

Βεβαίως, σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός είναι ξεγραμμένος και καταδικασμένος να ζήσει σε καθεστώς είλωτα. Μέχρι να γίνει η αναδιάρθρωση θα υφίσταται τα πάνδεινα στο όνομα της «σωτηρίας». 

Όταν γίνει η αναδιάρθρωση, με όποια μορφή κι αν γίνει (επιμήκυνση του χρέους, διαγραφή μέρους του χρέους) θα συνεχίσει να υφίσταται τα πάνδεινα, αυτή τη φορά με το «επιχείρημα» ότι η χώρα «χρεοκόπησε». 

ΟΙ διαχειριστικές αντιθέσεις και πολιτικές των αρπακτικών και των πολιτικών τους υπαλλήλων δεν αφορούν τον ελληνικό λαό. 

Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί, ούτε πρέπει να πέσει στο πολιτικό δόκανο αυτών των διαχειριστικών αντιθέσεων που ΟΛΕΣ προωθούν την τελική εξόντωσή του. 

Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να οργανώσει τις δικές του μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις και τις δικές του ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ μέσα από ένα οργανωμένο, πλατύ, δυναμικό και συνειδητό λαϊκό ΚΙΝΗΜΑ. 

Η ΕΞΟΥΣΙΑ του λαού βρίσκεται και οργανώνεται στο ΔΡΟΜΟ…


ΠΗΓΗ ΡΕΣΑΛΤΟ

ΣΠΙΘΕΣ ΚΑΙ ΤΣΑΚΜΑΚΟΠΕΤΡΕΣ

 
Γιάννης Παπαμιχαήλ 
τ. Καθηγητής Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας 
Παντείου Πανεπιστημίου

 Η τσακμακόπετρα είναι φθαρμένη. Όχι μόνο από τις αμφίβολες πολιτικές αρετές του Θεοδωράκη, τις εντολώς δυσανάλογες με την καλλιτεχνική του προσφορά. Ούτε μόνο από τις ακόμα πιο αμφίβολες ηγετικές του ικανότητες – μία από τις οποίες θα ήταν βέβαια η καλύτερη επιλογή των στενών συνεργατών του και των εκπροσώπων του. 
Ούτε τελικά επειδή η δική του έστω υστεροφημία ως καλλιτέχνη θα έπρεπε να είναι αντικείμενο μεγαλύτερου σεβασμού από όσους δηλώνουν ότι θα επιθυμούσαν να συμμετέχουν στα όργανα λήψης αποφάσεων αυτού του συμπαθούς, αλλά πολύ ολίγου και ελάχιστα ανεξάρτητου κινήματος «Ανεξάρτητων Πολιτών». 

Εκείνων δηλαδή των αγανακτισμένων ανθρώπων που δικαίως μεν αισθάνονται την ανάγκη να κάνουν κάτι κατά του επαχθούς μνημονίου και της κυβέρνησης που επιχειρεί να υλοποιήσει τις αποικιοκρατικές συμβάσεις που προβλέπονται σε αυτό, σε βάρος προφανώς των κοινωνικών και πολιτικών συμφερόντων του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα του κόσμου της εργασίας και των απομάχων του, αλλά φαίνονται να μην γνωρίζουν καθόλου κάποιο άλλο τρόπο συμμετοχής σε αυτό το κίνημα διαμαρτυρίας παρά εκείνο που συγκροτείται μέσα από δομές μάλλον προβληματικές, ίσως και αντιδημοκρατικές. Μέσα από λειτουργίες παράδοξες για ένα κίνημα της αριστεράς και νομιμοποιημένες ή έστω ανεκτές αποκλειστικά από το υποθετικό πολιτικό κύρος που μοιάζει να διαθέτει για πολλούς μεσήλικες δημοκράτες η εμβληματική φυσιογνωμία του ίδιου του Θεοδωράκη. 

Εντούτοις, όλοι καταλαβαίνουμε ότι μέσα από διαδικασίες αδιαφανών διαπραγματεύσεων και συγκρούσεων μεταξύ διαφόρων φιλόδοξων μικροηγετών σε ρόλο επιγόνων – και των ομάδων που περιστρέφονται με αξιώσεις καθοδηγητικές γύρω από τη σφαίρα επιρροής τους, δεν μπορούν να αναπτυχθούν σήμερα αξιόπιστα κοινωνικά κινήματα αμφισβήτησης της κυβερνητικής πολιτικής, όσο προκλητικά και αν είναι τα μέτρα που ψηφίζονται. 

Και αυτό φαίνεται ακόμα και με γυμνό μάτι. Είναι διάχυτο, όπως η γενικευμένη δυσπιστία και η λαϊκή απόγνωση. Εκείνη που εδώ και καιρό έχει πάψει να τραγουδάει στις ταβέρνες, ίσως και να συγκινείται από την μουσική παράδοση της αντίστασης και του λαϊκού καημού που μας αφήνει ο Θεοδωράκης σαν πολύτιμη κληρονομιά. 

Αυτήν μπορούμε άραγε να την ζωογονήσουμε; Και με ποιο τρόπο θα μπορούσε κανείς να ασχοληθεί σοβαρά με την αναδιάρθρωση όχι μόνο του δημόσιου χρέους, αλλά και των κοινωνικών και πολιτικών νοοτροπιών όλων εκείνων των πολιτών που καθυβρίζονται ως κοπρίτες και έχουν καταντήσει να ντρέπονται για τα κοινωνικά τους κεκτημένα, τις πολιτισμικές τους παραδόσεις ή τις ιστορικές τους μνήμες; 

Χρειάζεται κατά τη γνώμη μου επειγόντως μια πολιτισμικού και εκπαιδευτικού τύπου παρέμβαση νέας μορφής ικανή να αξιοποιήσει μεσοπρόθεσμα την παραπάνω κληρονομιά. 

Όσον αφορά τους πραγματικούς ή κατά φαντασία νέους αντιμνημονιακούς πολιτικούς ηγέτες, θα λέγαμε ότι βέβαια, δρυός πεσούσης, πας ανήρ είναι πιθανόν να ελπίζει ότι κάποτε θα «ξυλευτεί». 

Ωστόσο, στην περίπτωση τουλάχιστον του Θεοδωράκη, η ίδια η «δρυς» με τις ορθές, αλλά απολύτως γενικόλογες αντιμνημονιακές διακηρύξεις του συμπαθούς υπερήλικα συνθέτη, ίσως μοιάζει σήμερα περισσότερο με έναν αειθαλή μαϊντανό, διψασμένο πάντα γα την υγρασία της προβολής καi της αναγνώρισής του ως πολιτικού ταγού του αποικιοκρατούμενου και πολιτικά αποσυντονισμένου ελληνικού λαού. 

Ο Θεοδωράκης προβάλλεται άλλωστε συστηματικά σαν μια άτυπη υποψηφιότητα στην προεδρία της δημοκρατίας μιας εξίσου άτυπης – αριστεροφιλελεύθερης, μεταβατικής «κυβέρνησης αρίστων», που ενδεχομένως προετοιμάζεται στα παρασκήνια για να διαδεχτεί κάποια στιγμή στη σκηνή τον θίασο που προς το παρόν κυβερνάει ακόμα τη χώρα. 

Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο δημοφιλής μουσικοσυνθέτης είναι ήδη ικανός, όπως κάθε μαϊντανός, να διακοσμήσει όλα τα τηλεοπτικά παράθυρα που τον εκθέτουν καθημερινά στη δημόσια θέα – ακόμα και εκείνα πίσω από τις διάφανες κουρτίνες των οποίων σκηνοθετούνται, ως πολιτισμικά και πολιτικά δρώμενα, οι νεοοθωμανικοί προσανατολισμοί της κυβέρνησης, καθώς και οι πολιτικές της εξάρτησης και της υποτέλειας που ερήμην έστω των καλών προθέσεων του Θεοδωράκη και των συνεργατών του, συμβαδίζουν απόλυτα με τις πολλαπλές διασπάσεις της ελληνικής κοινωνίας, τις απόπειρες αποχαύνωσής της και την απουσία δυναμικών αντιδράσεων στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας. 

