Patriarchate of Alexandria and Mission

 
You are invited to our upcoming webinar which is taking place tomorrow - Wednesday 22nd January at 18.30. Please find the information below. We hope you will join us. The link for the webinar is below:
 

We are so honoured to have yet again prestigious speakers, we hope you can all join us.
 
To join the video meeting, click this link: https://meet.google.com/htz-vnqn-gyz
 
If you have missed any of our previous webinars, you can see them all here:
St George Greek Orthodox Community Kingston | England (stgeorgecommunity.co.uk)
 
Kind regards
Sophia Marcou
Community Board Secretary
St Georges Greek Church

Έλληνες στο Milton Keynes

 

1989 - 2024

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ

ΑΓΙΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ & ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΩΝ ΒΛΑΧΕΡΝΏΝ

ΜILTON KEYNES  & ΠΕΡΙΧΩΡΩΝ

 

Αφού εξακριβώθηκε σημαντική παρουσία ομογενών στην νεοιδρυθείσα κωμόπολη Μίλτον Κηνς της Κομητείας Μπακινγκχαμσάιρ (έχοντας τις προϋποθέσεις να ανακηρυχθεί αργότερα πόλη), η Κοινότητα ιδρύθηκε την 7η Δεκεμβρίου 1989 με σκοπό την κάλυψη των αναγκών αυτών των ανθρώπων, θρησκευτικές, εκπαιδευτικές, πολιτιστικές κτλ. Με την ίδρυση της η Κοινότητα έδινε την δυνατότητα σε αυτούς που είχαν την επιθυμία, να διατηρούν τα ήθη και τα έθιμα των προγόνων τους και να τα μεταλαμπαδεύουν στις επόμενες γενιές και να καλλιεργούν και να μιλούν την γλώσσα τους, εν ολίγοις να διατηρούν την ταυτότητά τους στην πολυπολιτισμική περιοχή που ολοταχώς αναπτυσσόταν.
 
Ιστορία γράφτηκε και χαράχτηκε στον χάρτη της περιοχής με ανεξίτηλο μελάνι όταν οι σάλπιγγες της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού ήχησαν για πρώτη φορά εκείνο το βροχερό βράδυ της Πέμπτης με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων & Μεγάλης Βρετανίας, Ιρλανδίας και Μελίτης, Γρηγόριο, να ιδρύει την Κοινότητά μας. Έτσι η Ελληνορθόδοξη Ιερά Αρχιεπισκοπή Θυατείρων, που ιδρύθηκε το 1922 στην χώρα που μας φιλοξενεί, απέκτησε και ένα άλλο παιδί, μια  θυγατέρα στην "αγκαλιά" του Οικουμενικού μας Θρόνου.
 
Μια φούχτα ψυχές, ξεριζωμένοι είτε ακούσια είτε εκούσια από τους τόπους τους, μαζεύτηκαν στον Αγγλο-Καθολικό Ναό, του St. Martin στο Fenny Stratford, Milton Keynes της ιδίας Κομητείας, για να γίνουν μάρτυρες στην θεμελίωση του ιστορικού αυτού γεγονότος.  Οι Ιδρυτές επέλεξαν το όνομα της Κοινότητας, "Αγιος Στυλιανός", που προστατεύει τα παιδιά, επειδή όμως η πρώτη Θ. Ακολουθία τελέστηκε την ημέρα της μνήμης του Αγίου Αμβροσίου, με την γέννησή της η  Κοινότητα μας έλαβε δυο Πολιούχους και τον τίτλο, <<Ελληνορθόδοξος Κοινότης Milton Keynes και Περιχώρων, Ιερός Ναός Αγίων Αμβροσίου & Στυλιανού>> . 
 
Για να διατηρείται η Ελληνοχριστιανική Παράδοση και να μεταλαμπαδεύεται η γλωσσική μας κληρονομιά στις επόμενες γενιές, και σε μικρό χρονικό διάστημα, ιδρύθηκε το Ελληνικό Σχολείο της Κοινότητας που ανήκει στο Κεντρικό Εκπαιδευτικό Συμβούλιο (ΚΕΣ) της Ι. Αρχιεπισκοπής και διοικείται από την Εκκλησιαστική / Κοινοτική Επιτροπή. Αρχικά, φοιτητές μεταπτυχιακών από την Ελλάδα και ο Ιερέας εξυπηρέτησαν αφιλοκερδώς το Σχολείο μας, μετά εκπαιδευτικοί της Ελληνικής Εκπ. Αποστολής (ΕΕΑ),  κατόπιν της Κυπριακής Εκπ. Αποστολής (ΚΕΑ) είτε διορισμένοι είτε ωρομίσθιοι. 
 
Η ίδρυση της Βοηθητικής Αδελφότητας Κυριών, <<Άγιος Δημήτριος>> δεν άργησε να ακολουθήσει. 
 
Στεγαστήκαμε στήν προαναφερθείσα Εκκλησία του Σαιντ Μάρτιν για είκοσι χρόνια, για ένα διάστημα δίχως να μας χρεώνουν. Είμαστε ευγνώμονες για πάντα σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που μας φιλοξένησαν, από τον Ιερέα, τους Κηδεμόνες, τους Επιτρόπους μέχρι τους βοηθούς.
 
Όλο αυτό το διάστημα το Σχολείο "περιόδευε" σε διάφορα σχολικά κτίρια, στόχος μας όμως από την πρώτη μέρα ήταν η απόκτηση δικής μας στέγης, προς καλύτερη εξυπηρέτηση όλων των αναγκών της Κοινότητας, κάτω από <<Δικό μας Κεραμίδι>>.
 
Η προσπάθεια που καταβάλαμε για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος ήταν τεράστια, πρώτον ότι τα κατάλληλα κτίρια ήταν λίγα, δεύτερον, πολύ πάνω από τις δικές μας δυνάμεις αφού το ταμείο της Κοινότητας ήταν χαμηλό και τρίτον, γίνονταν ανάρπαστα.
 
Η δίψα για να έχουμε τον "δικό μας χώρο" ήταν επιτακτική και τελικά η προσπάθεια απέδωσε καρπούς. Με την βοήθεια του Θεού βρέθηκε το κατάλληλο κτίριο. Πρώην Αγγλο-Καθολικός Ναός, αφιερωμένος στην Παναγία -St Mary The Virgin- σχεδιάστηκε από τον George Gilbert Scott, χτίστηκε το 1864 στο Stony Stratford του Buckinghamshire. Το 1969 έπαψε να λειτουργεί σαν τόπος λατρείας και αφού έγιναν πολλές (ατυχείς) αλλαγές στο εσωτερικό και λίγες ευτυχώς στο εξωτερικό του, το κτίριο μετατράπηκε σε Κοινοτικό Κέντρο και σύντομα κρίθηκε Διατηρητέο κτίσμα από τις Κρατικές Αρχές (Listed Building Grade II) στην εξίσου διατηρητέα (και περίοπτη τοποθεσία) που βρίσκεται. Λειτούργησε σαν Κοινοτικό Κέντρο για αρκετά χρόνια, μέχρι που η Oxford Diocese, στην οποία ανήκε, αποφάσισε να το θέσει στην αγορά προς πώληση.
 
Η εγγραφή της Κοινότητάς μας ως Καταπίστευμα έγινε τo 2007 με τον επίσημο τίτλο Greek Orthodox Community of Milton Keynes and Surrounding District στο Charities Commission (Reg Charity No 1118744) και πήραμε την απόφαση να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε τον προαναφερθέντα Ναό.  
 
