Νικόλαος Σπηλιάδης: Ο αυθεντικότερος ιστορικός της Επανάστασης

 

Ο Νικόλαος Σπηλιάδης (1785-1867), άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες ήταν ο αυθεντικότερος σύγχρονος της Επανάστασης του 1821 ιστορικός. Πολύγλωσσος και με σπάνια μόρφωση για την εποχή του και έχοντας υπηρετήσει την Επανάσταση και την Πατρίδα από υπεύθυνες θέσεις, έως και αυτήν του Γραμματέα της Επικρατείας, δηλαδή του Πρωθυπουργού, επί Καποδίστρια, έγραψε την ιστορία της Επανάστασης και των πρώτων ετών του ελεύθερου Ελληνικού κράτους ως «Απομνημονεύματα δια να χρησιμεύσωσιν εις την Νέαν Ελληνικήν Ιστορίαν (1821-1843)».

Οι τρεις πρώτοι τόμοι εκδόθηκαν από τον ίδιο τον Σπηλιάδη μεταξύ των ετών 1851 και 1857. Οι υπόλοιποι τόμοι του έργου του, παρέμειναν, ως χειρόγραφα, ανέκδοτα. Από αυτά, τα οποία είχε αγοράσει και φυλάξει ο Γιάννης Βλαχογιάννης, το 1971 εκδόθηκε ο τέταρτος τόμος των «Απομνημονευμάτων» από τις εκδόσεις του Νότη Καραβία, σε επιμέλεια του Παν. Χριστόπουλου. Το 2019 από τις εκδόσεις «Ποταμός» εκδόθηκε η «Αναίρεσις», που ήταν σε χειρόγραφα στα γαλλικά μια εμπεριστατωμένη και αποστομωτική  απάντηση του Σπηλιάδη στο εμπαθές πόνημα του μοχθηρού, όσο και φανατικού εχθρού του Καποδίστρια Βαυαρού λογίου Θείρσιου (Thiersch). Τη μετάφραση της «Αναίρεσης» από τα γαλλικά έκαμε ο μεγάλος λογοτέχνης μας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης το 1903 και την επιμέλεια, μαζί με τα προλεγόμενα και τα σχόλια έκαμε ο Δρ. Γιώργος Καλπαδάκης, εντεταλμένος ερευνητής της Ακαδημίας Αθηνών, στην έκδοση του 2019.

Για τα «Απομνημονεύματα» του Σπηλιάδη ο σοβαρότερος μελετητής του Παναγιώτης Φ. Χριστόπουλος σημειώνει ότι «πρόκειται περί συνθετικού ιστορικού έργου, σπανίας αντικειμενικότητος και σχολαστικώς τεκμηριωμένου, που καλύπτει όλον τον ελληνικό χώρο και τον διεθνή καθ’ όσον αφορά την Ελλάδα κατά την περίοδο 1820-43». Και προσθέτει για τον Σπηλιάδη: «Αξιόπιστος, λεπτολόγος και σαφής, έδωσε την πλέον εκτενή εξιστόρηση των γεγονότων από πολιτικής σκοπιάς, στηριζόμενος στο σύνολο του αρχειακού υλικού, που είχε στη διάθεσή του εξ ολοκλήρου». Για σύγκριση από τους σύγχρονους της Επανάστασης ιστορικούς ο Χριστόπουλος αναφέρει ότι του μεν Φιλήμονος το «Δοκίμιον ιστορίας της Επαναστάσεως» παρέμεινε ημιτελές, ενώ ο Σπυρίδων Τρικούπης παρουσίασε συντομότερη, λογοτεχνίζουσα και ρέουσα ιστορική σύνθεση, χωρίς ωστόσο την ανάλυση και την εξαντλητική τεκμηρίωση του Σπηλιάδη. (Βλ. σχ.  Παναγιώτη Φ. Χριστόπουλου «Ο Νικόλαος Σπηλιάδης μεταξύ φωτισμού και διαφωτισμού», άρθρο εις περιοδικό «Νέα Κοινωνιολογία», τεύχος 38, Άνοιξη 2004, σσ. 120-140).

Ο Νικόλαος Σπηλιάδης γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1785, με απώτερη καταγωγή από την Ανδρίτσαινα. Τα πρώτα γράμματα διδάχθηκε στην Τρίπολη και μετά στο Άργος, όπου είχε δάσκαλο τον ενάρετο και εγγράμματο μοναχό Ησαΐα Καλαρά,  Φιλικό αργότερα. Αναπτύξας τις γνώσεις του πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάσθηκε σε εμπορικό οίκο και από το 1810 εγκαταστάθηκε στην Οδησσό, όπου απέκτησε θαυμαστή γενική παιδεία και άριστη γνώση γαλλικών και άλλων γλωσσών. Το 1816 ορκίστηκε από τον Σκουφά Φιλικός. Με την έναρξη της Επανάστασης έφτασε στην Τρίπολη λίγο πριν από την άλωσή της. Εκεί βρέθηκε στην τραγική κατάσταση να βρεθεί με δέκα ορφανά, παιδιά αδελφών του που είχαν σκοτωθεί κατά την πολιορκία της Τρίπολης, των οποίων ανέλαβε την φροντίδα.

Το 1822 διορίζεται Αρχιγραμματέας της Πελοποννησιακής Γερουσίας και αργότερα πληρεξούσιος και Γραμματέας της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης εις Ερμιόνη και Τροιζήνα. Το 1827 επελέγη μεταξύ των δώδεκα μελών της Επιτροπής, που ανάλαβε την αναθεώρηση του Συντάγματος. Υπήρξε επίσης βουλευτής, εκπρόσωπος της Αρκαδίας. Το 1829 ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας και το Πανελλήνιον αντικατέστησε στη θέση του Πρωθυπουργού τον Σπυρίδωνα Τρικούπη με τον Σπηλιάδη. Αυτός θαύμαζε από ετών τον Καποδίστρια και παρακολουθήσας από κοντά την όλη πολιτεία του, τον εξετίμησε ακόμη περισσότερο. Έγραψε: « Ο Κυβερνήτης είναι εφάμιλλος του Σωκράτους κατά την ηθικήν, του Θεμιστοκλέους κατά το φιλόπατρι, του Αριστείδου κατά την δικαιοσύνην, του Κόδρου κατά την αυταπάρνησιν, άνθρωπος του Πλουτάρχου με όλας τας αρετάς…ήλθεν εις την Πατρίδα δια να την σώση από τον όλεθρον και υπέρ αυτής αγωνιζόμενος να αποθάνη…» ( Νικ. Σπηλιάδου «Απομνημονεύματα», τόμος Δ΄ Βιβλ. Νότη Καραβία, Αθήνα, 1971, σελ. 144).

Μετά την δολοφονία του Κυβερνήτη ο Σπηλιάδης αποσύρθηκε της πολιτικής ζωής, αλλά δεν εφησύχασε. Οι αντίπαλοι του Καποδίστρια με την Αντιβασιλεία ανέλαβαν αμείλικτο αγώνα εξοντώσεως των πιστών συνεργατών του Κυβερνήτη. Μεταξύ αυτών που διώβχθηκαν οι Κολοκοτρώνης, Πλαπούτας, Νικηταράς, και άλλοι, μεταξύ των οποίων και ο Σπηλιάδης. Έχοντας εγκαταλείψει τις εμπορικές του ενασχολήσεις δεν είχε πόρους για να ζήσει, αλλά δεν δέχθηκε να υπηρετήσει τον Όθωνα υποχωρώντας στις αξίες που πρέσβευε. Ένιωθε πικρία και απογοήτευση που προσέφερε  τις υπηρεσίες του στην Πατρίδα με αφιλοκέρδεια, αυτοθυσία και ενθουσιασμό και εκείνη του φάνηκε αγνώμων επειδή δεν δέχθηκε να καταστεί, ραδιούργος, δημοκόπος, φατριαστής και να μετατραπεί σε «ελεεινό βλάκα και μηδαμινό όν», όπως περιέγραψε την κατάστασή του ο Ιωάννης Φιλήμων (Σύντομος βιογραφία του Ν. Σπηλιάδου, εν Ναυπλίω, εκ του τυπογραφείου Κάδμου Κ. Ιωαννίδου, 1868 σελ. 29-30). Έτσι ο  πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδος Νικόλαος Σπηλιάδης ξεχασμένος και πενόμενος, αλλά αλώβητος, ευθυτενής και υπερήφανος βάδισε προς τον θάνατο, στις 26 Νοεμβρίου του 1867, σε ηλικία 82 ετών.

Ο λόγος που ο Σπηλιάδης υπέφερε επί δεκαετίες και του επιβλήθηκε η καταδίκη του από το πολιτικό κατεστημένο της εποχής (φατρία ο ίδιος το ονομάζει), το οποίο εξακολουθεί να έχει τους οπαδούς του και σήμερα, είναι γιατί δεν δέχθηκε τη λογική του και υπεράσπισε με πάθος και χωρίς να υπολογίζει συνέπειες την αλήθεια και ως προς τον Ιωάννη Καποδίστρια. Στην «Αναίρεση» στα όσα συκοφαντικά έγραψε ο Θείρσιος, καθ’ υπόδειξη των Μαυροκορδάτου, Κωλέττη και των οπαδών τους δηλωτική των προθέσεών του είναι η ρήση που βρέθηκε στα κατάλοιπά του και προοριζόταν να είναι γραμμένη στο εξώφυλλο του έργου του: «Η συκοφαντία παύει με τον θάνατο ενός ασήμου ανθρώπου, όμως όρθια δίπλα στην τεφροδόχο ενός μεγάλου άνδρα, συνεχίζει, ακόμα, ανά τους αιώνες, να αναμοχλεύει τις στάχτες του με το ραβδί της». (Προλεγόμενα του Γ. Καλπαδάκη εις βιβλίο Σπηλιάδη «Αναίρεσις», σελ. 14).

Ο Γ. Καλπαδάκης με βάση κείμενο του Σπηλιάδη, σημειώνει πως αυτός   πίστευε βάσιμα και ακράδαντα ότι η δολοφονία του Κυβερνήτη σήμανε την απομάκρυνση των Ελλήνων από ένα πρότυπο εθνικής κυριαρχίας, το οποίο δεν θα ανακτούσαν ποτέ.. (Αυτ. Σελ. 27). Και προσθέτει ο Γ. Καλπαδάκης ότι ως στενός συνεργάτης του ο Σπηλιάδης «είχε επίγνωση της ύπαρξης ενός ήδη συμπαγούς μετώπου ολιγαρχικών, το οποίο επί Καποδίστρια θα αγωνιζόταν να κυριαρχήσει , με την πρόφαση ότι αντιπάλευε τον δεσποτισμό στο όνομα ενός συνταγματικού ιδεώδους – εγκαταλείποντάς το ευθύς άμα τη εγκαθιδρύσει του μοναρχικού καθεστώτος». (Αυτ. σελ. 27). Και αυτό έγινε στην πράξη. Οι επί Καποδίστρια « δημοκρατικοί επαναστάτες» και «εκσυγχρονιστές» κατάντησαν λακέδες της απόλυτης μοναρχίας του Όθωνα.-

 αντιβαρο

Ιμια : Η Ελληνοτουρκική Κρίση «Σταθμός» για το αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας»

 

 

Ίμια 26 χρόνια μετά … Η Ελληνοτουρκική κρίση των 13 ημερών, σε δύο φάσεις, που κορυφώθηκε τα ξημερώματα της 31ης Ιανουαρίου του 1996 και άνοιξε το δρόμο για την καθιέρωση από την Τουρκία της ατζέντας των «Γκρίζων Ζωνών στο Αιγαίο» , ως υπόβαση του εποικοδομήματος για το αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας» και της αμφισβήτησης κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων των Ελληνικών θαλάσσιων ζωνών και του εθνικού εναέριου χώρου.

Ο ρόλος των ΗΠΑ και το αποτύπωμα των proxy καταστάσεων στην Ανατολική Μεσόγειο, με φόντο το μεγάλο κάδρο των εντάσεων στις Αμερικανο- Ρωσικές σχέσεις , την Ουκρανία, την Ευρασία και τα Βαλκάνια.

- Γνωστές και άγνωστες πτυχές της κρίσης και η λιγότερο γνωστή επιχείρηση της ίδιες μέρες στον Έβρο , με το αναπάντεχο στρατηγικό πλεονέκτημα της Ελλάδας …

Ίμια 26 χρόνια μετά Το πολιτικό και διπλωματικό χάος την περίοδο 1994-1996 και η κρίση των Ιμίων που ανέδειξε τα ελλείμματα του Ελληνικού κράτους. Έχουν αυτά τα ελλείμματα δυστυχώς θεραπευτεί, στο πολιτικό επίπεδο; Υπάρχει αντίληψη λειτουργίας κρατικών επιτελείων και στρατηγικής αποτροπής ;

Ίμια 26 χρόνια μετά , γιατί δεν οδηγηθήκαμε τυχαία εκεί , τι προηγήθηκε στις δεκαετίες 70-80 και πως φτάσαμε από την στοιχειώδη έστω αποτροπή με κορύφωση την κρίση του 1987 , να έχουμε Νταβός, χαλαρή αντίδραση στον Τουρκικό αναθεωρητισμό, ατονία στο casus belli και το 1996 τα Ίμια ως αφετηρία διεύρυνσης του τουρκικού αναθεωρητισμού. Το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και η Κύπρος , τι συνέβη γιατί ατόνησε και γιατί σήμερα επανέρχεται στο προσκήνιο μετά τις τελευταίες εξελίξεις σε Κυπριακό, Eastmed και εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Ίμια 26 χρόνια μετά Τι άλλαξε, τι μάθαμε και με ποιες αντιλήψεις πορευόμαστε σε έναν πολυπολικό κόσμο με τεκτονικές γεωπολιτικές αλλαγές στις οποίες η Τουρκία προβάλλει τις αναθεωρητικές της επιδιώξεις στο πεδίο , με στρατηγική βάθους και άμεσης εμπλοκής στο ρευστό αυτό περιβάλλον Τι πρέπει να προσέξει η Ελλάδα και πως πρέπει να λειτουργήσει στρατηγικά σε ένα τοπίο με συνεχείς αναδιαμορφώσεις .

Στην εκπομπή παρεμβαίνουν και καταθέτουν την οπτική τους :

 - Ο Παναγιώτης Ήφαιστος Ομότιμος Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών, στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών

 - Ο Μανούσος Παραγιουδάκης Στρατηγός ε.α / Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ

 - Ο Κοσμάς Χρηστίδης Ναύαρχος ε.α / Επίτιμος Αρχηγός Γ. Ε. Ν.

- Ο Κωνσταντίνος Γρίβας Καθηγητής Γεωπολιτικής και Σύγχρονων Στρατιωτικών Τεχνολογιών, στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Διδάσκων Γεωγραφία της Ασφάλειας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή στο ΕΚΠΑ

- Ο Διονύσης Τσιριγώτης Επίκουρος Καθηγητής Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, Διεθνών Σχέσεων & Διπλωματίας, στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς

Και ο Σάββας Καλεντερίδης Γεωπολιτικός – Στρατιωτικός Αναλυτής , επικεφαλής του «Ινφογνώμων»

Στην εκπομπή παρατίθεται σπάνιο οπτικοακουστικό ντοκουμέντο από την αποκαλυπτική μαρτυρία του Ναυάρχου ε.α Χρήστου Λυμπέρη, που ως τότε Αρχηγός ΓΕΕΘΑ , διαχειρίστηκε στρατιωτικά την κρίση των Ιμίων , για το ρόλο πολιτικών , διπλωματικών διαβουλεύσεων και των ΗΠΑ

. Πως περιγράφει άγνωστες πτυχές στο ευρύ κοινό για τα Ίμια και την πολιτικο-στρατιωτική διαχείριση της Κρίσης …

"ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" με τον Γιώργο Σαχίνη

 📺 Στην ΚΡΗΤΗ TV

ΙΜΙΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

 

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ 

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ 

Α  Ν  Α   Κ  Ο  Ι  Ν  Ω  Σ  Η 

Ανακοινούται, ότι την προσεχή Τετάρτη, 2 Φεβρουαρίου 2022, εορτή της “ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ”, ο Ιερός Ναός μας εορτάζει την εν αυτώ τεθησαυρισμένη ιερά εικόνα της Υπαπαντής- καθώς και το αναγειρόμενο παρεκκλήσιον του Ιερού Ναού, το οποίο θα τιμάται επ’ ονόματι της εν λόγω εορτής.

Κατ’ αυτήν θα τελεσθεί πανηγυρικός εσπερινός ώρα 5-6 μ. μ. 

Το πρωί της κυριωνύμου ημέρας  θα τελεσθεί θεία Λειτουργία μετ’ αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος υπό του 

κ. ΗΛΙΑ ΣΚΟΝΔΡΑ, Φιλολόγου, ομιλητού και κατηχητού 

από ώρα 7-10 π. μ. 

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ 

ΒΙΝΤΕΟ – Σαράντος Καργάκος: Εις μνήμην του μεγάλου Έλληνα ιστορικού και φιλολόγου (1937-2019)

 

Σαράντος Καργάκος: Εις μνήμην του μεγάλου φιλολόγου και ιστορικού (1937-2019)

Cognosco Team

Ο Σαράντος Καργάκος γεννήθηκε στο Γύθειο Λακωνίας στις 16 Ιουλίου 1937 και πέθανε στην Αθήνα στις 14 Ιανουαρίου 2019. Ήταν Έλληνας φιλόλογος, δοκιμιογράφος, ιστορικός και συγγραφέας.

Το Cognosco Team ενθυμούμενο τον μεγάλο δάσκαλο, με αφορμή τα τρία χρόνια από την κοίμησή του, παρουσιάζει ένα αφιέρωμα για τη ζωή και το έργο του.

30 Ιανουαρίου, μνήμη των Τριών Ιεραρχών

 

Στιγμές από τον πόνο και τις θλίψεις τους 

          Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

          “Με εμπόδισαν να σου γράψω οι πολλές μου ασχολίες. Αλλά εκτός αυτού πυρετοί συνεχείς και λάβροι εξασθένησαν τόσο το σώμα μου και το αδυνάτησαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να νομίζω ότι εγώ ο ίδιος είμαι λεπτότερος  από τον εαυτό μου. Έπειτα με βρήκαν άλλοι πυρετοί, περιοδικοί, που επανελήφθησαν είκοσι φορές. Έτσι τώρα που γλύτωσα πλέον από όλα αυτά, αισθάνομαι τόσο εξαντλημένος και αδύναμος, όπως ένας ιστός αράχνης. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να περπατήσω. Το παραμικρό ρεύμα αέρος μου προκαλεί περισσότερη ανωμαλία από ό, τι η τρικυμία στους πλέοντας. Είμαι αναγκασμένος να μένω συνεχώς στο δωμάτιο,  κλεισμένος. Και να περιμένω την άνοιξη, αν φυσικά μπορέσω να ζήσω ως την άνοιξη και δεν με συντρίψει η αρρώστια που φωλιάζει στα σπλάχνα μου. Εάν με διασώσει ο Κύριος, θα σπεύσω να σε συναντήσω και να σε αγκαλιάσω με όλη μου την καρδιά. Μόνο προσευχήσου η ζωή μου να τακτοποιηθεί σύμφωνα με εκείνο, που είναι καλύτερο για την ψυχή μου”.

(επιστολή προς τον φίλο του αρχίατρο Μελέτιο)

          Άγιος Ιωάν. Χρυσόστομος

          “ Ο φετινός χειμώνας ήταν σφοδρότερος του συνήθους με αποτέλεσμα να επιδεινώσει και την ασθένεια του στομάχου μου. Δύο μήνες έζησα σχεδόν σαν νεκρός και χειρότερα από νεκρός. Διότι επί τέλους ο νεκρός δεν αισθάνεται τον πόνο. Ενώ εγώ ζούσα τόσο μόνον, ώστε να νιώθω όλα τα δεινά που με περικύκλωναν, χωρίς όμως να μπορώ να κάνω τίποτα για να τα αποφύγω. Όλα μου φαίνονταν σκοτεινά ακόμη  και την ημέρα και το πρωί. Το μεσημέρι μου φαινόταν νύχτα....Καθηλωμένος στο κρεβάτι, δεν ήμουν σε θέση να κάνω τίποτα για να διώξω την φοβερή παγωνιά. Το κρύο έμπαινε δριμύ από παντού. Έφραξα όλες τις σχισμές και τις χαραμάδες του δωματίου μου-μάλλον της καλύβας μου. Έριξα επάνω μου όσα ρούχα είχα και δεν είχα και  δεν είχα, χωρίς  όμως αποτέλεσμα. Όσες φορές επεχείρησα να ανάψω λίγη φωτιά ο καπνός με έπνιγε. Έπαθα ό, τι χειρότερο μπορεί κανείς να φαντασθεί, υποφέροντας συνεχώς από κεφαλαλγία, ανορεξία και αδιάκοπη αϋπνία”.

          ( Επιστολή προς Ολυμπιάδα)

          Γρηγόριος Θεολόγος

          “Ερωτάς τι γίνομαι και πως πάνε τα πράγματα: δυστυχώς είναι πού άσχημα. Είμαι πικραμένος πολύ. Δεν έχω πια τον Βασίλειο. Δεν έχω τον Καισάριο. Ο θάνατος μου πήρε και τον πνευματικό και τον κατά σάρκα αδελφό. Μαζί με τον Δαυίδ ψάλλω θλιμμένος: “Ο πατήρ μου και η μήτηρ μου εγκατέλειπόν με”. Η σωματική μου υγεία είναι σε κακή κατάσταση. Τα γηρατειά βαραίνουν επάνω μου. Είμαι βυθισμένος σε ένα πλήθος φροντίδων. Τα πράγματα είναι άσχημα. Οι φίλοι έχουν χαθεί. Τα της Εκκλησίας είναι  αποίμαντα. Χάθηκε το καλό. Θρασύ το κακό. Ο πλους εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει....Μία μοι των κακών λύσις, ο θάνατος....”.

          (Προς στον ρήτορα  Ευδόξιο)

Ἡ Σμύρνη τῶν Ἑλλήνων

 

Ἡ Σμύρνη εἶναι μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες Ἑλληνικὲς πόλεις, τῆς ἀρχαίας καὶ τῆς Ἑλληνιστικῆς ἐποχῆς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της ὡς καὶ τὰ νεώτερα χρόνια. Ἡ ἀνάπτυξή της σὲ ὅλες τὶς ἐποχὲς ὀφείλεται στὴ γεωγραφική της θέση, τὴν ἐνδοχώρα καὶ τὸ λιμάνι της, παράγοντες ποὺ τὴν εὐνόησαν.

Στὴν ἀρχαιότητα ἦταν γνωστὴ ὡς μιὰ ἀπὸ τὶς πόλεις ποὺ… διεκδικοῦσαν τὴν καταγωγὴ τοῦ Ὁμήρου. Οἱ μυθικὲς παραδόσεις ἀναφέρουν ὅτι ἱδρύθηκε ἀπὸ τὴν ἀμαζόνα Σμύρνα ἢ Σμύρνη ἢ ἀπὸ τὸν Θησέα. Οἱ ἀρχαιολογικὲς μαρτυρίες ἐπιβεβαιώνουν τὸ ἱστορικὸ πυρῆνα τοῦ μύθου. Ἡ πρώτη κατοίκηση τῆς Σμύρνης ἐντοπίστηκε σὲ μιὰ μικρὴ χερσόνησο στὴ βορειοανατολικὴ ἀκτὴ τοῦ κόλπου τῆς Σμύρνης, τὴ γνωστὴ Μπαϊρακλή, ἡ ὁποία ἔχει τὸν ἔλεγχο τῆς περιοχῆς καὶ ἦταν ἰδιαίτερα ἀσφαλής, ἀφοῦ προστατευόταν ἀπὸ τὴν θάλασσα[1].

Ἡ ἀρχαία πόλη ἱδρύθηκε ἀπὸ τοὺς Αἰολεῖς τὸ 1.100 π. Χ. Τὸν 8ο αἰ. Ἴωνες ἀπὸ τὴν Κολοφώνα, παραγκώνισαν τοὺς Αἰολεῖς, ἐγκαταστάθηκαν στὴν Σμύρνη καὶ τὴν ἔκαναν μέρος τῆς Ἰωνικῆς Δωδεκάπολης. Μεγάλη ἀκμὴ γνώρισε ἡ πόλη καὶ τὸ λιμάνι της, τὸ Ναύλοχον, κατὰ τοὺς ἀρχαϊκοὺς χρόνους. Στὴν Ἀρχαϊκὴ περίοδο ἡ Σμύρνη, μαζὶ μὲ τὶς ἄλλες ἀποικίες, ὅπως ἡ Μίλητος, ἡ Ἔφεσος, ἡ Τεὼς καὶ οἱ Ἐρυθρές, ἦταν πόλεις-κράτη ποὺ διοικοῦνταν μὲ βάση τὸ ἀριστοκρατικὸ σύστημα, μὲ ἕνα βασιλέα[2]. Σύμφωνα μὲ τὸ Θέογνι (500 π. Χ.), αὐτὸ ποὺ κατέστρεψε τὴ Σμύρνη ἦταν ἡ περηφάνια της. Ὁ Μίμνερμος, καταγόμενος ἀπὸ τὴ Σμύρνη, ἔγραψε γιὰ τὸν ἐκφυλισμὸ τῶν πολιτῶν στὶς μέρες του, καθὼς δὲν μποροῦσαν πιὰ νὰ ἀντισταθοῦν στὴ λυδικὴ προέλαση. Ὁ Ἀλυάττης Γ' (609-560 π. Χ.) κατέκτησε τὴν πόλη καὶ τὴ λεηλάτησε.

Ἡ Σμύρνη ὡς οἰκισμὸς δὲν ἔπαψε νὰ ὑπάρχει, ἀλλὰ ὁ ἑλληνικὸς τρόπος ζωῆς καὶ ἡ πολιτικὴ ἑνότητα καταστράφηκαν καὶ ἡ πόλη-κράτος, ποὺ ἐκείνη τὴν περίοδο ξεχώριζε ἀνάμεσα στὰ χωριὰ τῆς περιβάλλουσας ὑπαίθρου χώρας, ἀναδιοργανώθηκε ἡ ἴδια ὡς χωριό. Ἀναφέρεται σὲ ἕνα χωρίο τοῦ Πινδάρου καὶ σὲ μιὰ ἐπιγραφὴ τοῦ 388 π. Χ., ὡστόσο τὸ μεγαλεῖο της εἶχε χαθεῖ. 

Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἦταν αὐτὸς ποὺ ἐπανίδρυσε τὴ πόλη τὸ 334 π.Χ. καὶ ἐπανέφερε τὴν παλιά της αἴγλη. Ὡστόσο, τὸ σχέδιο αὐτὸ ὁλοκληρώθηκε ἀπὸ τοὺς διαδόχους του, Ἀντίγονο (316-301 π. Χ.) καὶ Λυσίμαχο (301-281 π. Χ.), οἱ ὁποῖοι  τὴν ἐπέκτειναν καὶ τὴν ὀχύρωσαν. Στὴν πραγματικότητα ὁ Λυσίμαχος μετονόμασε τὴν πόλη  σὲ Εὐρυδίκη, ἀπὸ τὴν κόρη του, ἕνα ὄνομα ποὺ ἡ Σμύρνη τὸ διατήρησε ἕως τὸ 281 π. Χ. 

Κατὰ τὴν Ἑλληνιστικὴ περίοδο διακοσμήθηκε μὲ ἐξαιρετικὰ ἀρχιτεκτονικὰ ἔργα, ἡ ὁποία ξανακτίστηκε στὴν περιοχὴ ὅπου βρίσκεται ἡ σύγχρονη πόλη. Ἰδιαίτερα ἀκμάζουσα περίοδος ἦταν τὸ τέλος τοῦ 3ου αἰ. π.Χ., ὅταν ἡ Σμύρνη πέρασε στὴ σφαῖρα ἐπιρροῆς τῶν βασιλέων τῆς Περγάμου. Ὡστόσο, τὸ 197 π. Χ. ἡ πόλη ξαφνικὰ ἀποστάτησε ἀπὸ τὸ βασιλιᾶ Εὐμένη τῆς Περγάμου καὶ στράφηκε γιὰ βοήθεια στὴ Ρώμη μαζὶ μὲ τὴ Λάμψακο καὶ τὴν Ἀλεξάνδρεια Τρωάδα. Ἡ τελευταία ἄδραξε τὴν εὐκαιρία καί, ὅταν οἱ ρωμαϊκὲς κοόρτεις στάλθηκαν στὴ Μικρὰ Ἀσία, ἡ πόλη χρησιμοποιήθηκε ὡς προπύργιο γιὰ τὴν ἀνατολικὴ ἐξάπλωση τῆς Ρώμης ἐξαιτίας τοῦ ἐξαιρετικοῦ φυσικοῦ λιμανιοῦ της. Ἔκτοτε παρέμεινε πιστὴ σύμμαχος τῆς Ρώμης. 

