Αυτή εδώ η ανάσα σου.

Και ναι... Σε ένα μήνα έρχονται Χριστούγεννα. Κλαίει η ψυχή μου όμως. Και προσπαθώ στους γύρω μου, ακόμα και στους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους, να μη το δείχνω. Γιατί; Τα δάκρυα, όταν μεταμορφώνονται σε προσευχή καρδιάς, εκτοξεύονται στον θρόνο Του. Ενώ, αν τα κάνεις λόγια του αέρα, σκορπούν σαν εφήμερα πυροτεχνήματα.

Ναι, κλαίω. Διότι καθημερινά χάνουμε μάχες. Σαν ανθρωπότητα. Σαν πολιτισμός. Σαν πατρίδα. Σαν πίστη. Μα, πάνω απ'όλα, κλαίω που δε νιώθω βαθιά μέσα μου τη δική μου, μοναδική ευθύνη. Κλαίω γιατί, ενώ γίνονται τόσα δυσάρεστα, πάντα δυσκολεύομαι να 'πετάξω' το 'εγώ' μου. 

Κλάψε, Σεβάχ. Μα, προσευχήσου. Μετανόησε. Εξομολογήσου. Κοινώνησε. Κάν'τα και να τα νιώθεις. Ναι, ψυχή μου. Να τα νιώθεις. Μόνο όταν συντριφτεί στη βάση του το 'εγώ', μόνον τότε μπορώ να ελπίζω σ'έναν κόσμο καλύτερο. Αλλιώς, απλά 'θα κάνω καλές πράξεις' και θα καμαρώνω εξωτερικά για το πόσο καλός χριστιανός είμαι και το πόσο καλός άνθρωπος...

Ας μετανιώσεις, Σεβάχ. Αλλάζω τον χρόνο: ας μετανιώνεις. Κάθε στιγμή είναι μια ευλογία, ένα δώρο. Κάνε τις στιγμές να αξίζουν. Τίμησε το δώρο που έλαβες. Μην περιμένεις το αύριο για να κλάψεις, να πράξεις, να μετανιώσεις, να αγωνιστείς. 

Κλάψε μα με ελπίδα στο άπειρό έλεος του Θεού μας. Αυτού που Τον πληγώνουμε καθημερινά μα που, εν τέλει, εκεί καταλήγουμε να κοιτάζουμε. Αυτός είναι η ελπίδα μας. Αυτός η δύναμή μας. Αυτός είναι τα πάντα μας.

Έχουμε χρόνο, Σεβάχ. Έχουμε ακόμη έναν μήνα αγώνα χριστουγεννιάτικου. Μα... Ξέρεις κάτι; Ο μόνος χρόνος σου είναι το τώρα. Αυτή εδώ η ανάσα σου. Αυτή είναι η στιγμή σου. Ακούς; Αυτή. Ξεκίνα με το βλέμμα στην Αγάπη Του.

Τι λες κι εσύ, αδερφή/έ; Ξεκινάμε; Το μαζί πάντα είναι ομορφότερο!

 

Μέσα σε μια στιγμή

And I always look up to the sky

Pray before the dawn

Είμαι ένα μικρο πετραδάκι ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα σε κάποια μακρινή της γης ακρογιαλιά. Ένα ξεχασμένο ψάθινο καπέλο που ο φθινοπωρινός αέρας το πήρε μαζί του σε αέρινο ταξίδι.  Μια μικρή ψαρόβαρκα ανάμεσα σε τόσες άλλες που πλέουν στο πέλαγος.

Είμαι μιας σκουριασμένης φυσαρμόνικας ξεχασμένη μελωδία που φτερουγίζει και χάνεται στο απογευματινό ηλιόγερμα. Ένα μικρο αστέρι ανάμεσα στα χιλιάδες νυχτερινά λαμπάκια τ'ουρανού. Μια σκιά που περπατάει στο ξέφωτο ενός δάσους. Κόμπος χιλιογυρισμέμος από κομποσχοίνι μιας καρδιάς που ακροβατεί.

Είμαι τόσο μικρός, τόσο ασήμαντος.

Κι όμως.

Όταν φωτιστούν τα σκοτάδια μου, τότε γίνομαι κάτι μοναδικό.

Γίνομαι όλος Αγάπη.

Γίνομαι ένα με τη φύση, με τα ζώα, τα δέντρα, τα φυτά, τα πουλιά. Γίνομαι ένα με όλες τις καρδιές που ανασαίνουν. Με όλα τα ματιά που γελούν, που κλαίνε, που ονειρεύονται ένα όμορφο αύριο.Γίνομαι αγκαλιά. Γίνομαι χαμόγελο κι ελπίδα. Ο Χριστός μπαίνει μέσα μου κι όλα γύρω μου γίνονται μέσα σε μια στιγμή Παράδεισος. 
Και η ζωή συνεχίζεται...

Θέλω ν'αγκαλιάσω τη ζωή!

...Κανείς δε μας λέει πώς είναι πραγματικά η ζωή. Κανείς δε μας λέει ότι η ζωή είναι χαρά και μαγεία και θαύμα, ακόμη και έκσταση. Κανείς δε μας λέει ότι η ζωή είναι πόνος και δυστυχία, απελπισία και δάκρυα. 

