Κάθε τόσο, με κάποια αφορμή, ανατρέχω στο περίφημο βιβλίο του Πωλ Μπραντ ‘Πόνος: ένα δώρο που κανένας δεν θέλει’. Οι αφηγήσεις και τα διδάγματά του βρίσκουν εφαρμογή σε πολλές περιπτώσεις. Ξαναδιάβασα τελευταία το κεφάλαιο όπου περιγράφει τις σπουδές του στη Βρετανία την εποχή που το Λονδίνο βομβαρδιζόταν από τους Γερμανούς. Ένα μικρό απόσπασμα (σελ. 87):
«Ένα βράδυ κατέβηκα με τις κυλιόμενες σκάλες στον υπόγειο σιδηρόδρομο του Λονδίνου, όπου ανακάλυψα μια ολόκληρη πόλη ανθρώπων που ζούσαν σε υπόγειες πλατφόρμες και διαδρόμους... Οι άνθρωποι αυτοί έρχονταν κάθε βράδυ για να ξεφύγουν από τις βόμβες και τον θόρυβο των σειρήνων… Κάθε φορά που επισκεπτόμουν την υπόγεια πόλη, έφευγα ανεβασμένος ψυχικά από την αίσθηση συντροφικότητας που έβρισκα εκεί. Λονδρέζοι πλούσιοι και φτωχοί συγκεντρώνονταν κάθε νύχτα και μοιράζονταν τροφή και καλή διάθεση. Αντάλλασσαν ιστορίες για το πώς γλίτωσαν από βόμβες και αστειεύονταν για την επικείμενη εισβολή. Ακόμη και ο πόνος του πένθους ελάφρωνε: κάποιος έλεγε για μέλη της οικογένειάς του που είχαν σκοτωθεί, και άνθρωποι τελείως άγνωστοι μαζεύονταν γύρω του και έκλαιγαν μαζί του. Η βασιλική οικογένεια έκανε μερικές επισκέψεις, υποτίθεται για να τονώσει το ηθικό τους, αλλά μυστικά, όπως νομίζω, για να ‘κολλήσει’ κι εκείνη κάτι από το μεταδοτικό εκείνο πνεύμα. Πάνω στην επιφάνεια πολλοί από τους ανθρώπους εκείνους είχαν χάσει σπίτια, υπάρχοντα και αγαπημένα πρόσωπα, αλλά κάτω από το έδαφος χαλάρωναν ανάμεσα σε φίλους».
Στάθηκα στη φράση για τη βασιλική οικογένεια, και την μετέφερα στην καθημερινή ζωή. Κάθε τόσο συμβαίνει να επισκεπτόμαστε, είτε ιατρικά είτε κοινωνικά, σπίτια και ανθρώπους που βιώνουν δύσκολες καταστάσεις: ανίατα και βασανιστικά νοσήματα, ανέχεια, στέρηση πολλών πραγμάτων που τα θεωρούμε απολύτως απαραίτητα, μοναξιά, και τόσα άλλα. Υποτίθεται ότι οι επισκέψεις μας γίνονται για να προσφέρουμε κάτι: παρουσία, συντροφικότητα, να ακούσουμε τα προβλήματα και τα παράπονά τους, να δώσουμε ένα χέρι πρακτικής βοήθειας. Συχνά όμως βρισκόμαστε μπροστά σε ανθρώπους που, μέσα σ’ αυτό που εμείς βλέπουμε ως δυστυχία και συμφορά, αποπνέουν ένα άρωμα υπομονής, καρτερικότητας, θάρρους, πίστης, ελπίδας και αισιοδοξίας, που μας κάνει να ντρεπόμαστε για τη δική μας μίζερη, αχάριστη και απαιτητική συμπεριφορά παρ’ όλη την καλή μας κατάσταση. Εισπράττουμε περισσότερα από όσα κομίζουμε. Φεύγουμε θεραπευμένοι, έστω και προσωρινά, προσδοκώντας την επόμενη συνάντηση, το επόμενο μάθημα ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου