like an old debt

εκατόν πέντε χρόνια μετά την καταστολή του ξεσηκωμού του illinden [1903], οι μακεδόνες πληρώνουν [ακόμα] τα σπασμένα μιας ασταθούς εκκίνησης: της διαδικασίας της εθνικής τους συγκρότησης.

φωτό: οθωμανικά αντίποινα αμέσως μετά την εξέγερση.

*

Αυτοί εδώ οι χωριάτες, που τη γλώσσα τους την καταλαβαίνουν περίφημα κι οι Βούλγαροι κι οι Σέρβοι, αντιπαθούν τους πρώτους γιατί τους πήρανε τα παιδιά τους στο στρατό. Μισούν τούς δεύτερους που τους κακομεταχειρίζονται για Βουλγάρους. Και κοιτάνε με αρκετά συμπαθητική περιέργεια εμάς τους περαστικούς Ρωμιούς, επειδή είμαστε οι γνήσιοι πνευματικοί υπήκοοι τού Πατρίκ,δηλαδή του "Ορθόδοξου Πατριάρχη της Πόλης" [...]. Ωστόσο, δεν θέλουν να είναι μήτε "Μπουλγκάρ" [Βούλγαροι] μήτε "Σρρπ" [Σέρβοι] μήτε "Γκρρρτς" [Έλληνες]. Μοναχά "Μακεντόν ορτοντόξ".

[Στράτης Μυριβήλης, Η ζωή εν τάφω, 1924]

*

Η επικείμενη ένταξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, χάριν της οποίας επισπεύδονται οι διαπραγματεύσεις για το όνομα της γειτονικής χώρας, σε συνδυασμό με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου, θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφορμή για μια νηφάλια αποτίμηση της – επίσημης και ανεπίσημης – ελληνικής εξωτερικής πολιτικής της προηγούμενης δεκαετίας: των εθνικώς αδιάλλακτων συλλαλητηρίων, των σχεδίων του Α. Σαμαρά για «σύνορα με τη Σερβία», του εμπάργκο στην ΠΓΔΜ επί Α. Παπανδρέου, της ταύτισης με το σερβικό μεγαλοϊδεατισμό του Μιλόσεβιτς, της συμμετοχής της χώρας μας στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς του ’99, με την έγκριση και των δύο μεγάλων κομμάτων-, αλλά και της δραστηριότητας του ελληνικού κεφαλαίου στις χώρες των Βαλκανίων, σ’ ένα «ευνοϊκό» προς λεηλασία έδαφος που, όπως φαίνεται, δημιούργησε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Παρά το γεγονός, ωστόσο, ότι ο ελληνικός εθνικισμός έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα τα τελευταία χρόνια, η δημόσια συζήτηση περί τα Βαλκάνια ακόμα κινείται μεταξύ αντιαλβανισμού και σκοπιανοφαγίας από τη μια και ενός αντιαμερικανισμού από την άλλη, που περιγράφει αλλά δεν εξηγεί σχεδόν τίποτα. Είναι σ’ αυτό το πλαίσιο που η γνωστή τρόικα Άνθιμου – Καρατζαφέρη – Ψωμιάδη, με τη συνδρομή μερίδας των ΜΜΕ που επί χρόνια «εκπαιδεύουν» την ελληνική κοινωνία στο σωβινισμό, μπορούν ακόμη να παίρνουν «εθνοσωτήριες πρωτοβουλίες» απολύτως νομιμοποιημένες για μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Το γεγονός πως πολύ συχνά πρόκειται για κοινές σαχλαμάρες δεν τις κάνει λιγότερο επικίνδυνες. Το αντίθετο, μάλιστα.

Οι υπογράφουσες και υπογράφοντες υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα: δεν υπάρχει κανένα «εθνικό συμφέρον» που να διακυβεύεται αν δοθεί η δυνατότητα στη γειτονική χώρα να διατηρήσει τη συνταγματική της ονομασία και δεν υπάρχει καμιά «αλβανική απειλή» που δήθεν συνδέεται με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου – πόσο μάλλον που αυτή η τελευταία είναι προϊόν ενός πολέμου που φέρει και την ελληνική υπογραφή. Η απειλή για την ειρήνη και την πολυεθνική συμβίωση είναι, στην πραγματικότητα, η φονική μηχανή που λέγεται ΝΑΤΟ – αυτής που στηρίζει και η χώρα μας εδώ και δεκαετίες. Προϋπόθεση για την άρση αυτή της απειλής, λοιπόν, είναι η διάλυση του ΝΑΤΟ με τη διατήρηση της εκατέρωθεν «εθνικής αδιαλλαξίας» και των διαιρέσεων, αυτό παραμένει ανέφικτο. Δεδομένου ότι μέχρι σήμερα ο εθνικισμός – όχι μόνο «των άλλων», αλλά και ο «δικός μας» – έχει «νομιμοποιήσει» πολέμους, έχει «ενθαρρύνει» εθνοκαθάρσεις και έχει δημιουργήσει κύματα μεταναστών και προσφύγων, δηλώνουμε ότι δε θα αφήσουμε τους κατά φαντασία μακεδονομάχους να δηλητηριάσουν την ελληνική κοινωνία με πολεμικές ιαχές και να υπονομεύσουν ακόμα περισσότερο την ειρήνη και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς των Βαλκανίων.

[κείμενο παρέμβασης στη 'αυγή', 13/3/2008 [via аgit prop]]

*

1.
Το ζήτημα της ονομασίας της Δημοκρατίας της Μακεδονίας είναι ζήτημα πολιτικό και όχι ιστορικό. Σε ζήτημα ιστορικό το μετατρέπουν οι εθνικιστές και οι κρατικοί ιθύνοντες, όποτε τους συμφέρει, προκειμένου να μπερδεύουν τα πράγματα και να προωθούν τις θέσεις τους. Η αναγωγή της πολιτικής στην ιστορία είναι ένα πολύ πρόσφορο τέχνασμα, καθώς, ως γνωστόν, η «ιστορία» στην οποία πιστεύουν και την οποία επικαλούνται οι εθνικιστές κι οι πατριώτες και την οποία διδάσκουν τα κράτη στα σχολεία τους είναι, στο μεγαλύτερο μέρος της, καθαρό ψέμα, κατασκευασμένο για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Στην προκείμενη περίπτωση όλοι αναφέρονται στο Φίλιππο, τον Μ. Αλέξανδρο και τους αρχαίους Μακεδόνες, θέλοντας να αποδείξουν ότι οι σημερινοί Μακεδόνες δεν έχουν κανένα δικαίωμα να δηλώνουν απόγονοί τους. Ωστόσο αποφεύγουν, εντελώς συνειδητά και συστηματικά, κάθε αναφορά στην ύπαρξη της μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, η οποία αναφέρεται διαρκώς μέχρι και σε κρατικά έγγραφα του Νεοελληνικού Κράτους του δευτέρου μισού του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα (όπως π.χ. τα πορίσματα του στρατιωτικού ακόλουθου της ελληνικής πρεσβείας στην Κων/πολη, Π. Κοντογιάννη που μιλούν ρητά για Μακεδονική εθνότητα). Εξάλλου το αν θέλει κάποιος να δηλώνει απόγονος του Μ. Αλεξάνδρου ή οποιουδήποτε άλλου ιστορικού προσώπου –ακόμα κι αν, όπως στην περίπτωση των Μακεδόνων, δεν υπάρχει καμία ιστορική συνέχεια-, όταν μάλιστα τίθεται στο επίπεδο δημιουργίας ενός καινούργιου εθνικού κράτους, το οποίο, ως τέτοιο, «οφείλει» να δημιουργήσει εκ του μηδενός μια συνεκτική εθνική ιδεολογία, είναι ζήτημα πολιτικής και όχι ιστοριογραφίας. Εκτός κι αν πιστεύουμε ακόμα ότι το έθνος ορίζεται όχι πολιτιστικά/φαντασιακά, αλλά βιολογικά, με βάση το αίμα. Αν όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο, είμαστε μόνο ένα βήμα πριν τον καθαρό ναζισμό.

2.
Αυτό που τόσο οι εθνικιστές όσο και το Ελληνικό Κράτος προσπαθούν με κάθε τρόπο να συγκαλύψουν είναι η ύπαρξη μακεδονικής μειονότητας στη Βόρεια Ελλάδα και η ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας που μιλιέται ή, τουλάχιστον, μιλιόταν απ’ αυτή τη μειονότητα (και τη μακεδονική εθνότητα συνολικά, της οποίας κομμάτι αποτελεί η εν λόγω μειονότητα). Η στάση αυτή του Ελληνικού Κράτους δεν είναι παρά η συνέχεια της μεθοδευμένης και συστηματικής εθνοκάθαρσης που εφάρμοσαν οι ελληνικές αρχές από το τέλος του Α’ Π. Π. κι εδώθε (με επίσημη έναρξη το 1927) ενάντια στους Μακεδόνες της Ελλάδας και στη γλώσσα τους (φυλακές, εξορίες, βασανισμοί, απαγόρευση της γλώσσας ακόμα και στις ιδιωτικές τους σχέσεις και συναλλαγές, τελετές δημόσιας αποκήρυξής της, αλλαγές τοπωνυμίων και ονομάτων κ.λπ.). Η άρνηση της ύπαρξης της μακεδονικής μειονότητας είναι το πιο σταθερό επιχείρημα ενάντια στην αναγνώριση της FYROM ως εθνικού κράτους των Μακεδόνων (της μακεδονικής δηλαδή εθνότητας, του λαού που άλλες φορές αναφέρεται ως «Σλαβομακεδόνες»), το οποίο, ως τέτοιο, θα είχε δικαίωμα στη χρήση του όρου «Μακεδονία» ως ονομασία του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι την ίδια ακριβώς τακτική ακολουθούν κι οι Βούλγαροι εθνικιστές, οι οποίοι επίσης δε δέχονται την ύπαρξη Μακεδονικού έθνους και θεωρούν τους Μακεδόνες της FYROM Βούλγαρους.

[απόσπασμα απο κείμενο παρέμβασης της ομάδας 'αυτονομία ή βαρβαρότητα']

συγκλό

epic beauty: frames off sergei parajanov's sayat nova
[or 'colour of the pomegranate', 1968]

page one two three, period six seven eight

got an invitation from m.hulot -thank you, mister- for this overly intellectual [!], page-turning game so picked the first book off the shelf. vienna : from schubert to schnitzel it was, published by 'lonely planet' in 2001. flicked through the dusty guide and on page one two three ta-dah ta-dah...

[Coffee Houses]
Café Central, Herengasse 14 has a fine ceiling and pillars, and piano music from 4 to 7 pm. Trotsky came here to play chess. Say hello to the plaster patron with the walrus moustache near the door-a model of the poet Peter Altenberg. [...]

akoimetos, discolata, george le nonce, locandiera, sykia happy to flick the pages?

the man who saw the angel

από την καλύτερη έκθεση της περασμένης χρονιάς: 'bright, bright day…', tarkovsky polaroids

[other tarkovsky events will take place in moscow and verona, and london at the tate modern in february-april 2008]

**:**

reminds me of the 'matinée' closing party at fabric
[original: 'uninvited'-alanis morissette]

bloomed in a russian prison

[images above via webПарк.ру]

'The drawing above shows the spelling of a man’s name, Vasia, in Cyrillic characters. The symbols on each finger have specific coded meanings: “In life, only count on yourself,” is the meaning of the symbol on the first finger, and the three skulls on the third finger symbolize murders committed by the criminal.

A cross can indicate bondage, subordination, or slavery. Some tattoos are given involuntarily, as warnings or punishment for transgressions-sex offenders, for example, are frequently branded with a dagger running across their shoulder blades and through their necks.

[more at foreign prisoners.com, a campaign for prisoners' rights >> ]

inta ruka

born/lives in rīga.

© inta ruka & baukunst gallery

'stalin was a stunner'. discuss.

i do have a thing for georgians [1 & 2], especially those from eastern georgia, who usually have a fairer complexion and blue or greenish eyes...and i 'm always happy to spot the sexy one out. on this occassion, it is joseph stalin, aged twenty-four and jaw-droppingly fit.

αλεξάνδρεια, μέρες του 2005

αφορμή+αφιέρωση>>

στάση λεωφορείου, χειμωνιάτικη μέρα με ελαφριά σύννεφα. φρέσκα μπαρμπούνια στην ψαροταβέρνα της rue de crete. περπατάμε προς την αγορά. οι προσδοκίες της επίσκεψης αμβλύνονται από την ένταση της προηγούμενης νύχτας- όλο χαρά και δύναμις, αίσθημα κι ωραιότης... στο σπίτι της οδού σαρμ ελ σεϊχ, ο μουσταφά προσπαθεί από τα κείμενα και τις εικόνες στους τοίχους να καταλάβει... οι ομιλίες των φροντιστών του διαμερίσματος του δευτέρου ορόφου, τα βλέμματά μας, η απαγγελία μπλέκονται σ' ένα πρόχειρο-η κάμερα κάποια στιγμή αδικαιολόγητα πλαγίως-βίντεο.

[>>]

Сергей

τα παράθυρα του δωματίου είναι ανοιχτά αλλά αυτός ζεσταίνεται. ανακάθεται στην καρέκλα, βουτάει δείκτη και μεσαίο στο πλαστικό ποτήρι. με την εσωτερική τους πλευρά δροσίζει τα μάτια, τις γραμμές του προσώπου. με την εξωτερική, το μέτωπο. ψάχνω-πριν σβηστούν- υγρά σημάδια. το δέρμα του μόνο φως, ρόδι που σπάει.

london, 'fire', 4:20 am [δημήτρης]

- οτιδήποτε.... απόψε είμαστε μαζί ...ναι?
- πάντα.

ari marcopoulos

"...Born in Netherlands, in 1957, Marcopoulos moved to New York in the early 80s where he worked as Andy Warhol’s assistant. It was during this time that he befriended artists like Keith Haring, Peter Halley and more famously, Jean-Michael Basquiat. It has been said that Marcopoulos was responsible for some of the most intimate photographs of Basquiat, simultaneously capturing the painter’s whimsical innocence and fierce bravery.
It was during this decade that Marcopoulos captured the essence of one of New York’s most important chapters. He snapped moments on the streets of the city that, in retrospect, perfectly represented the mood of the time. Through his images we sense the rising melody of change. We see the birth, and speedy growth of hip-hop and a wave of pop art. He offers the suggestion that perhaps, as unrelated as they may seem, these subcultures work hand in hand, existing symbiotically. There is a sense of anticipation, a feeling that NYC is sitting on the eve of something momentous. His images of hip-hop greats like LL Cool J, Run DMC (1986) and Public Enemy (1987) are, in a sense, portraits of men on the brink of music immortality. His 1988 book, Portraits from the Studio and the Street, was testament to this.
Marcopoulos’ work with musicians – hip-hop particularly – continued through the nineties. His 2001 release, Pass the Mic: Beastie Boys 1991–1996 captures the band in all states. Marcopoulos also directed the music video for the single, ‘Something’s Got to Give’ and provided the image for their album Ill Communication. ‘The hardest part was when you do a subject like the Beasties, they’re such a popular band that the subject is bigger than you, and it’s almost like you’re riding the wave of them’, he told US skate mag Slap. ‘That was the first thing I considered, then I was like “Fuck it, I’m just going to do it.”’
The 90s also saw Marcopoulos turn his attention to family. Intimate images of his wife Jennifer Goode and their son comment equally on photographer and give the strong impression that family is central to Marcopoulos. The photographs taken during the birth of their son, while at first unsettling, are soul baring and perhaps as close to a self-portrait as Marcopoulos has come in that they give us a sense of the man.
Some have commented that the idea of family is the commonality between Marcopoulos’ works. The chance families of skateboarders, hip-hop artists and snowboarders are celebrated the same way blood families are. To Marcopoulos the notion of family relies more on camaraderie and like-mindedness, rather than birthright. Perhaps it’s our need for community, our search for kindred that fascinates Marcopoulos. His knack for being accepted into his subject’s universe gives him a view from the inside out. It’s through his images that he shared this privilege with us. Aaron Rose – writer, curator and friend of Marcopoulos for 13 years – comments on this in his introduction to Out & About (a retrospective of Marcopoulos’ work): ‘It was always amazing to me the way this group of kids, who were for the most part really tough and sometimes troubled, accepted Ari into their scene so completely.’ The most profound effect on Marcopoulos and his work has come from his years of work with a group of snowboarders. He has long been intrigued with the paradox of snowboarding – rebellion vs. economics. ‘Their lifestyle is financed by corporations and yet they live by their own rules outside of social norms’, he told writer, J P Cohen. ‘In snowboarding there is nothing better than breaking the rules.’ During his solid six years with the group Marcopoulos noted their growth and evolution. This coupled with remarkable alpine surroundings have profoundly impacted him and his work. ‘The whole process really helped me in finding my own voice’, he confesses.

[text via paco y manolo]

london, 'fire', 4:06 am [re: gamma hydroxy butrate]

- [...] η ουσία είναι στον oργανισμό μας... έχει minimum come down σε σχέση με όλα τ' άλλα.
- και αυτοί που πέφτουν σε κώμα?
- δεν ξέρουν τι κάνουν. με σωστη δοσολογία και χωρίς συνδυασμό με αλκοόλ/κεταμίνη , είναι οκ. οι πιο πολλοί εδώ είναι με 'g'.
-χάπια?
-τα έκοψα. τι κατάθλιψη ήταν εκείνη!...έβλεπα το παράθυρο και είχα σκέψεις, ήμουν έτοιμος να φουντάρω.

[...]
-θες?

london, 3:11 pm

london, at the cemetery, 2:36 pm

london, at the cemetery, 2:31 pm

london, at the cemetery, 2:28 pm

london, at the cemetery, 2:10 pm

С Новым годом !

ipsala-kipoi, 9:50 pm

[to a border-crossing friend ]

ελληνοτουρκική μεθόριος. η δύναμη του μη-χώρου 'σύνορα'. το ταξίδι που ολοκληρώθηκε, το ταξίδι που μένει. people together, people apart. κι ας μην έχει κόσμο γύρω μας, απλά η ροή μιας αγγελοπουλικής σεκάνς: κίνηση σε κρύο, δυνατοί απομακρυσμένοι φωτισμοί, παραλυμένες νταλίκες, βιαστικές σκιές, τα δίδυμα-τη εξαιρέσει των σημαιών- φυλάκια,...

...το ποτάμι.

κατεβαίνω γρήγορα, βιαζόμαστε. ο έλεγχος στην τουρκική πλευρά κοντά μια ώρα, το αυτοκίνητο περνάει μέχρι κι από ακτίνες. στους κήπους, στην καντίνα αριστερά από τον έλεγχο διαβατηρίων, η πρώτη ελληνίδα που συναντώ. πενηντάρα, μάτια μεγάλα σαν κάπως μπαϊλντισμένα. μαλλιά λίγο ξανθά, λίγο γκρίζα. φάτσα εβρίτικη.

- ένα φραπέ μέτριο με λίγο γάλα.

δίνει ρέστα από πεντάεβρο. μπαίνω ξανά μέσα στο αυτοκίνητο.

-εντάξει ο καφές?
[...]
καλή, είναι μωρέ. μόνο να μη την πεις ποτέ σου 'θεία' γιατί εκνευρίζεται.

-και πως θέλει να τη λένε;
-η κυρα-νίκη θέλει πάντα να τη λες 'κοπέλα μου'.

istanbul unedited