Κορυφώθηκαν οἱ λαμπρές ἐκδηλώσεις γιά τήν 50η ἐπέτειο τῆς Ἐπανακομιδῆς τῆς Ἁγίας Κάρας τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, στήν Πάτρα.

 

 

Τό πρωί τῆς Κυριακῆς ἐτελέσθη στόν Νέο μεγαλοπρεπῆ Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου Πολυαρχιερατικό Συλλείτουργο, ἀπό τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας, Ζιχνῶν καί Νευροκοπίου κ.κ. Ἱερόθεον, Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κ.κ. Χρυσόστομον, Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς κ.κ. Παντελεήμονα καί τόν οἰκεῖο Ἱεράρχη, Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομο, ἐνῶ πλήθη πιστῶν κατέκλυσαν τόν Ἱερό Ναό, προκειμένου νά προσκυνήσουν τήν Ἁγία Κάρα τοῦ Ἀποστόλου καί τόν Σταυρό τοῦ Μαρτυρίου του.

Κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, χειροτόνησε Διάκονον τόν εὐλαβέστατο νέο Σωτήριο Μανέτα, ἐνῶ στό κήρυγμά του ἀνεφέρθη στή σημασία τῆς ἑορτῆς τῆς Ἐπανακομιδῆς τῆς Ἁγίας Κάρας, γιά τήν πόλη καί τήν Ἱερά  Μητρόπολη τῶν Πατρῶν, ἀλλά καί ἅπασα τήν Ὀρθόδοξο Ἑλλάδα.

Ἀπευθυνόμενος πρός τόν νέο Κληρικό , ὁ Σεβασμιώτατος ἐτόνισε τήν μεγάλη προσφορά τοῦ Ὀρθόδοξου Κλήρου στήν Ἐκκλησία καί τήν Πατρίδα μας καί ἐκάλεσε τόν νέο Διάκονο νά ὑπηρετήσῃ μέ αὐταπάρνηση καί θυσιαστική ἀγάπη τόν Θεό καί τόν Λαό τοῦ Θεοῦ, καί νά βιώσῃ τήν Ἱερωσύνη του μέσα ἀπό τό πνεῦμα τῆς σεμνότητος, τῆς βαθειᾶς εὐλαβείας καί ἱεροπρεπείας, ἀποφεύγοντας τό πνεῦμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τό ὁποῖο ἀπομακρύνει ἀπό τίς πνευματικές μας ρίζες καί τήν Ἑλληνορθόδοξο παράδοσή μας.

Ἐπίσης ὁ Σεβασμιώτατος μίλησε γιά τόν ρόλο τῆς συζύγου ἑνός νέου Κληρικοῦ, ἀναφερθείς στό πρόσωπο τῆς συζύγου τοῦ νέου Διακόνου, ἡ ὁποία ἐδέχθη μέ πολλή χαρά νά νυμφευθῇ ἕνα νέο, ὁ ὁποῖος ἐπρόκειτο νά ὑπηρετήσῃ ὡς Κληρικός καί νά σταθῇ ὡς συγκυρηναῖος δίπλα του.

Ὁ Ὀρθόδοξος Ἕλληνας Ἱερέας ἔσωσε μέ τήν αὐτοθυσιαστική προσφορά του τόν τόπο μας καί τό γένος μας, τόνισε ὁ Σεβασμιώτατος.

 

 

Τό ἀπόγευμα πραγματοποιήθηκε ἡ μεγαλειώδης Λιτανεία τῆς Ἁγίας Κάρας καί τῆς Εἰκόνος τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, μέ τή συμμετοχή σύμπαντος τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, τῶν Ἀρχῶν τοῦ τόπου καί χιλιάδων Πατρινῶν ,οἱ ὁποῖοι μέ ἕνα πρωτοφανῆ τρόπο ἐξεδήλωσαν τήν εὐλάβειά τους καί τήν τιμή πρός τόν Ἅγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα.

Τό πρῶτο μέρος τῆς Λιτανείας ἔγινε διά θαλάσσης, ἀφοῦ ἐτελέσθη ὁ Ἁγιασμός στήν Ἰχθυόσκαλα γιά τήν νέα ἁλιευτική περίοδο.

Ἦτο συγκινητική ἡ εἰκόνα μέ τόν κόσμο στά πλοῖα, ὁ ὁποῖος ἐσυνόδευσε τήν Ἁγία Κάρα καί τήν Ἱερά Εἰκόνα τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου ἕως τήν προβλῆτα τῆς Ἁγίου Νικολάου.

Στήν Πλατεία Τριῶν Συμμάχων ἐτελέσθη δοξολογία, ἐνώπιον ἀμετρήτου πλήθους Λαοῦ.

Στό κήρυγμά του κατά τήν δοξολογία ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, μίλησε μέ λόγια συγκλονιστικά γιά τόν Ἀπόστολο Ἀνδρέα καί τήν σχέση του μέ τήν Πάτρα.

Μεταξύ τῶν ἄλλων εἶπε:

« Ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας εἶναι ὁ πατέρας μας, ὁ διδάσκαλός μας, ὁ προστάτης καί ὁδηγός μας, ἡ ἀπαντοχή καί παρηγοριά μας. Ἔχει ζώσει τήν Πάτρα μέ τήν ἀγάπη του. Εἶναι τά αὐτιά μας, τά μάτια μας, ἡ γλῶσσα μας, ἡ ψυχή μας, ἡ καρδιά μας. Εἶναι τά πάντα γιά μας.

Ἡ Πάτρα ἔχει ταυτιστεῖ μέ τόν Ἅγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα καί ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας μέ τήν Πάτρα...

Ἀπό ἐδῶ ἐκπέμπονται οἱ ἀκτῖνες τοῦ φωτός καί τῆς ἀληθείας, πρός τήν Ἀνατολή καί τή Δύση, πρός τόν Βορρᾶ καί πρός τόν Νότο. Ἡ Πάτρα εἶναι τό σημεῖο πού μπορεί νά ἑνώσῃ τόν κόσμο ὅλο, γιατί ἀπό ἐδῶ ὁ Κύριός μας, διά πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, εὐλογεῖ σταυροειδῶς καί ἀναστασίμως τίς ἐσχατιές τοῦ σύμπαντος.»

Ἐπίσης ὁ Σεβασμιώτατος ἀνεφέρθη σέ θαύματα παλαιότερα, ἀλλά καί ἐπί τῶν ἡμερῶν μας, τά ὁποῖα συνετελέσθησαν καί συντελοῦνται διά πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου.

Τέλος, εὐχαρίστησε καί ἐπήνεσε ἀπό βάθους ψυχῆς καί καρδίας, τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατρῶν καί ἐκάλεσε ἅπαντας νά ὑποσχεθοῦν ἐνώπιόν της Ἱερᾶς καί Χαριτοβρύτου Κάρας τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ὅτι θά διατηρήσουν ἀπαραχάρακτον τήν ὑπ’ αὐτοῦ παραδοθεῖσα ἀλήθεια καί θά τήν παραδώσουν ἀκεραία στούς ἐπιγενομένους, πρός δόξαν Θεοῦ , τιμήν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου καί πρός σωτηρίαν ψυχῶν ἀθανάτων ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανε καί ἀνέστη.

Ἡ μεγαλειώδης Λιτανεία διά τῆς ὁδοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου ἔφθασε στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἀποστόλου, τόν ὁποῖον ὅπως καί τό προαύλιο του εἶχαν κατακλύσει χιλιάδες Πατρινῶν καί ἄλλων προσκυνητῶν.​

Το ντουλάπι του 18ου αιώνα!

Ένα μοναδικό ντουλάπι που κατασκευάστηκε από τους Γερμανούς Abraham και David Roentgen στα τέλη του 18ου αιώνα για λογαριασμό του βασιλιά Frederick William ΙΙ. Διαθέτει πολύπλοκους μηχανισμούς και κρυφά μέρη που ανοίγουν αυτόματα με το πάτημα ενός κουμπιού.

Έστειλε konnie

Ώρες ευθύνης

                   Φίλοι επισκέπτες της ιστοσελίδας μας

                   Με τη χάρη του Θεού ήδη έχουμε εισέλθει στο νέο εκκλησιαστικό έτος, μία χρονική στιγμή που αρχίζει το ταξίδι για νέες πνευματικές κατακτήσεις και συγκινήσεις. Όλοι οι εργάτες του γεώργιου του Θεού ετοιμάζονται ν’ αρχίσουν τον καλό αγώνα. Η Εκκλησία και οι εκκλησιαστικές κοινότητες προγραμματίζουν το πνευματικό και κατηχητικό τους έργο γιατί οι «καιροί ου μενετοί».

                   Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ ζούμε σε καιρούς οξυμένης πνευματικής σύγχυσης και θολούρας. Γι’ αυτό επείγει όντως ν’ αποκτήσουμε ξανά το πνευματικό μας νεύρο και ν’ αρχίσουμε με ζήλο και θυσιαστικό πνεύμα, να μεταφέρουμε τη θεολογία της Εκκλησίας στον καθ’ ημέραν βίο και να μεταγγίσουμε τη ζωογόνα παράδοση και ζωή.

          Είμαστε χρεωμένοι με την ευθύνη του ιεραποστολικού καθήκοντος, κληρικοί και λαϊκοί, και της ηθικής ευθύνης προς τον άλλο, με την ευαισθησία  και τη μέριμνα για τον τελευταίο από μας, για κάθε «ανθρώπινο  κουρέλι», το οποίο γίνεται ο τόπος της συνάντησης του Θεού με το πρόσωπο του άλλου, η ηθική που επιτάσσει να γίνω πλησίον εγώ, να γίνω ο πλησίον κάθε άγνωστου, ιδιαίτερα αυτός που εμπίπτει εις τους ληστάς.

          Η προσέγγιση αυτή δεν έχει να κάνει με ψευτοευσεβισμούς και με την ιδεολογικοποίηση του αγιογραφικού και πατερικού λόγου. Η Εκκλησία είναι ο χώρος στον οποίο ο άνθρωπος δεν κρίνεται από τις ιδιότητές του, αλλά από την αντίληψη ότι είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο ον, πρόσωπο ελεύθερο. Είναι ο χώρος μέσα τον οποίο μαθαίνουμε ν’ αγαπάμε αυτούς που δεν είναι όπως θα θέλαμε. Αν πιστεύουμε έτσι την Εκκλησία τότε υπάρχει ακόμα ελπίδα  ν’ ανακαλύψουμε τελικά ότι  αυτή είναι μοναδική σωτηρία και ελπίδα, κυριολεκτικά Κιβωτός που μας διασώζει από την πλάνη, την άγνοια, την αβεβαιότητα και τη σύγχυση.

          Κλείνοντας το παρόν σημείωμα καταθέτουμε την πρόθεση και την διάθεση να παραμείνουμε εκφραστές του γνήσιου εκκλησιαστικού φρονήματος και ν’ αφιερώσουμε τις ασθενείς μας δυνάμεις στην υπόθεση ευαγγελικού λόγου και έργου.

          Ευχόμαστε και σ’ όλους εσάς ν’ αποκτήσετε πνεύμα μαθητείας και συνέσεως και από κοινού να εργασθούμε ο καθένας από τη θέση που βρίσκεται για την πνευματική αναψυχή εαυτών και αλλήλων και να βρεθούμε σωστικά πλάι σε κάθε κάμνοντα αδελφό μας.

          Καλή δύναμη και κάθε ευλογία

          π. Γ.

KYΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ Ευαγγέλιο: Λ. κ. 5, 1-11

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΓΕΙΑΣ « ΠΡΟΚΟΠΗΣ» ΜΑΣ

          Εν ολίγοις

          Ο ι. ευαγγελιστής Λουκάς περιγράφει τη θαυμαστή αλιεία των ψαράδων της λίμνης Γεννησαρέτ. Η Εκκλησία επέλεξε την ανάγνωση της σημερινής ευαγγελικής διήγησης όχι τόσο για να πληροφορηθούμε την έναρξη του μεσσιανικού έργου και την στρατολόγηση των συνεργατών του Χριστού, όσο  για να τονίσει τον τρόπο που δέχθηκαν οι τέσσερις ψαράδες την πρόσκληση και ανταποκρίθηκαν σ’ αυτήν.

          Ο Ιησούς βρίσκεται στην Γεννησαρέτ. Ήταν η λίμνη που ο  Πέτρος και ο Ανδρέας μαζί με τους γιούς Ζεβεδαίου κέρδιζαν τα προς το ζην. Μόχθοι, πόνοι, απογοητεύσεις, αλλά και ευλογίες είχαν γευτεί οι υποψήφιοι μαθητές. Σε μία κατάσταση απογοήτευσης βρίσκει τον Πέτρο ο Χριστός. Η πικρία της απογοήτευσης του έδινε το δικαίωμα να μαζεύει τα δίκτυα του, την μοναδική του περιουσία. Αυτή λοιπόν την δύσκολη ώρα έρχεται ο Κύριος να του ζητήσει μία παράλογη υπακοή: «Επανάγαγε εις το βάθος και χαλάσατε τα δίκτυα προς άγραν». Ο Πέτρος υπακούει και ξαφνικά βρίσκεται μπροστά σε μία ανέλπιστη καρποφορία.

          Δύο γεγονότα υπογραμμίζουν την αξία της υπακοής στον Χριστό. Το πρώτο είναι η πλήρης εγκατάλειψη του εαυτού μας στον Κύριο, ακόμη κι όταν έχει την πικρή γεύση μιας αποτυχίας και τον νου μας συνήγορο,πως τίποτε δεν γίνεται εάν δεν το επιδιώξουμε με μία νέα προσπάθεια. Και το δεύτερο να δεχθούμε τις υποδείξεις του Θεού, όσο παράλογες κι αν φαίνονται. Αυτά τα δύο στοιχεία έχει η υπακοή όπως εμφανίζονται στο πρόσωπο του Πέτρου. Ο Πέτρος γνώριζε καλύτερα από τον Χριστό τον θαλάσσιο αλιευτικό χώρο, οπότε φαίνονταν σαν να παραλογίζονταν ο Χριστός, όταν διέτασσε να ξαναρίξει στη θάλασσα.

          Ο Πέτρος χάρη της ευλογημένης υπακοής δίνει μία έξυπνη απάντηση: «Επιστάτα δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες, ουδέν ελάβομεν. Επί δε τω ρήματι σου χαλάσω το δίκτυον». Ο Πέτρος αντιλαμβάνεται την παρουσία του Υιού του Θεού και εμπιστεύεται χωρίς όρια τη θεία παντοδυναμία, που νικά την τάξη της φύσεως.

          Πολλοί πιστεύουν ότι με το σταυρό στο χέρι δεν είναι εύκολο να προχωρήσει ο άνθρωπος. Η αντίληψη αυτή δεν είναι βέβαια σωστή, αλλά έχει και κάποιες δικαιολογίες που την κάνουν να φαίνεται σωστή χωρίς να είναι.

          Ο Θεός ποτέ δεν εγκαταλείπει τους ανθρώπους Του. Η ευλογία της υπακοής είναι πλούσιος καρπός που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο που παραδίδει τον εαυτό του σ’ Αυτόν. Ο πιστός όμως βλέπει με άλλο μάτι το θέμα της επίγειας προκοπής του. Πρώτα- πρώτα  δεν γίνεται ποτέ πλούσιος, γιατί αν δεχθεί κάτι τέτοιο θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με τον κόσμο της παρανομίας  και της απάτης και να προδώσει τις αρχές του. Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι ένας χριστιανός γίνεται πλούσιος, αν θέλει να είναι σωστός, πρέπει να φροντίζει να επουλώνει τις πληγές των αδελφών του. Έτσι η ευαγγελική αυτή αντίληψη για τ’ αγαθά και τη διάθεσή τους ελευθερώνει τον άνθρωπο από την αποθησαύριση  και τον περιορισμό στην φυσιολογική κάλυψη των αναγκών του. Η αξία του φαγητού ποτέ δεν παραθεωρήθηκε από την Εκκλησία. Αυτή την τροφή που διατηρεί τη ζωή και δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να ζήσει στη γη για να μεταμορφωθεί με τον καθημερινό του αγώνα.

          Ποιος μπορεί να ισχυριστεί, ότι υπακούοντας στον Θεό δεν μπορεί να ζήσει; Ασφαλώς εκείνος που επιδιώκει τον πλούτο και την ασωτεία στην καρδιά του δεν υπάρχει χώρος για υπακοή στο θέλημα του Θεού, αλλά τυφλή προσήλωση και πειθαρχία στον πονηρό.

          Η σύγχρονη πρόοδος της καταναλωτικής κοινωνίας οδήγησε στην πλησμονή και την αφθονία. Το βιοτικό επίπεδο είναι ανεβασμένο, αλλά δυστυχώς κατέβηκε μέχρι εξαχρειώσεως το πνευματικό. Έτσι ο άνθρωπος φθάνει στο σημείο να διαρωτηθεί, αν αυτή η «προκοπή» και «πρόοδος» είναι πράγματι αύξηση και πρόοδος της ανθρωπιάς ή τραγική περιπέτεια και αργός θάνατος για το ανθρώπινο γένος. Γιατί αυτή η μηχανοκίνητη οργάνωση της ανθρώπινης ύπαρξης έχει αλλοτριώσει τον άνθρωπο και το νόημα της ζωής του. Μέσα στην παραζάλη του κέρδους και των ποικίλλων ικανοποιήσεων ο άνθρωπος δεν μπορεί να χαρεί ούτε τη χαρά της εργασίας του ούτε τα επιτεύγματά του.

          Κι’ όμως θα μπορούσε να κερδίσει ο άνθρωπος τη ζωή του, αν έδινε την καρδιά του στον Θεό και ρύθμιζε τη ζωή του σύμφωνα με τον ευαγγελικό νόμο Του.

          «Πλήθος πολύ των ιχθύων συνέκλεισαν» οι αλιείς της Γεννησαρέτ, όταν κάνοντας υπακοή έφεραν το πλοίο στο μέρος που τους υπέδειξε ο Χριστός. Η ζωή μας δεν μπορεί να προκόψει χωρίς τη θεία υπακοή. Είναι όρος ζωής. Αυτά τα περίσσια υλικά αγαθά που επιτυγχάνουν να έχουν με το μέρος τους πολλοί δεν είναι καρποφορία, ουσιαστικά δεν είναι πραγματική καρποφορία, αλλά στοιχεία αυτοκαταστροφής. Ο κόσμος σήμερα έχει  πλήθος αγαθών, αλλά δεν μπορούν να τον κάνουν ευτυχισμένο. Τον θανατώνουν διαρκώς. Γιατί αν αυτά τα αγαθά δεν είναι καρπός θείας ευλογίας, γίνονται όπλα του πονηρού για να αλληλοσπαράσσεται και να αυτοκαταστρέφεται ο άνθρωπος.

Ο Θεός ποτέ δεν θ’ αφήσει άδεια τα χέρια των παιδιών Του. «Πλήθος πολύ» θεία ευλογία και καρποφορία κατά Θεόν  χαρίζει η πρόνοια του Θεού, όταν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας σ’ Αυτόν, όπως οι αλιείς της Γεννησαρέτ.

Καλή Κυριακή γεμάτη χάρη και χαρά

π. γ. στ.

Άγιος Σέργιος του Ραντονέζ

Σε ηλικία επτά ετών, ο Βαρθολομαίος εστάλη από τους γονείς του να μάθη γράμματα. Παρ’ όλη όμως την επιμέλειά του, δεν προόδευε και με πολλά δάκρυα ζητούσε την θεία βοήθεια. Του συνέβη τότε κάτι παρόμοιο με τον Σαούλ (βλ. Α΄ Βασ. κεφ. 9). Μία ημέρα ο πατέρας του τον έστειλε να βρή τα χαμένα τους άλογα και ο Βαρθολομαίος συνάντησε έναν ιερομόναχο, που προσευχόταν κάτω από μία βελανιδιά. Με απλότητα τού είπε την δυσκολία του και ο γέροντας τον ευλόγησε και τού έδωσε να φάη ένα κομμάτι πρόσφορο ως σημείον της χάριτος του Θεού για την κατανόησι των γραμμάτων. Του προφήτευσε δε ότι θα γίνη κατοικητήριο της Αγίας Τριάδος και θα οδηγήση πολλούς στην κατανόησι του θείου θελήματος.(…)

Σαν διψασμένο ελάφι αναζητούσε — με την βοήθεια του αδελφού του Στεφάνου, ο οποίος μετά τον αιφνίδιο θάνατο της γυναίκας του είχε γίνει μοναχός — τόπον κατάλληλο για ησυχαστική ζωή. Μετά από πολλές έρευνες βρήκε κάποιο ξέφωτο στην καρδιά παρθένου δάσους, δέκα χιλιόμετρα μακριά από το Ραντονέζ. Με κορμούς δένδρων έφτιαξαν μια καλύβα και μια μικρή Εκκλησία, την οποίαν αφιέρωσαν στήν Αγία Τριάδα. Ο Στέφανος όμως δεν άντεχε στις στερήσεις της ερήμου και σύντομα ανεχώρησε για την μονή των Θεοφανείων (Μπογκογιαβλένσκυ), στην Μόσχα.

Μένοντας ολομόναχος ο Βαρθολομαίος δεν αποθαρρύνθηκε. Το 1337, σε ηλικία είκοσι τριών ετών, έλαβε από τον ηγούμενο Μητροφάνη το μοναχικό σχήμα και ονομάσθηκε Σέργιος. Την περίοδο αυτήμόνον ο Θεός γνωρίζει τους αγώνες και τις δοκιμασίες του από τις επιθέσεις των δαιμόνων μέσα στην άγρια μοναξιά του δάσους, που την διέσχιζαν τα ουρλιαχτά των λύκων και των αρκούδων. Τα θηρία πολλές φορές έφθαναν ως την καλύβα του. Ο Σέργιος γρήγορα συμφιλιώθηκε με μια αρκούδα, που τον επισκεπτόταν καθημερινά, για να βρη λίγη τροφή. Μαζί της μοιραζόταν το λιγοστό ψωμί του, τοποθετώντας το μερίδιό της επάνω σε ένα κούτσουρο. Αν το ψωμί ήταν ελάχιστο, το έδινε σε εκείνην, για να μην την απογοητεύση, και αυτός έμενε νηστικός.

Ύστερα από δύο περίπου χρόνια τελείας μονώσεως, σιγά-σιγά συναθροίσθηκαν κοντά του δώδεκα αδελφοί. Ο καθένας έκτιζε το κελλί του και φρόντιζε μόνος για την εξεύρεσι των αναγκαίων. Καθημερινά τελούσαν από κοινού στην εκκλησία όλες τις ακολουθίες. Για την θεία λειτουργία καλούσαν Ιερέα από το κοντινό χωριό. Παρά την υποτυπώδη κοινή διαβίωσι, ο όσιος με πολλή ταπείνωσι διακονούσε την μικρή αδελφότητα. Εκοβε ξύλα από το δάσος, άλεθε το σιτάρι, ζύμωνε και φούρνιζε τα ψωμιά, μαγείρευε, μετέφερε νερό και το άφηνε μπροστά σε κάθε κελλί, έρραβε ρούχα, επιδιόρθωνε υποδήματα. Με την έμπρακτη αυτή αγάπη προς τους αδελφούς, τους έδιδε στα ανθρώπινα μέτρα μία εικόνα της τελείας κοινωνίας των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος, ώστε προσβλέποντας προς αυτήν οι μοναχοί του να αντικατοπτρίζουν στην ζωή τους την αμοιβαία θεϊκή αγάπη και ενότητα εν ελευθερία.

Το 1354 χειροτονήθηκε ιερεύς και ενθρονίσθηκε ηγούμενος από τον επίσκοπο Βολυνίας Αθανάσιο. Τελούσε καθημερινά την θεία λειτουργία και σε κάθε ακολουθία πήγαινε πρώτος στην εκκλησία. Τα πρόσφορα, τα κεριά και τα κόλλυβα τα ετοίμαζε πάντα μόνος του. Υπό την καθοδήγησί του οι αδελφοί την ημέρα ενάλλασσαν τον χρόνο τους μεταξύ της προσευχής και της χειρωνακτικής εργασίας. Την νύκτα οι ώρες ήσαν αφιερωμένες αποκλειστικά στον Θεό. Μετά το απόδειπνο απαγόρευε αυστηρά τις συζητήσεις μεταξύ των αδελφών και τις επισκέψεις στα κελλιά.

Στην αρχή εστερούντο και τα πιο απαραίτητα. Για φωτισμό στις ακολουθίες χρησιμοποιούσαν δαδιά από σημύδα. Σε φλοιούς σημύδας επίσης ήσαν γραμμένα και τα λειτουργικά τους βιβλία. Για να χαλκεύση την εμπιστοσύνη των μοναχών του στην θεία Πρόνοια, τους απαγόρευε αυστηρά να ζητούν ελεημοσύνες για τις ανάγκες τους.

Κάποτε, που υπέφεραν από μεγάλη έλλειψι τροφής, ο ίδιος ο όσιος, αφού έμεινε τελείως νηστικός τρεις ημέρες, την τετάρτη εργάσθηκε από το πρωΐ ανοίγοντας δρόμο μπροστά στο κελλί του γέροντος Δανιήλ. Ως αμοιβή τού εζήτησε λίγα κομμάτια μουχλιασμένο ψωμί, που δεν τα πήρε πριν από την ενάτη ώρα. Άλλη φορά πάλι, που αρκετοί από τους αδελφούς, πιεζόμενοι από την πείνα, εγόγγυζαν εναντίον του και τον απειλούσαν πως θα τον εγκαταλείψουν και θα φύγουν, ο Θεός τούς έστειλε με άγνωστους ευεργέτες άμαξες με πολλά τρόφιμα και προμήθειες.

Κάποια νύκτα, καθώς ο όσιος προσευχόταν για τους μαθητάς του, άκουσε φωνή: «Σέργιε! Ο Κύριος εισήκουσε τις προσευχές σου. Κοίταξε τί πλήθος συναθροίσθηκε γύρω σου εις το όνομα της Αγίας Τριάδος!». Ο Σέργιος άνοιξε το παράθυρο και είδε μέσα σε υπερκόσμιο φώς, που κατηύγαζε το νυκτερινό στερέωμα, χιλιάδες πουλιά να πετούν επάνω και γύρω από την μονή, κελαηδώντας μια εξαίσια μελωδία. «Σαν αυτά τα πουλιά», συνέχισε η φωνή, «θα πληθυνθούν οι μαθηταί σου και δεν θα λείψουν ποτέ αυτοί που θα θελήσουν να ακολουθήσουν τα ίχνη σου».

Μία νύκτα, τέσσερα χρόνια πριν από την κοίμησί του, καθώς ο όσιος έψαλλε τους χαιρετισμούς μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου και προσευχόταν θερμά για το μοναστήρι του, τον επισκέφθηκε μέσα σε εκτυφλωτική φωτοχυσία η Παναγία, συνοδευομένη από τους αποστόλους Πέτρο και Ιωάννη. Ο όσιος έκθαμβος έπεσε στο έδαφος. Η Θεοτόκος τον έπιασε από το χέρι και είπε: «Μή φοβάσαι, εκλεκτέ μου! Ηλθα να σέ επισκεφθώ. Οι προσευχές σου για τους μαθητάς σου εισακούσθηκαν. Εγώ θα γίνω προστάτις της μονής σου, όχι μόνον τώρα που ζής αλλά και μετά τον θάνατό σου».

Πηγή:  http://www.diakonima.gr

Τρεις πειρασμοί που ταλαιπωρούν τον άνθρωπο

Πρώτος πειρασμός είναι η απληστία, δηλαδή η επιθυμία του ανθρώπου ν’ αποκτά όλο και περισσότερα υλικά.

Δεύτερος πειρασμός είναι το θαύμα. Σ’ όλη μας τη ζωή περιμένουμε ένα θαύμα, για να πειστούμε ότι μας αγαπάει ο Θεός. Αυτό όμως δεν είναι δείγμα σχέσης του παιδιού με τον Πατέρα, πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό.

Τρίτος πειρασμός είναι η δύναμη και η εξουσία. Θέλουμε να κυβερνάμε τους άλλους, θέλουμε να είμαστε πρώτοι, να υποτιμάμε και να ευτελίζουμε τον συνάνθρωπό μας.

         

Επίσης, πλέον δεν σεβόμαστε τον συνάνθρωπο που είναι δίπλα μας. Είμαστε συνυπεύθυνοι στην κατάσταση που ζούμε και για ν’ αλλάξει αυτό πρέπει να κάνουμε αυτοκριτική. Το φάρμακο, εξ άλλου, δεν είναι μόνο η προσπάθεια στα συμβούλια και να ζητάμε βοήθεια, αλλά η μετάνοια, δηλ. η αλλαγή του νου, πορείας, κατεύθυνσης και εκεί που καταλαβαίνουμε ότι έχουμε κάνει λάθος να το διορθώνουμε. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι ο πειρασμός να μας καλεί να αφήνουμε την πίστη στον Θεό και να διεκδικούμε οτιδήποτε με δύναμη και εξουσία.

«Έχουμε ανάγκη από απλότητα και ταπείνωση»