Ας μην βαυκαλιζόμαστε λοιπόν με «σπίθες» που δεν καίνε. Η τσακμακόπετρα είναι φθαρμένη. Τόσο όσο και τα πυροτεχνήματα της Ανάστασης που κάθε χρόνο εύχεται ο ένας στον άλλον. 

Πέρα λοιπόν από τις βαρύγδουπες «φιλικές εταιρείες» και τα άλλα μυστικοπαθή ή ρομαντικά οράματα της Αναγέννησης των αντιστασιακών φρονημάτων του λαού, για να «αλλάξουμε ζωή» ή για να ξαναβρούμε τα αυτονόητα, θα πρέπει ίσως να ξαναδούμε σε ποιο ακριβώς σημείο «πήραμε τη ζωή μας λάθος». 

Υ.Γ. Μόλις πληροφορήθηκα για την αδιαθεσία του κ. Θεοδωράκη και για την εισαγωγή του στο νοσοκομείο. Του ευχόμαστε όλοι περαστικά. 


ΠΗΓΗ ΡΕΣΑΛΤΟ

Ο ΗΘΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

• Ένα βίντεο - εκπομπή της «Χρεοκρατίας» με κατάληξη την Ε.Λ.Ε.

Μπορεί να πικράνω μερικούς αλλά δεν σκοπεύω να μη πω τη γνώμη μου. Άλλωστε την έλεγα και σε χαλεπούς καιρούς όταν χλευάζονταν η γνώμη ενός μαρξιστή για τον αμετάλλακτο καπιταλισμό, την κρίση που «δεν υπήρχε» αλλά θα έρχονταν και το χρηματιστήριο που δεν καταλάβαινα ότι «φέρνει μόνο κέρδη» και δεν παγιδεύει τη φτώχεια.

Βλέποντας κι εγώ, όπως πολλοί άλλοι, το βίντεο – εκπομπή του Άρη Χατζηστεφάνουhttp://debtocracy.gr/ θα περίμενα μια πραγματικά εναλλακτική ενημέρωση. Για να πω την αλήθεια απογοητεύθηκα. Σχεδόν τίποτα δεν ήταν καινούριο. Αυτό όμως ήταν το λιγότερο.

Σε όλη την εκπομπή ήταν ολοφάνερη η προσπάθεια να κατευθνεί ο ακροατής στη λύση του «καλού και ηθικού καπιταλισμού» ο οποίος επιβάλλεται ΚΑΙ με την πίεση - εξέγερση του λαού και ο οποίος με «καλούς και ηθικούς» ηγέτες εξοβελίζει τον κακό τοκογλυφικό καπιταλισμό και λύνεται το πρόβλημα.

Για έναν απλό άνθρωπο που αγωνιά και πνίγεται στην κρίση δεν ήταν κακή η εκπομπή. Ήταν όμως το «μικρότερο κακό» μέσα σε ένα σύστημα που έχει στο DNA του την εκμετάλλευση, την κλοπή του ιδρώτα των εργαζομένων και των λαών. Ένας πραγματικός βρικόλακας για τον οποίο ετοιμάζουμε ηθικές λύσεις!

Το χειρότερο ήταν ότι τόσοι άνθρωποι, τόσες δηλώσεις και τόσα γεγονότα παρουσιάστηκαν για να καταλήξουν σαν μοναδική λύση για το χρέος στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου! Το σύστημα μένει στη θέση του, απείραχτο. Το διορθώνουμε και μετά… έτοιμο και πάλι να επαναλάβει τον εαυτό του και να κατασπαράξει τους λαούς με νέα προβιά.