Δε ξέρω για σας, εγώ όμως δε θέλω να χάσω τίποτε. 
Θέλω ν'αγκαλιάσω τη ζωή, θέλω να γνωρίσω τα πάντα. 
Δεν είναι δυνατόν να περάσει η ζωή μου και να μη ξέρω τι θα πει κλάμα. Γι'αυτό έχω τους δακρυϊκούς πόρους. Αν δεν ήμουνα φτιαγμένος για να κλαίω, δε θα τους είχα. Δεν είναι κακό να κλαίει κανείς. Τα μάτια σου βλέπουν πιο καθαρά μετά...

Λέο Μπουσκάλια, 'Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις'

υγ: Χίλιες υπέροχες καλημέρες, αδέρφια :)

Μόνο δάκρυα

Δύο ματάκια άψυχα,δύο ματάκια λυπημένα

που δεν τα’άφησε ο πόλεμος να ζήσουν.

Το βλέμμα μοιάζει πύρινο γι’αυτούς που το κοιτάζουν.

Mα γιατί να του στερήσουνε το φως;

Γιατί να μην το συμπαθήσουν;

Κατάρα σ’αυτούς που ρίξανε άσπλαχνα την οβίδα.

Κατάρα σ’αυτούς που διατάξανε ένα τέτοιο φονικό.

Τι λόγια μπορεί να βρει κανείς μπροστά σε τέτοιο θέαμα;

Μόνο λυγμούς,μόνο αναστεναγμούς,μόνο δάκρυα.

Μόνο αυτά μπορούν μ’ακρίβεια να μιλήσουν…

Τι θα’θελαν άραγε τα δυο ματάκια να δουν,

πριν σιγανά κι αθόρυβα δύσουν;

Τι θα’θελαν άραγε να πουν και τι να ζητήσουν;

Τι θα’θελε άραγε να πει το μισόκλειστο στοματάκι;

Κλάμα;Παράπονο;Μια μικρή χάρη;Μια φροντίδα;

Ίσως ένα τελευταίο χάδι μητρικό να μην φοβάται;

Μα ποια καρδιά δεν ραγίζει;Ποιος μπορεί να μην θρηνήσει;

Πάνω στ’άπνοο το λευκό προσωπάκι πώς να μην κλάψει;

Γύρω απ’τα λουλούδια άνθισε, γύρω απ’τα λουλούδια έσβησε…

Σαν ολόλευκο δροσερό κρινάκι,σαν κόκκινο τριαντάφυλλο,

σαν άνοιξη ονειρεμένης ανατολής…

Κι άλλο ένα νεκρό παιδάκι στο βωμό των συμφερόντων…

Κι άλλη μια αγνή ψυχούλα στα χέρια του Θεού…

Κι άλλο ένα παράπονο που πάντα μένει…

Τι θα σκεφτόταν το δεμένο κεφαλάκι πριν δροσιστεί με γαρύφαλλα;

Τι θα πρόλαβαν τα δυο ματάκια να συγκρατήσουν;

Τι μήνυμα θα ήθελαν να μεταφέρουν;

Ποιος μπορεί ν’αντέξει στην εικόνα;

Μόνο δάκρυα…Μόνο δάκρυα….

Κοιμήσου μικρό αστέρι,κοιμήσου στη γαλήνη…

Ανάπαυσε το κουρασμένο σωματάκι σου…

Και την ψυχούλα σου άφοβα παράδωσε στους αγγέλους…

Πήγαινε προς την άνοιξη του Παραδείσου να την χαρείς…

Γιατί τόσο σου’λειψε στην άχαρη τούτη ζωή…

Το θλιμμένο σου προσωπάκι αρκεί μόνο ένα μεγάλο μήνυμα

να δώσει…Μπορεί να το καταφέρει….Για όλα τα παιδιά του κόσμου…

Χαίρε τη ουράνια χαρά παιδάκι τρυφερό μαζί με όλα τα παιδιά

που έσβησαν άδικα πριν από σένα…

Και μεις τι να κάνουμε;Τι θα’θελες να κάνουμε;Τι θες μικρό κρινάκι;

Μια προσευχή μονάχα…Μια πύρινη καρδιακή προσευχή…

Γεμάτη δάκρυα…. Καυτά δάκρυα… Ασταμάτητα δάκρυα…

(Ένα μικρό κείμενο που έγραψα το 2003 για ένα 6χρονο κοριτσάκι απ'την Παλαιστίνη όταν ένα ισραηλιτικό τανκ της στέρησε τη ζωή εν ψυχρώ... Η εικόνα μιλάει από μόνη της. Βλέπω και τώρα στις ειδήσεις τον πόλεμο να σπέρνει θάνατο και σφίγγετ' η καρδιά μου. Ας ευχόμαστε ο πόλεμος να σταματήσει... Ας κάνουμε τα δάκρυά μας προσευχή...
Και συ, μικρό μου αγγελούδι, που τότε τόσο νωρίς έφτασες στο θρόνο Του, να εύχεσαι για όλους εμάς τους σκληρούς, άπονους ανθρώπους. Να εύχεσαι, καρδούλα μου... )