Η εκδημία του αειμνήστου και σεβαστού Γέροντος Πρωτοπρεσβυτέρου π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ

Σήμερα, 29 Μαρτίου 2016, η Ενορία Παντανάσσης, η Πόλη των Πατρών και η Εκκλησία γενικότερα κηδεύουν με πόνο και χαρμολύπη ένα σεβάσμιο και αγιασμένο κληρικό της, τον Πρωτ. π. Γεώργιο Παπασταύρου.

          Μετά από μια μεστή και αγλαόκαρπη θητεία στον αμπελώνα του Κυρίου, οδεύει πλήρης ημερών προς την Βασιλεία του Θεού για να συνεχίσει εκεί τις λειτουργίες στο υπερουράνιο θυσιαστήριο.

Η εκδημία ενός δικαίου, σεμνού, αγωνιστή εργάτη του ευαγγελίου οδήγησε σήμερα όλους όσους τιμούσαν και σέβονταν το πνευματικό ανάστημα του αειμνήστου πατρός στον Ι. Ναό Παντανάσσης, για να προσευχηθούμε και συνοδεύσουμε στα ουράνια σκηνώματα τον σεβαστό μας συμπρεσβύτερο και να λάβουμε την ευλογία του.

Η σύναξη  των πιστών και κληρικών-με πλειάδα ιεραρχών και κληρικών κάθε βαθμού- ήταν συγκλονιστική. Όλοι έχουν να θυμηθούν και να πουν κάτι αγαθό για τον αείμνηστο π. Γεώργιο, του οποίου η παρουσία σημάδεψε την πνευματική ζωή της κοινωνίας μας. Ιδιαίτερα δε εκείνοι που άμεσα ή έμμεσα στοίχησαν την πορεία της ζωής τους στην πνευματική χειραγώγηση του π. Γεωργίου.

Ο π. Γεώργιος ήταν ένας βαθύτατα πνευματικός άνθρωπος. Έδινε στέρεα τροφή στα πνευματικά του παιδιά και πρόβαλλε το θέλημα του Θεού αφαλκίδευτον καθώς και την πατερική διδασκαλία. Τον ενδιέφερε το αιώνιο περισσότερο και το αληθινό. Αυτό ζούσε και ο ίδιος και αυτό μετέδιδε με ακρίβεια και πνευματική ευθύνη. Η αλήθεια είναι απόλυτη και δεν επιδέχεται συμβιβασμούς. Γι’ αυτό και η επιμονή του σε πολλά ζητήματα τον έκαναν «αυστηρό» και απόλυτο, για να διαπιστώνουμε λίγο αργότερα πόσο δίκιο είχε.

Ο π. Γεώργιος άνοιξε και υπηρέτησε  πολλούς τομείς με επιτυχία και σοφία, πέρα από τις επιφορτισμένες οικογενειακές υποχρεώσεις. Γλαφυρός ομιλητής, διακριτικός πνευματικός-εξομολόγος, ένθερμος ιεροκήρυκας, πετυχημένος πνευματικός χειραγωγός των ψυχών.

Υπήρξε άδολος, ακάματος, ζηλωτής κληρικός. Η Πάτρα στην οποία υπηρέτησε περίπου εξήκοντα έτη ως εφημέριος, στην αρχή στον Ι. Ν. Αγίας Βαρβάρας και στη συνέχεια στον Ι. Ν. Παντανάσσης, άφησε έκδηλα τη σημάδια της πνευματικής του προσφοράς και εργασίας.

Ως λειτουργός ήταν γλυκύς, κατανυκτικός και συγκινούσε τους πιστούς. Ήταν ακριβής στο τυπικό, δεν βιάζονταν στην θ. λατρεία, είχε ωραία άρθρωση, δεν έκανε παραφωνίες, έψελνε σωστά με την καρδιά, κατανυκτικά, με ευλάβεια και συναίσθηση του υπουργήματός του και έτσι βοηθούσε τους πιστούς σε μια συνειδητή συμμετοχή στη θ. λατρεία.

Η παρουσία του σεμνή, ταπεινή και αξιοπρεπής και όχι εξεζητημένη. Είχε την παρουσία ενός Παπαδιαμαντικού ιερέα.

Ως πνευματικός- εξομολόγος ήταν γαλήνιος, ανεκτικός και διακριτικός γέροντας. Δεν απειλούσε τους πιστούς. Συγχρόνως διάκρινε την αμαρτία και έδινε τη σωστή πνευματική αγωγή. Διόρθωνε, δίδασκε και συμβούλευε και στο τέλος ο εξομολογούμενος ένοιωθε, ότι έβγαινε από ψυχικό λουτρό.

Ο Ι. Ν. Παντανάσσης δεν ήταν μόνο τόπος εφημερίας, αλλά και χώρος εξαγιασμού του.

Κοντολογίς ο π. Γεώργιος υπήρξε ένας άριστος οικογενειάρχης, ιδανικός σύζυγος, πετυχημένος πατέρας, με πολυτεκνία και καλλιτεκνία.

Υπήρξε ένας ακούραστος εργάτης του ευαγγελίου. Αυτός παρά το προκεχωρημένο της ηλικίας του έδειχνε δυναμικός και αεικίνητος.

Υπήρξε πράος και ταπεινός τη καρδία, αρετές δυσεύρετες σήμερα. Τον διέκρινε μια πίστη απλή, σταθερή, αυθόρμητη και πηγαία ευλάβεια.

Αγαπούσε πολύ τους ενορίτες του, το ποίμνιό του. Σε όλους έδειχνε προθυμία, ανεκτικότητα, υπομονή και ειλικρίνεια. Με την παρουσία του δίδασκε την καλοσύνη την ευπρέπεια και την ευαγγελική απλότητα.

Σήμερα η τοπική μας Εκκλησία και ιδιαίτερα η Ενορία της Παντανάσσης, κλαίει  και δακρύζει γιατί χάνει τον πνευματικό της πατέρα, αλλά και προπέμπει με ευχές και προσευχές στον παράδεισο μετά των αγίων τον παπά Γιώργη.

Μαζί με τον σιγανό πόνο όλοι μας νοιώθουμε μια ψυχική ευφροσύνη μέσα την καρδιά μας, γιατί έχουμε την αίσθηση, ότι οι άγγελοι οδηγούν την αγία ψυχή του γέροντος στα σκηνώματα του Θεού. Αυτό το όραμα της αιωνιότητας  καθοδηγούσε τη ζωή σου,  το υπηρέτησε συνειδητά και με θαυμαστή συνέπεια.

Αυτό λοιπόν το όραμα ας βρίσκεται πάντοτε μπροστά σε όλους μας. Εκεί μέσα είθε να δώσει ο Θεός να συναντήσουμε την αγία μορφή σου.

Η μνήμη σου ας είναι αιώνια, αδελφέ και συλλειτουργέ π. Γεώργιε.

Να έχουμε την ευχή σας.

Πρωτοπρεσβύτερος

Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Βαρβάρας

Πρόσφορο: Τι συμβολίζει η σφραγίδα

Το Πρόσφορο είναι το ψωμί που προσφέρουμε στον Ναό, για να τελεσθεί η Θεία Ευχαριστία.

Το πρόσφορο μαζί με το κρασί, ως Τίμια Δώρα (άρτος και οίνος), προτού μεταφερθούν με τη Μεγάλη Είσοδο στην Αγία Τράπεζα, τοποθετούνται στην Πρόθεση (προ + τίθημι = προθέτω), όπου με την τελετή της Προσκομιδής θα προετοιμασθούν για τη Θεία Λειτουργία. Στην Προσκομιδή τμήματα του Προσφόρου θα τοποθετηθούν τελετουργικά στο Δισκάριο και λίγο κρασί στο Άγιο Ποτήριο.

Το στρογγυλό σχέδιο του Προσφόρου συμβολίζει την κοιλιά της Παρθένου Μαρίας, απ’ όπου προήλθε (γεννήθηκε) ο μονογενής Υιος της. Πάνω στο Πρόσφορο υπάρχει ανάγλυφο σχέδιο, που σχηματίζεται από σφραγίδα.

Από το κέντρο του Προσφόρου βγαίνει ο Αμνός, δηλ. το κεντρικό τετράγωνο του σχεδίου με τα γράμματα: ΙΣ ΧΣ ΝΙ ΚΑ (Ιησούς Χριστός νικά).

Τα γράμματα αυτά πρέπει να είναι ευδιάκριτα και να φαίνονται καθαρά. Λέγεται Αμνός (αρνάκι), γιατί ο προφήτης Ησαϊας προφήτευσε ότι ο Μεσσίας σαν ένα άκακο αρνάκι θα οδηγηθεί στη θυσία. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος επιβεβαίωσε αυτή την προφητεία, όταν έδειξε στους μαθητές του τον Μεσσία και είπε: «Να ο αμνός του Θεού» (Ιωάν.1α’, 29). Επίσης ο Απόστολος Πέτρος στην Α Επιστολή (1α, 18-19) γράφει:»Ελυτρώθητε εκ της ματαίας υμών αναστροφής… τιμίω αίματι ως αμνού αμώμου και ασπίλου Χριστού».

Το σχέδιο του Προσφόρου περιέχει επίσης τη μερίδα της Παναγίας με τα γράμματα Μ και Θ, δηλ. Μήτηρ Θεού. Η τριγωνική μερίδα της Παναγίας τοποθετείται δεξιά του Αμνού στο Δισκάριο με τα λόγια: ‘Εις τιμήν και μνήμην της υπερευλογημένης, ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, και αειπαρθένου Μαρίας, ης ταις πρεσβείαις πρόσδεξαι, Κύριε, την Θυσίαν ταύτην εις το υπερουράνιόν σου Θυσιαστήριον. (Συνεχίζει με τον 10ο στίχο του 44ου ψαλμού) Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου, εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη’.

(Δηλαδή: Προσφέρουμε τη μερίδα αυτή προς τιμή και μνήμη της υπερευλογημένης ένδοξης Κυρίας μας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, με τις πρεσβείες της οποίας δέξου, Κύριε, τη Θυσία αυτή στο υπερουράνιό σου Θυσιαστήριο. Τιμητικά στάθηκε η Βασίλισσα στα δεξιά σου με ιματισμό χρυσό ντυμένη, στολισμένη). Η Παναγία στη Βασιλεία του Θεού έχει το πρωτείο τιμής.

Από τα εννέα τριγωνάκια, που βρίσκονται στο δεξί μέρος του προσφόρου, εξάγονται οι μερίδες των αγγέλων και όλων των αγίων και τοποθετούνται αριστερά του Αμνού. Οι άγιοι που μνημονεύονται είναι οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Ιεράρχες, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Ανάργυροι, οι Θεοπάτορες μαζί με τον άγιο της ημέρας και τελευταίος ο Πατέρας της Εκκλησίας που συνέγραψε την τελούμενη Θεία Λειτουργία.

Οι άγιοι, επειδή δεν έχει γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου και δεν έχουν εισέλθει ακόμα στον Παράδεισο, ωφελούνται κι αυτοί από τη μνημόνευση στις Θείες Λειτουργίες. Εξάλλου και στον Παράδεισο θα προχωρούν από ‘δόξης εις δόξαν’, δηλ. θα βελτιώνεται η κατάστασή τους και θα απολαμβάνουν σταδιακά μεγαλύτερες θείες ευλογίες.

Επίσης, κατά τον Καβάσιλα προσφέρεται η αναίμακτη θυσία ως ευχαριστία στον Θεό, που μας έδωσε τους αγίους. Αυτοί αποτελούν τα πρότυπα όλων των χριστιανών, αυτοί τους καθοδηγούν και μεσιτεύουν γι’ αυτούς με τις προσευχές τους.

Από άλλα τμήματα του Προσφόρου εξάγονται οι μερίδες υπέρ των ζώντων και των κεκοιμημένων, οι οποίοι ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτές τοποθετούνται εμπρός από τον Αμνό και, όταν πριν τη Θεία Κοινωνία κατά τη συστολή (ένωση) Σώματος και Αίματος ο Λειτουργός τις ρίχνει στο Δισκοπότηρο, λέει συγχρόνως τα ακόλουθα αξιοπρόσεκτα λόγια:»Απόπλυνον, Κύριε,τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αίματί σου τω Αγίω· πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων σου των αγίων. Αμήν».

(Δηλαδή: Σβήσε εντελώς, Κύριε, τις αμαρτίες όσων εδώ μνημονεύθηκαν δούλων Σου με το Αίμα Σου το Άγιο· με τις πρεσβείες της Θεοτόκου και όλων Σου των αγίων. Αμήν). Στήν αρχή της Προσκομιδής ο Ιερουργός υψώνει (σηκώνει ψηλά) το Πρόσφορο μέχρι το μέτωπο και μ αυτή την κίνηση συμβολίζει την ύψωση του Χριστού στον Σταυρό, όπου έχυσε το τίμιο Αίμα Του για τη σωτηρία των ανθρώπων.

(έκδοση της Ιεράς Μονής Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου)

Περί θυμού

– Γέροντα, τώρα τελευταία όλο νευριάζω και θυμώνω με το παραμικρό. |

– Θυμός, οργή, κραυγή εκ του στόματος υμών μή εξελθέτω! Αυτό το παθαίνεις από τον υπέρμετρο εγωισμό σου.« Οργή ανδρός, δικαιοσύνη Θεού ού κατεργάζεται» . Θα πρέπει ν’ αντιδράς και να προσπαθείς να συγκρατείς τον εαυτό σου, και να προσεύχεσαι να σού δοθεί ταπείνωσης. Να παρακαλείς και την Παναγία: «Υπεραγία Θεοτόκε, διά πρεσβειών τού φύλακος αγγέλου μου, τών Αγίων Θεοδώρων και πάντων τών Αγίων, χάρισε μου την ειρήνη τού Υιού σου».

Να παρακαλάς: «Κύριε δώσε μου διπλή την χάριν της επιγνώσεως της ελεεινότητας μου κι αναξιότητας μου, όπως έδωσες διπλή την χάριν τού Προφήτου ’Ηλίου στον Προφήτη Ελισαίο». Αυτά θα σου συμβαίνουν. Τά επιτρέπει κι ό Θεός, για να δεις τον εγωισμό σου, να ταπεινωθείς. Να δεις την αδυναμία σου.Περί θυμο

Όταν το παιδί φέρεται με αγένεια

Και ξαφνικά το παιδί σας αρχίζει να λέει άσχημες κουβέντες ή να φέρεται άσχημα σε εσάς ή σε τρίτα πρόσωπα και σας έπιασε πανικός. Άραγε ποιες είναι οι σωστές μέθοδοι αντιμετώπισης της κατάστασης;

 Βάλτε όρια από νωρίς: Μην επιτρέψετε στο παιδί να φερθεί ούτε μια φορά με αγένεια σε εσάς ή σε τρίτους και να κάνετε τα στραβά μάτια. Είναι απαραίτητο να διδαχθεί από την πρώτη κιόλας στιγμή ότι μια συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από έλλειψη σεβασμού, είναι μη αποδεκτή.

 Ελεγχόμενος αυθορμητισμός: Καλό είναι να μεγαλώσετε ένα αυθόρμητο παιδί, όμως εξίσου καλό και σωστό είναι να μάθει ότι δεν μπορεί να μιλάει άσχημα στο όνομα του αυθορμητισμού!

Εξετάστε τους λόγους: Μπορεί να μιλάμε για μια λάθος συμπεριφορά, όμως είναι καθήκον σας να ανακαλύψετε ποιοι άνθρωποι ή καταστάσεις «αναγκάζουν» το μικρό σας να βγαίνει εκτός ορίων. Κάνοντας αυτό, θα γίνει πιο εφικτή η διαχείριση της αγένειας που επιδεικνύει.

 Αλλαγή ρόλων: Βάλτε το παιδί νοερά στη θέση του αποδέκτη της συμπεριφοράς του για να καταλάβει πόσο άσχημο είναι το συναίσθημα. Κάπως έτσι, ενδέχεται να γίνει σταδιακά πιο προσεκτικό στη συμπεριφορά του.

Πως να κάνετε νοερά προσευχή αδιαλείπτως

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Η πράξη της νοεράς προσευχής είναι να βιάσεις τον εαυτόν σου να λέγεις συνεχώς την ευχή με το στόμα αδιαλείπτως.

Στην αρχή γρήγορα, να μην προφθάνει ο νους να σχηματίζει λογισμό μετεωρισμού.

Να προσέχεις μόνο στα λόγια: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Όταν αυτό πολυχρονίσει, το συνηθίζει ο νους και το λέγει και γλυκαίνεσαι ωσάν να έχεις μέλι στο στόμα σου και θέλεις να το λέγεις. Αν το αφήσεις στενοχωρείσαι πολύ.

Όταν το συνηθίσει ο νους και χορτάσει -το μάθει καλά- τότε το στέλνει στην καρδιά…

Επειδή ο νους είναι ο τροφοδότης της ψυχής και μεταφέρει στην καρδιά οτιδήποτε φαντασθεί.

Όταν ο ευχόμενος κρατεί τον νου του να μη φαντάζεται τίποτε, αλλά να προσέχει μόνο τα λόγια της ευχής…

τότε αναπνέοντας ελαφρά με κάποια βία και θέληση δική του τον κατεβάζει στην καρδιά, και τον κρατεί μέσα και λέγει με ρυθμό την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» …

Αν θέλεις να βρεις τον Θεό δια της «ευχής» δεν θα σταματάς ποτέ αυτήν την εργασία.

Όρθιος, καθήμενος, βαδίζοντας δεν θα μένεις χωρίς την ευχή.

Να μη βγαίνει πνοή χωρίς την ευχή για να εφαρμόζεται ο λόγος του Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε».

Εάν μπορέσεις να λέγεις την «ευχή» εκφώνως και συνέχεια, σε δύο-τρεις μήνες πιστεύω την συνηθίζεις και μετά πλησιάζει η Θεία Χάρις και σε ξεκουράζει…

Αρκεί να μη σταματήσεις να την λέγεις με το στόμα, χωρίς διακοπή.

Όταν την παραλάβει ο νους τότε θα ξεκουρασθείς με την γλώσσα να την λέγεις.

Όλη η βία είναι στην αρχή, έως ότου γίνει συνήθεια.

Κατόπιν θα την έχεις σ” όλα τα χρόνια της ζωής σου.Μόνο κτύπα ευθέως την θύρα του θείου ελέους και πάντως ο Χριστός μας θα σου ανοίξει, εάν επιμένεις.

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Τι ειναι οἱ «μικρές» καί οἱ «μεγάλες» ἁμαρτίες ( Μητροπ. Αντωνίου Μπλούμ)

Ιδού και ένα τρίτο σημείο που αφορά στην αμαρτία: δεν πρέπει να μας παραπλανά η ιδέα ότι υπάρχουν βαριά και ελαφριά αμαρτήματα. Ασφαλώς και δεν πρέπει να τα βάζουμε όλα στο ίδιο σακί. Όμως ακόμη και μία συγγνωστή αμαρ­τία, αν διαπράττεται με τη θέλησή μας, εν πλήρει συνειδήσει, και έχει προμελετηθεί με κυνισμό, είναι δυνατόν να παρασύρει την ψυχή στον θάνατο.

Στη διάρκεια του πολέμου ήμουν γιατρός. Μια νύχτα μεταφέρουν από το μέτωπο στον τομέα ευθύνης μας έναν αξιωματικό βαριά πληγωμένο, διάτρητο παντού από τις ριπές ενός μυδραλιοβό­λου. Θα μπορούσαμε να καθίσουμε με σταυρω­μένα χέρια και να περιμένουμε το αναπόφευκτο.Κι όμως σ' αυτον τον άνθρωπο δεν είχε πειραχτεί κανένα από τα ζωτικά του όργα­να.

Τελικά τον εγχειρήσαμε, τον περιθάλψαμε και επέζησε. Την ίδια εκείνη νύχτα, με κάλεσαν για έναν άλλο νεαρό στρατιώτη που είχε εμπλακεί σε φασαρία μ’ ένα συμφαντάρο του.

‘Ήταν κι οι δύο νηφάλιοι όταν ξεκίνησε ο καυγάς και σε κάποια στιγμή ο ένας τράβηξε μαχαίρι και χτύπησε τον άλλο στον λαιμό, με αποτέλεσμα να του κόψει μία κεντρική αρτηρία. Όταν τον μεταφέραμε στο στρατιωτικό νοσοκομείο, βρισκόταν στα πρόθυ­ρα του θανάτου, είδαμε και πάθαμε να τον επαναφέρουμε στη ζωή… Ένα βαρύ αμάρτημα είναι σαν το μυδραλιοβόλο που προκαλεί θάνατο. Ένα ελαφρύ αμάρτημα είναι σαν το μαχαίρι. Σε σύγκριση μ’ ένα βαρύ μυδραλιοβόλο, τί είναι ένα μαχαίρι; Κι όμως, να που και αυτό μπορεί να προκαλέσει τον θάνατο ενός ανθρώπου…

Κάθε φορά που δεχόμαστε με νωχέλεια και αδιαφορία τις αμαρτωλές εκείνες παρορμήσεις, τις ροπές και τις τάσεις που μας έλκουν προς την αμαρτία, τη μικρή συγγνωστή αμαρτία, νιώθου­με αδύναμοι να αντισταθούμε και αρχίζουμε να την καλοπιάνουμε, μέχρι αυτή να εγκατασταθεί μέσα μας για τα καλά. Συγκριτικά, ένα βαρύ αμάρτημα μερικές φορές είναι λιγότερο θανάσι­μο . Ένας φονιάς που με καρδιά συντετριμμένη από τη μετάνοια και με φρίκη για την πράξη του εκτίει την ποινή του στη φυλακή, μετατρέποντας τον καιρό της κάθειρξής του σε καιρό θεραπείας, είναι ενδεχομένως σε καλύτερη κατάσταση από χιλιάδες άλλους ανθρώπους που συσσωρεύουν πλήθος μικρών αμαρτιών χωρίς να παρατηρούν ως ποιό βαθμό αυτές τους φθείρουν, τους αφαιρούν κάθε δύναμη αντοχής, κάθε αίσθηση ευθύνης και αξιοπιστίας. Υπ’ αυτή την έννοια θα μπο­ρούσαμε να πούμε ότι, ανεξάρτητα από τον τρό­πο που διασχίζουμε το ποτάμι της αμαρτίας, ανεξάρτητα από το μέσο που χρησιμοποιούμε για να το διασχίσουμε -πάνω σε βάρκα, από γέφυρα η κολυμπώντας- έχουμε προσχωρήσει στις τάξεις του εχθρού, έχουμε απεμπολήσει τον αληθινό προορισμό μας, έχουμε με ακρίβεια προδώσει τους εαυτούς μας, καθώς πάψαμε να είμαστε ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Αυτές είναι οι διαφορετικές προσεγγίσεις που οδηγούν στην αμαρτία.

O Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ για το Ισλάμ μετά τις πρόσφατες επιθέσεις στις Βρυξέλλες

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 28ῃ Μαρτίου 2016

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Οἱ πρόσφατες πολύνεκρες ἐπιθέσεις στίς Βρυξέλλες καί τήν Λαχώρη τοῦ Πακιστάν ἀπό Ἰσλαμιστές ἐναντίον ἀδιακρίτως Εὐρωπαίων πολιτῶν στήν πρώτη καί Ρωμαιοκαθολικῶν Πακιστανῶν στή δεύτερη πού ἑόρταζαν τό Πάσχα τους, ἐπαναφέρει τραγικά τό παγκόσμιο πρόβλημα ἀσφάλειας πού ἀπειλεῖ ἡ ἰδεοληψία τοῦ Ἰσλάμ, γεγονός πού ἐπιμελῶς ἀποσιωπᾶται ἤ ἀποκρύπτεται ἀπό δημοσιογραφικούς καλάμους πού ἤ εὐρίσκονται σέ διατεταγμένη ὑπηρεσία ἀπό τό Σουνιτικό μπλόκ πού πληρώνει καλά!!! ἤ ἀνήκουν στόν εὑρύ κύκλο τῶν λεγομένων «χρησίμων ἠλιθίων» τοῦ συστήματος ἤ βαθιά ἰδεοληπτικοί κινοῦνται ἀπό τό δαιμονικό μῖσος τους κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας καί θεωροῦν τό Ἰσλάμ ὡς δῆθεν πρόσφορο μέσο γιά τήν ἐκζητουμένη ἀπομείωσή τους.

Εἶναι ἐνδεικτικό πῶς ἀξιόλογοι δημοσιογράφοι φτάνουν στό σημεῖο νά ἰσχυρίζονται γιά τίς ἐγκληματικές αὐτές ἐνέργειες ὅπου τά θύματα καί οἱ θῦτες ἔχουν τό ἴδιο τραγικό τέλος «Ποιός φταίει; Τό Ἰσλάμ; Τότε μήπως φταίει καί τό Εὐαγγέλιο γιά τά ἐγκλήματα τῶν Σταυροφόρων ἤ τοῦ Μπούς;» (Ἐφημ. Real News 26/3/2016, σελ. 28) παραθεωρώντας ἀπαράδεκτα ὅτι τό μέν Ἰσλάμ στό ἱερώτατό του Βιβλίο πού προσωποποιεῖται ὁ «Θεός», ἐμπεριέχει ὅλη αὐτή τήν ἀπάνθρωπη ἐγκληματική καί αἱματηρή ἰδεολογία τῆς δολοφονίας τῶν ἀντιφρονούντων καί τοῦ ἱεροῦ πολέμου γιά τήν «πίστη», ἐνῶ στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει ἡ παραμικρή νύξι γιά πόλεμο κατά τῶν ἀπίστων ἤ γιά πολεμικό ἀγώνα γιά τήν ἐπικράτηση τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Ἀντιθέτως ἡ ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς θεωρεῖται τό μοναδικό κριτήριο γιά τήν πρός τόν Θεό ὁμοήθεια καί τήν ὁμοίωση τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Δημιουργό του, «πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.» (Λουκ. 6,35-36). Οἱ δολοφόνοι καμικάζι αὐτοκτονίας πού σκοτώνονται, σκοτώνοντας τούς «ἀπίστους» ἐφαρμόζουν κατά γράμμα τήν ἐντολή τοῦ δῆθεν Θεοῦ στό προσωποποιημένο του βιβλίο Κοράνιο, τῆς σούρας «Τά λάφυρα» (Al anfal) πού ἀναφέρεται στή μάχη τοῦ Μπέντερ ὅπου οἱ Μουσουλμάνοι ὑπό τόν Μωάμεθ ἐπετέθησαν σέ καραβάνι τῆς Μέκκας καί στόν στῖχο 17 πού λέει: «Τούς ἀπίστους δέν τούς σκοτώνετε ἐσεῖς ἀλλά ὁ Θεός. Ὅταν ρίχνεις τό ἀκόντιό σου δέν τό ρίχνεις ἐσύ, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Θεός προκειμένου νά δοκιμάσει τούς πιστούς του μέ δοκιμασία ἡ ὁποία εῖχε λαμπρά ἀποτελέσματα» καί στόν στῖχο 18 «ὁ Θεός τό κάνει αὐτό ἐπειδή ἀκυρώνει τά σχέδια τῶν ἀπίστων». Στήν σούρα «Τό στρωμένο τραπέζι» (Al maida) στόν στῖχο 33 ἀναφέρεται ὅτι λέει ὁ «Θεός»: «Νά ποιά θά εἶναι ἡ ἀμοιβή ὅσων πολεμοῦν τό Θεό καί τόν Ἀπόστολό Του θά σκοτώνονται, θά σταυρώνονται, θά κόβονται τά χέρια καί τά πόδια τους, θά ἐξορίζονται ἀπό τή χώρα τους» καί στήν σούρα πού προαναφέρθηκε «Τά λάφυρα» στό στῖχο 12 ὁ «Θεός» διακηρύσσει: «Θά γεμίσω μέ τρόμο τίς καρδιές τῶν ἀπίστων. Χτυπῆστε τους στό τράχηλο καί στίς ἄκρες τῶν δακτύλων τους». Τότε λοιπόν ὑπῆρχε τό δόρυ καί τό μαχαίρι πού ὁ Θεός τοῦ Ἰσλάμ μέ τό χέρι τῶν πιστῶν ἐξακόντιζε, σήμερα ὑπάρχει ἡ βόμβα καί ἡ ἀνατίναξι γιατί ἡ ὑποχρέωσι τῶν πιστῶν εἶναι λέει ὁ «Θεός» στό Κοράνιο στήν σούρα «Μωάμεθ» (Muhamand) στό στῖχο 4 «ὅταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους νά τούς σκοτώνεται καί νά τούς σφάζετε». Ὅλα αὐτά βέβαια γιατί στή σούρα «Τό ὄρος Σινᾶ» (Al tour) στό στῖχο 17 «ὅσοι φοβοῦντια τόν Κύριο θά μποῦν στούς κήπους καί θά ἀπολαύσουν τίς χαρές», στό στῖχ. 19 «φᾶτε πιεῖτε καί χαρεῖτε ὡς ἀνταμοιβή τῶν πράξεών σας», στό στῖχ. 20 «ξαπλῶστε σέ καλοστρωμένα κρεββάτια καί σμῖξτε μέ ἁγνές παρθένες, οἱ ὁποῖες ἔχουν μαῦρα καί μεγάλα μάτια», στό στῖχ. 22 «θά τούς προσφέρουμε καρπούς καί κρέατα τῆς ἀρεσκείας τους». Στή σούρα «Τό γεγονός» (Al uakia), στό στῖχ. 8 διασαλπίζεται «ἄλλοι θά πᾶνε στά δεξιά, εὐλογημένοι αὐτοί στά δεξιά», στό στῖχ. 15 «θά ἀναπαύονται σέ χρυσούφαντα ἀνάκλιντρα στολισμένα μέ πέτρες πολύτιμες» στό στῖχ. 17 «γύρω τους θά περιφέρονται νεαροί ἀγέραστοι μέ κύπελλα, μέ κανάτες καί ποτήρια γεμάτα μέ ποτά ἐκλεκτά», στό στῖχ. 22 «θά κάθονται μαζί τους ἁγνές παρθένες μέ μαῦρα μάτια αὐτή θά εἶναι ἡ ἀμοιβή γιά τίς πράξεις τους». Γιά νά τά ζήσουν ὅλα αὐτά πρέπει λέει ὁ Θεός τοῦ Ἰσλάμ στή σούρα «Ὁ σίδηρος» (Al hadid) στῖχ. 21 «νά πολεμᾶτε λοιπόν μέ γενναιότητα γιά νά σᾶς συγχωρήσει ὁ Κύριος καί νά ἀπολαύσετε τίς ἠδονές τοῦ παραδείσου»Ἑπομένως κατόπιν τῶν ἀνωτέρω πού δέν εἶναι οὔτε ἰδεοληψίες, οὔτε καλά πληρωμένες τοποθετήσεις ἀλλά ad hock αὐτό πού πράγματι κηρύσσει τό Ἰσλάμ καί πού ἐφαρμόζεται κατά γράμμα στίς παραπάνω τραγωδίες οἱ δολοφόνοι πού ἀνατινάζονται σκοτώνοντας τούς «ἀπίστους» γιά νά «ἀπολαύσουν τίς ἠδονές τοῦ παραδείσου»!!! γιά τό Ἰσλάμ εἶναι μάρτυρες τοῦ «Θεοῦ» καί ἄξιοι τιμῆς καί δόξας, ἐνῶ οἱ Σταυροφόροι πού ἀνεφέρθησαν ὄντως διαστρέβλωσαν τό Εὐαγγέλιο σάν γνήσια τέκνα τοῦ Παπισμοῦ, πού ἀποτελεῖ ἀπολυταρχικό σύστημα μυστικιστικῆς κοσμοθεωρίας καί διαστροφῆς τῆς ἐννοίας τῆς Ἐκκλησίας, πού διέστρεψε τήν Ἐκκλησιολογία Της καί ἀπεδείχθη νέος ρωμαϊκός ἐθνισμός (paganismus) ὑπό πνευματική μεταμφίεσι πού δηλητηρίασε τήν καρδιά τῆς Ἐκκλησίας καί ἀφήρεσε τήν μυστική ἐλευθερία ἐν Χριστῷ κάθε ἀνθρώπου καί ἀπέβη τό ἀναπόφευκτο αἴτιο τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τοῦ ἀθεϊσμοῦ καί τοῦ μηδενισμοῦ. Ἄλλωστε μή λησμονοῦμε ὅτι ἡ ἀληθής πτῶσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως δέν ἔγινε τό 1453 ἀλλά τό 1204 ἀπό τήν Δ΄ Σταυροφορία.Συνεπῶς τό Ἰσλάμ ὡς θρησκευτική παραδοχή εὐθύνεται γιά τά πολυώδινα βάσανα τῶν πολυνέκρων ἐπιθέσεων καί γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο ἡ θρησκευτική παραδοχή τοῦ Ἰσλάμ εἶναι ἀσύμβατη μέ τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο τῆς ἀνεξιθρησκείας καί τῆς ἀνεκτικότητος καί οἱ Εὐρωπαϊκοί λαοί δέν μποροῦν νά ἀποδεχθοῦν ἐφιαλτικές ἀπόψεις σάν ἐκεῖνες τοῦ R. N. Coudenhov E-Kalergi στό σύγγραμμά του Praktischer Idealismus ἤ τοῦ κ. G. Soros πού πρό τριμήνου δήλωσε στήν Τουρκία ὅτι χρηματοδότησε Μ.Κ.Ο. μέ 11 δισεκατομμύρια δολλάρια γιά νά πλημμυρίσουν μέ Μουσουλμάνους τήν Εὐρώπη.

Τά ἀνωτέρω ἐπιρρωνύει ἡ πρόσφατη κοινή συνέντευξη τοῦ Προέδρου τῆς Κομισιόν κ. Ζάν Κλώντ Γιούνκερ στίς Ἐφημερίδες, τήν Γερμανική «Die Welt», τήν Ἰταλική «La Repubblica», τήν Ἰσπανική «El Pais», τήν Βελγική «Le Soir», τήν Γαλλική «Le Figaro καί τίς Ἑλβετικές «La Tribune de Geneve» καί «Der Tagesanzsiger»: «Φαίνεται σάν ἡ τρομοκρατία ἡ ὁποία μᾶς χτυπᾶ σήμερα νά ἦταν εἰσαγόμενη ἀλλά ἐκεῖνοι πού διαπράττουν αὐτές τίς πράξεις γεννήθηκαν ἐδῶ, πέρασαν ἀπό τά Σχολεῖα μας καί ἔλεβαν ἐνεργά μέρος στήν κοινωνική μας ζωή. Δίνουν τήν ἐντύπωση μόνο ὅτι ἔρχονται ἀπό ἀλλοῦ ἀλλά ἔρχονται ἀπό ἐδῶ».

Τέλος ἐντύπωση προκαλεῖ στόν 21ο αἰ. ἡ ἀποδοχή ἀπό τούς δῆθεν προοδευτικούς μιᾶς ἐπίσημης διακήρυξης ρατσισμοῦ καί κατωτερότητος τῆς γυναίκας πού σηματοδοτεῖ ἡ μουσουλμανική μαντίλα, τήν ὁποία θεσμοθετεῖ ὁ ψευδοθεός τοῦ Ἰσλάμ στή σούρα «Οἱ συνασπισμένες φυλές» (Al ahzamb)  στῖχ. 59 «Προφήτη παράγγειλε στίς γυναῖκες σου, στίς κόρες σου καί στίς γυναῖκες τῶν πιστῶν νά ἀφήνουν τήν καλύπτρα τους νά κρέμεται μέχρι τά πόδια, ἔτσι δέν θά τίς ἀναγνωρίζουν εὔκολα καί δέν θά τίς συκοφαντοῦν». Γιατί στήν σούρα «Οἱ γυναῖκες» (Al nisa)  στῖχ. 34 «Οἱ ἄντρες εἶναι ἀνώτεροι ἀπό τίς γυναῖκες, λόγω τῆς ἰδιαιτερότητος μέ τήν ὁποία τούς ἀνύψωσε ὁ Θεός πάνω ἀπό τίς γυναῖκες...ἐκεῖνες τῶν ὁποίων τήν ἀνυπακοή φοβᾶστε νά τίς μαλώνετε, νά τίς ἀπομακρύνετε ἀπό τό κρεββάτι σας καί νά τίς δέρνετε» 700 χρόνια μετά τήν διακήρυξη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ διά τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν θείου Παύλου: «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θήλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστέ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 28) Ἀπορίας ἄξιο εἶναι ἡ σιωπή τοῦ φεμινιστικοῦ κινήματος καί τῶν ψευδοακτιβιστῶν τῆς ἰσότητος τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά φαίνεται ὁ φόβος καί ὁ τρόμος ἤ τό χρῆμα κλείνουν τά στόματα.

                                               Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

                                          + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

                                             

Η πεταλούδα, ο Δάσκαλος και ο Μαθητής

Μια μέρα ένας μαθητής αποφάσισε να προκαλέσει τον δάσκαλό του. Έτσι σκέφτηκε να του στήσει μια παγίδα. Έπιασε μια πεταλούδα και την κράτησε στη χούφτα του. Όταν θα πήγαινε στο δάσκαλο θα τον ρώταγε τι είχε στο χέρι του. Κι αν ο δάσκαλος το έβρισκε, τότε θα τον ρωτούσε εάν η πεταλούδα ήταν ζωντανή ή νεκρή. Στην περίπτωση που απαντούσε ότι η πεταλούδα ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα τη σκότωνε και το αντίστροφο. Όταν είχαν μάθημα λοιπόν, πλησίασε τον δάσκαλο, μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους μαθητές, έτεινε το χέρι προς το μέρος του και τον ρώτησε:

- "Δάσκαλε, τι έχω στο χέρι μου;"

- "Την ψυχή σου έχεις παιδί μου", απάντησε ατάραχος ο δάσκαλος.

Ο μαθητής προβληματίστηκε για λίγο σκεπτόμενος την απάντηση. Κατέληξε ότι ο δάσκαλος είχε δίκιο. Η πεταλούδα ήταν μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και δική του. Ωστόσο, συνέχισε:

-"Και είναι ζωντανή η ψυχή μου δάσκαλε ή όχι;"

Ο δάσκαλος τον κοίταξε με καλοσύνη στα μάτια και του είπε χαμογελαστά: - "από το χέρι σου εξαρτάται".

Τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει την ψυχή μας παρά μόνο εάν το επιτρέψουμε εμείς οι ίδιοι!!!

O Δάσκαλος της ιστοριούλας είναι ο ίδιος ο Θεός, το παιδί ένας από εμάς και η πεταλούδα η ψυχή μας. Και η ιστορία σε βάζει σε σκέψεις να πάρεις καινούριες αποφάσεις βασισμένες σε κάτι όχι επιφανειακό αλλά στο συμφέρον της ψυχής σου. Εσύ επιλέγεις, από το δικό σου χέρι εξαρτάται αν θα προχωρήσεις και θα αποτελέσεις ίσως ακόμη και παράδειγμα προς μίμηση η θα μείνεις στάσιμος.

Μόνο ο Θεός μπορεί να σε γεμίσει εσωτερικά. Μόνον ο Θεός μπορεί να σε ολοκληρώσει ως άνθρωπο. Μόνο Αυτόν αν έχεις ως συνοδοιπόρο έχεις τα πάντα. Αν έχεις όλους τους άλλους εκτός από Αυτόν, τότε λυπάμαι αλλά να ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα και θα βασανίζεσαι σε όλη σου την ζωή για να βρεις κάτι που σε γεμίζει. Όσα κι αν κάνεις, όσα κι αν αποκτήσεις αν δεν καταφέρεις να έχεις τον Θεό-Πατέρα-Δάσκαλο στην καρδιά σου τότε μόλις αποκτάς κάτι καινούριο πάλι άδειος θα αισθάνεσαι.

Εσύ είσαι αυτός που δεν θες και δεν κυνηγάς αυτό που θα σε κάνει ολοκληρωμένο σαν άνθρωπο και θα είναι αυτό μέσα στο οποίο δεν θα σου λείπει τίποτα γιατί θα τα έχεις όλα, θα έχεις τον Θεό. Στο χέρι σου είναι... Στο εύχομαι !!! Ελπίζω να συναντηθούμε στην κορυφή...

Το ΄Αγιον Όρος

          Οι αληθινοί αγιορείτες υπερβαίνουν όλην την κοσμική νοοτροπία και τη συμβατική ηθική. Μερικοί από μας μπορούμε να εντοπίζουμε διάφορα σκάνδαλα, ακόμη και εκεί, αλλά το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι ότι εκεί βιώνεται μια ζωή που είναι υπέρβαση του θανάτου, μια ζωή που κινείται πέρα από τον ορθολογισμό και την αισθησιοκρατία. Όποιος κινείται αισθητώς στο δυνατό αγιορείτικο φως τσουρουφλίζεται, ακόμη και ο έξυπνος πολιτικός.

          Τελικά το Άγιον όρος είναι μία πολιτεία ανθρώπινη και ουράνια, τοπική και οικουμενική, όπου συμπλέκεται η ιστορία με το παρόν, ο πολιτισμός με την υπέρβασή του, η εξουσία με την ελευθερία, αλλά κυρίως και προπαντός είναι ένας τόπος μυστηρίου και σιωπής, λόγου και ψαλμωδίας. Γι’ αυτό και χρειάζεται κανείς  πολύν καιρό για να το γνωρίσει, όχι μόνον με την όραση και την ακοή, αλλά με το μυστήριο της μυστικής επαφής, με το άγγιγμα της καρδιάς.

          Αυτό όμως, προϋποθέτει  διαρκή  έμπονη οδοιπορία μέσα από τα πανέμορφα μονοπάτια, ξεκινώντας από τις Καρυές, περνώντας από τα κοινόβια Μοναστήρια, σταματώντας αναπαυτικά στις Σκήτες και πετώντας  στην έρημο σαν αετός, αλλά και αναβαίνοντας κοπιωδώς στην κορυφή του Άθωνα, όπου της Μεταμορφώσεως ο Ναός, για να δει το πέλαγος της αγάπης και τους καρπούς της έμπνευσης, τις φλόγες της προσευχής.

          Όσο κανείς είναι λαβωμένος και πονεμένος και βαδίζει με κουράγιο ευχετικά, τόσο θα αισθάνεται το λεπτό άρωμα των λειψάνων μακαρίων ερημικών πτηνών και της Δεσποτικής και Θεομητορικής προστασίας, οπότε θα θεραπεύεται καρδιακά κα υπαρξιακά. Διαφορετικά το Άγιον Όρος, όπως και όλα τα μεγάλα πράγματα που ξεπερνούν τα ανθρώπινα, θα είναι σκάνδαλο και μωρία.

Ναυπάκτου ΙΕΡΟΘΕΟΣ, «Εκκλ. Παρέμβαση» τ. 230

Εκοιμήθη τα ξημερώματα ο Πρωτοπρεσβύτερος της Παντάνασσας π. Γεώργιος Παπασταύρου

Θλίψη στους πιστούς της Πάτρας προκάλεσε η είδηση της Κοίμησης τα ξημερώματα του Πρωτοπρεσβύτερου της Παντάνασσας Πατρών π. Γεώργιου Παπσταύρου.

Η νεκρώσιμος ακολουθία θα τελεστεί αύριο στις 15.00 το μεσημέρι στον ίδιο ναό.Θα προηγηθεί Θεία Λειτουργία.

Οι πέντε αιτίες για τις οποίες παραχωρεί ο Θεός τη δυνατότητα στον διάβολο να πολεμά τους ανθρώπους

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής απαριθμεί πέντε αιτίες για τις οποίες παραχωρεί ο Θεός τη δυνατότητα στον διάβολο να πολεμά τους ανθρώπους:

Πρώτη αιτία, είναι για να μάθουμε να διακρίνουμε την αρετήν από την κακίαν μέσα από την εμπειρία αυτού του πολέμου.

Δεύτερη αιτία, είναι για να «εξαναγκαστούμε» τρόπον τινά, να προσκολληθούμε με βεβαιότητα και ακλόνητα στην αρετή.

Τρίτη αιτία, για να μην υπερηφανευόμαστε όταν προκόπτουμε στην αρετή, αλλά να συνειδητοποιήσουμε εκ της εμπειρίας του πνευματικού αυτού αγώνα ότι κάθε προκοπή είναι δωρεά του Θεού.

Τέταρτη αιτία, για να ταπεινωθούμε και για να συνειδητοποιήσουμε και μισήσουμε και ομολογήσουμε (εξομολόγησις) και εγκαταλείψουμε τις αμαρτίες μας, που γίνονται αιτία πειρασμών.

Πέμπτη αιτία, για να μην ξεχάσουμε την ιδική μας ασθένεια και την του Θεού δύναμη, όταν προοδεύοντας στον πνευματικό αγώνα αξιωθούμε και φθάσουμε σε κάποιαν αρετή.Μέσα στις πιο πάνω αιτίες διαφαίνεται η Αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπον. Ας μην ξεχνούμε ότι και οι θλίψεις και οι πειρασμοί είναι δώρα της φιλανθρωπίας του Θεού γιατί μέσα στις δοκιμασίες αυτές μπορούμε -αν το θελήσουμε- να συναντήσουμε τον πάσχοντα και σταυρωμένο Χριστό μας, και Αυτός θα μας αναστήση στην αιώνια ζωή.

Σε τελευταία ανάλυση, ο διάβολος με όλα τα τεχνάσματά του και παρ’ όλες τις μηχανουργίες του εναντίον μας, εν τούτοις αυτοκαταστρέφεται και θριαμβεύει η θεία φιλανθρωπία! Όπως η σταυρική παγίδα, που έστησεν ο διάβολος στον Χριστόν, απέβη τελικά η συντριβή του ίδιου του διαβόλου και η νίκη του Ιησού, (για αυτό και ο Σταυρός είναι από τότε το φοβερότερον όπλο κατά του διαβόλου), έτσι και κάθε παγίδα που στήνει ο διάβολος και σε μας, μπορεί να αποβή ήττα του Σατανά και αφορμή για τη σωτηρία μας. Με μίαν όμως απαραίτητη προϋπόθεση: ότι θα αντιμετωπίζουμε τους εκάστοτε πειρασμούς με κόψιμο του δικού μας θελήματος (δηλαδή του εγωισμού μας) και υπακοή «άνευ όρων» στο θέλημα του Θεού.

(«Διαχρονικές Λυτρωτικές Αλήθειες», Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»)

Πατρών: ''Να δώσουμε αλλά να είναι περαστικοί'' - Αιτωλίας: ''Είμαστε υπόλογοι''

Εδώ στη χώρα μας εγκαθίσταται ένα νέο σύστημα υποδοχής ανθρώπων από την Ε.Ε. Πόσοι θα έλθουν, πόσο θα καθίσουν, στους χώρους που θα πάνε, δεν πρέπει να εγκαταβιώνουν ως άνθρωποι αναρωτήθηκε ο Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος, ειπσημαίνοντας "ναι, να κάνουμε τα πάντα, να δώσουμε τα πάντα, να είναι όμως περαστικοί, από δω και να μην γίνουν νέα γκέτο".

Προβληματισμένοι από το γεγονός ότι δεν υπάρχει κεντρικό σχέδιο το προσφυγικό αλλά και για την ανεξέλενγκτη παρουσία μουσουλμανικού στοιχείου στην περιοχή, για άγνωστο χρόνο, δήλωσαν στη διάρκεια της συνεδρίασης οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας και απο τις άλλες τέσσερις Μητροπόλεις της Δυτικής Ελλάδας.