Παρά τους ύμνους στη λαϊκή αντίσταση απέναντι στο χρέος σε διάφορες χώρες, παρά τις στάσεις πληρωμών, παρά την άρνηση και το «κούρεμα», οι ειδήμονες δεν ανέλυσαν ποια είναι η κατάσταση αυτών των λαών. Μήπως σήμερα είναι καλύτερα από ότι πριν καταχρεωθούν και κατόπιν αρνηθούν το χρέος; Όχι! Οι Φαβέλες της φτώχειας βασιλεύουν. Την ανάπτυξη, του ΑΕΠ όπου επιτεύχθηκε, την καρπώνεται η νέα τάξη καπιταλιστών που σταδιακά θα μοιάσει με αυτή που αντικατέστησε ("νέα τζάκια"...). Δειλά - δειλά θα ξανα-προβάλλουν οι καλοθελητές ντόπιοι και διεθνείς τοκογλύφοι - δανειστές. Ο εθνικός πλούτος θα γίνει και πάλι αντικείμενο ξεπουλήματος και γιατί να μη γίνει αν καταφέρουν και κοιμίσουν το λαό με τα νέα μέσα ενημέρωσης του διαδικτύου και του μεσσιανισμού που στο μεταξύ θα δημιουργήσουν;

Ένα από τα επικίνδυνα σημεία της εκπομπής ήταν η υπεπροβολή των προσώπων – κυβερνητών που ανέλαβαν να ξελασπώσουν τις χώρες τους από το χρέος. Προετοιμασία μεσσιανισμού για εδώ; Και τι θα σώσουν αυτοί οι κυβερνήτες πρώτα, το σύστημα ή τον λαό; Γιατί στο τέλος, εκ των πραγμάτων φαίνεται να σώζουν το σύστημα από τις ανεξέλεγκτες λειτουργίες και την αυτοκτονία του.

Κάποιες από τις αλήθειες που ακούστηκαν, όπως ότι καπιταλισμός δεν γίνεται χωρίς κρίσεις και ότι το χρέος είναι πολιτικό πρόβλημα και πεδίο ταξικής πάλης, δεν άλλαζαν την όλη εικόνα της εκπομπής αφού και αυτοί που το έλεγαν, το έλεγαν σαν τσόντα αλήθειας σε άλλες τοποθετήσεις τους. Περιττεύει φυσικά να πω ότι έλεγαν αυτό που ο Μαρξ είπε πριν 160 χρόνια.

Κάποιες άλλες κορώνες ελληνοκεντρικές και πατριωτικές που έμπλεκαν το ταξικό με το εθνικοαπελευθερωτικό, τύπου «Σπίθας», μάλλον τροφή για σύγχυση έδιναν, παρά για λύση του προβλήματος. Γιατί το θέμα είναι η κατάληψη της εδώ εξουσίας που κατέχει η μονοπωλιακή αστική τάξη ως συγκοινωνούν δοχείο με τη παγκόσμια κεφαλαιοκρατική τάξη και όχι ο (οικονομικός και όχι μόνο) πόλεμος κατά των άλλων κρατών και λαών.

Γενικά απογοητεύθηκα. Σε μια εποχή που το σύστημα πρέπει να δεχτεί το σύνολο της κριτικής σε μια κατεύθυνση ανατροπής του, με τη βαριά κατηγορία ότι είναι αθεράπευτος βρικόλακας και όποια θεραπεία και αν του κάνεις πάλι βρικόλακας θα είναι, ακούμε λύσεις για τον ηθικό καπιταλισμό που θα εκτοπίσει τον ανήθικο! 

Σήμερα, αν η λύση δεν περιέχει σαν τελική πρόταση την ανατροπή του καπιταλισμού, είναι λύση θεραπείας του καπιταλισμού. Έχουν περάσει οι εποχές των αυταπατών που οδήγησαν σε τραγικά αποτελέσματα με τους πολέμους μεταξύ λαών και κρατών, ως τελική λύση εξόδου από τη κρίση. Ας μην αφήσουμε τους λαούς να ξαναπάνε σε τέτοιες λύσεις – σφαγεία όπως ήδη το βλέπουμε να γίνεται στους περιφερειακούς πολέμους ανατροπών των παγκόσμιων επιρροών και συσχετισμών. Το χρέος είναι τμήμα και αποτέλεσμα της γενικής κρίσης του συστήματος, δεν είναι αυτοτελές πρόβλημα να το λύνεις με τεχνικοπολιτικές μεθόδους. ΠΗΓΗ http://aristeripolitiki.blogspot.com/

Ο ΓΑΠ ΚΑΙ ΟΙ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΙ

ΑΠΟ ΤΟ ΡΕΣΑΛΤΟ

Σόρος-ΓΑΠ: Ο μαφιόζος του χρήματος με τον υπηρέτη!!!

Ο ΓΑΠ ανοικτά πλέον και ανενδοίαστα διατυμπανίζει το λακεδισμό του στους διεθνείς μαφιόζους του χρήματος.
Ο Σόρος, το σύμβολο του σαρκοφάγου και πωρωμένου διεθνούς αρπακτικού, το σύμβολο της εξαγοράς συνειδήσεων και των επιδοτήσεων των νέων γενιτσάτων-εθνομηδενιστών (ΜΚΟ), νομιμοποιείται ανοικτά και άκρως θεαματικά από τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας, το «σοσιαλιστή»!!! 
Φαίνεται ότι ο λακεδισμός του ΓΑΠ έχει γίνει τόσο αδίστακτος και αφηνιασμένος που έχει εξελιχτεί σε κακουργηματική πώρωση και παράκρουση αναίδειας, πρόκλησης και προσβολής του ελληνικού λαού. 
Παραθέτουμε, ως αρχή, ένα εύστοχο μικρό «σκιτσάρισμα» του αρπακτικού, από το Νίκο Μπογιόπουλο 

 

«Πες μου τους φίλους σου... » 

Ο κ. Σόρος είναι ο επιφανής «επενδυτής» που το Σεπτέμβρη του 1992 επιτέθηκε ως γνήσιο αρπακτικό στη στερλίνα της Αγγλίας, «εξοικονομώντας» για τον εαυτό του και τους κεφαλαιούχους πελάτες του μερικά δισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία βεβαίως φορτώθηκαν - με τη μορφή του χρέους - πάνω στις πλάτες των Βρετανών εργαζομένων. 
* 
Ο κύριος Σόρος είναι ένας εξπέρ των περίφημων «hedge funds». Από το 1973, που δημιούργησε το «Quantum Fund», έχει εξασφαλίσει στους πελάτες του 35 δισ. δολάρια, στα οποία δεν συμπεριλαμβάνονται οι προμήθειες για τον «κόπο του». Κατέχει περίοπτη θέση στην πρώτη δεκάδα των ιδρυτών των κορυφαίων «hedge funds» του κόσμου που μέσα από την κερδοσκοπία έχουν απομυζήσει πάνω από 182 δισ. δολάρια τις τελευταίες δεκαετίες. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο στο δεύτερο εξάμηνο του 2010,σε εποχές παγκόσμιας κρίσης και αφόρητων δεινών για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, τα εν λόγω «hedge funds», στα οποία πρωτοστατεί ο κ. Σόρος, κέρδισαν 28 δισ. δολάρια, ξεπερνώντας σε κερδοφορία ακόμα και τις αποδόσεις που είχαν αθροιστικά οι τραπεζικοί κολοσσοί Goldman Sachs, Citigroup, Morgan Stanley, Barclays και HSBC. 
* 
Στη δουλειά του κ. Σόρος βασικό προτέρημα είναι ο κυνισμός.Ως κυνικός, είναι αυτός που όταν οι πολιτικοί υπηρέτες του κεφαλαίου δήλωναν ότι η πρωταγωνιστική εμπλοκή του ΔΝΤ στην «αντιμετώπιση της κρίσης» στοχεύει στην οικοδόμηση ενός «καλού», «δημοκρατικού», «δικαιότερου» καπιταλισμού, εκείνος έβαζε τα πράγματα στη θέση τους: «Στην περίπτωση κρίσης - έγραφε ο Σόρος στο βιβλίο του με τίτλο "Για την Παγκοσμιοποίηση" - οι δανειστές μπορούν να ευελπιστούν ότι το ΔΝΤ θα τους διασώσει». 

Ως γνωστόν, τύποι σαν τον Σόρος δεν μασάνε τις κουβέντες τους. Δεν χαραμίζουν τον χρόνο τους για να λένε κουραφέξαλα περί «σωτηρίας» των λαών. Το θέμα, μας διαβεβαιώνει - πολύ πειστικά είναι η αλήθεια - έχει να κάνει με τη διάσωση των δανειστών και όχι των δανειζομένων. 
* 
Ο κύριος Σόρος, όμως, με τη μαεστρία που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους της τάξης του, καταφέρνει σαν αιλουροειδές (σαρκοφάγο) να μετακινείται με ευκολία και ταχύτητα από τη θέση του κυνισμού στη θέση της λεπτότητας. Ως λεπτεπίλεπτος άνθρωπος έχει, συνεπώς, και αισθήματα. 

Ετσι, βαθιά προβληματισμένος από το γεγονός ότι κέρδισε μέσα σε μια νύχτα 1,6 δισεκατομμύρια δολάρια παίζοντας με την αγγλική λίρα στο χρηματιστήριο, σε ένα άρθρο που είχε γράψει στο «Atlantic Review», εξομολογήθηκε ότι «με τον τρόπο τον οποίο κερδίζουμε εμείς τα χρήματά μας, κινδυνεύει πλέον η δημοκρατία και ο κόσμος. 
Αισθάνομαι άσεμνος - εκμυστηρευόταν ο κ. Σόρος - που μπορώ και κερδίζω τόσα δισεκατομμύρια εύκολα, μόνο σε μία βραδιά». 
* 
Κατόπιν όλων αυτών, ποιος μπορεί να αμφιβάλλει ότι η χτεσινή συνάντηση του κ. Σόρος με τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, παρουσία του υπουργού Παπακωνσταντίνου, ήταν μια συνάντηση πολύ σημαντική για το καλό του λαού και του τόπου;... 

ΠΗΓΗ: 
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6186516&publDate=5/4/2011

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΣΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ Ο ΜΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΓΑΠ ΜΕ ΤΟΝ ΣΟΡΟΣ.ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΣΟ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ ΩΡΥΟΝΤΑΙ ΔΗΘΕΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. 

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Πέτρος: Greek idiot …by far

Σε μπαράζ απολύσεων και ειδικά συνδικαλιστών έχουν επιδοθεί οι Κωστόπουλος (10) και Φιλιππόπουλος (3) των εκδόσεων Imako και Αττικών, αντίστοιχα. Αυτό που ενώνει αυτούς τους δύο ως εικόνα είναι ότι ανήκουν στους “μονδέρνους” και “πετυχημένους”. Αυτό πουλάνε προς τα έξω. Προς τα μέσα και τώρα και παλιότερα έχουν αποδείξει ότι η μοντερνιζέ επιτυχία τους είναι χτισμένη με τα πιο παλιά κλασικά υλικά. Τρομοκρατία, απολύσεις, αστυνομίες, περικοπές και άλλα ευγενή που οι εργαζόμενοι γνωρίζουν καλά. Δεν υπάρχει όμως τίποτα που να εξαγριώνει περισσότερο από αυτή την διπλή εικόνα. Τον ηλιοκαμένο γιάπη της τηλεόρασης και της μεγάλης ζωής και από πίσω η τρομοκρατία κατά των εργαζομένων. Έχει έρθει καιρός να τους τσαλακώσουμε λίγο…

Από εξώφυλλο παλιότερου CD του Πετράκη

Greek idiot …by far

Ένα από τα περιοδικά του Πέτρου, όπως έπρεπε να είναι

Σχετικά με το θέμα δείτε “Εργοδοτική τρομοκρατία στην IΜΑΚΟ του Π. Κωστόπουλου” και γενικά στα blogs των εργαζομένων του τύπου: Διακλαδική Πρωτοβουλία ΜΜΕ, Συσπείρωση Δημοσιογράφων κ.α.   ΠΗΓΗ  ANTISTA/CHEF

 H ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ 

ΔΙΑΣΩΜΑΤΕΙΑΚΟ – ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΙΜΑΚΟ

31 Μαρτίου 2011 — ΕΣΠΗΤ

ΕΝΩΣΙΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΛΙΘΟΓΡΑΦΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
ENΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑΣ
ΕΝΩΣΗ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ ΕΛΛΑΔΟΣ
ENΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Αθήνα, 31 Μαρτίου 2011

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Συντονιστική Επιτροπή των Συνεργαζομένων Ενώσεων στο χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ καταγγέλλει απερίφραστα την εκδοτική εταιρεία ΙΜΑΚΟ Α.Ε. ιδιοκτησίας Πέτρου Κωστόπουλου για τις πρόσφατες μαζικές απολύσεις καθώς και για τον απαράδεκτο και εκδικητικό τρόπο με τον οποίο αυτές μεθοδεύτηκαν.
Την Τετάρτη 30 Μαρτίου το πρωί ανακοινώθηκαν αιφνιδιαστικά οι απολύσεις της συνδικαλιστικής εκπροσώπου Αγγελικής Κάππου, της αναπληρώτριας εκπροσώπου Μαρίας Κοντογεώργου και της Σοφίας Αλεξίου, μέλους της ΕΣΠΗΤ που ανέπτυσσε επίσης συνδικαλιστική δράση και ανακοινώθηκαν απολύσεις σε ακόμη έξι εργαζόμενους της επιχείρησης.
Οι απολύσεις των συναδέλφων μας –κάποιες εκ των οποίων ήταν τελείως αιφνιδιαστικές -έγιναν κατά τρόπο τρομοκρατικό καθώς δεν επετράπη καν η είσοδός τους στο χώρο εργασίας τους προκειμένου να μαζέψουν τα πράγματά τους, ενώ ζητήθηκε η συνδρομή της αστυνομίας και ενόπλων προκειμένου να απομακρυνθούν βίαια από αυτόν.
Η Συντονιστική Επιτροπή των Συνεργαζομένων Ενώσεων καταγγέλλει για άλλη μια φορά αυτές τις απαράδεκτες εργοδοτικές πρακτικές και μεθοδεύσεις και επισημαίνει ότι γίνεται στοχευμένη επίθεση σε συνδικαλιστικούς εκπροσώπους προκειμένου να καμφθεί σε κλίμα τρομοκρατίας η ελεύθερη έκφραση των εργαζομένων στη διεκδίκηση των εργασιακών και ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων.
Η Συντονιστική Επιτροπή τάσσεται αλληλέγγυα στους απολυμένους συναδέλφους μας, καλεί όλες τις ενώσεις να εκδηλώσουν την στήριξή τους στις 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις που θα πραγματοποιηθούν στην ΙΜΑΚΟ Α.Ε . (συνέχεια της αντίστασής μας μετά τις 24ωρες απεργίες στις ΑΤΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Α.Ε.) και δηλώνει ότι θα αντιταχθεί με κάθε τρόπο στις μεθοδεύσεις που ουσιαστικά αποσκοπούν μέσα από την τρομοκρατία να εμποδίσουν τους εργαζόμενους να προστατέψουν τα εργασιακά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα.

ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΗΣ
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
ΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ ΣΤΑ Μ.Μ.Ε.