Χτυπήσαμε πόρτες μικρές και μεγάλες και παράθυρα που δεν άνοιγαν, κουραστήκαμε, αγανακτήσαμε, αλλά δεν υποχωρήσαμε. Πιστεύοντας ότι ο στόχος που εξ' αρχής βάλαμε, ήταν ιερός ενθάρρυνε τις προθέσεις μας και προχωρούσαμε με όλες μας τις δυνάμεις. Η εποχή ήταν δύσκολη, τα επιτόκια
μεγάλα, η εύρεση δανείου δεν ήταν εύκολη. 
 
Προσωπική φίλη και συμπαραστάτρια της Κοινότητας από Ελληνίδα μητέρα και με βαθιές Χριστιανικές ρίζες, μέσω του αδελφού της, μας έφερε σε επαφή με την Charity Bank. Η τράπεζα πείστηκε και μας εμπιστεύτηκε. Το επιτόκιο τεράστιο, με ειδικούς όρους, αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή, επωμιστήκαμε τεράστιο βάρος και με βοηθό την Παναγία, προχωρήσαμε.
 
Ο κτηματομεσίτης (Θεοσεβούμενος) δεχόταν πιέσεις από τους ιδιοκτήτες αλλά συμπαθώντας τις προσπάθειές μας κατόρθωσε να πάρει ειδική άδεια (under special licence), για να τελεστεί μιά πρώτη Θ. Ακολουθία και να μας γνωρίσουν (και μας συμπαθήσουν) οι κάτοικοι της κωμόπολης.
 
Χρειάστηκαν τρεις μέρες για την διαδικασία, η πρώτη για να καθαρίσουμε τον εγκαταλελειμμένο χώρο, να μεταφέρουμε τα "πράγματά μας" από την Εκκλησία που μας φιλοξενούσε και να βρούμε καθίσματα, τραπέζια κτλ. Η δεύτερη και σημαντικότερη, ήταν η 14η Σεπτεμβρίου 2008, Γιορτή του Σταυρού. Σε κάθε γωνιά και σε κάθε περβάζι τοποθετήσαμε γλαστράκια με βασιλικό και η φρεσκαρισμένη Εκκλησία άνοιξε τις θύρες της για να δεχτεί γνωστούς, και αγνώστους, περαστικούς, γνωστούς και ξένους, κληρικούς άλλων δογμάτων και εκπροσώπους των τοπικών αρχών. Ετσι με τον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο πλαισιωμένο από Κληρικούς και Ιεροψάλτες, με τον χώρο να ευωδιάζει Βασιλικό, τελέστηκε η πρώτη Ορθόδοξη Ακολουθία και φυσικά ακολούθησε δείπνο που το τίμησαν σχεδόν όλοι, οι περισσότεροι όρθιοι.    
 
Την άλλη μέρα, επιστρέψαμε τα "πράγματα" μας και για μερικούς μήνες ακόμα παραμείναμε στον Ναό που μας στέγαζε για πολύ καιρό.
 
Πριν ακόμα διεκπεραιωθούν όλες οι εργασίες και πάλι με ειδική άδεια που ο
κτηματομεσίτης φρόντισε να μας παραχωρηθεί πήραμε τα κλειδιά, μαζέψαμε τα πράγματα μας και αποχαιρετήσαμε οριστικά πλέον την Εκκλησία Σαίντ Μάρτιν,  και τον Μάρτιο 2009 τελέσαμε τους Χαιρετισμούς εδώ που βρισκόμαστε τώρα. Η Παναγία επέστρεψε στο σπίτι Της. Το περιπλανώμενο Σχολείο ακολούθησε. Η Μεγάλη Εβδομάδα πέρασε με άκρα συγκίνηση και φυσικά το Πάσχα γιορτάστηκε όσο ποτέ άλλοτε.
 
Ενα τμήμα του Ι. Ναού "ανήκει" στην Παναγία αφού από τότε που κτίστηκε, ήταν αφιερωμένος σε Εκείνη. Στον αρχικό τίτλο της Κοινότητας προστέθηκε το όνομα Της Παναγίας και καθιερώθηκε πλέον η Κοινότητα να ονομάζεται <<Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Αγίων Αμβροσίου και Στυλιανού, Παρεκκλησίου Της Παναγίας Των Βλαχερνών>>.
 
Πριν καλοστεγνώσει το μελάνι των υπογραφών στα συμβόλαια, το διπλανό κτίριο, <<St. Mary's Parish Rooms>> που χτίστηκε το 1892 από τον Αρχιτέκτονα και γόνο της περιοχής, Edward Swinfen Harris, για να "βοηθά" την Εκκλησία στο έργο της, τέθηκε στην αγορά. Με τον ίδιο τρόπο, όπως και ο Ι. Ναός, Secret Tender. Δεν μπορούσαμε να το αφήσουμε. Η Εκκλησία δεν είχε αυλόγυρο, ο κήπος μεταξύ των δύο κτιρίων ανήκε στο διπλανό κτίριο. Βάλαμε πάλι τα δυνατά μας, οι ίδιες προσπάθειες και οι ίδιες αγωνίες. Και πάλι η προαναφερθείσα Τράπεζα μας συμπαραστάθηκε, με το αζημίωτο φυσικά. Ετσι, το 2010 η Κοινότητα απέκτησε την Αίθουσα της. Σιγά-σιγά, οι στόχοι που είχαμε βάλει εξ αρχής της δημιουργίας της Κοινότητας, έπαιρναν σάρκα και οστά.
 
Το κτίριο ήταν σε κατάσταση εγκατάλειψης, ο κήπος στην πίσω πλευρά του, ήταν  αδιαπέραστος από την άγρια βλάστηση. Ενώσαμε τις δυνάμεις μας και πάλι.
 
Με μικρές  χορηγήσεις από τις τοπικές αρχές και αλλού ανακαινίστηκαν η κουζίνα, η μικρότερη αίθουσα στο πίσω μέρος και ο κήπος.
 
Πρόσφατα έγινε μεγαλύτερη ανακαίνιση. 
 
Η Κοινοτική Αίθουσα, ονομάστηκε << Swinfen Harris Church Hall>> όχι μόνο προς τιμήν του Αρχιτέκτονα, αλλά και για να υπάρχει σύνδεση και σύνδεσμος με την ιστορία, το παρελθόν και τους κατοίκους της κωμόπολης, που παραμένει παραδοσιακή. Όπως και ο Ι. Ναός είναι διατηρητέο κτίριο και στηv Conservation Area και υπάγεται σε απαραβίαστους κανονισμούς.
 
Η Αίθουσα στεγάζει τις Κοινοτικές ανάγκες, μιά τάξη του Σχολείου και ενοικιάζεται με την ώρα. Είμαστε προσεκτικοί στους όρους ενοικίασης.
 
Τελικά φύγαμε από την Charity Bank μερικά χρόνια πριν και με την βοήθεια του Θεού και της Παναγίας, το δάνειο μας ανέλαβε ένα άλλο ίδρυμα με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο.
 
Όλα αυτά τα χρόνια, προσπαθήσαμε και προσπαθούμε να κρατήσουμε την τριάδα, Εκκλησία-Σχολείο-Οικογένεια, μαζί και κοντά, όχι πάντα εύκολο και όχι πάντα κατορθωτό -υπάρχουν τόσα άλλα ερεθίσματα- αλλά προσπαθούμε. Χαρά μας είναι να βλέπουμε τα παιδιά του Σχολείου μας, να έρχονται στην Εκκλησία (είναι και δικός τους χώρος, αφού το Σχολείο "τους" στεγάζεται εδώ) για τον Αγιασμό για την έναρξη του Ακαδημαϊκού Ετους,  τις Εθνικές επετείους, τον Εορτασμό των Τριών Ιεραρχών κτλ. Φροντίζουμε να γίνονται αυτοί οι εορτασμοί στον Ιερό Ναό για λόγους ευνόητους. Το Σχολείο δεν διέκοψε να λειτουργεί από τότε που ιδρύθηκε.
 
Ακόμα και την περίοδο της πανδημίας λειτουργούσε διαδικτυακά. Όπως συμβαίνει κάποτε, πέρασε κατά καιρούς δύσβατα μονοπάτια και φουρτούνες...
 
Λόγω της οικονομικής μας αδυναμίας, τον περισσότερο καιρό μας εξυπηρετεί περιοδεύων Ιερέας. Γνωρίσαμε αξιόλογους Κληρικούς που τους θυμόμαστε με αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό. Και σε αυτόν τον τομέα υπήρξαν δύσβατα μονοπάτια και φουρτούνες… αλλά τα καταφέραμε, τα καταφέρνουμε και ευχαριστούμε την Αρχιεπισκοπή που έχουμε ως αρωγό στις προσπάθειές μας.
 
Φέτος στις 7 Δεκεμβρίου 2024, συμπληρώνονται τριάντα πέντε χρόνια Ελληνορθόδοξης παρουσίας και Κοινοτικής δράσης στην περιοχή μας και κάνουμε ότι μπορούμε για να είμαστε πιστοί στους λόγους για τους οποίους ιδρύθηκε η Κοινότητά, να εξυπηρετεί τις ανάγκες των Ομογενών (και όχι μόνο) της περιοχής μας. 
 
Γιορτάζοντας αυτή την επέτειο, είμαστε ευγνώμονες σε όλους που συμπαραστέκονται στο έργο μας. 
 
Είμαστε ειδικά ευγνώμονες, στους κτήτορες και σε αυτούς που δεν υπάρχουν πιά στην επίγεια ζωή, που έβαλαν τον θεμέλιο λίθο, ή έστω, ένα λιθαράκι για να γίνει η βάση αυτού που έχουμε. Η Κοινότητά μας τους χρωστά πολλά και είθε η μνήμη τους να είναι αιωνία.  
 
Νίκη Beales
Buckingham, Αγγλία

Festival of Orthodox Arts (Bath) - 2024

 
I am writing to let you know about our Arts Festival, which is taking place here in Bath on Friday 25th and Saturday 26th October 2024.  We are supporting Genesis Trust, a local charity supporting disadvantaged and vulnerable people in the Bath area.
 

The program, which is attached and also available here includes a talk by Aidan Hart, a discussion organised in partnership with The Institute for Orthodox Christian Studies (IOCS), two concerts, a children’s workshop and exhibitions of icons and other art, including painting, stained glass, sculpture, photography and ceramics.
 

In Christ
Father Richard (Bath Parish)

Κοίμηση Θεοτόκου στο Milton Keynes

 
Βρισκόμαστε μέσα στην περίοδο του Πάσχα του Καλοκαιριού, όπως λέμε για την Γιορτή της Κοίμησης της Παναγίας.
 

Στην Κοινότητά μας, στο Milton Keynes, τιμήσαμε τον μεγάλο αυτόν Εορτασμό την Κυριακή 18 Αυγούστου με Αρτοκλασία. Η Εκκλησία ήταν γεμάτη από Ενορίτες και μη, μάνες με βρέφη στην αγκαλιά, γιαγιάδες, παππούδες που ήρθαν για να προσκυνήσουν και να τιμήσουν την Μάνα του Κυρίου μας.
 
«Ουκ εν τω πολλώ το ευ» λέει ένα γνωμικό της αρχαιότητας, αλλά η παρουσία των ανθρώπων που προσέρχονται στο σπίτι του Θεού για να εκκλησιαστούν και να τελέσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, γεμίζει τις καρδιές μας με χαρά.
 
Ο Οικονόμος Πάτερ Γκρέγκορυ που μας εξυπηρετεί τον τελευταίο καιρό, θα έλεγε κανείς πως έβαλε «τα δυνατά του», για να γίνει η Κυριακή που μας πέρασε, μια μέρα χαράς και αγαλλίασης. Τον ευχαριστούμε.
 
«Εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας» γλυκόλαλα έψαλλαν οι ψάλτες και η εικόνα της Κοιμήσεως της Παναγίας ήταν πλαισιωμένη από ρόδα, με τα οποία ευλαβής ενορίτισσά μας στόλισε το προσκυνητάρι.
 
Πολλές φορές στις γιορτές δίνουμε δώρα. Έτσι έγινε και την Κυριακή, μετά φυσικά το πέρας της Θ. Λειτουργίας. Δωρήθηκαν στον ιερό Ναό μας δύο εικόνες, του Χριστού και του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου για το Εικονοστάσι και το Παραπέτασμα για την Ωραία Θύρα. Επίσης ο Νεωκόρος μας Νίκος, που υπηρετεί δίχως παράλειψη την Κοινότητά από την ημέρα της ίδρυσής της, ο οποίος είναι Αναγνώστης, ενδύθηκε με Ράσο από τον Ιερέα.
 
Η Κυριακή που μας πέρασε, ήταν μια μέρα χαράς και φορτισμένης με συγκίνηση, μια μέρα χαρμολύπης, καθώς φέραμε στον νου μας αυτούς που θα ήταν παρόντες αλλά δεν υπάρχουν πλέον στην επίγεια ζωή.
 
Τελειώσαμε με εδέσματα στην τραπεζαρία / Σχολική Αίθουσα όπως πάντα, για όσους θέλησαν να παραμείνουν για να απολαύσουν μερικές στιγμές ευχάριστες και να δημιουργηθούν νέες γνωριμίες με πιστούς που ήρθαν από άλλες περιοχές.
 
Ευχαριστούμε τους κοπιώντες και ψάλλοντες και μαζί τον Τίμοθυ που συνοδεύει τον πατέρα του και υπηρετεί στο Ιερό Βήμα και όχι μόνο.
 
Σημείωση: Έχουμε όλες τις μεγάλες εικόνες για στο Εικονοστάσι, οι οποίες θα τοποθετηθούν σύντομα. Προσκαλούμε δωρητές για τις μικρότερες εικόνες, για το πάνω μέρος του Εικονοστασίου. Θα απεικονίζουν τους δώδεκα Αποστόλους, μαθητές του Χριστού. Όποιοι ενδιαφέρονται παρακαλούνται να επικοινωνήσουν μαζί μας. Πληροφορίες: 01280 820 710.
 
Νίκη Beales
Αύγουστος 2024
Buckingham, Αγγλία

Εμείς δεν βάζουμε...

 
Mε το «εμείς», εννοούσε όχι μόνο την μητέρα και την αδελφή της, δηλαδή την γιαγιά και την θεία μου, αλλά όλες τις εκ Θεραπείων, Βοσπόρου Θρακικού και Κυανέων, βάλε και τα αντικρινές όχθες, άιντε και τα Πριγκηπόνησα, νοικοκυρές. Δεν δεχόταν αντιρρήσεις και ήταν σίγουρη πως δεν έκανε λάθος! Ανάγκα και θεοί πείθονται!
 

Με το πρώτο Νύμφη Ανύμφευτε κτύπησε το ρόπτρον του μυαλού μου να με ειδοποιήσει πως μια που μπήκε η Σαρακοστή, το Πάσχα δεν θα αργήσει. Έτσι βρέθηκα με την σκέψη στο Πάσχα κάποιας χρονιάς περασμένης, στο "John's Lamb". Όχι βέβαια στα Θεραπειά, ούτε στην Πόλη αλλά εδώ στην γηραιά Αλβιώνα -Αγγλία στην καθομιλουμένη- που ή ο Θεός ή η μοίρα κανόνισε να υπάρχω στην επίγεια ζωή. Παρόντες όλοι που χωρούσαν στο περιβόλι μας. Και πιό πολλοί. Η όλη υπόθεση άρχισε το 1993 και καθιερώθηκε δυό χρόνια μετά, με την ίδέα που είχε ο σύζυγός μου να μην αφήσει κανένα από τα παιδιά -παιδιά; Τι παιδιά; Μεταπτυχιακά έκαναν στα κοντινά Πανεπιστήμια, άντρες ολόκληροι, άντε και καμιά κοπελιά ανάμεσα- να κάνουν Πάσχα μόνα τους. Στην περιοχή μας, το Open University και το  Cranfield Institute of Aeronautics, που το δεύτερο εκτός από αεροναυτικά έχει και άλλα τμήματα, μάζευαν (και μαζεύουν) νέους ανθρώπους για σπουδές παντός είδους μεταξύ αυτών και αξιωματικούς των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Έρχονταν συν γυναιξί και τέκνοις και άλλους,  εκκλησιάζονταν στην Εκκλησία της νεοσύστατης μας Κοινότητας, μερικοί πήγαιναν στο Αναλόγιο και βοηθούσαν τον ψάλτη, άλλοι έκαναν τον ψάλτη όταν δεν υπήρχε Ιεροψάλτης, δηλαδή τους "χρήζαμε" ψάλτες εμείς, μπρος στην αναβροχή...
 
Υπήρχαν όμως και κάποιοι,  που είχαν μαζί με τις καλές φωνές τους και γνώσεις Βυζαντινής Μουσικής. Ο Γιώργος, ο Κώστας και ο Νίκος και μετά ένας άλλος Κώστας και ένας άλλος Νίκος. Και ο Ηρακλής που με το ζόρι και με το στανιό βρέθηκε στο ψαλτήρι, και πρωτύτερα ο Τάσος, γιατρός και αξιωματικός, ο οποιός ήρθε από την "Νύφη του Βορρά" για μετεκπαίδευση σε νοσοκομείο του Λονδίνου, που όταν λόγω της αναβροχής που λέγαμε προηγουμένως,  έκανε η αφεντιά μου τον ψάλτη, από αυτί και μόνο, (μακαρίζοντας τον Δεσπότη μας Ιάκωβο, που ήθελε αγόρια και κορίτσια να πηγαίνουν στο αναλόγιο και την γιαγιά μου η οποία όλο ψαλμωδίες μουρμούριζε), ψάλλαμε την νύχτα της Ανάστασης μαζί και που η ηρεμία του κατάφερε να σταματήσει τα χτυποκάρδια τα δικά μου.  "Ω θείας! Ω φίλης!, Ω γλυκυτάτης μου φωνής...". Και την άλλη μέρα με την γυναίκα του Μαρία και τον μικρό Αλέξανδρο μαζί μας στο συμπόσιο. 
 
Ήταν και ο Ανέστης με τον Αντώνη και  αυτοί  οι δυό από την Θεσσαλονίκη, που βγάζει τα καλύτερα παιδιά, όπως λέει και το τραγούδι, ο δεύτερος δε, με Σμυρνέϊκη καταγωγή έπαιζε κιθάρα, χρημάτισε Επίτροπος και γραμματέας της Εκκλησιαστικό/Κοινοτικής Επιτροπής και Ιεροψάλτης, μέχρι που επαναπατρίστηκε, με την Ρούλα, ο Στέλιος. Ο Σέσιλ με τους Αγγλους φοιτητές του, και πόσοι άλλοι, οι πάντες  καλοδεχούμενοι και οι  αδελφικοί φίλοι μας  Ειρήνη και Euan... Η Ρία με τα κουλουράκια της και τον Μιχάλη και τα κοριτσάκια τους,  ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό, ποιόν να αφήσω έξω; Την Χριστίνα και τον άντρα της; Αποκλείεται. 
 
Στην παρέα του "John's lamb" που όλο μεγάλωνε, νωρίς-νωρίς προστέθηκαν και άλλοι, ο Περικλής, λέκτορας τότε και μετά καθηγητής,  που ταιριάξαμε και κουμπαριάσαμε, απαραίτητα η Σμάρω με τον Πάνο, ο Πανούλης με την Μαρία, δεν ξέρω πως και που χωρούσαν, βέβαια όλοι οι καλοί χωρούνε. Παρών ο δάσκαλος του Σχολείου της Κοινότητάς μας και Αγιογράφος - Ιερέας τώρα πιά στην Αλεξανδρούπολη, με την σύζυγό του, ο πιό καλλίφωνος που άκουσα ποτέ εκτός Πόλης, Διάκος και εκπαιδευτικός από το Λονδίνο και αυτός με τις διακόνισσα και τα παιδάκια του, καθηγητής και Πρεσβύτερος στην Κύπρο τώρα, φίλοι καινούργιοι, φίλοι παλιοί, δικοί μας και των παιδιών μας.
 
Ο "Καθαρώτατος ήλιος"  που από τα χαράματα τον προμηνούσε το ολόδροσο ύστερο αστέρι της Αυγής,  σύμφωνα με τον ποιητή Σολωμό, ίσως να ήταν ο Αυγερινός που περίμενε την Πούλια, μας έκανε τη χάρη και συνήθως ο καιρός ήταν με το μέρος μας. Και όταν μια φορά μας τα χάλασε (γίνονται και αυτά, στην Αγγλία ζούμε),  στήσαμε ένα μαρκί / τσαντίρι,  βάλαμε και μια φορητή σόμπα, που τελικά δεν χρειάστηκε, αφού ήμασταν αρκετοί για να ζεσταίνει ο ένας τον άλλο.
 
Στο πατιρντί, η Αγγελική με την οικογένειά της, ο μικρός Χάρης ήταν το αστέρι του Ελληνικού μας Σχολείου, η Αννα και ο Σιντ. Από το πες-πες, μαθεύτηκε το πράγμα και ο ένας έφερνε τον άλλο, καλεσμένοι και ακάλεστοι έδιναν το παρόν.  <<Εσύ τον κάλεσες αυτόν;>> <<Οχι, εσύ;>> <<Ούτε και εγώ>>! <<Αυτούς; Οχιιι !>> Δεν πειράζει... <<Καλώς ορίσατε... και Welcome! >> 
 
Από την μιά το κακόμοιρο αρνί που καιγόταν η πέτσα του, στριφογυρίζοντας τσουρουφλισμένο στην σούβλα, με το καπνό να ξεπερνά τα κεραμίδια και τις καμινάδες της γειτονιάς, από την άλλη τα καλαμαράκια που τηγανίζονταν στην ειδική φου-φού, με τα φρεσκοκομμένα  λεμόνια δίπλα στην πιατέλα να περιμένουν, από την παρ' άλλη, τα πουλιά στα ανθισμένα κλαριά της μηλιάς και της πασχαλιάς να συναγωνίζονται πιό θα πρωτοκελαηδίσει, το σκυλάκι του γείτονα που χοροπηδώντας να αναμένει  μερτικό πίσω από τον χαμηλό  φράχτη, τα τιτιβίσματα των παιδιών, αποτελούσαν μοναδική συναυλία. Μια σύνθεση που πλημμύριζε από χρώματα, από ζωή και από χαρά. 
 
<<Μα δεν κάναμε τέτοια εμείς στην Πόλη, που τα είδες εσύ αυτά; Μα αδειάζαμε παιδί μου, δεν είχαμε καιρό για αυτά τα πράγματα. Εκκλησία τα χαράματα, να γυρίσουμε στο σπίτι μας, να φάμε το πρωϊνό μας, να τσουγκρίσουμε τα αυγά μας, να πάμε νωρίς στην Δεύτερη Ανάσταση για να προλάβουμε τον Δεσπότην να τον ντύνουν στον Σολέα, εε, να ακούσουμε το Φως Ιλαρόν... και  μετά, ένα μπουτάκι με πατάτες στον φούρνο και σαλάτα, και μερικά μεζεδάκια και καμμιά τσιροσαλάτα, παστουρμαδάκι, κανένα σουτζουκάκι, είχαμε και τα αυγά... και τα τσουρέκια και μετά με την ψυχή στο στόμα, να τρέξουμε... να πάμε... να απολαύσουμε το Ηρωϊκό Εξάμετρο...>> όλο να, και να, και να μισο-γκρίνιαζε η κυρία μητέρα μου,  από τις παραμονές την Μεγάλη Εβδομάδα, δίχως να βαριέται. <<Αμαν πιά καλέ μαμά...!>>
 
Και χωρίς και πάλι να βαριέται, δώστου να τυλίγει  λαχανοντολμάδες με ρύζι, σταπίδες και κουκουνάρια με το κιλό και λίγη κανελίτσα... και να θυμάται τα κουκουνάρια που τα μαζεύαμε και τα σπάναμε επί τόπου, με μιά πέτρα, τσακ-τσακ, στις Κουκουναριές και μαύριζαν τα δάκτυλά μας, εκεί στα ψηλά του χωριού. <<Νίκη, δεν κάνεις και καμμιά Ρώσικη; >> πρόσθετε. Τράβαμε και ας κλαίω...
 
Βάζαμε που λέτε εμείς τον οβελία και τους λαχανοντολμάδες, άντε και η ρούσικη για να γίνει το χατήρι της, άδειαζαν τα ντουλάπια και ο μπουφές από πιάτα, ποτήρια, και μαχαιροπήρουνα, από τα χαράματα στήναμε στο περιβόλι τραπέζια, παρασόλια και καρέκλες του κήπου, σκαμνιά και ότι άλλο μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να μην στέκεται κανείς όρθιος, έφερνε και ο καθένας το κάτι τι του, Μαυροδάφνη, Σάμος, καμμιά ρετσίνα Κουρτάκη, κανένα τσιπουράκι, το ουζάκι, το ντουζικάκι του και ο Συμεών την ζιβανία του από την Κύπρο. Ερχόταν και ο Άντριου με τους γονείς του (τον μουσακά τους), και το βιολί του για διασκέδαση στην ύπαιθρο. "Ψιντρή βασιλιτζιά μου τζιαί μαντζουράνα μου...", τραγουδούσε η Αφροδίτη, πρίμο, με σιγόντο την Φεβρωνία. 
 
Στην συντροφιά και η κομψότατη κυρία Νίτσα από την Θεσσαλονίκη. Ερχόταν να περάσει το Πάσχα μαζί με τον γιό της τον Στέλιο που τον φωνάζαμε Στυλιανό γιατί υπήρχαν και άλλοι δύο με το αυτό όνομα, που ήταν αρχικά φοιτητής στην περιοχή μας, μετά λέκτορας και μετά καθηγητής σε Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Κατέφθανε στο Gatwick μέσα στην Βαγιανή Εβδομάδα. Την Κυριακή Των Βαΐων, την περνούσαμε μαζί,  στην Εκκλησία, στο σπίτι μας με τον παπά και την παπαδιά (αν υπήρχε παπαδιά), τον ψάλτη και όσους χωρούσε / δεν χωρούσε το τραπέζι μας, καθιστοί και μισό-όρθιοι, για ψάρι, που καταλύεται αυτή τη μέρα, πότε σολωμό με πατατοσαλάτα και κάπαρη, πότε μπακαλιάρο με σκορδαλιά (με ψωμί και όχι με πουρέ πατάτας, πα-πα-πα!), Πολίτικα πράγματα. Το βραδάκι, στην μισοσκότεινη Εκκλησία για το "Τον Νυμφώνα Σου βλέπω" και ραντεβού για την άλλη Κυριακή. 
 
Είπαμε όλοι έφερναν το κατι-τί τους και το κάτι-τι της κυρίας Νίτσας μαζί με το κρασί Τσάνταλη,  ήταν τζατζίκι που ήταν η σπεσιαλιτέ της. Ο Στυλιανός, ο γιός της έμενε στο Βόρειο Λονδίνο με πρόσβαση σε ένα σωρό από <<Ελληνικά-Κυπριακά Παντοπωλεία>>,  που εκεί εβρισκες και του πουλιού το γάλα που λέει ο λόγος. Στην περιοχή του Haringey και Green Lanes, σχετικά κοντά στην Εκκλησία της Παναγίας και του Αγίου Βαρνάβα στο Wood Green και στου Αη Γιάννη Wightman Road. Σε ένα από αυτά τα μαγαζιά έβρισκε η κυρία Νίτσα ένα καταπληκτικό γιαούρτι, που θύμιζε το Σηλυβριανό, αυτό που στα δικά μου μικράτα τουλάχιστον, έφερναν οι γιαουρτσίδες από την Σηλυβρία, την πατρίδα του Αγίου Νεκταρίου. Το μετέφεραν μέσα σε ταβλάδες κρεμασμένους δεξιά και  αριστερά με αλυσίδες από ένα κοντάρι, που με μαεστρία το ισορροπούσε πάνω στους ώμους του ο γιαουρτσής, με το βαπόρι μέχρι το Νιχώρι και από εκεί tabana kuvvet -δύναμη στα πόδια- στα Θεραπειά. Ποιός δεν θα θυμάται εκείνο το γιαούρτι  με  την πέτσα - καϊμάκι που ήταν παχιά τουλάχιστον ένα εκατοστό για να μην πω παραπάνω, με τις ψιλούτσικες ζαρωματιές και μερικά σκουπιδάκια επάνω  που σαφώς θα πρόσθεταν κάτι στην νοστιμιά του.  Που τριγύριζε ο  μεροκαματιάρης από γειτονιά σε γειτονιά φωνάζοντας : Yogurt, Silivri yogurt!; Κρεμασμένη στον έναν ώμο είχε και την ζυγαριά του και στην τσέπη του τα δράμια / γραμμάρια. Περίμεναν οι νοικοκυρές με το βαθουλωτό πιάτο στο χέρι που πρώτα έμπαινε αυτό στην ζυγαριά, και άρχιζαν τα παζαρλίκια και τα μικρομαλώματα...<<Eksik bre>>, <<eksik yok madam >>, και τα διάφορα.   
 
Που μείναμε; Α, ναι, στο τζατζίκι. Η μαμά μου και η κυρία Νίτσα έκαναν πολύ καλή παρέα, <<κυρία Αγγελικούλα μου από εδώ, κυρία Νίτσα μου από εκεί>> έβρισκαν πολλά να πούν, να συμφωνήσουν για την μόδα, τον καιρό, τα παπούτσια, τα αεροπλάνα και τα βαπόρια, τους πολιτικούς και τους κληρικούς, την ακρίβεια στα μαγαζιά και πολλά άλλα, σκάλωναν όμως στο τζατζίκι... με το <<εμείς δεν βάζουμε>> της μαμάς μου. Το φλεγόμενον θέμα που έπαιρνε διαστάσεις μεγαλύτερες και από την "Εύφλεκτο και μη φλεγόμενη βάτο", ήταν ο άνηθος! Αυτό το ταπεινό χορταράκι, το dereotu για τους ζαρζαβατσίδες στην Πόλη, αυτό το άκακο μυρωδάτο βότανο που είναι απαραίτητο στην τσιροσαλάτα με το ξύδι, στα λαδερά κουκιά και στα μπιζέλια με φρέσκο κρεμμυδάκι, γινόταν η αιτία να υψώνονται φωνές, μπαίνει, δεν μπαίνει... Τελικά ξεσπάθωσε η κυρία Νίτσα αυτή τη φορά, << Α, κυρία Αγγελικούλα μου, να σας πω, κάθε φορά με το λέτε αυτό, αλλά κάνετε λάθος, και η δική μου η μητέρα ήταν από την Πόλη, ήταν και δασκάλισσα και καλή μαγείρισσα, και εκείνη, έβαζε...>>. Με αυτήν την τελεσίδικη δήλωση, έκανε πίσω  η μαμά μου. <<Αυτό ήταν>> σκέφτηκα και θυμήθηκα την μαντάμ Σουζάν, που είχε ατελιέ ραπτικής και πολλά κορίτσια στα Θεραπειά έμαθαν ράψιμο κοντά της, που πρόσθετε δυόσμο στο δικό της τζατζίκι.
 
Βράδιαζε, η ώρα περνούσε, ώρα να τελειώνουμε, στην κουζίνα όσες κοπελιές έβρισκαν χώρο να μπουν, να πλύνουν ότι και όσα μπορούσαν,  πιατοθέμι, ποτηροθέμι και ότι άλλο μαζεύθηκε και όλα αυτά να περιμένουν την ευχαριστημένη μεν αλλά κατάκοπη νοικοκυρά, εμένα δηλαδή, να τα ξανατοποθετήσει στις θέσεις τους... << Tomorrow>>, έλεγε ο πανευτυχής και μουντζουρωμένος  σύζυγός μου. <<Καλά να πάθεις>> έλεγαν οι οφθαλμοί της μητέρας μου.
 
Οι καλεσμένοι και οι ακάλεστοι, αυτοί με τα μικρά παιδάκια, κουρασμένα -και την άλλη μέρα σχολείο- αποχωρούσαν. Οχι βέβαια όλοι, έμεναν οι πιό δικοί, και ήταν αρκετοί. Το ρίχναμε στους καφέδες -και κανένα γλυκό, άντε ας φάμε και μια φέτα τσουρέκι... και σε τραγούδια, ο Αντώνης στην κιθάρα, εγώ στο πιάνο και ο Τάσος ο γιατρός με ένα άδειο μεταλλικό κουτί μπισκότων για τουμπερλέκι. 
 
Αρχίζαμε με το Πολίτικο "Εχε γεια, πάντα γειά" και τελειώναμε με τον "Μπάρμπα Γιάννη τον κανατά" προς τιμήν του οικοδεσπότη... Βρίσκαμε και στάμνες και σταμνάκια, παπούτσια λαστιχένια, καπέλα και ό,τι άλλο λέει το τραγούδι.
 
Φθάναμε πιά στα "καληνύχτα σας" και στα "του χρόνου" φιλιά και στις αγκαλιές...
 
Οι τελευταίοι που έφευγαν ήταν ο Στυλιανός και η μαμά του, αφού φιλήθηκαν οι δυό μαμάδες και είπαν τα ατελείωτα <<χρόνια πολλά και καλά, θα τα πούμε την Παρασκευή>>, έθιμο το είχαμε να πηγαίνουμε εμείς κοντά τους της Ζωοδόχου Πηγής.  Μπήκαν στο αυτοκίνητο, η δική μου που περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, θυμήθηκε να φωνάξει : <<Κυρία Νίτσα, να το ξέρετε όμως, εμείς δεν βάζουμε!>> 
 
Το Πάσχα έρχεται κάθε χρόνο και από το 2009 το John's lamb μεταφέρθηκε στους χώρους της Κοινότητας, που μόλις τους είχε αποκτήσει, με το ίδιο κέφι, την ίδια καλή διάθεση, με καλή καρδιά και με τον τοπικό Δήμαρχο με την χρυσή αλυσίδα παρόντα να γυρίζει σούβλες. Πολλαπλασιάστηκαν οι οβελίες, τα ηνία μεταβιβάστηκαν σε άλλα χέρια... Με την πανδημία του κορονοϊού, σταματήσαμε για λίγο. Οταν ξαναρχίσαμε,  ο Τζων είχε πιά φύγει για το ταξίδι χωρίς γυρισμό, ίσως να συνάντησε αυτούς που έφυγαν πριν από εκείνον για τα λιβάδια τα πράσινα και τα φωτεινά, όπως την μαμά μου και την κυρία Νίτσα. 
 
Ανέλαβα εγώ το τζατζίκι, αλλά μ’ αρέσει ο άνηθος, και ψιλοκόβοντάς τον, ανεβάζω το βλέμμα μου στα ψηλά πιό πάνω και από τα σύννεφα, μήπως και με βλέπει. Απολογούμαι, <<μαμά μου σόρρυ και με το συμπάθειο, εμείς τώρα βάζουμε>>. 
 
Νίκη Beales
Σαρακοστή 2024
Buckingham, Αγγλία

Εξομολογήσεις στο Weston

 
Στην όμορφη και παραθαλάσσια πόλη του Weston - Super - Mare, η οποία βρίσκεται περίπου μία ώρα νότια του Bristol, έχει την έδρα της η Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Αποστόλου Ανδρέου, που ιδρύθηκε εκεί το 1971.
 

Με πρόσκληση του Ιερέα της Κοινότητας π. Στυλιανού Σάββα και με την έγκριση της Ι.Α. Θυατείρων & Μ.Β. θα έχω την ευκαιρία να βρεθώ σήμερα το απόγευμα στην εκκλησία του Πρωτοκλήτου, για να κάνουμε εξομολογήσεις των ενδιαφερομένων, εν όψει της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας!

150 χρόνια Ελληνισμός στο Κάρδιφ

 
Μια σημαντική επέτειο εορτάζει φέτος (2023) η ιστορική Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Αγίου Νικολάου στο Κάρδιφ της Ουαλίας. Είναι τα 150 χρόνια από την ίδρυσή της.
 

Με αφορμή το γεγονός αυτό, ο παρών ιστολόγος (ο οποίος διακόνησε την Κοινότητα Αγ. Νικολάου κατά τα χρόνια 1987-1993) συνέγραψε, εξέδωσε και κυκλοφόρησε ένα βιβλίο για να τιμήσει την επέτειο αυτή και να αναδείξει τα ιστορικά πρόσωπα που διαδραμάτησαν σημαντικό ρόλο στην πορεία της Κοινότητας.
 
Το βιβλίο αποτελείται από 40 σελίδες και η ύλη του διαιρείται σε τρία μέρη:
 
-         Προλεγόμενα
 
-         Η Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Αγίου Νικολάου Κάρδιφ & Νότιας Ουαλίας, 1873-2023
 
-         Αρχιμ. Γεννάδιος Θέμελης
 
Το εν λόγω πόνημα αφιερώνεται από τον συγγραφέα:
 
Εις μνήμην, Αρχιμ. Γενναδίου Θέμελη του Καλυμνίου, του μοναδικού Ελληνορθοδόξου κληρικού που διακόνησε, εκοιμήθη και ετάφη στο Κάρδιφ
 
Το κείμενο του βιβλίου διανθίζεται από ωραίες ιστορικές φωτογραφίες.
 
Κι όπως ορθά αναφέρεται στα Προλεγόμενα του βιβλίου:
 
Αυτή η επέτειος επισημαίνει την εξαιρετική ιστορική αλήθεια πως η εν λόγω Κοινότητα απλώνει τη ζωή και δράση της στους τρεις τελευταίους αιώνες, τον 19ο, τον 20ο και τον 21ο. Αυτό από μόνο του είναι ένα ιδιαίτερο στοιχείο χρονικής διάρκειας, που ελάχιστες Κοινότητες Ελλήνων της Διασποράς μπορούν να διεκδικήσουν.

Να ακούμε τη γλώσσα μας

 
"Να ακούμε την γλώσσα μας" έλεγε ο κύριος Μιχάλης. 
 

Νεαρός, σαν τόσους άλλους, άφησε το νησί του και φτάνοντας στην Αγγλία έγινε και αυτός πάροικος. Αγαπούσε τα γράμματα αλλά δεν κατάφερε να σπουδάσει. Λίγα χρόνια πήγε στο σχολείο, αλλά διάβαζε, διάβαζε και έγραφε, "σε χαρτί και με καλαμάρι"  δήλωνε. Μιλούσε διορθωμένα όπως θα λέγαμε, άφηνε παραπέρα την τοπική του διάλεκτο, η ορθογραφία του τέλεια και ο γραφικός χαρακτήρας σταθερός. "Από το Ευαγγέλιο διδάσκομαι" διαλαλούσε περήφανα. "Σαν τον Κολοκοτρώνη, που έμαθε τα γράμματα από το Οκταήχι" συμπλήρωνε. Η χαρά του, όταν μετά από είκοσι χρόνων στέγασης σε έναν Αγγλο-Καθολικό Ναό στα μέρη που διαβιούμε, τελικά αποκτήσαμε δικό μας, δεν περιγράφεται.
 
Καλοντυμένος,  με καλοσιδερωμένη τσάκιση στο παντελόνι -ήταν ράφτης το επάγγeλμα- και το αδιάβροχο στο μπράτσο για κάθε ενδεχόμενο, δεν έχανε Λειτουργία τις Κυριακές. Το ίδιο έκανε όταν ζούσε στο Λονδίνο και όταν ήρθε στην περιοχή μας, του έλειπε η Εκκλησία. Tου έλειπε το "ανήκειν".  Με την ίδρυσή μας, βρήκε "το ανήκειν" του, όπως το βρήκαμε και οι υπόλοιποι. Στην Ελληνορθόδοξη Κοινότητα που ιδρύθηκε Δεκέμβριο μήνα, τριάντα τέσσερα χρόνια πριν, από τον μακαριστό πρώην Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων Γρηγόριο, για να μπορούν οι -ακούσια ή εκούσια- ξεριζωμένοι ομογενείς της περιοχής μας να συνεχίζουν τα ήθη και τα έθιμα τους, αυτά που έμαθαν από τα γεννοφάσκια τους και να τα μεταλαμπαδεύουν στις επόμενες γενιές μέσα στα όρια του δυνατού.  Συσπειρωμένοι γύρω από την Εκκλησία, βρίσκοντας το αυλάκι που τους βοηθούσε να συνεχίζουν την πολιτιστική κληρονομιά που τους άφησαν οι πιό πριν από αυτούς, αυτοί οι ταξιδιώτες βρήκαν την Ιθάκη τους μετά από μεγάλη διαδρομή, ωσάν να ήταν μέσα στο καραβάκι που βρίσκεται στο επιστολόχαρτο της Κοινότητάς μας, το οποίο συμβολίζει την Εκκλησία που ολοένα ταξιδεύει και που δεν έχει σύνορα.  
 
Στο πλευρό μας μαζί με το Δόξα Πατρί και τα Χαίρε στην Παναγία μας, Το Πιστεύω και το Πάτερ Ημών μας και με προστάτες τον Άγιο Στυλιανό που αγαπά τα παιδιά και που οι μάνες τους τον τιμούν ιδιαίτερα, τον σοφό Ιεράρχη Άγ. Αμβρόσιο, και μετά από λίγο καιρό την Βλαχερνίτισσα βάλαμε τα δυνατά μας να εξυπηρετούμε όλους που έγιναν μέλη της ενορίας μας. Πάνω από όλα το καλό άγγελμα, Το Ευαγγέλιο που βοήθησε τον κύριο Μιχάλη να καλλιεργεί εκτός τα της θρησκείας και τα Ελληνικά του, "πιό καλό βιβλίο, δεν υπάρχει" έλεγε σε όσους τον ρωτούσαν. Το Ελληνικό Σχολείο, η Βοηθητική Αδελφότητα, η συντροφιά της γνώριμης δικής μας ανάσας ανάμεσα στις άλλες, στην πολυπολιτισμική ατμόσφαιρα τριγύρω μας, για "να ακούμε την γλώσσα μας", οδήγησαν τα βήματα μας και η διαφύλαξη της ταυτότητάς που μας δένει και μας ψυχαγωγεί, έγιναν σκοπός.  Αυτήν την ταυτότητα που με την γλώσσα και την πίστη μας οδηγό, περνώντας μέσα από τις Συμπληγάδες των τόσων χρόνων κατάκτησης και κατοχής και που, με νύχια και με δόντια την κρατήσαμε μέχρι τα τώρα.
 
Τον έφερα στην μνήμη μου μερικές μέρες πριν, που θα ήταν η γιορτή του και τα σοκολατάκια που θα μας κερνούσε, Των Ταξιαρχών. Θυμήθηκα το Μέγα Ρεύμα (Αρναούτκιοϊ)  στον Βόσπορο που γιόρταζε. Πανηγύριζε και η Στένη (Ιστίνγιε) την ίδια μέρα. Σε μια τέτοια γιορτή που θα πήγαινε και ο Πατριάρχης, με πήρε η μαμά μου από το χέρι, φυσικά και η θεία μου μαζί, "Λεμονίτσα πάμε;". "Πάμε" από την μια, άλλο που δεν ήθελε και αυτή, "που θα πάτε τώρα;" η γιαγιά μου, από την άλλη.  Μια σταλιά παιδάκι με τον φιόγκο στο κεφάλι και μια που το παραθαλάσσιον Εσωσθένιον, όπως παλαιότερα ονομαζόταν στην καθαρεύουσα, δεν ήταν τόσο μακριά από τα Θεραπειά, ήταν καλούτσικος και ο καιρός, ξεκινήσαμε. Πρώτα το Καλεντέρι, το Νιχώρι μετά, μιά κατηφορίτσα κατόπι και ιδού ο Ταξιάρχης. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας εκεί. Εκείνος ο πανύψηλος σαν κυπαρίσσι, με την μακριά γενειάδα που όταν σε κοίταζε στα μάτια, μιλούσε δίχως να μιλά, το βλέμμα του έλεγε τόσα πολλά που δεν προλάβαινες να τα ακούσεις.  Και το άλλο; Που όταν άνοιγε τους βραχίονες με τα φαρδομάνικα ήταν σαν να αγκάλιαζε όλους μας, ίσως και ολόκληρο τον κόσμο της Ρωμιοσύνης και ας κατέφθασε λίγα χρόνια πριν στο Χρυσό Κέρας και στις Βοσποριανές ακρογιαλιές μας με Αμερικάνικο αεροπλάνο από τον ουρανό και από την Αμέρικα, όπως έλεγαν. Πρόσθεταν, βέβαια, πως είχε Ηπειρώτικια καταγωγή και όχι μόνο καταγωγή, αλλά γεννήθηκε και σε ένα χωριό, κοντά στο Πωγώνι, μικρό - μεγάλο, δεν έλεγαν, μάλλον δεν θα ήξεραν. Αλλά αφού ήταν Ηπειρώτης, άρα ήταν και δικός μας. Να εξομολογηθώ πως όλα αυτά τ’ άκουγα αλλά γρί δεν καταλάβαινα. Δεν θα πείραζε άλλωστε.
 
Συνωστισμός ως τον Θρόνο για το Αντίδωρο και μετά στο προαύλιο της Εκκλησίας της Στένης λοιπόν, δεν ξέρω πως και γιατί, βρέθηκα στα γόνατά του και για του λόγου το αληθές, ο φωτογράφος που ακολουθούσε τον Πατριάρχη σε όλες του τις εξορμήσεις, απαθανάτισε την στιγμή.  Αντάμωσαν οι ματιές μας. Με κοίταζε και τον κοίταζα, τότε ήταν που στα δικά μου μάτια και στην δική μου ψυχή γράφτηκε η ιδέα πως αφού ήρθε από τους ουρανούς, ήταν ο Θεός, ο καλός Θεός όπως έλεγε η γιαγιά μου, που αγαπούσε τα καλά παιδιά, μικρά και μεγάλα και εμένα μαζί.
 
Γιόρταζαν, η μαμά μου, η θεία Αγγελική της αιθέριας Νουνάς Ειρήνης και της πρακτικής Νουνάς Θεοδώρας και όσες άλλες Αγγελικές ήξερα, ο θείος ο Μιχάλης της θείας Γεωργίας, που έμεναν σε απαρτμάν κάπου κοντά στο Πέρα και έπρεπε να πάμε για να τον ευχηθούμε μέσα στην εβδομάδα. Αν μπορούσαμε ας κάναμε κι αλλιώς! Και να τα μπισκοτάκια, να το γλυκάκι πορτοκάλι από τις πορτοκαλόφλουδες, να η σπιτίσια λεμονάδα και τα ζαχαρωτά,  παρ' όλο που αυτή η εξαδέλφη της γιαγιάς μου, υπέφερε από πόνους στα νεφρά και πάντα υπήρχε ένα τούβλο έτοιμο ζεσταμένο στην τσινένια σόμπα για ώρα ανάγκης και ανακούφισης.
 
Ξεχνιούνται αυτά;
 
Ταξιδεύοντας για να φτάσει σε όλες της γωνιές της μεγάλης Υδρογείου, η αγαπημένη του κυρίου Μιχάλη "γλώσσα μας", επιβάτης σε πλοίο που άοκνα σχίζει κύματα, στάθηκε τις προάλλες σε ένα κομματάκι μικρής γης που την βρέχουν τα νερά της Προποντίδας, Νοέμβριο μήνα και εφέτος στην γενέτειρα του Αγίου Νεκταρίου. Ο ουρανός ήταν γαλανός και η θάλασσα ήρεμη. Κόσμος και κοσμάκης από εδώ και από εκεί έτρεξαν να προσκυνήσουν της Σηλυβρίας τον γόνο στον τόπο του. Στην υπαίθρια Θ. Ακολουθία που τόσο την ευχαριστήθηκα,  χόρτασα και χάρηκα την παρουσία του Πατριάρχη μας, χάρηκα την συντροφιά του (ας είναι καλά το διαδίκτυο). Για πολλοστή  φορά, θαύμασα το κουράγιο, την δύναμη και την αντοχή του, στην Παναγία στον Μπαλατά την μιά μέρα, στο Παραθρόνιο του Αγ. Γεωργίου γιά την γιορτή του προ-προ-προ (πόσα προ χρειάζονται;) κατόχου του την άλλη, και στην Σηλυβρία την παράλλη. Σκέπτομαι το «Αν» του Κίπλινγκ και υποκλίνομαι. Υποκλίνομαι στο σθένος και στον μεταδοτικό ενθουσιασμό του και αντλώ θάρρος. Πρόσθεσα και την δική μου φωνή, που μόνο εγώ άκουσα, στον Πολυχρονισμό που ανέβηκε πάνω από την μαρμαρένια θάλασσα για να αγγίξει τα πέρατα.  Εις πολλά Του τα έτη.
 
Νίκη Beales
Νοέμβριος 2023
Buckingham, Αγγλία

Νέος Ορθόδοξος Ναός στην Αγγλία

Στα τέλη του 2022 ολοκληρώθηκε η αγορά από την Ελληνορθόδοξη Κοινότητα του Αποστόλου Ανδρέου (της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μ.Β.), στην όμορφη παραθαλάσσια πόλη του Weston - Super - Mare, του νέου Ναού και των λοιπών κοινοτικών χώρων.
 

Ο εν λόγω Ναός είναι πρώην Μεθοδιστικός, με την ονομασία Victoria Methodist Church, και βρίσκεται πολύ κοντά στην περίφημη παραλία της πόλης, η οποία προσελκύει πλήθη παραθεριστών και περιηγητών.
 

Από τότε μέχρι σήμερα έγιναν πολλές και διάφορες εργασίες, με σκοπό την ανακαίνιση των εκκλησιαστικών και κοινοτικών κτηρίων, έτσι ώστε να καταστούν έτοιμα για χρήση από την τοπική Κοινότητα, τις λειτουργικές ανάγκες της οποίας εξυπηρετεί ο Αρχιμ. Διόδωρος Χριστοδούλου.
 

Αν και οι εργασίες, ειδικά όσον αφορά τον Ιερό Ναό, δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα, ο Ναός έφτασε ήδη σε ένα σημείο όπου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κάποιες τελετές και Ακολουθίες.

Έτσι, χθες Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά, για την τέλεση του μυστηρίου του Γάμου, μεταξύ του Ομογενούς Γερόλεμου και της Αγγλίδας Rachel. Ήταν μια εξαιρετικά ιστορική στιγμή και ο παρών ιστολόγος αισθάνεται ιδιαίτερα ευλογημένος και ευνοημένος που τέλεσε το πρώτο αυτό Ιερό Μυστήριο στον νεοαποκτηθέντα αυτόν μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό. Θερμά συγχαρητήρια στην θεοφιλή Κοινότητα του Απ. Ανδρέα, για την μεγάλη της αυτή επιτυχία.