Ἡ Ρωμαϊκὴ περίοδος γιὰ τὴ Σμύρνη ἦταν σημαντικὴ ἀπὸ πολλὲς ἀπόψεις. Μετὰ τὴν ἵδρυση τῆς ἐπαρχίας τῆς Μ. Ἀσίας θεωρήθηκε μητρόπολη: ἐκεῖ διοργανώνονταν περιοδικὰ δικαστήρια καὶ πραγματοποιοῦνταν συχνὲς ἐπισκέψεις τοῦ κυβερνήτη. Ἐξακολούθησε νὰ παρέχει βοήθεια στὸ ρωμαϊκὸ στρατὸ πολλαπλῶς. Μέσῳ μιᾶς σειρᾶς αὐτοκρατορικῶν δωρεῶν καὶ τοπικῶν εὐεργεσιῶν, τὸ 2ο αἰῶνα ἡ ὀμορφιὰ τῆς πόλης ἀνταγωνιζόταν ἐκείνη τῆς Ἐφέσου  τῆς Περγάμου καὶ μερικοὶ μάλιστα θεωροῦσαν τὴ Σμύρνη «τὴν πιὸ ὄμορφη πόλη τῆς Ἀσίας».

Στη μνήμη του Μακαριστού Σιατίστης Παύλου

 

Ένα βίντεο αφιερωμένο στην μνήμη του Μακαριστού Μητροπολίτη Σισιανίου και Σιατίστης κυρού Παύλου από τις εκδόσεις Εν Πλω

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΘΕΜΑΤΑ “Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά”

          “Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά

          στην αγορά, στο Λαύριο

          Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά

          κι όλο φοβάμαι το αύριο" 

          Οι μεγάλοι έχουμε συχνά μία μόνιμη αμηχανία πως θα επικοινωνήσουμε  με τα παιδιά, πια γλώσσα θα χρησιμοποιήσουμε, πως θα μπορέσουμε να τα καταλάβουμε. “δεν ξέρω  τι να παίξω στα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα” (Διονύσης Σαββόπουλος).

          Τα παιδιά σήμερα χρησιμοποιούν στην επικοινωνία τους με τους μεγάλους μία γλώσσα εικονική, μία γλώσσα εγωκεντρική, μία γλώσσα με αισθηματικές- σωματικές προεκτάσεις (πονηρή) και μία γλώσσα “θεληματάρικη”. Δεν είναι όμως αδύνατο να κατανοήσουμε τι θέλουν να μας πούνε, αρκεί να προσπαθήσουμε, χωρίς πανικό, να δούμε τι  κρύβεται πίσω από τα λόγια τους.

          Ιδίως όταν τα παιδιά απευθύνουν στους γονείς τους την φράση ΑΣΕ ΜΕ, οι γονείς δεν πρέπει να αφήνουν αυτήν τη φράση ασχολίαστη, διότι όταν  λυπούνται τα παιδιά τους ή δεν έχουν διάθεση να κουβεντιάσουν μαζί τους και να επιμείνουν είτε σε μία εργασία την οποία έχουν αναθέσει στα παιδιά τους είτε στο να τηρήσουν τα παιδιά το πρόγραμμά τους, χωρίς να μιλήσουν για ό, τι τους προβληματίζει, θα το βρούνε μπροστά τους. Το παιδί θα θεωρήσει ως κεκτημένο του να μην κάνει αυτό που του ζητάνε οι γονείς, να μη συζητά, να μην επικοινωνεί ουσιαστικά.

          Βεβαίως τα αιτήματα ή οι εντολές των γονέων κάποτε έρχονται σε λανθασμένο χρόνο, σε λανθασμένη ώρα, όταν τα παιδιά είτε δεν έχουν διάθεση είτε και οι γονείς δεν είναι σε φάση να υπερασπιστούν τις εντολές τους. Ρόλο αποφασιστικό παίζει και ο τρόπος που γίνεται η επικοινωνία, αν είναι σαφής, δηλαδή απαρερμήνευτος, όχι με απότομο ύφος, αλλά και χωρίς υποχώρηση, ενώ τα όποια αιτήματα των γονέων πρέπει να είναι υλοποιήσιμα.

          Παρόλα αυτά το ΑΣΕ ΜΕ είναι σημάδι μιας διαφορετικής γλώσσας, που οι γονείς καλούνται να αποκωδικοποιήσουν. Είναι αυτονόητο ότι οι γονείς δε πρέπει να επιτρέπουν να συζητιέται το αν αγαπούνε τα παιδιά τους. Συχνά όμως  έχει σημασία να μην θεωρούν αυτονόητο ότι τα παιδιά τους τους καταλαβαίνουν. Είναι αλλού το μυαλό και αλλού οι εκτιμήσεις μεταξύ των μεγαλυτέρων και μικρότερων.

          Παράλληλα, χρειάζεται οι γονείς να δίνουν στα παιδιά τους να καταλάβουν πως αισθάνονται και οι ίδιοι για τη συμπεριφορά των παιδιών τους. Στις παλαιότερες εποχές δεν υπήρχε τέτοιο περιθώριο συζήτησης. Η σωματική τιμωρία, οι φωνές, η πειθαρχία έλυναν τα θέματα κατανόησης μη αντιμετωπίζοντάς τα, αλλά παρακάμπτοντάς τα. Είναι αυτονόητο ότι τέτοιες μέθοδοι δεν μπορούν να έχουν σχέση με την παιδαγωγική αγάπη. Όμως και η υποχωρητικότητα  των γονέων δεν ωφελεί. Τα όρια πρέπει να μπαίνουν και με ρεαλισμό οι γονείς να μην αφήνουν το ΑΣΕ ΜΕ να κυριαρχεί.

          Αυτονόητο είναι πως και οι γονείς δεν πρέπει να λένε το ΑΣΕ ΜΕ ούτε στα παιδιά ούτε μεταξύ τους.

          Η πίστη, η οποία ζητά από τον άνθρωπο αγάπη, προσευχή και διάλογο, μας βοηθά ως γονείς να έχουμε γνήσια επικοινωνία με τα παιδιά μας και δεν επιτρέπεται ούτε η θρασύτητα, αλλά ούτε και να μένει απροσέγγιστη η διάθεση των παιδιών σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές.

          Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΥ

Συμβουλές για λιγότερους αδερφικούς τσακωμούς

 

Τα αδερφάκια τσακώνονται μεταξύ τους για πολλούς λόγους, οι οποίοι μπορεί να μας φαίνονται ανόητοι ή να μην τους κατανοούμε ακριβώς. Παρά το γεγονός ότι αδερφικοί τσακωμοί ταράζουν την οικογενειακή σας γαλήνη και τα… νεύρα σας, διδάσκουν πολλά στα παιδιά. Μέσα από τους καυγάδες τα αδερφάκια μαθαίνουν 

• να διαχειρίζονται τις συγκρούσεις, 
• να διεκδικούν τα «θέλω» τους, 
• να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, 
• να ελέγχουν τα συναισθήματά τους και 
• να οριοθετούν τον εαυτό τους. 

Επομένως, όσο κι αν αντιπαθείτε τους αδερφικούς τσακώμους, καλό είναι να έχετε στο μυαλό σας ότι έχουν και τα θετικά τους.

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που μπορείτε να κάνετε ως γονείς προκειμένου να μειώσετε τους αδερφικούς τσακωμούς.
 
Διδάξτε τα πώς να επιλύουν μόνα τους τα προβλήματά τους

Ακόμα και πολύ μικρά παιδιά μπορούν να καταλάβουν τη βασική έννοια της δικαιοσύνης. Καθοδηγήστε τα λοιπόν έτσι ώστε να αναζητούν τρόπους με τους οποίους μπορεί να επιλυθεί ένα πρόβλημα. 

Παράλληλα, φροντίστε πάντα να ορίζετε τους βασικούς κανόνες για το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να αποτελεί την επίλυση ενός ζητήματος. 

Για παράδειγμα, 

• το να φωνάζουν ή 
• να χτυπούν 

σίγουρα δεν αποτελεί επίλυση του προβλήματος. 

Ζητήστε τους να βρουν ιδέες και, στη συνέχεια, αφήστε τα να τις δοκιμάσουν. Μπορεί να εκπλαγείτε με τις λύσεις τους και το γεγονός ότι είναι σε θέση να ξέρουν τι λειτουργεί καλύτερα.

Ελαχιστοποιήστε τις ευκαιρίες για τσακωμό

Σκεφτείτε όλους τους λόγους που τα παιδιά σας τσακώνονται και κάντε ό, τι μπορείτε για να εξαλείψετε αυτές τις καταστάσεις. Για παράδειγμα, όταν το μικρότερο παιδί είναι κουρασμένο, πεινάει ή απλά έχει μια κακή μέρα, προσπαθήστε να περιορίσετε τις προστριβές του με το μεγαλύτερο παιδί. Αντίστοιχα, όταν το μεγαλύτερο παιδί έχει διάβασμα και στρες, κρατήστε το μικρότερο παιδί απασχολημένο ώστε να μην ενοχλεί το αδερφάκι του.

Μην παίρνετε θέση

Τα παιδιά μπορεί να ζητούν την εμπλοκή σας όταν τσακώνονται, ωστόσο δεν πρέπει να αναλάβετε αυτόν τον ρόλο, καθώς έτσι μπορεί να ενδυναμωθεί κι άλλο η μεταξύ τους σύγκρουση. Εξηγήστε λοιπόν στα παιδιά ότι πρέπει να σταματήσουν τον τσακωμό που δεν οδηγεί κάπου και να σκεφτούν από κοινού μία λύση.

Ωστόσο, αν απειλείται η σωματική ακεραιότητα των παιδιών,

• φροντίστε να επεμβείτε άμεσα, 
• χωρίς να πάρετε το μέρος κανενός, αλλά 
• χωρίζοντας τα αδέρφια και 
• υπενθυμίζοντας με αυστηρό και ψύχραιμο ύφος τον βασικό κανόνα του σπιτιού (λύνουμε τις διαφορές μας με ηρεμία).

Χρησιμοποιήστε τον έπαινο και τη θετική ενίσχυση

Ο έπαινος και η θετική ενίσχυση κάνουν θαύματα στο να βοηθήσουν τα παιδιά να έχουν καλή συμπεριφορά. Δεδομένου ότι τα παιδιά μερικές φορές τσακώνονται προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή των γονιών τους, θα μπορούσατε να δοκιμάσετε το εξής: αγνοήστε τον τσακωμό τους και έπειτα δώστε μεγάλη προσοχή όταν κάνουν κάτι ευγενικό, σωστό ή χρήσιμο, επιβραβεύοντάς τα για αυτό. Έτσι, τα παιδιά θα καταλάβουν γρήγορα ότι οι καλές συμπεριφορές τους παίρνουν περισσότερη προσοχή από τις αρνητικές.

Δώστε το καλό παράδειγμα

Για τα παιδιά σας είστε τα πρώτα και πιο καθοριστικά πρότυπα, γι’ αυτό είναι σημαντικό να δίνετε το καλό παράδειγμα. Φροντίστε να λύνετε τις όποιες διαφορές σας με σεβασμό απέναντι στον συνομιλητή σας, χωρίς να χάνετε την ψυχραιμία σας και βάζοντας όρια στη συμπεριφορά που δέχεστε από τους άλλους.

 Συμβουλές για λιγότερους αδερφικούς τσακωμούς | imommy

Ένα επικίνδυνο φαινόμενο Η ΕΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΗΛΙΚΩΝ

Σοκ προκαλεί στην κοινή γνώμη τα ολοένα και περισσότερα περιστατικά βίας στα οποία πρωταγωνιστούν ανήλικοι. Και δεν μιλάμε απλώς και μόνο για την τραυματική ψυχολογική και σωματική βία του σχολικού εκφοβισμού, αλλά και για τις πραγματικές συμμορίες, με όπλα και ωμή βία. Και το πρόβλημα βαίνει διαρκώς επιδεινούμενο. Σύμφωνα με στοιχεία του Αρχηγείου της ΕΛΛΑΣ, το πρώτο οκτάμηνο του 2020 συνελήφθησαν σε όλη την επικράτεια 129 ανήλικοι δράστες για βαριές σωματικές βλάβες και συμπλοκές, ενώ το αντίστοιχο οκτάμηνο του 2021 οι ανήλικοι που συνελήφθησαν ανήλθαν στους148.

          Η κοινή γνώμη δεν παύει να... εκπλήσσεται. Αλλά δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς, αν αναλογισθεί πόσο μεθοδικά προετοιμάστηκε ο κατήφορος. Πανηγυρίσαμε την απομάκρυνσή μας από τον Θεό, και τώρα δρέπουμε τους καρπούς της αποστασίας μας. “ Όποιος σέρνει θύελλες θερίζει καταιγίδες”, λέει ο λαός. Έτσι κι εμείς, αφού μεθοδικά επί δεκαετίες σπείραμε τη θύελλα της άρνησης, τώρα θερίζουμε τη φοβερή θύελλα της άρνησης, θερίζουμε τη φοβερή καταιγίδα των συνεπειών των ασύνετων επιλογών μας. Μήπως, αντί να... εκπλησσόμαστε, θα άρμοζε να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε τι κάναμε λάθος;

          “ΖΩΗ” , τ. 4363

«Η φιλοσοφία δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο…»

ΧEΓΚΕΛ

Πρόλογοι και Εισαγωγές

Mετάφραση – ερµηνευτικά σχόλια: Παναγιώτης Θανασάς

Πανεπιστηµιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2021, σελ. 408

«…έτσι και η φιλοσοφία είναιη εποχή της, συνειλημμένημέσα σε διανοήματα»

Υπάρχει µια παρεξήγηση όσον αφορά τη φιλοσοφία, που επανέρχεται περιοδικά ανά τους αιώνες και φαίνεται πως δεν θα ξεπεραστεί εύκολα. Αυτή η παρεξήγηση αναφέρεται στο περιεχόμενο της φιλοσοφίας, αφού αυτό δεν προκύπτει με τον ίδιο τρόπο όπως σε άλλες επιστήμες, πιο προσιτές στην κατανόηση των ανθρώπων. Για παράδειγμα, το αντικείμενο της φυσικής επιστήμης προκύπτει από τη μελέτη του φυσικού περιβάλλοντος, από την παρατήρηση των φαινομένων και την εξέταση της ύλης. Ποιος θα αμφισβητήσει πως το αντικείμενο της γεωπονίας σχετίζεται με την καλλιέργεια της γης ή πως η δασολογία μελετά τα δάση; Ομως, το αντικείμενο της φιλοσοφίας έχει την ιδιαιτερότητα να μην προκύπτει εξωτερικά, αλλά εσωτερικά, στη βάση της νόησης, με αποτέλεσμα να μπλέκει με άλλες εκφάνσεις του πνεύματος, της συνείδησης, της εμπειρίας, των συναισθημάτων, και να μοιάζει σε πολλούς σαν κάθε τι αφηρημένο ή θεωρητικό να είναι και φιλοσοφικό, καθώς «τη θέση των αποδείξεων καταλαμβάνουν διαβεβαιώσεις [ή] αφηγήσεις περί γεγονότων» υποβιβάζοντας τον φιλοσοφικό λόγο στη διατύπωση γνώμης, πεποίθησης, δοξασίας.

Γράφει ο Χέγκελ: «Τούτη η επιστήμη [η φιλοσοφία] γνωρίζει συχνά την περιφρόνηση ακόμη και από όσους δεν έχουν καταβάλει καμία προσπάθεια γι’ αυτήν, αλλά φαντάζονται ότι κατανοούν οίκοθεν πώς έχουν τα πράγματα με τη φιλοσοφία και ότι […] είναι ικανοί να φιλοσοφούν και να την κρίνουν. Για τις άλλες επιστήμες γίνεται δεκτό ότι πρέπει κανείς να τις έχει σπουδάσει για να τις γνωρίσει, και ότι μόνο δυνάμει μιας τέτοιας γνώσης δικαιούται να τις κρίνει. […] Μόνο για το φιλοσοφείν δεν θεωρείται απαραίτητη μια τέτοια σπουδή, μελέτη και προσπάθεια».

Στους Προλόγους και τις Εισαγωγές των έργων τού Χέγκελ, που μας παρουσιάζει στον τόμο αυτό ο αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Παναγιώτης Θανασάς, ο Χέγκελ ασχολείται επισταμένα και επανειλημμένα με τη μορφή, το περιεχόμενο και τη μέθοδο της φιλοσοφίας, της γνώσης της αλήθειας, της φιλοσοφικής επιστήμης –όπως προτιμάει να την αποκαλεί–, τη σχέση της με τη διάνοια, με άλλες επιστήμες, με τη λογική, με τη θρησκεία, με τον συναισθηματικό λόγο, αλλά και με την ευγλωττία ή την πνευματική ρηχότητα που επαίρονται πως στην πραγματικότητα είναι φιλοσοφικές. Ο Χέγκελ σημειώνει κατά διαστήματα –και o καθηγητής Θανασάς το επισημαίνει σε διάφορα σημεία των σχολίων του– πως η φιλοσοφία όσο και ο φιλόσοφος βρίσκονται εντός του χρόνου, εντός της ιστορικής συγκυρίας, χωρίς να περιορίζονται από αυτή, και σχετίζονται ουσιαστικά και άμεσα με την ενεργό πραγματικότητα.

Με τα λόγια του Χέγκελ: «H φιλοσοφία, ως διακρίβωση του ελλόγου, αποτελεί ακριβώς σύλληψη του παρόντος και πραγματικού και όχι κατασκευή ενός Επέκεινα, το οποίο Κύριος οίδε πού θα βρισκόταν· ή μάλλον ενός Επέκεινα για το οποίο πράγματι θα μπορούσε κανείς να πει πού βρίσκεται: στην πλάνη μιας μονομερούς, κενής επιχειρηματολογίας».

Και με τα λόγια του καθηγητή Θανασά: «Eπισημαίνεται ότι και όταν τα όποια “ιδεώδη” στρέφονται “απέναντι” στην πραγματικότητα, εξακολουθούν εντέλει να παραμένουν άρρηκτα εξαρτημένα από αυτήν· η προσπάθειά τους να την υπερβούν είναι τόσο αποτελεσματική όσο και μια απόπειρα να αποχωριστεί κανείς τη σκιά του. Σε μια avant la letter αντιστροφή της ενδέκατης μαρξικής “Θέσης για τον Φόυερμπαχ”, ο Χέγκελ επιμένει ότι η φιλοσοφία δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλά μόνο να τον κατανοήσει».

Με την απόθεση της φιλοσοφίας στην εποχή της και στη σύνδεσή της με την ενεργό πραγματικότητα, η δυνατότητα του ιδεατού αλλά και του δέοντος απομακρύνεται και ξεθωριάζει. Κάθε πρόταση για τον τρόπο που θα έπρεπε να είναι τα πράγματα, κάθε προτροπή για ιδεώδεις τροποποιήσεις, μεταρρυθμίσεις και αλλαγές αποκτά τον χαρακτήρα της γνώμης ή της εικασίας και δεν αφορά την επιστήμη της αλήθειας. «Αυτό που διδάσκει η έννοια, και που με τρόπο αναγκαίο δείχνει και η ιστορία, είναι ότι μόνο με την ωρίμαση της πραγματικότητας εμφανίζεται το ιδεατό απέναντι στο πραγματικό και, συλλαμβάνοντας την υπόσταση αυτού του ίδιου κόσμου, τον οικοδομεί για τον εαυτό του με τη μορφή ενός νοητικού βασιλείου». Είναι και ο Χέγκελ, αυτός ο σπουδαίος Γερμανός φιλόσοφος, τέκνο της εποχής του, όπως διαφαίνεται μέσα από τους Προλόγους κυρίως των έργων του, καθώς αφήνεται σε μια πιο ελεύθερη γραφή, εξωτερική της φιλοσοφίας, όπου εξετάζει και παρουσιάζει με τρόπο προσιτό τη σκέψη του. Στους Προλόγους και τις Εισαγωγές έχει τον χώρο να σχολιάσει, να κριτικάρει και να πάρει θέση σε όσα συμβαίνουν στους κύκλους της εποχής, να απαντήσει σε επικρίσεις που έχει δεχτεί και να αποσαφηνίσει σημεία του έργου του που ίσως να είναι πιο δυσνόητα ή δύσκολα. Το βιβλίο «Πρόλογοι και Εισαγωγές», εκτός των κειμένων του Χέγκελ περιλαμβάνει και έναν εκτενέστατο ερμηνευτικό σχολιασμό. Ο Παναγιώτης Θανασάς συνομιλεί με το κείμενο, αναλύοντας το περιεχόμενο της κάθε παραγράφου, προσφέροντας μια εικόνα της εποχής, των θεωρητικών διασυνδέσεων και των φιλοσοφικών προεκτάσεων. Ετσι, ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει το κείμενο σε πολλά επίπεδα ή να επιλέξει να αναμετρηθεί με τον Χέγκελ, κρυφοκοιτάζοντας πού και πού τις κατευθυντήριες γραμμές του μεταφραστή.

Ας ακολουθήσουμε, λοιπόν, μαζί με τον μεταφραστή και σχολιαστή του τόμου, την παραίνεση του Χέγκελ: «Οποιος αναζητεί μια βασιλική οδό προς την επιστήμη, δεν θα βρει κάτι πιο άνετο από το να εμπιστεύεται τον υγιή κοινό νου και (συμβαδίζοντας εξάλλου με την εποχή και με τη φιλοσοφία) να διαβάζει κριτικές φιλοσοφικών έργων, ιδίως δε τους προλόγους και τις πρώτες παραγράφους τους· διότι οι πρώτες παράγραφοι παρέχουν τις γενικές αρχές από τις οποίες εξαρτώνται όλα, ενώ οι πρόλογοι, πέραν των εξιστορητικών αναφορών [που συνήθως κάνουν], παρέχουν και την αποτίμηση, η οποία μάλιστα υπερβαίνει το αποτιμώμενο».

 «Η φιλοσοφία δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο…» | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (kathimerini.gr)

Η Επανάσταση στη Μακεδονία και οι Άγιοι Νεομάρτυρες της Νάουσας.

 

Κάθε χρόνο την  Κυριακή του Θωμά το Έθνος κλίνει ευλαβώς το γόνυ μπροστά στο Κιόσκι (σήμερα πάρκο) της Νάουσας, τόπο θυσίας πολλών ανδρών και γυναικών που σφαγιάσθηκαν το 1822 κατά την Επανάσταση των Μακεδόνων. Η Ιερά Μητρόπολις Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας τιμά με τον προσήκοντα σεβασμό την ιερή μνήμη των Νεομαρτύρων του Απριλίου 1822, ανδρών και γυναικών, οι οποίοι κατετάγησαν στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας μας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο (το 2010).

Η Μεγάλη Επανάσταση του 1821 βρήκε ψυχικά και οργανωτικά έτοιμους τους Έλληνες της πανάρχαιας ελληνικής γης, της Μακεδονίας. Από τις 23 Μαρτίου 1821 μέχρι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους ο Σερραίος έμπορος Εμμανουήλ Παππάς ξεσήκωσε την Χαλκιδική και το Άγιον Όρος. Η προσπάθεια κατεπνίγη στο αίμα από τα πολυάριθμα στρατεύματα του Αμπού Λουμπούτ, ο οποίος είχε ως έδρα του τη Θεσσαλονίκη. Στη λαϊκή μνήμη η καταστροφή της Χαλκιδικής έμεινε ως «ο χαλασμός της Κασσάνδρας».

Ο Εμμανουήλ Παππάς απεβίωσε από τη θλίψη του στις 5 Δεκεμβρίου 1821 επάνω στο πλοίο του Θρακιώτη καπετάν – Αντώνη Βισβίζη. Το Άγιον Όρος κατελήφθη επί δέκα έτη από οθωμανικά στρατεύματα ως τιμωρία για τη συμμετοχή των μοναχών στον Αγώνα. Πολλοί μοναχοί κατέφυγαν στις Βόρειες Σποράδες και στα Επτάνησα (αγγλοκρατούμενα) για να διασώσουν τους θησαυρούς των μοναστηριών από τη λεηλασία.

Το επόμενο έτος ήταν η σειρά της Βέροιας, της Νάουσας, της Έδεσσας και του Ολύμπου να επαναστατήσουν. Ο Αγγελης Γάτσος, ο Αναστάσιος Καρατάσος, ο Ζαφειράκης (Θεοδοσίου) και άλλοι οπλαρχηγοί ξεσηκώθηκαν τον Φεβρουάριο του 1822 σε συνεννόηση με τον Δημήτριο Υψηλάντη, εκπρόσωπο της Φιλικής Εταιρείας στη Νότιο Ελλάδα. Η Επανάσταση κηρύχθηκε την Κυριακή της Ορθοδοξίας, 19 Φεβρουαρίου.  Οι επαναστάτες μετά από πανηγυρική Δοξολογία ορκίσθηκαν μέσα στο Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου της Νάουσας. Η σημαία τους έφερε από τη μία πλευρά τη φράση: ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ και από την άλλη πλευρά τον Σταυρό και τη φράση: ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ.

Οι Μακεδόνες αγωνιστές έκαναν αρχηγείο τους την Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά, κοντά στη Βέροια, και πολιόρκησαν την πρωτεύουσα της Ημαθίας. Για αντίποινα οι Τούρκοι κατέλαβαν μετά από μάχη τη Μονή Δοβρά και κρέμασαν τον ηγούμενο Γεράσιμο  στη κεντρική πλατεία της Βέροιας.

Ο αιμοσταγής Αμπού Λουμπούτ οδήγησε ο ίδιος τα πολυάριθμα στρατεύματά του στη Νάουσα και την πολιόρκησε. Διεξήχθησαν σκληρές μάχες. Ο Πύργος του Ζαφειράκη κράτησε επί ημέρες, αλλά τελικά ο Ναουσαίος ήρωας σκοτώθηκε μαζί με έναν από τους γιούς του Καρατάσου. Την Πέμπτη της Διακαινησίμου ο στρατός του Αμπού Λουμπούτ εισέβαλε με εκδικητική διάθεση στη Νάουσα   και περί τα μέσα Μαίου 1822 η επανάσταση είχε κατασταλεί.

Για μία ακόμη φορά η Μακεδονία απεδείχθη Ελλάδος πρόφραγμα, όπως την χαρακτήρισε ο Πολύβιος. Επί 15 μήνες οι Βόρειοι Έλληνες απασχολούσαν το μεγάλο Οθωμανικό στράτευμα που είχε έδρα τη Θεσσαλονίκη και έτσι έδωσαν μεγαλύτερη άνεση κινήσεων στους Ρουμελιώτες και στους Πελοποννησίους. Ο Βεροιώτης Καρατάσος και ο Γάτσος, από την περιοχή της Αριδαίας, κατέβηκαν στη Νότιο Ελλάδα και ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους εκεί αγωνιζόμενους Έλληνες. Όταν αποβιβάσθηκε ο Ιμπραήμ στη Μεσσηνία το 1825, οι Μακεδόνες του Καρατάσου έσεπευσαν να τον αντιμετωπίσουν στον Σχοινόλακκα.

Την Κυριακή του Θωμά του 1822 ο Αμπού Λουμπούτ πέρασε απο υποτυπώδη δίκη τους 1241 άνδρες της Νάουσας που ήσαν άνω των 15 ετών. Στην περιοχή Κιόσκι, όπου σήμερα υπάρχει πάρκο, οι δήμιοι αποκεφάλισαν όλους τους Χριστιανούς, οι οποίοι αρνήθηκαν να εξισλαμισθούν. Αν είχαν αλλαξοπιστήσει θα έσωζαν τη ζωή τους. Αλλά έμειναν ακλόνητοι στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη τους. Αυτοί τιμώνται σήμερα ως Άγιοι Νεομάρτυρες μαζί με τις γυναίκες που βασανίσθηκαν και εκτελέστηκαν στη Θεσσαλονίκη. Ανάμεσα σε αυτές ήσαν οι ηρωικές σύζυγοι του Ζαφειράκη και του Καρατάσου, οι οποίες πέθαναν μαρτυρικά με το βασανιστήριο του εντοιχισμού απέναντι από τον βυζαντινό Ναό της Αγίας Σοφίας Θεσσαλονίκης. Άλλες γυναίκες που αρνήθηκαν να εξισλαμισθούν βρήκαν μαρτυρικό θάνατο μέσα σε σακκιά με δηλητηριώδη φίδια!  Κάποιες Ναουσαίες έπεσαν στον καταρράκτη της Αράπιτσας, στη Νάουσα,  για να μην μεταφερθούν στα χαρέμια.

Η σφαγή των 1241 ανδρών σταμάτησε με τρόπο θαυμαστό και υπερφυσικό. Ένας από τους αποκεφαλισθέντες, ο ράπτης Νικόλαος Κοκκοβίτης, από το χωριό Πολυδένδρι, περπάτησε επί αρκετά λεπτά ως σώμα ακέφαλο! Τα γεγονότα της Νάουσας διηγούνται πολλοί ξένοι ιστορικοί, όπως ο Γάλλος Πουκεβίλ, που συγκινήθηκε από την πίστη των Νεομαρτύρων, ο Άγγλος Λήκ, ο Σερβο-αυστριακός Γκόπτεσβιτς κ.α. Είναι εντυπωσιακό ότι ουδείς Ναουσαίος αλλαξοπίστησε. Κανείς δεν λύγισε. Όλοι ομολόγησαν Χριστόν Αναστάντα ενώπιον του αιμοσταγούς στρατηγού – δικαστή. Ο Αμπού Λουμπούτ (σημαίνει ροπαλοφόρος) κατέστειλε προσωρινά την εξέγερση, αλλά δεν κατέστειλε το ελληνορθόδοξο φρόνημα των Ναουσαίων. Η πίστη τους και η θυσία τους συγκλονίζουν, διδάσκουν και αφήνουν ιερή παρακαταθήκη για τις νεώτερες γενιές.

Στο επετειακό μετάλλιο με μορφές Αγίων  Νεομαρτύρων, το οποίο φιλοτέχνησε η Εκκλησία της Ελλάδος εφέτος, για να τιμήσει τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, περιλαμβάνεται και η μορφή της Αγίας Μαρίας Καρατάσαινας, της αρχόντισσας από τη Βέροια.

Στον βίο του Οσίου Ιλαρίωνος του νέου, του Γεωργιανού, που εξεδόθη από τη Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους, διαβάζουμε κάτι εντυπωσιακό: Ότι ο απάνθρωπος Αμπού Λουμπούτ, ο καταστροφεύς της Χαλκιδικής και της Νάουσας, κατήγετο από την Αμπχαζία του Καυκάσου και ήταν γιος Ορθοδόξου ιερέως. Σε μικρή ηλικία πουλήθηκε στους Τούρκους και κατηχήθηκε στο Ισλάμ. Επαληθεύεται, λοιπόν, η διαπίστωση ότι στα χρόνια εκείνα όποιος χανόταν για την Ορθοδοξία γινόταν εχθρός του Ελληνισμού. Ο εξισλαμισμένος τούρκευε και μετετρέπετο σε φανατικό διώκτη των πρώην ομοθρήσκων του.

Τον χαλασμό της Νάουσας (λεγόταν και Νιάουστα) ανέφερε με μελανά χρώματα  ο Δημήτριος Υψηλάντης σε ομιλία του προς τους κατοίκους της Ύδρας στις 21 Αυγούστου 1822. Τόνισε μεταξύ άλλων: «Γνωριζετε ότι μήτε πλούτος, μήτε κτήματα μήτε υπαρχοντα δεν εξισούνται με την ελευθερίαν, με τη ζωήν των γυναικών και των παιδιών σας. Έχετε προ οφθαλμών τα θλιβερά παραδείγματα των δυστυχεστάτων αδελφών μας, Χίων,  Κασσανδρινών, Νιαουστινών και άλλων, δια τα οποία ανατριχιάζετε βέβαια οσάκις τα συλλογίζεσθε. Είδατε με τα ίδια σας τα ομμάτια τον απάνθρωπον τύραννον να ξεσχίζη και αυτά τα έμβρυα εις τας κοιλίας των εγκύων» (Λυγνού, Αρχείον της Κοινόητος Ύδρας, τόμος 8, σελίδα 432).

Αξίζει να σημειωθεί ότι αρκετοί από τους Μακεδόνες αγωνιστές του 1822 ήσαν δίγλωσσοι ή ορθότερα μειξίγλωσσοι. Παράλληλα με τα ελληνικά μιλούσαν το σλαβόφωνο ή το βλαχόφωνο ιδίωμα. Η συνείδησή τους ήταν ορθόδοξη και ελληνική. Την ελληνική τους συνείδηση απέδειξαν και κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνος στις αρχές του 20ού αιώνος, που ήταν η συνέχεια της Ελληνικής Επαναστάσεως. Και τούτο διότι η Μακεδονία δεν περιελήφθη στα όρια του μικρού Ελληνικού Κράτους του 1830. Ελευθερώθηκε με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13.

Ας μην λησμονούμε τη συμμετοχή της Μακεδονίας στην Ελληνική Επανάσταση του 1821!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1.     Σεβ. Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος: Μαρτύρων Αίματα- Το Ολοκαύτωμα της Ναούσης, εισήγηση στο Στ΄ Επιστημονικό Συνέδριο της Εκκλησίας της Ελλάδος για την Ελληνική Επανάσταση, περιλαμβάνεται στον Στ΄ Τόμο των Πρακτικών, εκδόσεις Αρχονταρίκι, Αθήνα 2018.

2.     Αντώνη Κολτσίδα: Η Επανάσταση και η καταστροφή της Νάουσας κατά το 1822. Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας και εκδοτικού οίκου Αδελφών Κυριακίδη, Βέροια 2010.

ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Μαρτίου 2021

 

Όταν ο Στάθης Καλύβας ξεπέρασε σε εθνομηδενισμό τον Αντώνη Λιάκο

 

Η υπέρβαση της παλιάς διχοτομίας μεταξύ ελληνικού έθνους και κράτους μπορεί να είχε δύο πιθανές απαντήσεις. Η μία θα ήταν η σύμπτωση επιτέλους των ελίτ και του λαϊκού σώματος γύρω από ένα πρόταγμα ανάταξης και αναβάθμισης του Ελληνισμού ως έθνους-κράτους πλέον, όπως είχε εν μέρει συμβεί από τα τέλη του 19ου αιώνα, μέχρι τη μεγάλη εθνική εξόρμηση του 1912-1920.

Η δεύτερη θα ήταν, αντίθετα, η ολοκληρωτική εγκατάλειψη του έθνους και της εθνικής διάστασης. Στην πρόσφατη ιστορία μας, ψήγματα της πρώτης απάντησης θα διαφανούν κατά την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο, μέχρι το 1989 περίπου, ενώ κατά τη δεύτερη μεταπολιτευτική περίοδο θα επικρατήσει συντριπτικά η δεύτερη επιλογή.

Οι ελίτ θα αναπαράγονται όχι πλέον σε σύνδεση, έστω και ανταγωνιστική με το λαϊκό σώμα, αλλά θα αναπαράγονται χωριστικά και θα απογειωθούν φαντασιακά και υλικά από την ελληνική πραγματικότητα. Για τις πολιτικές ελίτ, το ελληνικό έθνος-κράτος έχει ήδη μεταβληθεί σε μια επαρχία των Βρυξελλών και κατά συνέπεια έχει πάψει να υπάρχει ως έθνος. Αυτό εξέφραζε ιδεολογικά ο εθνομηδενισμός της πνευματικής και καλλιτεχνικής ελίτ.

Γι’ αυτό, πλέον, η αναπαραγωγή των ελίτ δεν θα γίνεται μέσω του όποιου θεσμικού, γλωσσικού, ή καταγωγικού, ή ακόμα και ταξικού διαφορισμού, αλλά μέσω της διαμόρφωσης μιας κοινής εθνομηδενιστικής “βουλγκάτας”, κυρίαρχης στα ΜΜΕ, την εκπαίδευση, τα Πανεπιστήμια, τους εκδοτικούς οίκους, τις ΜΚΟ, τον καλλιτεχνικό χώρο. Όσο για το έθνος, αυτό εκχωρείται σε μια ακαθόριστη “λαϊκιστική” πλειοψηφία που, παρά την επιμονή της στην παράδοση και τη θρησκεία, παραμένει υποτελής και εξαρτημένη από την κυρίαρχη εθνομηδενιστική ελίτ.

Καθώς λοιπόν τα παλαιά στεγανά μεταξύ έθνους και κράτους κατέρρευσαν και έθνος και λαός είχαν πλέον ταυτιστεί υλικά, η αναπαραγωγή των διαχωρισμών μεταξύ των ελίτ και του λαϊκού σώματος δεν θα μπορούσε να εκφραστεί ως αντίθεση στο εσωτερικό του έθνους, αλλά θα γίνει εξωτερική ως προς αυτό και θα μεταβληθεί σε απόρριψη του έθνους.

Ο ρόλος της αριστερής διανόησης

Γι’ αυτό και η Κατερίνα Σακελλαροπούλου θα ξιφουλκήσει στην πλέον εθνομηδενιστική εφημερίδα της χώρας, την Εφημερίδα των Συντακτών, ενάντια στην «τυραννία της πλειοψηφίας». Ακριβώς διότι οι κυρίαρχες α-εθνικές ελίτ της χώρας εκλαμβάνουν ως τυραννία την ύπαρξη του ίδιου του έθνους τους. Άλλωστε, ηγεμονικό ρόλο σε αυτή τη μετεξέλιξη θα διαδραματίσει η μεταλλαγμένη αριστερή διανόηση.

Αυτή θα μεταβάλει την παλιά δυσπιστία της Αριστεράς και των λαϊκών στρωμάτων έναντι του κράτους, καθώς και τον στρεβλό διεθνισμό της, σε απόρριψη της όποιας εθνικής διάστασης. Γι’ αυτό, εξάλλου, οι αριστεροί διανοούμενοι θα καταλάβουν την ηγεμονία σε όλα τα ιδρύματα των Τραπεζών και των εφοπλιστών (βλέπε, π.χ. ΜΙΕΤ, ίδρυμα Ωνάση, καθώς και σε όλα τα σχολεία της άρχουσας τάξης της χώρας: Κολλέγιο Αθηνών, Σχολή Μωραΐτη, κ.λπ.).

Αυτό το εγχείρημα εξελισσόταν σχετικά απρόσκοπτα, μιας και το μοντέλο του παρασιτικού εκσυγχρονισμού του Σημίτη έμοιαζε να θριαμβεύει. Οι ελληνικές ελίτ βάδιζαν απρόσκοπτα προς την πλήρη αποεθνικοποίησή τους, καθώς μάλιστα –το τερπνόν μετά του ωφελίμου– όλο και περισσότερο οι πηγές της χρηματοδότησής τους μεσολαβούνταν από τις Βρυξέλλες και τα περιβόητα ευρωπαϊκά προγράμματα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τις τελευταίες δεκαετίες, όταν πλέον τα μεταναστευτικά ρεύματα θα αφορούν πληθυσμούς απολύτως ασύμβατους με την ελληνική πολιτισμική ιδιοπροσωπία, το μεταναστευτικό ζήτημα θα αποκτήσει κομβικό ιδεολογικό και πολιτικό ρόλο. Οι ελληνικές εθνομηδενιστικές ελίτ της Αριστεράς και της Δεξιάς, σε συμμαχία με τη διεθνή της αποεθνικοποίησης, των ΜΚΟ και του Σόρος, θα δουν στη μετανάστευση την ευκαιρία για να “ξεφορτωθούν” επί τέλους τους ίδιους τους Έλληνες, το ίδιο το ελληνικό έθνος!

Ζήτω η “μεγάλη αντικατάσταση”! 

Ο πατριάρχης του αριστερού ακαδημαϊκού μηδενισμού, Αντώνης Λιάκος, σε κείμενό του στη Lifo (20 Φεβρουαρίου 2020) θα υποστηρίξει πως το δημογραφικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί παρά μόνο μέσα από μια μεγάλη μεταναστευτική ένεση: «Μπορεί να φαίνεται αντιδημοφιλές, αλλά πρέπει να ειπωθεί κατηγορηματικά. Η Ελλάδα έχει ανάγκη τουλάχιστον ένα εκατομμύριο πρόσφυγες. Για να αντιμετωπίσει την πληθυσμιακή κατάρρευση. Εκείνο που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι το πώς θα τους ενσωματώσουμε… Αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα των επόμενων χρόνων».

Εντούτοις, ένας διανοούμενος της Κεντροδεξιάς και μέλος της Επιτροπής Αγγελοπούλου για το 1821, ο Στάθης Καλύβας, θα τον ξεπεράσει προς την ίδια κατεύθυνση, διατυπώνοντας ένα συνεκτικότερο θεωρητικό σχήμα. Στις 3 Νοεμβρίου του 2019, θα υποστηρίξει πως δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε αδίκως για να ανατάξουμε τη δημογραφία της χώρας.

«Θα πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός πως στην ανθρώπινη ιστορία στη μεγάλη της διάρκεια… η πληθυσμιακή καθαρότητα και σταθερότητα είναι μύθοι. Οι άνθρωποι μετακινούνται συνεχώς, είτε ειρηνικά είτε βίαια, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός διαφόρων περιοχών να μεταλλάσσεται συνεχώς». Θα μας διαβεβαιώσει πάντως πως ακόμα και αν πάψουν να υπάρχουν οι Έλληνες, η Ελλάδα θα συνεχίσει να… κατοικείται, παρά τη «μεγάλη αντικατάσταση» που θα έχει λάβει χώρα, κυριολεκτικώς!

«Η Ελλάδα αποτελεί προνομιακό τόπο και στο κοντινό μέλλον θα τραβήξει ανθρώπους τόσο από πλούσιες χώρες που θα θέλουν να ζήσουν σ’ αυτή για την ποιότητα ζωής που μπορεί να προσφέρει, όσο και από φτωχές χώρες, οι οποίοι αναζητούν ασφάλεια και ελευθερία. Είναι, δηλαδή, εντελώς απίθανο η Ελλάδα να αδειάσει από ανθρώπους.

Θεωρώ επομένως πως εμείς, οι σημερινοί Έλληνες, έχουμε την ιστορική αποστολή, ως ένας κρίκος σε μια μακρά ανθρώπινη αλυσίδα που έζησε στον τόπο αυτόν, να μεταδώσουμε κάποιες πολύ σημαντικές αξίες μας στους ανθρώπους που θα μας διαδεχθούν στον τόπο αυτό, είτε συνδεόμαστε γονιδιακά μαζί τους είτε όχι».

Υπερθεματίζει το πολιτικό σύστημα

Ένας διανοούμενος στης Κεντροδεξιάς ξεπέρασε σε θεωρητική “τόλμη” (ή αναισχυντία αν προτιμάτε) τους αριστερούς διανοουμένους. Όμως, στο πεδίο της πολιτικής διαχείρισης, θα είναι ακόμα η Κεντροαριστερά του Γιώργου Παπανδρέου, του Καμίνη, στην Αθήνα, παρότι ο Μπακογιάννης προσπαθεί φιλότιμα να τον ξεπεράσει και η Αριστερά του Τσίπρα που θα προχωρήσουν περισσότερο στις πρακτικές της μαζικής και ταχείας ενοφθάλμισης μουσουλμανικών γκέτο στην ελληνική κοινωνία.

Άλλωστε, ο ίδιος ο Τσίπρας, τότε πρωθυπουργός, δήλωνε στη Βουλή (5 Μαρτίου 2019) σε συζήτηση για το δημογραφικό: «Αναφέρομαι στο κρίσιμο θέμα του μεταναστευτικού προβλήματος… Και πιστεύω ότι είμαστε μια χώρα που πρέπει να έχουμε εθνική υπερηφάνεια και εθνική αυτοπεποίθηση, να πιστεύουμε ότι η ενσωμάτωση ανθρώπων που έρχονται από άλλες χώρες εδώ δεν αποτελεί απειλή, αλλά αποτελεί πλούτο…

Εμείς, λοιπόν, θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για μια κοινωνία συμπεριληπτική, για μια χώρα που πρέπει να είναι πρότυπο συνύπαρξης και αλληλεγγύης, για μια χώρα που θα πρέπει να αγκαλιάζει τον πλούτο των παραδόσεων και των διαφορετικών καταγωγών, με δύο λόγια για την Ελλάδα των ανοιχτών οριζόντων…» Έτσι αυτά που ο Καλύβας αρθρώνει σε θεωρητικό πεδίο ο Τσίπρας τα προωθεί σε πολιτικό-πρακτικό.

 

Πλήρη απόσπαση από το λαϊκό σώμα

Η αναφορά του Τσίπρα δεν είναι οι Έλληνες, αλλά η «Ελλάδα των ανοικτών οριζόντων» με τις διαφορετικές καταγωγές και παραδόσεις της. Προφανώς, μια ανάλογη ιδεολογία χαρακτηρίζει όλες τις μεταμοντέρνες ελίτ της Δύσης, που επιθυμούν να εγκαταλείψουν την στενοχωρία των εθνικών κρατών και ταυτοτήτων και να μεταβληθούν σε “πολίτες του κόσμου”.

Παντού, όπως το έχουν υπέροχα παρουσιάσει οι Κρίστοφερ Λας, Κριστόφ Γκιλουΐ και Ζαν-Κλωντ Μισεά, στις δυτικές κοινωνίες οι ελίτ μετασχηματίζονται σε χωριστικές δυνάμεις, που επιδιώκουν την πλήρη απόσπασή τους από το λαϊκό σώμα. Άλλωστε, οι δικές μας ελίτ, όπως πάντα, αναπαράγονται «μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες» (Γιώργος Σεφέρης, Μυθιστόρημα), πιθηκίζοντας τον Τόφλερ, την Μπάτλερ, τον Φουκώ, τον Αγκάμπεν.

Με μια “μικρή διαφορά”. Ότι εκεί πρόκειται για χώρες ισχυρές, που δεν απειλούνται στην ίδια τους την ύπαρξη όπως συμβαίνει με την Ελλάδα. Γι’ αυτό, εξάλλου, ο μεταμοντερνισμός των ελληνικών ελίτ είναι πολύ πιο ακραίος από εκείνον της Δύσης. Ο αποχωρισμός από το λαϊκό σώμα μετασχηματίζεται αναπόφευκτα σε εθνομηδενισμό, σε μια χώρα που το έθνος ο λαός και το κράτος απειλούνται στην ίδια την υπόστασή τους.

Ο θρίαμβος των εθνομηδενιστών

Εντούτοις, παρά τη ρήξη του κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ ηγεσιών και λαϊκού σώματος, που αναδείχθηκε μέσα από την κρίση των μνημονίων και τη Συμφωνία των Πρεσπών, οι εγχώριοι εθνομηδενιστές έμοιαζαν να θριαμβεύουν, έχοντας επιτύχει να ελέγξουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της χώρας.

Η Κεντροαριστερά, ήδη από την εποχή Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου, είχε εγκαταλείψει κάθε πατριωτική αναφορά. Η διαδικασία θα ολοκληρωθεί με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως νέου πόλου, ενός γενετικά εθνομηδενιστικού κόμματος. Παράλληλα, η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ σηματοδοτούσε την επικράτηση των παγκοσμιοποιημένων τεχνοκρατικών ελίτ.

Οι ελίτ μπορούσαν λοιπόν να πανηγυρίζουν ότι είχαν διασφαλίσει “δύο στα δύο” και να επαίρονται ότι είχαν αποκτήσει την πλήρη ηγεμονία στο “σύστημα Ελλάδα”. Κυριαρχούσαν ήδη απόλυτα στον πολιτισμό, τα Πανεπιστήμια, τους εκπαιδευτικούς, τα ΜΜΕ και εφεξής στο σύνολο του πολιτικού συστήματος. Τι υψηλότερος συμβολισμός αυτής της ενότητας του πολιτικού-ιδεολογικού συστήματος από την εκλογή μιας διακηρυγμένης “αντι-εθνικίστριας” στην Προεδρία της Δημοκρατίας;

Όπως επίσης με την ανάθεση του εορτασμού των 200 χρόνων από την Επανάσταση σε μια επιτροπή του ενιαίου εθνοαποδομητισμού της Αριστεράς και της Δεξιάς, με τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τον Στάθη Καλύβα, τον Αριστείδη Χατζή, τον Μαρκ Μαζάουερ, τον Νίκο Αλιβιζάτο, τον Αλέξη Πολίτη! Επρόκειτο για θρίαμβο, αλλά για θρίαμβο δομικά υπονομευμένο, όπως θα δούμε σε επόμενο άρθρο.

Καραμπελιάς Γιώργος