Πέρασαν τόσα χρόνια και τόσες μέρες, από τότε που αντικρίσαμε τον ήλιο και έχουμε αλλάξει πολλές διαδρομές μπαίνοντας κάθε φορά σε διαφορετικά τούνελ. Στην πορεία μας πολλές φορές θα έχουμε σκεφτεί(και αναρωτηθεί), αν τελικά διαλέξαμε τη σωστή. Μη βιαστείτε να μου πείτε, γιατί μέσα μας(όπως και αν διασχίζουμε αυτήν τη στιγμή) ακόμα δεν ξέρουμε και δεν είμαστε σίγουροι. Απάντηση σ' αυτό το δίλημμα δε θα συναντήσουμε πουθενά, γιατί θα παραμένει ανύπαρκτο και αναπάντητο. Το μαθαίνουμε μέρα με τη μέρα, λεπτό το λεπτό στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού.
Πολλές φορές θα έχουμε βγάλει άγχος σε μικροπράγματα και καταναλωνόμαστε κάνοντας τους άλλους ευτυχισμένους. Και σ' αυτήν την αδιέξοδη πορεία ξεχνάμε να κρατήσουμε και ένα κομματάκι για τον εαυτό μας. Αποφεύγουμε εσκεμμένα να ρίξουμε μέσα μας έστω και μια κλεφτή ματιά! Στο τέλος φτάνουμε ν' αποδεχόμαστε, πως αυτά που δε ζήσαμε ήταν τα καλύτερα. Καταφέρνουμε να φαίνονται πρωτόγνωρα, δύσκολα και απίστευτα όλα αυτά. Οπότε ας μην το παρεξηγούμε αυτό. Έρχεται κάποτε εκείνη η μέρα που κοιτάμε γύρω μας και δε βρίσκουμε τίποτα. Μας έχουν κλέψει από παντού. Μοιάζουν όλα σαν μια νέα αρχή... μοίρασμα ονείρων από το μηδέν.
Εάν προλάβουμε και αλλάξουμε την πορεία μας να γίνει πιο υποφερτή, είναι σίγουρο πως το πρώτο καλό που θα χαράξουμε είναι στον εαυτό μας. Ύστερα κάνουμε και τους άλλους που είναι μαζί μας χαρούμενους και ευτυχισμένους. Και φυσικά όπου υπάρχει οικογένεια και παιδιά, τότε αυτήν τη δοκιμασία της αλλαγής επιβάλλεται να την υποστούμε. Διαφορετικά θα πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε απομονωμένοι σ' ένα αδιέξοδο παρελθόν. Ο,τι και να μας βασανίζει(ή βαραίνει) είναι στο μυαλό, εκεί όμως που κατοικεί η αγάπη είναι στην καρδιά.
Δίχως άλλα διλήμματα η επιλογή ανήκει μόνο σε μας προσωπικά, όπως κι αυτά τα όνειρά μας. Τα παιχνίδια αυτά πλέον έρχονται στιγμές που παίζονται στο δικό μας γήπεδο. Και τον τρόπο που θα επιλέξουμε, μ' αυτόν θα πορευτούμε. Έτσι μαθαίνουμε να ονειρευόμαστε και να προχωράμε στη ζωή. Όλα είναι στο μυαλό και η ψυχή μας μπορεί να καθαρίσει τα πάντα με τη βοήθεια του Θεού. Αρκεί μόνο να υπάρχει θέληση και το μυαλό με την καρδιά να είναι στη θέση τους λεύτερες και χωρίς κολλήματα.
Κάποιες φορές δεν αντέχουμε άλλο ν' αναρωτιόμαστε και το μόνο που θέλουμε είναι να ζήσουμε απλές ανθρώπινες στιγμές, να μην ακολουθούμε ο ένας τον άλλον, αλλά να συμπορευόμαστε πλάι-πλάι... όχι όμως στον όλεθρο, αλλά στη ζωή... εκεί που βρίσκεται μπροστά ο δικός μας Παράδεισος! Στο χέρι όλων μας είναι να διαβούμε την πόρτα του και πιστεύω ακέραια πως μπορούμε. Εμείς απλά κρατάμε τα κλειδιά του(έτσι τουλάχιστον πιστεύουμε) και καλό θα ήταν να υπήρχε μεγάλη αποφασιστικότητα να το πράξουμε. Από τη δική μας θέληση άλλωστε εξαρτάται να τον ακολουθήσουμε με ταπεινότητα και σεβασμό..!