"Είμαστε υπόλογοι σε όσους έδωσαν τη ζωή και το αίμα τους για να διαφυλάξουν τον ελληνισμό μας, να μην παραδώσουμε την πατρίδα και την Ορθοδοξία μας, πέραν από την όποια θαλπωρή πρέπει να προσφέρουμε και θα προσφέρουμε" επεσήμανε ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς.

Εκ μέρους του Μητροπολίτη Ηλείας κ. Γερμανού, ο Επίσκοπος Ωλένης κ. Αθανάσιος τόνισε ότι υπάρχουν εγκαταλελειμμένα χωριά στα ορεινά του νομού, προτείνοντας "να τους φιλοξενήσουμε λίγους λίγους ώστε να γίνει καλύτερα η ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία και να μη δημιουργηθούν προβλήματα".

Εκ μέρους του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιου στη συζήτηση παρέστη ο πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Βενιάκης ο οποίος κινήθηκε σε αρκετά ήπιους τόνους, επισημαίνοντας ότι σε επίπεδο επισιτιστικής βοήθειας, θα υπάρξει συνδρομή της Εκκλησίας για τους πρόσφυγες, όπως έχει συμβεί και καχά το παρελθόν, με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα.

Από την Μητρόπολη Ναυπακτίας και Αγίου Βλασίου το Μητροπολίτη κ. Ιερόθεο εκπροσώπησε ο Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος Γεωργάτος που επίσης αναφέρθηκε στο θέμα της ανθρωπιστικής βοήθειας και στην αναρμοδιότητα της Εκκλησίας να προτείνει χώρους.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-Αγ. Γρηγορίου Παλαμά Ευαγγέλιο: Μρκ. 2, 1-12

           Ο ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΕΣ ΕΡΙΔΕΣ

          Η σημερινή Β΄ Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη στον Άγ. Γρηγόριο τον Παλαμά, αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης. Το όνομα του Αγ. Γρηγορίου συνδέεται με τις λεγόμενες «ησυχαστικές έριδες» τον 14^ο αι., του οποίου οι παρεμβάσεις ήταν καθοριστικές για τη θεολογία της Εκκλησίας όσον αφορά τις άκτιστες ενέργειες του Θεού.

          Έδρα των ησυχαστών ήταν το Άγιον Όρος. Οι μοναχοί αυτοί, οι ησυχαστές, είχαν ως αποκλειστική απασχόληση  την εν «ησυχία» απασχόλησή τους με την νοερά ή καρδιακή προσευχή του Ιησού, σε σημείο που λάβαιναν πείρα του θείου φωτισμού, τη θέα του ακτίστου φωτός, ανάλογου μ’ εκείνου που είδαν ο μαθητές στο όρος της μεταμορφώσεως, και βίωναν την κατά χάριν θέωση.

          Η πρακτική εξάσκηση της ησυχαστικής αυτής προσευχής των μοναχών του Αγ. Όρους δημιούργησε αντιδράσεις και παρεξηγήσεις ιδιαίτερα εκ μέρους του Βαρλαάμ του Καλαβρού, ενός ελληνοθρεμμένου μοναχού, ο οποίος ειρωνεύονταν και γελοιοποιούσε τους ησυχαστές χαρακτηρίζοντάς τους ως «ομφαλοσκόπους», από τη στάση που ασκούσαν την προσευχή του Ιησού.

          Υπερασπιστής των ησυχαστών εμφανίσθηκε ο άγ. Γρηγόριος Παλαμάς, ο οποίος από ηλικία είκοσι ετών εγκαταβίωσε στο Άγ. Όρος και αφιερώθηκε  στη «θεωρία» και την «θεοπτία». Όταν ξέσπασε η ησυχαστική διαμάχη κατά των ησυχαστών, ο άγ. Γρηγόριος έφυγε από το ησυχαστήριό του, ήρθε στη Θεσσαλονίκη και ανέλαβε την υπεράσπιση του ησυχαστικού κινήματος με τα χαρακτηριστώ θεολογικά έργα του «υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων».

          Ο άγ. Γρηγόριος έχοντας υπ’ όψη του την προηγουμένη θεολογία των αγίων Πατέρων την παρουσιάζει με συνοπτικό  τρόπο και  με τη δική του  σφραγίδα. Σύμφωνα με τη διδασκαλία του Παλαμά ο άνθρωπος, όταν θεάται το άκτιστον φως, δεν βλέπει την ουσία του Θεού, αλλά τις «άκτιστες ενέργειές» του Θεού, που είναι το φως εκείνο που  έβλεπαν οι ησυχαστές.

          Ο πυρήνας αυτής  της παλαμικής διδασκαλίας βρίσκεται στην Καινή Διαθήκη. Στην επιστολή Β΄ Πέτρου αναφέρεται, ότι είμαστε προορισμένοι να γίνουμε κοινωνοί θείας φύσεως. Πώς θα γίνει αυτό, αφού ο Θεός είναι  Κτίστης και ο άνθρωπος κτίσμα; Και ο αγ. Γρηγόριος τονίζει «αμέθεκτος έστιν η ουσία του Θεού». Διότι αν ήταν μεθεκτός ο Θεός, τότε θα είχαμε το φαινόμενο του πανθεϊσμού. Αλλά ενώ δεν μετέχει στην ουσία του Θεού, μετέχει στις άκτιστες ενέργειες Του. Είναι αυτό το «άκτιστο φως που έβλεπαν οι ησυχαστές. Γιατί αν γίνονταν αυτό τότε θα οδηγούμαστε στον αγνωστικισμό  και ο Θεός θα ήταν άγνωστος στον άνθρωπο.

          Πολλοί, και δικαιολογημένα, θα ρωτήσουν: Τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η παλαμική διδασκαλία στη ζωή του ανθρώπου; Κι’ όμως είναι πολύ ενδιαφέρουσα και σπουδαία.

          Πρώτα- πρώτα μας οδηγεί να γνωρίσουμε μέχρι που μπορεί να φθάσουν τα ανθρώπινα όρια. Δηλ. δεν μπορεί ο  άνθρωπος να γνωρίσει την ουσία του Θεού. Αυτό μας προσγειώνει στην πραγματικότητα, να συνειδητοποιήσουμε τα μέτρα μας, ότι αδυνατούμε να γνωρίσουμε τη ζωή σ’ όλα της τα επίπεδα. Κτυπάει την αλαζονική συμπεριφορά του εγωκεντρικού ανθρώπου.

          Μετά στη συνέχεια, κατά τον άγ. Γρηγόριο Παλαμά, ενώ δεν μπορούμε να γνωρίσουμε την ουσία του Θεού, εν τούτοις δεν μένουμε και χωρίς Θεό, γιατί μπορούμε να κοινωνήσουμε των ακτίστων ενεργειών Του. Αυτό είναι και η ουσία της πίστεώς μας. Το να είσαι χριστιανός δεν σημαίνει να είσαι ένας καλός άνθρωπος ή χρηστός πολίτης. Αυτό είναι μια ηθικολογία. Η ορθόδοξη Εκκλησία κάνει λόγο για θέωση του ανθρώπου. Δηλ. μετέχοντες τις άκτιστες ενέργειες του Θεού- στο «άκτιστο φως» των ησυχαστών, πετυχαίνουμε την κατά χάρη θέωση, τον αγιασμό.

          Και η θέωση αυτή δεν είναι μια διανοητική υπόθεση, αλλά πραγματική και αποτελεί μια πρόσκληση για κάθε πιστό. Από τη στιγμή που ο Χριστός έγινε άνθρωπος και από τη στιγμή που ο άνθρωπος βαπτίζεται  στο όνομα της Αγίας Τριάδος, έχει «εν δυνάμει» την προοπτική και τη δυνατότητα ν’ αποκτήσει και την «εν ενεργεία» μετοχή στο θαύμα της κατά χάριν θεοποίησης του.

          Όταν ο πιστός κοινωνεί το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, τότε ο Χριστός  «σύσσωμος ημίν γίνεται και σύναιμος και ναόν όλης της θεότητος ημάς απεργάζεται».

           Τότε ως φυσική συνέπεια έρχεται η σωστή ζωή και πράξη. Οπότε με την ευχαριστιακή ενσωμάτωση μας στην Εκκλησία πετυχαίνουμε και την ενχρίστωσή μας, όπως αναφέρει ο άγ. Ιουστίνος Πόποβιτς.

          Υπ’ όψιν ότι ο Χριστός δεν ήλθε στον κόσμο για να διορθώσει κάποια ελάττωμα ή ελλείψεις της ζωής του ανθρώπου, αλλά για να γίνει η ίδια η ζωή του ανθρώπου.

π. γ. στ.

Ο άγνωστος πνευματικός του Αγίου Πορφυρίου

Μεγάλη ήταν η ευλογία για όλους τους χριστιανούς, όπου γης, η αγιοκατάταξη πριν από δύο χρόνια των σύγχρονων Αγίων της Εκκλησίας, γερόντων Παϊσίου και Πορφυρίου. Καθ' όλη τη διάρκεια της επίγειας ζωή τους προσπάθησαν να ακολουθήσουν τα βήματα του Χριστού.

Δεν διαμαρτυρήθηκαν ούτε λύγισαν από τις δυσκολίες, τις κακουχίες και τις ασθένειες. Αντιθέτως, αγκάλιασαν όλους τους ανθρώπους που πήγαιναν να τους δουν από κοντά, να μιλήσουν μαζί τους, για να πάρουν δύναμη και να σηκώσουν τον δικό τους σταυρό.

Στην περίπτωση του Αγίου Πορφυρίου, γνωρίζουμε ότι από μικρή ηλικία αφιερώθηκε στον Θεό πηγαίνοντας στο Περιβόλι της Παναγίας, στο Άγιο Όρος.

Ωστόσο δεν είναι ευρύτερα γνωστό το γεγονός ότι ο Αγιος Πορφύριος είχε ως πνευματικό πατέρα μια ξεχωριστή προσωπικότητα, τον π. Αντώνιο Γκίκιζα.

Ο ευλαβής αυτός κληρικός γεννήθηκε στο Κρανίδι Αργολίδας στις 7 Ιανουαρίου 1910 και εκοιμήθη στην Αθήνα, σε ηλικία 89 ετών, στις 30 Σεπτεμβρίου 1999.

Εμενε ως ασκητής σε ένα υπόγειο διαμέρισμα επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας, υπομένοντας καρτερικά και με δύναμη ψυχής τα χτυπήματα που προέρχονταν από μακρόχρονη ασθένεια.

Ο π. Αντώνιος διακόνησε στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου, στο Κερατσίνι. Οι ακαδημαϊκές γνώσεις του ήταν αξιοθαύμαστες όχι μόνο για την εποχή όπου έζησε αλλά και για σήμερα. Κατείχε τέσσερα πτυχία και γνώριζε έξι ξένες γλώσσες!

Χάρη στο μορφωτικό επίπεδό του και στις ικανότητές του, υπηρέτησε ως νομικός (ήταν, μεταξύ άλλων, και πτυχιούχος Νομικής) στο αντίστοιχο γραφείο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

Η γνωριμία του με τον γέροντα -και μετέπειτα Άγιο της Εκκλησίας- Πορφύριο έγινε όταν υπηρέτησε για μικρό χρονικό διάστημα ως ιεροκήρυκας στην Κύμη Ευβοίας.

Χαρακτηριστικό δείγμα της μεγάλης πνευματικότητάς του ήταν ότι δεν δέχτηκε ποτέ τα υψηλά αξιώματα τα οποία του προτάθηκαν.

Βεβαίως, επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο, ο π. Αντώνιος Γκίκιζας είχε πνευματικό πατέρα μια άλλη οσιακή μορφή, τον π. Παύλο Νικηταρά από το Κρανίδι, με καταγωγή από τη γνωστή οικογένεια των γενναίων πολεμιστών του 1821.

Επίσης, όταν ακόμη ήταν μικρό παιδί, γνώρισε τον Αγιο Νεκτάριο, για τον οποίο έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια.

Ο π. Αντώνιος, μετά την κοίμησή του, ετάφη στον Ναό του Αγίου Αντωνίου, στην Αχλαδερή Ευβοίας, εκεί όπου το 2001 χτίστηκε η φερώνυμη μονή.

Η «Ορθόδοξη Αλήθεια» φέρνει αποκλειστικά στο φως σκέψεις, διδάγματα και ξεχωριστές εμπειρίες, τις οποίες έζησε ο π. Αντώνιος Γκίκιζας και μοιράστηκε με ανθρώπους που είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν μαζί του.

Μεταξύ άλλων, ο ίδιος αναφέρεται στο πώς θα γνωρίσουμε τον Χριστό, στη σημασία της μετάνοιας και της ταπείνωσης, ενώ υπογραμμίζει ότι στην εποχή μας κυριαρχούν ο εγωισμός, η εμπάθεια και η αμαρτία.

Για το πώς θα γνωρίσουμε τον Χριστό: «Χρειάζεται μόνωση, λατρεία στον Θεό, τους Αγίους και αγγέλους. Εχουμε τον ίδιο προορισμό με τους αγγέλους, να δοξολογούμε τον Θεό. Υπάρχει ο γήινος και ο αόρατος κόσμος, δεν έχει αρχή και τέλος ο αόρατος (κόσμος). Ο γήινος κόσμος αυτοκαταστρέφεται, επειδή οι άνθρωποι έχουν πιστέψει ότι δεν υπάρχει αόρατος κόσμος. Ο Χριστός θα τους δείξει και θα πιστέψουν όσοι είναι καλοπροαίρετοι. Δεν υπάρχει νύχτα στον Θεό, μόνο ευφροσύνη φωτός. Η δόξα είναι το κυριότερο στον αόρατο κόσμο…»

Για την προσευχή και την ταπείνωση: «Καταργείται ο χρόνος σ' αυτούς που προσεύχονται. Τα πάντα και εν πάσι Χριστός, παρελθόν, παρόν και μέλλον δεν υπάρχει στον ουρανό. Οσο ταπεινωνόμαστε τόσο προσελκύουμε τη χάρη, κατά χάριν να επικοινωνούμε με την άκτιστη ενέργεια του Θεού… Ο Θεός είναι παρών είτε το ξέρουμε είτε δεν το ξέρουμε. Με τη σιωπή, πιο καλά».

Για την πίστη στον Θεό: «Οποιος πιστεύει τον επισκέπτεται ο Θεός διά του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός θα μπει στην ψυχή, θα Του κάνουμε τραπέζι και θα μας μεταδώσει την ουράνια βασιλεία».

Για την αξία της μετάνοιας: «Η μετάνοια εξασφαλίζει την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. (Η ψυχή μας) γίνεται ναός της θεότητος όταν μετανοήσει. Οταν πιστεύουμε, δεν υπάρχει θάνατος. Του ορατού κόσμου η δόξα είναι θάνατος».

ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

«Ο εγωισμός, το συμφέρον, η εμπάθεια, η αμαρτία, τρομερό πράγμα, αυτά κυριαρχούν. Με την αμαρτία εισχωρούν τα δαιμόνια μέσα μας και μας σκοτώνουν. Παραμονεύει ο θάνατος. Με τη βαθιά μετάνοια δεν θα εισχωρούν τα δαιμόνια μέσα μας…

Να προσευχόμαστε να μας δίνει ο Θεός μετάνοια, γιατί είναι δώρον Θεού. Κυοφορία πνευματική είναι η μετάνοια. Οπως η γυναίκα, όταν γεννήσει, έχει μεγάλη χαρά, έτσι και στην πνευματική ζωή, όταν έρθει το άκτιστον (βρέφος) της Θεοτόκου. Σ' αυτό συντελεί η μετάνοια.

Συγγενεύουμε με την Παναγία. Πρέπει να περιμένουμε την εξ ουρανού κυοφορίαν. Συμμόρφωση του Θεού εντός ημών είναι δύσκολο, είναι δύσκολο, αλλά ο άνθρωπος αξίζει περισσότερο από όλο τον κόσμο… Εμβάθυνση στην ταπείνωση. Για την είσοδό μας στον ουράνιο κόσμο είναι απαραίτητος η μετάνοια…»

Του Βασίλη Σπυρόπουλου

Από την εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια.