Μεγάλη Τρίτη

 

     Τη Μ. Τρίτη επιτελούμε ανάμνηση: Πρώτον της παραβολής των Δέκα Παρθένων. Καλούμαστε κι εμείς να υποδεχθούμε τον Χριστό, με τις λαμπάδες των αρετών-ιδιαίτερα της ελεημοσύνης- και δεύτερον, της παραβολής των ταλάντων καλούμενοι κι εμείς ν’ αυξήσουμε τα χαρίσματά μας.

Τα παραπάνω μας τα θυμίζει η Εκκλησία μας με τους ωραίους ύμνους της ημέρας, διότι ο Χριστός θα έλθει αιφνίδια, είτε τη στιγμή του θανάτου μας, είτε γενικά, στη Β΄ Παρουσία. Και θα μας ζητήσει να του παρουσιάσουμε την έστω μικρή πρόοδό μας.

          Δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε τις πέντε μωρές παρθένες που έχασαν τον παράδεισο παρά τη «θρησκευτικότητά»τους. Αυτό σημαίνει, ότι η απλή εκτέλεση των καθηκόντων μας, χωρίς βαθύτερη βίωση της πίστεως μας ή ενεργοποίηση της εκκλησιαστικής μας συνειδήσεως ορισμένες μόνο ώρες της ημέρας να μην θεωρηθούν αρκετά, για να προσελκύσουν το έλεος του Κυρίου και τη σωστική χάρη του.   

          Γ.

Μεγάλη Δευτέρα

Την ημέρα αυτή τελούμε την ανάμνηση δύο σπουδαίων γεγονότων: του πάγκαλου Ιωσήφ, ο οποίος είναι τύπος του Χριστού. Και οι δύο ένοιωσαν τον φθόνο, πωλήθηκαν, βασανίσθηκαν, δοξάσθηκαν και έθρεψαν το λαό. Με σιτάρι ο πρώτος και με τον Άρτον της ζωής ο δεύτερος. Και της ακάρπου συκής, την οποία καταράστηκε ο Κύριος, για να δείξει το τέλος της άκαρπης εβραϊκής συναγωγής, αλλά και τη μοίρα όλων αυτών που δεν παρουσιάζουν πνευματικούς καρπούς.

 Η υμνολογία της ημέρας μας προτρέπει σε αγώνες για την απόκτηση των αρετών.

 Επειδή το πρώτο τροπάριο ψάλλεται την ημέρα αυτή και επαναλαμβάνεται τις δύο επόμενες ημέρες είναι κατανυκτικότατο : «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός….», εμπνευσμένο από την παραβολή των δέκα Παρθένων, γι’ αυτό οι Ακολουθίες της Μ. Δευτέρας, Τρίτης και Τετάρτης λέγονται «Ακολουθίες του Νυμφίου». Πρόκειται για το γνωστό τροπάριο που καθημερινά το αναγινώσκουμε στην πρωινή προσευχή, το Μεσονυκτικό.

          Γ.

"Πορεία προς το Πάθος και την Ανάσταση"

Επίκαιρη εκδήλωση στο πνευματικό μας κέντρο

       Την παρελθούσα Δευτέρα 22/4/2013 πραγματοποιήθηκε επίκαιρη εκδήλωση στο πνευματικό μας κέντρο εν όψει της Μ,. Εβδομάδας.

     Ομιλητής ο αγαπητός συμπρεσβύτερος και πρωτοπρεσβύτερος π. Ευάγγελος Πριγκιπάπης Δρ. Θεολογίας, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα :

«Πορεία προς το Πάθος και την Ανάσταση».

     Μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα ο π. Ευάγγελος με το γλαφυρό, μεστό και θεολογικό του λόγο μας μυσταγώγησε στα επερχόμενα γεγονότα της

Μ. Εβδομάδας αναλύοντας συνοπτικά τα υπερφυή γεγονότα με τα μηνύματα   κάθε ημέρας και βοηθώντας μας να βιώσουμε έντονα το μυστήριο τους Πάθους και της Ανάστασης του Κυρίου.

      Τη μυσταγωγία του λόγου ολοκλήρωσε η ιερά υμνωδία των αγίων ημερών. Ο πρωτ. κ. Δημ. Γαλάνης με την παρέα του απέδωσε κατανυκτικούς επιλεκτικούς ύμνους με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και ύφος.

      Και τους δύο-ομιλητή και ιεροψάλτες- ευχαριστούμε θερμά για την επιτυχημένη παρουσία τους και πρόσφορα τους στην ενοριακή μας εκδήλωση.

     Ευχόμαστε σ’ όλους τους εν Χριστώ αδελφούς καλό Μεγαλοβδόμαδο και καλή Λαμπρή.

          π. γ. στ.

Φωτογραφικό υλικό από την εκδήλωση:

Κυριακή Βαΐων Εσπέρας

 

«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός» ΄Ηχος πλ. δ΄

     Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα. Ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ουν ψυχή μου μη τω ύπνω κατενεχθείς και τω θανάτω παραδοθείς, και της βασιλείας έξω κλεισθείς, αλλά ανάνηψον κράζουσα : Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός, δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς.  

          Πνευματικό Σχόλιο

      Ο Νυμφίος Χριστός έρχεται πάντοτε, αλλά η Εκκλησία κάνει εντονότερη την παρουσία του την Αγία και Μεγάλη εβδομάδα. Ετοιμαζόμαστε για το Πάσχα και απόψε οι Ορθόδοξες Εκκλησίες μας θα πλημμυρήσουν από χριστιανούς για να προσκυνήσουν τον Νυμφίο, θα τον δουν τη Μ. Πέμπτη στο Μ. Δείπνο, θα τον αντικρύσουν Εσταυρωμένο, θα παραστούν στην Ταφή του και θα τον υμνήσουν στην Ανάστασή του.

      Πώς όμως και με ποια ψυχική προετοιμασία και καθαρότητα-«καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως»-  με ποιο βαθμό πνευματικής ετοιμότητας και εγρήγορσης;

        Αν μείνουμε στα παραδοσιακά πασχαλινά έθιμα και μόνο ή αν προσερχόμαστε αδιάφοροι στις μυσταγωγικές ακολουθίες της Εκκλησίας μας ή αν η ζωή μας μείνει δούλος της αμαρτίας, τότε και η ψυχή μας θα μείνει αδιάφορη και αιχμαλωτισμένη στη ραθυμία.

        Με κατάνυξη λοιπόν και συντριβή καρδίας, με προσευχή και ευλάβεια, με τάξη και την καθιερωμένη προετοιμασία και μετάνοια ας δεχθούμε τον Νυμφίο Χριστό και ας προσέλθουμε με συναίσθηση στη δεσποτική ξενία. Έτσι θ’ αναστήσουμε τον εαυτό μας στην πίστη και στην αγάπη την ερχόμενη λαμπριάτικη Κυριακή.

Γ.

Μεγάλη Εβδομάδα

          Ονομάζεται Μεγάλη, όχι διότι έχει περισσότερες ημέρες ή ώρες, αλλά διότι μεγάλα είναι τα γεγονότα που εορτάζουμε και διότι απερίγραπτες υπήρξαν οι ωφέλειες τις οποίες ελάβαμε αυτή την εβδομάδα: σταμάτησε ο πόλεμος του ανθρώπου προς τον Θεό, καταργήθηκε ο θάνατος και η εξουσία του διαβόλου, εξαφανίστηκε η κατάρα και έγινε η συμφιλίωση του Θεού με τους ανθρώπους.

          Όλα τα ανωτέρω εξυμνούνται με θαυμάσιους ύμνους, οι οποίοι «ομοιάζουν ωσάν να μεταβαίνουμε από άσματα σε άσματα ασμάτων, από τα ιερά στα άγια των αγίων και από τον πρώτο ουρανό, όχι στο δεύτερο, αλλά στον τρίτο και υψηλότατο ουρανό, σ΄ αυτά τα λόγια του Θεού».

          Οι ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας είναι πρωινές, δηλ. είναι ο Όρθρος κάθε ημέρας. Για να μπορεί όμως ο λαός να τις παρακολουθήσει, κατ΄ οικονομία ψάλλονται το απόγευμα της προηγουμένης. Δηλ. το απόγευμα της Κυριακής των Βαΐων ψάλλεται ο Όρθρος της Μ. Δευτέρας κ. ο. κ.

          Γ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ Ευαγγέλιο : Ιωάν. 12, 1-18

«Συμπορευθώμεν αυτώ….»

          Εν ολίγοις

          Η εβδομάδα των Παθών στην ορθόδοξη παράδοση κατέχει εξέχουσα θέση στο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας. Και τούτο γιατί μας μεταγγίζει συγκλονιστικές στιγμές μ’ ένα μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο. Ο πιστός αισθάνεται ότι ξαναζεί την ευαγγελική ιστορία, καθώς τα ιερά γεγονότα των Παθών του Κυρίου βιώνονται μ’ ένα άμεσο τρόπο μέσα στη λατρευτική ατμόσφαιρα με την ποιητική δύναμη της ιεράς υμνωδίας.

          Οι ιεροί ευαγγελιστές έχουν δώσει ιδιαίτερη έμφαση στις τελευταίες μέρες της επίγειας ζωής του Χριστού. Και τούτο γιατί ο Σταυρός και η Ανάσταση του Χριστού έπαιξε σημαντικό ρόλο στο κήρυγμα της χριστιανικής διδασκαλίας. Μάλιστα το ευαγγέλιο του Ιωάννη δεν στέκεται μόνο στα ιστορικά γεγονότα, αλλά προχωρεί και στην ερμηνεία των λόγων και των γεγονότων, στις κρίσιμες στιγμές που φανερώνουν τη θεολογία της πρώτης Εκκλησίας.

          Πώς όμως συνδέονται τα Άχραντα Πάθη με το προαιώνιο σχέδιο της θ. Οικονομίας, που είχε ως συνεπεία το μαρτυρικό θάνατο και την εκ νεκρών Ανάσταση και σωτηρία του κόσμου;

          Ο Χριστός μετά τα τρία χρόνια της δημόσιας δράσης του επιθυμεί να γιορτάσει το Πάσχα «μετά των μαθητών» του στα Ιεροσόλυμα, ενώ γνώριζε τον κίνδυνο που προέρχονταν από τη θρησκευτική ηγεσία. Το εβραϊκό Πάσχα ήταν μια γιορτή μνήμης που θύμιζε την πικρή δουλεία στην Αίγυπτο και την ηρωική έξοδο του λαού προς την ελευθερία και τη γη των πατέρων.

          Ιδιαίτερα μάλιστα η εποχή του Χριστού που ήταν κάτω από την ρωμαϊκή κατοχή, η επέτειος της γιορτής του Πάσχα τροφοδοτούσε τον εθνικισμό του Ιουδαϊκού λαού και αποκορυφώνονταν η πίστη για την αναμονή του Μεσσία που θα σταματούσε τα δεινά του λαού. Με αυτές τις εθνικιστικές τάσεις έβλεπε ο λαός τον Ιησού, γι’ αυτό τον υποδέχθηκε στα Ιεροσόλυμα ως βασιλιά ελευθερωτή.

          Ο Χριστός όμως που εισέρχεται ως πολεμιστής, αλλά καθήμενος «επί πώλου όνου» θέλει να δείξει ότι είναι ένας ειρηνικός ηγέτης και βλέπει στα πρόσωπα αυτών που ζητωκραυγάζουν τώρα το  «ωσσανά», το μαινόμενο όχλο που θα ζητήσει σε λόγο την καταδίκη του.

          Αυτή η μεταστροφή του λαού δεν ήταν επιπόλαιη υπόθεση, αλλά αποτέλεσμα της απογοήτευσης που ένοιωσαν από την άρνηση του Χριστού ν’ αναλάβει την ηγεσία ενός επαναστατικού κινήματος κατά των κατακτητών. Μάλιστα όταν σε λίγο είδαν τον Ιησού να οδηγείται ανίσχυρος μπροστά στη εξουσία, βεβαιώθηκαν πλέον, ότι δεν ήταν ο Μεσσίας που περίμεναν και γι’ αυτό απαιτούσαν την τιμωρία του. Από το άλλο μέρος η θρησκευτική ηγεσία είχε ενοχληθεί από τον έλεγχο που άσκησε εναντίον της και συμμαχούσαν με τη ρωμαϊκή εξουσία για την εξόντωσή του.

          Αυτά είναι τα ιστορικά πλαίσια της ιστορίας των Παθών. Πάντως ανεξάρτητα απ’ όλα αυτά, ο Χριστός βαδίζει συνειδητά προς το πάθος και σε μία αναμέτρηση με τον θάνατο. Γνωρίζει ότι το τέλος εγγίζει και θεωρεί τον θάνατό του λυτρωτικό γεγονός για τη σωτηρία του κόσμου.

          Οι χριστιανοί ξεπέρασαν γρήγορα το σκάνδαλο του ατιμωτικού θανάτου του Χριστού, αφού ο προφήτης Ησαίας κάνει λόγο για τον πάσχοντα Μεσσία. Ο δε απ. Παύλος καυχάται για το σταυρικό θάνατο του Χριστού, γιατί φάνηκε πηγή δυνάμεως και ζωής. Η «αδυναμία» του Χριστού φανερώνει, ότι ο Θεός επεμβαίνει στην ιστορία όχι με την δύναμη και τη βία, αλλά με την ταπείνωση και την αγάπη.

          Ο ι. υμνογράφος καλεί τους πιστούς να γίνουν συνοδοιπόροι του Χριστού προς το μαρτύριο για να μπορέσουν να δοξασθούν μαζί του. Με αυτό το σκεπτικό η Εκκλησία μας προσκαλεί να ζήσουμε τη Μ. Εβδομάδα, τα γεγονότα των Αχράντων Παθών του Κυρίου και προβάλλει κάθε μέρα ένα γεγονός και συγχρόνως ένα μήνυμα, για να μας οδηγήσει στη χαρά της Ανάστασης. Το Μ. Σάββατο γιορτάζουμε την ταφή και την κάθοδο του Κυρίου στον Άδη με την οποία η ανθρωπότητα επανέκτησε το δώρο της αφθαρσίας.

          Γιορτάζοντας την Κυριακή του Πάσχα η Εκκλησία την Ανάσταση του Χριστού γιορτάζει τη νίκη πάνω στο θάνατο. Ένα γεγονός κατ’ εξοχή ευφρόσυνο που αποτελεί τη μόνιμη χαρά των χριστιανών και την ελπίδα του κόσμου.

Καλό Μεγαλοβδόμαδο

π. γ. στ.

Σάββατο του Λαζάρου

          Η Ανάσταση του αγίου Λαζάρου είναι από τα πιο εντυπωσιακά θαύματα που επιτέλεσε ο Χριστός πριν από τη δική του Ανάσταση. Καθυστέρησε τη μετάβασή του στη Βηθανία και όταν έφθασε, οι αδελφές του Λαζάρου Μάρθα και Μαρία, τον οδήγησαν στον τάφο του. Ο Χριστός δάκρυσε από το δράμα αυτό και διέταξε να αφαιρέσουν το λίθο από το μνημείο. Μετά με κραυγή μεγάλη φώναξε: «Λάζαρε, δεύρο έξω». Και ο νεκρός Λάζαρος που ήταν τετραήμερος στον τάφο και θα έπρεπε να όζει, άρχισε να περπατά! Το θαύμα είχε γίνει, αφού αφαιρέθηκε ο  λίθος με την ενέργεια των ανθρώπων, ενώ θα μπορούσε να γίνει από τον Χριστό. Έτσι θέλει πάντοτε ο Θεός. Εμείς οι άνθρωποι να κάνουμε τα ανθρώπινα και ο Θεός ολοκληρώνει με τη θεϊκή του παρέμβαση. Ούτε εμείς μπορούμε να κάνουμε ό, τι κάνει ο Θεός, αυτά που είναι πάνω από τις δυνάμεις μας δηλ., ούτε ο Θεός κάνει τα ανθρώπινα, αυτά που μπορούμε να κάνουμε εμείς για να φανερώνουμε την προαίρεσή μας.

        Ο Λάζαρος για το φθόνο των αρχόντων φυγαδεύτηκε στην Κύπρο όπου έζησε ως Επίσκοπος άλλα τριάντα χρόνια. Όταν το 63 μ. Χ. απέθανε για δεύτερη φορά στον τάφο του που βρίσκεται στον ομώνυμο Ναό της Λάρνακας, ανέγραψαν: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού».

      Το Σάββατο αυτό είναι το μοναδικό αναστάσιμο! Η ακολουθία περιλαμβάνει αναστάσιμα ευλογητάρια, το «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι», και στην απόλυση, το «ο Αναστάς εκ νεκρών, Χριστός…». Επίσης δεν ψάλλονται ούτε μαρτυρικά ούτε Θεοτοκία. Δεν τελούνται μνημόσυνα από σήμερα μέχρι την Κυριακή του Θωμά.

Καθημερινά σήματα πορείας

 

«Το ευαγγέλιον  του Χριστού δύναμις Θεού έστιν

εις σωτηρίαν παντί τω πιστεύοντι» (Ρωμ. 1,6).

          Από όλες τις διδασκαλίες των ανθρώπων και τα εντάλματα, και από αυτές μεγαλύτερα ακόμη τις πιο ευχάριστες, ασύγκριτη παραμένει πάντοτε η Αλήθεια του Ιησού Χριστού. Είναι  η καλή, η ευχάριστη αγγελία για τη σωτηρία του κόσμου που περιέχεται στο ευαγγέλιο. Την αποκαλύπτει ο ίδιος  ο Θεός. Μέσα σ’ αυτή κρύπτεται μία δύναμη και σοφία που ξεπερνάει τα ανθρώπινα μέτρα. Πρόκειται για μία υπερκόσμια αλήθεια που έρχεται από την πηγή της Αιώνιας Αλήθειας, από τον αληθινό Θεό.

        Το ευαγγέλιο του Χριστού δεν είναι ούτε φιλοσοφία, ούτε επιστήμη ανθρώπινη ή φιλοσοφική θεωρία. Είναι δύναμη θεϊκή που φέρει τα αποτελέσματα στις ψυχές εκείνων που το αποδέχονται και το ακολουθούν στη ζωή τους με απόλυτη εμπιστοσύνη. Όσοι πιστεύουν στο ευαγγέλιο γίνονται και ικανοί να καταλάβουν το βαθύτερο νόημά του, να αισθανθούν την ευεργετική του επίδραση και να εννοήσουν, ότι πράγματι είναι «Θεού δύναμις και Θεού σοφία» που οδηγεί στη λύτρωση και τη σωτηρία.

Πηγή: Δ. Γ. Παναγιωτόπουλου, «Από την Πηγή της Αλήθειας»

Αισθησιακά και πνευματικά δάκρυα

 

          «Τι μπορεί να μας διδάξει το δώρο αυτό των δακρύων για το νόημα της μετάνοιας; Υπάρχουν πολλών ειδών δάκρυα, και είναι ανάγκη να κάνουμε κάποια  διάκριση μεταξύ τους. Η κρίσιμη γραμμή διαχωρισμού βρίσκεται μεταξύ των αισθησιακών και των πνευματικών δακρύων.(υπάρχουν βέβαια και τα δαιμονικά δάκρυα).

         Τα αισθησιακά δάκρυα είναι συναισθηματικά. Τα πνευματικά είναι ασκητικά. Τα συναισθηματικά δάκρυα είναι συνήθως δεμένα με τα πάθη και είναι συχνά αποτέλεσμα θυμού, απόγνωσης, φθόνου, αυτοελέγχου, ή και απλής νευρικής διέγερσης.

      Τα πνευματικά δάκρυα, όπως δείχνει και το όνομα τους, είναι δώρο της χάριτος του Αγ. Πνεύματος, όχι απλώς αποτέλεσμα των δικών μας προσπαθειών, και συνδέονται στενά με την προσευχή μας.

         Τα αισθησιακά δάκρυα εκφράζουν την επίγεια λύπη  μας, τη ζωή μας στον πεπτωκότα κόσμο της φθοράς που κινείται ανελέητα προς τον θάνατο.

          Τα πνευματικά δάκρυα μας οδηγούν στην καινούργια ζωή  της Ανάστασης.

Πηγή:  Κάλλιστος Γουέαρ. «Η εντός ημών Βασιλεία»  

«Πώς πρέπει να είναι τα παιδιά»

Τα παιδιά ας είναι σεμνά , ώστε να διακρίνονται μάλλον από τη σεμνότητα και τη σωφροσύνη, ώστε να έχουν μεγάλο έπαινο και από τους ανθρώπους και από το Θεό.

 Ας μάθουν να εξουσιάζουν το στομάχι, να απέχουν από την πολυτέλεια, να είναι οικονόμα, φιλόστοργα, να μάθουν να άρχονται. Διότι έτσι θα μπορέσουν να προσφέρουν πολύ μισθό στους γονείς, έτσι και θα είναι όλα προς δόξα Θεού και δική μας σωτηρία, στο σώμα του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας.

Πηγή: Αγ. Ιωάν. Χρυσοστόμου, «Προς Τιμόθεον», ΕΠΕ 23,270

Μικρό οδοιπορικό στο Άγιον Όρος,το περιβόλι της Παναγίας

 

Ε΄    

       

Η ΤΕΧΝΗ

          (συνοπτική παρουσίαση)

          Τα μοναστήρια γενικά είναι εγκαταστημένα σε μαγευτικές τοποθεσίες. Το προσόν αυτό οφείλεται εν μέρει μεν στην αξία των τοποθεσιών καθ’ εαυτάς, εν μέρει δε στα έργα των μοναχών, οι οποίοι με άφθονο ιδρώτα ανέδειξαν τους τόπους. Η εκλογή του τόπου κατ’ αρχήν δεν απέβλεπε στο φυσικό θέλγητρο, αλλά εις την διευκόλυνση της θρησκευτικής ανάτασης, γι’ αυτό έπιπτε δε σε τοπία με εναλλασσόμενη την επιβλητική αγριότητα με τη γλυκειά γαλήνη και ηρεμία.

          Όλες οι Μονές του Όρους και τα κοινόβια και οι σκήτες παρουσιάζονται από μακράν ως μικρές οχυρωμένες πόλεις. Και πράγματι είναι διατεταγμένες ως φρούρια χάριν των εισβολέων και πειρατών. Έτσι κάθε Μονή περιβάλλεται από ισχυρό τείχος, το οποίο παλαιότερα εξασφάλιζε ακίνδυνη, κατά το δυνατόν, την  διαβίωση.

          Το σχήμα αυτό ακολουθεί τη διαμόρφωση του εδάφους, αλλά τείνει πάντοτε προς το τετράγωνο. Κατά διαστήματα ανυψώνονται στο τείχος πυργίσκοι με επάλξεις, πολεμίστρες και εις το υψηλότερο σημείο της Μονής υψώνεται μεγάλος πύργος ενωμένος σήμερα με το τείχος.

          Η μοναδική είσοδος της Μονής ήταν επίσης κατασκευασμένη οχυρωτικά με διπλές θύρες επενδυμένο με σίδερο και ενισχυμένη με βαρύτατη ξύλινη δοκό που τοποθετούνταν από πίσω οριζόντια.

          Η αυλή, ανάλογη προς τον περίβολο του τείχους σχήματος, είναι πλακόστρωτη ή λιθόστρωτη και προ αυτής ανοίγονται όλα τα οικοδομήματα της Μονής, στηριζόμενα στην εσωτερική πλευρά του τείχους, Τα κτίρια αυτά, κατασκευασμένα σε διάφορα χρονικά διαστήματα, εκπροσωπούν ποικίλες αρχιτεκτονικές  τάσεις και συχνά εξεικονίζουν την ζωντανή ιστορία  της Μονής. Ούτως ή άλλως σήμερα τα οικοδομήματα των Μονών, παλαιά και νεότερα, είναι πολυώροφα.

          Κύρια οικοδομήματα είναι το διοικητήριο της Μονής, διαθέτοντας ειδικούς χώρους γραφείου, συνεδριών και υποδοχής, ο ξενώνας (αρχονταρίκιον), είναι διαιρεμένα με μετρίου μεγέθους δωμάτια. Κάθε μοναχός στα μεν κοινόβια έχει στη διάθεση του ένα τέτοιο δωμάτιο, στα δε ιδιόρρυθμα- παλαιότερα-  καταλαμβάνει περισσότερα, σχηματίζοντας είδους διαμερίσματος. Προ του δωματίου υπάρχει ευρύς διάδρομος. Στα ισόγεια του κτιρίου στεγάζονται οι αποθήκες, το ελαιοτριβείο, το ραπταρείο και άλλα καταστήματα της Μονής, τα οποία παλαιότερα ήταν περισσότερα  και καλύτερα οργανωμένα.

          Στην αυλή είναι τοποθετημένα τα σημαντικότερα των οικοδομημάτων της Μονής ο Ναός και η τράπεζα που αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο. Η τράπεζα βρίσκεται έναντι της πύλης της Μονής, εκτός από τις περιπτώσεις εκείνες που δεν προσφέρεται το έδαφος, οπότε τοποθετείται πλαγίως.

          Προ της πύλης του Ναού βρίσκεται η φιάλη κατασκευασμένη μεγαλοπρεπώς με γλυπτά και επιγραφές  και χρησιμοποιείται για την έλαση του αγιασμού.

 Πηγή: Π. Κ. ΧΡΗΣΤΟΥ: ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ. (Πατρ. Ιδρ. Πατερ. Μελετών)

          (συνεχίζεται)

Μαζί με τους Αγίους

του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Ο Όσιος Συμεών ο μονοχίτων και ανυπόδητος

Ο ΑΓΝΟΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΙΟΣ ΝΕΟΣ

Ο όσιος Συμεών γεννήθηκε κατά τα τέλη του 15^ου αιώνος στο Βαθύρεμα της Θεσσαλικής Αγυιάς. Το χωριό αυτό σήμερα δεν υπάρχει, είναι σε ερείπια. Ήταν παιδί του ιερέως του χωριού, του πατρός Ανδρέου. Ήταν πολύ έξυπνος, φιλομαθής, επιμελής, ωραίος, ήταν λεβέντης πραγματικά και το καμάρι του ευσεβούς πατρός του, αλλά και ολόκληρου του χωριού. Από μικρός είχε βάλει μες στην καρδιά του τον πόθο να γίνει μοναχός, να αφιερώσει την ζωή του στο Θεό. Γι’ αυτό ήταν πάρα πολύ προσεκτικός στην συμπεριφορά του.

Όμως τα πράγματα αλλιώτικα τα έβλεπε ο διάβολος, ο οποίος φρόντισε γρήγορα να του φέρει προβλήματα και προσκόμματα. Στο χωριό ήταν κάποιος κοτζαμπάσης, απ’ εκείνα τα πρόσωπα που έπαιξαν πολλές φορές, όχι πάντοτε, ένα ρόλο άσχημο. Αυτός φρόντιζε να εξυπηρετεί τους Τούρκους με κάθε τρόπο και να επωφελείται, για να γεμίζει η τσέπη του χρήματα. Αυτός είχε μια κόρη, την Τριανταφυλλιά, η οποία ήταν πολύ ωραία κοπέλα. Ο κοτζαμπάσης σκέφτηκε να κάνει γαμπρό το Συμεών. Το πρότεινε στον πατέρα του κι εκείνος, επειδή δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, διότι τον κοτζαμπάση τον εφοβούντο όλοι στο χωριό, με τρόπο και ευγένεια του έλεγε ότι το παιδί του δεν θέλει να παντρευτεί, αλλά θέλει να γίνει μοναχός. Εκείνος όμως, εγωιστής όπως ήταν, ούτε καν ήθελε ν’ ακούσει τέτοια κουβέντα. Το πρότειναν στον Συμεών, αλλ’ αυτός αρνήθηκε. Τότε ο κοτζαμπάσης άρχισε να τον παρακαλεί και να του λέει ότι είναι μεγάλη ευκαιρία για τον παπά-Ανδρέα και το γιό του να γίνει γαμπρός της κόρης του κοτζαμπάση, που ήταν πλούσια και ωραία και θα είχε προνόμια μέσα στο χωριό. Όμως, ο άγιος Συμεών ηρνείτο. Τότε μετέβαλε στάση ο κοτζαμπάσης και σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει την απειλή. Τότε οι κοτζαμπάσηδες ρύθμιζαν και το θέμα του παιδομαζώματος. Είπε λοιπόν ο κοτζαμπάσης στον παπά Ανδρέα: «Ξέρεις, οι Τούρκοι θα έρθουν σε λίγο καιρό να κάνουν παιδομάζωμα από το χωριό μας». Το παιδομάζωμα ήταν μέχρι 16 χρονών. Ο Συμεών ήταν 18 χρονών. Ο πονηρός λοιπόν κοτζαμπάσης, για να φοβίσει τον παπα-Ανδρέα, του είπε: «Αυτή την φορά από το χωριό μας θα πάρουν μέχρι 20 χρονών. Λοιπόν, καταλαβαίνεις, η θέση του γιού σου είναι δύσκολη. Γι’ αυτό τον λόγο σου συνιστώ να τον παντρέψουμε, για να γλιτώσει το παιδομάζωμα, διότι οι Τούρκοι έχουν συνήθεια να μην παίρνουν στο παιδομάζωμα τους παντρεμένους, έστω κι αν είναι μικρής ηλικίας». Δεν ήξερε τι να κάνει ο παπα-Ανδρέας. Το είπε στον γιό του. Τότε ο Συμεών του λέει «Πατέρα, γιατί στενοχωριέσαι; Είναι πολύ απλό το πράγμα. Εγώ σου είπα ότι δεν παντρεύομαι και το ξέρεις πολύ καλά. Εγώ θέλω να αφιερώσω την ζωή μου στο Θεό. Λοιπόν, εάν έρθουν οι Τούρκοι και με πάρουν, θα με πάνε στην Λάρισα μαζί με τα άλλα παιδιά του  χωριού μας. Εκεί στην Λάρισα θα τους πω ότι εγώ Τούρκος δεν γίνομαι και δεν αρνούμαι την πίστη μου. Θα με δείρουν. Θα επιμείνω και θα πω ότι εγώ Τούρκος δεν γίνομαι και τότε θα με σκοτώσουν. Τι φοβάσαι λοιπόν; Εγώ είμαι αποφασισμένος να γίνω και μάρτυρας ακόμα του Χριστού και έτσι δεν φοβάμαι απολύτως τίποτε. Πατέρα, μη στεναχωριέσαι». Που να το έλεγαν σήμερα οι νέοι μας αυτό, αγαπητοί μου!

Τα πράγματα όμως δεν έγιναν έτσι, διότι ήταν απλώς μια απειλή του κοτζαμπάση. Και κάνει κάτι άλλο τώρα. Ένα βράδυ, με την βοήθεια φίλων του Τούρκων, τον απήγαγαν, τον έφεραν στο σπίτι του, κάλεσαν έναν άλλο ιερέα από αλλού και τον πάντρεψαν με το ζόρι. Ο Συμεών λυπήθηκε πάρα πολύ γι’ αυτή την ιστορία, αλλά δεν είπε απολύτως τίποτε. Πέρασε λιγότερο από ένας χρόνος και γεννήθηκε ένα αγόρι. Το αγόρι αυτό το ετοίμασαν να το βαπτίσουν στο σπίτι του κοτζαμπάση. Κάλεσαν όλο το χωριό και έκαναν μεγάλο τραπέζι, για να γιορτάσουν το γεγονός της βαπτίσεως. Σ’ όλη αυτή την ιστορία ο Συμεών ήταν πολύ σκεπτικός και δεν συμμετείχε. Κάθισε στο τραπέζι, αλλά ούτε έτρωγε, ούτε μιλούσε. Πειράχτηκε ο κοτζαμπάσης και θύμωσε. Άρχισε τότε να τον ειρωνεύεται και να του λέει: «Ε, σύ που ήθελες να γίνεις και καλόγερος είδες τώρα που παντρεύτηκες, διότι αγαπούσες τις ηδονές» . Κι άλλα πολλά περιπαικτικά λόγια είπε ο κοτζαμπάσης ενώπιον όλων των καλεσμένων, για να βγάλει τα απωθημένα του εναντίον του Συμεών. Εκείνος σιωπούσε και όταν τελείωσε ο κοτζαμπάσης, πήρε τον λόγο ο Συμεών και με ηρεμία είπε: «Κι αν πεθερέ με πάντρεψες με το ζόρι, αλλά σου το λέγω, το παιδί που γεννήθηκε δεν είναι δικό μου». Όταν το άκουσε αυτό ο κοτζαμπάσης, έμεινε ξερός. Τόσο προσβλήθηκε ο εγωισμός του, ώστε έδωσε μια κλωτσιά στο τραπέζι και τα αναποδογύρισε όλα. Τα πράγματα  είχαν παρά πολύ σοβαρέψει στο σπίτι του κοτζαμπάση. Ο θυμός του ήταν σε κατάσταση εξαλλοσύνης. Δεν ήξερε πώς να εκδικηθεί τον γαμπρό του. Τελικά με την βοήθεια των φίλων του, των Τούρκων, τον καταδίκασαν  σε θάνατο και μάλιστα να τον κάψουν ζωντανό στην πλατεία του χωριού, επειδή προσέβαλε τον κοτζαμπάση με μία τόσο βαριά κατηγορία, ότι το παιδί δεν ήταν δικό του, αλλά κλεψίγαμο. Πράγματι, ήλθε η ώρα να πεθάνει ο Συμεών. Τον οδήγησαν στην πλατεία του χωριού κι εκεί παρεκάλεσε να δει για τελευταία φορά το παιδί και την γυναίκα του. Του έκαναν την χάρη και πήγε η γυναίκα του με το παιδί στην αγκαλιά, το οποίο ήταν ένα-δύο μηνών. Τότε απευθύνθηκε στο μωρό ο άγιος Συμεών και το ρώτησε: «Δημητράκη, ποιος είναι ο πατέρας σου;». Και το μωρό απήντησε: «Ο αγροφύλακας». Μπροστά σ’ αυτό το θαύμα, που είδαν και άκουσαν όλοι οι χωρικοί, ποιος θα τολμούσε να φονεύσει τον Συμεών; Έτσι, σώθηκε ο άγιος, ο οποίος έφυγε από το χωριό.

Πήγε στο Βόλο,  όπου χειροτονήθηκε διάκονος από τον επίσκοπο Δημητριάδος. Ήλθε κατόπιν και εγκαταβίωσε στην μονή μας (Μονή Κομνηνίου στο Στόμιο Λαρίσσης), με σκληρή άσκηση. Έμενε με μόνο ένα χιτώνα και ξυπόλητος. Γι’ αυτό πήρε την επωνυμία μονοχίτων και ανυπόδητος. Μετά έφυγε και πήγε στην μονή Φιλοθέου του αγίου Όρους.  Εκεί δούλεψε για την αρετή σκληρά. Ανεγνωρίσθη η αρετή του και οι μοναχοί τον ανεκήρυξαν ηγούμενο. Όμως συνέβησαν διάφορα περιστατικά και αναγκάστηκε να γυρίσει στην Θεσσαλία. Πήγε ανατολικά του Πηλίου, εκεί που σήμερα είναι η μονή  Φλαμουρίου. Εκεί υπήρχε μια μηλιά, κάτω από την οποία έμεινε τρία ολόκληρα χρόνια, χειμώνα –καλοκαίρι, χωρίς ένα κεραμίδι ή σκεπή πάνω από το κεφάλι του. Έβρεχε; Εδέχετο την βροχή. Χιόνιζε; Εδέχετο το χιόνι. Ήταν ήλιος; Εδέχετο τον ήλιο. Τρία χρόνια δεν έφυγε κάτω από την μηλιά. Η μηλιά αυτή εσώζετο έως το 1923. Αλλά όταν είδαν οι γύρω άνθρωποι ότι αυτός ο άνθρωπος κάθεται εκεί και ασκητεύει, άρχισαν να τον επισκέπτονται και να τον θαυμάζουν. Φυσικά ο άγιος Συμεών εφρόντιζε να  κηρύσσει τον λόγο του Θεού. Σιγά-σιγά μερικοί και μάλιστα νέοι θέλησαν να αφιερώσουν τον εαυτό τους στο Θεό και να φτιάξουν μοναστήρι. Αυτό το δέχτηκε ο άγιος Συμεών και με τη βοήθεια που ζήτησε κι από την Κωνσταντινούπολή έκτισε την περίφημη μονή Φλαμουρίου ή Φλαμπουρίου, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα. Όταν εστερέωσε την μοναστική αδελφότητα, άρχισε τις μεγάλες περιοδείες από τα Γρεβενά μέχρι την Αθήνα και την Εύβοια. Στην Αθήνα του έγινε μεγάλη υποδοχή. Εκινδύνεσε όμως να θανατωθεί από τον Τούρκο διοικητή, διότι κάποιοι Μουσουλμάνοι τον συκοφάντησαν από φθόνο. Επενέβη όμως η μητέρα του διοικητού και είπε στον γιό της: «Δεν ντρέπεσαι; Άγιον άνθρωπο θέλεις να τον φονεύσεις; Δεν κατάλαβες ότι από φθόνο μερικών ήλθαν και σου κατηγόρησαν αυτόν τον άγιο άνθρωπο;». Έτσι εγλύτωσε ο άγιος Συμεών. Το έργο του αγίου Συμεών ήταν όμοιο με το έργο του  αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Γι’ αυτό μέχρι σήμερα υπάρχει στη μονή Φιλοθέου τοιχογραφία των δύο αυτών αγίων πλάι-πλάι. Δηλαδή ο άγιος Συμεών στάθηκε ένας διδάσκαλος του γένους.

Πέρασαν τα χρόνια και κάποτε σκέφθηκε και επεθύμησε να επισκεφθή ένα εκκλησάκι της αγίας Τριάδος που ήταν κοντά στο χωριό του, πάνω στην κορυφή ενός λόφου στον Κίσσαβο, για να προσκυνήσει, διότι πήγαινε εκεί νέος πολλές φορές κι έκανε την προσευχή του. Όταν έφθασε εκεί και προσηύχετο, αντελήφθη ότι κάποιος μπήκε μέσα στο εκκλησάκι. Γύρισε να κοιτάξει και είδε ότι ήταν η γυναικά του, η Τριανταφυλλιά, η οποία βεβαίως δεν τον γνώρισε. Τότε, της μίλησε με αγάπη  χωρίς να αποκαλυφθεί, κι εκείνη όταν είδε ένα γέροντα σεβάσμιο, διότι οι κακουχίες τον είχαν καταβάλει πολύ, ζήτησε να εξομολογηθεί. Εξομολογήθηκε το αμάρτημά της, ότι το παιδί το είχε αποκτήσει με τον αγροφύλακα. Ακόμη εξομολογήθηκε ότι ο πατέρας της πέθανε με κακό θάνατο κι ότι ο πεθερός της, ο παπα-Ανδρέας της έδειξε πολλή αγάπη, παρά το μεγάλο αμάρτημά της και ότι μια παρηγοριά στάθηκε γι’ αυτήν το ότι το παιδί της ανέβηκε στα βουνά και έγινε αρματωλός και κλέφτης. Ο άγιος Συμεών της διάβασε τότε συγχωρητική ευχή και έπειτα της απεκάλυψε ότι ο ίδιος ήταν ο άνδρας της, ο Συμεών. Όταν το άκουσε αυτή, ταράχτηκε και συγκινήθηκε πολύ. Ο άγιος της είπε: «Μη ταράσσεσαι, πάμε στο χωριό». Όταν πήγαν στο σπίτι τους, εκείνη έπεσε στο κρεββάτι, διότι δεν μπορούσε. Ο άγιος παρεκάλεσε τους συγγενείς, που δεν τον γνώρισαν, να φέρουν τον ιερέα,  να την κοινωνήσει. Μόλις κοινώνησε η Τριανταφυλλιά πέθανε. Ο άγιος της έκλεισε τα μάτια. Έφυγε και δεν ξαναγύρισε ποτέ στο χωριό του. Στις 19 Απριλίου 1594 εκοιμήθη εν Κυρίω στην Κωνσταντινούπολη, όπου είχε πάει να κηρύξει τον λόγο του Θεού.

Είθε με τις ευχές του οσίου Συμεών ο Θεός να χαρίζει σε όλους τους νέους και τις νέες τις μεγάλες και υπέροχες αρετές της αγνότητος και της ανδρείας.

Πηγή: Από ομιλία του π. Αθανασίου Μυτιληναίου

Το μυστήριο της σιωπής

          Τι μπορείς να πεις σ’ ένα άθεο που ζητά αποδείξεις; Μόνο το εξής: «Μόλις ο άνθρωπος εισέλθει στον εαυτό του, μόλις βρει την πραγματική σιωπή, τότε νοιώθει κάτι σαν αναμονή που του έρχεται από τον Πατέρα που είναι παρών μυστικά. Ο Πατήρ ομιλεί δια του Υιού Του, του Λόγου Του. Ο Λόγος δεν συνθλίβει, αλλά μαρτυρεί για την άμεση εγγύτητα, «ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω». Υπάρχει μια διαυγής βεβαιότητα: ο Θεός υπάρχει, είναι παρών».

          Η σιωπή είναι η νηστεία πριν από τη γιορτή, ο χρόνος της αναμονής «αν και είναι ακόμη νύχτα» η προσδοκία του απροσδόκητου. Η έλλειψη ελπίδας γεμίζει το στόμα με μηδέν, όμως η απελπισία  βρίσκεται στο κατώφλι της ελπίδας.

          Μόνο η σιωπή μπορεί να κάνει κατανοητό το λόγο του αγ. Μαξίμου που λέει: «Η αγάπη του Θεού και η αγάπη του ανθρώπου είναι δύο όψεις μιας καθολικής αγάπης». Μέσα σ’ ένα στεντόρειο αναστεναγμό η σιωπή σκιάζει τη γη με ειρήνη: « Όλα είναι δικά Σου Κύριε, είμαι δικός Σου, δέξαι με».

          Ο Θεός δημιούργησε τους αγγέλους «εν σιωπή» λένε οι Πατέρες. Ο Θεός οδηγεί τους σιωπηλούς, ενώ οι ταραγμένοι και ανήσυχοι κάνουν τους αγγέλους να γελούν».

`Έτσι η σιωπή του Νώε τον ετοίμασε να γίνει σημείο αρραβώνος. Το ίδιο και ο Ιωνάς ή ο Ιώβ και περιμένουν το Λόγο, τον Ζωοποιό Λόγο.

Η Αποκάλυψη υπογραμμίζει τη σιωπή όλων των δυνάμεων πριν από την αναγγελία των ύστατων αποκαλύψεων. Κι αν ο Ζαχαρίας έμεινε άλαλος, σιωπηλός, τότε ο λαός κατέλαβε την αποκάλυψη.

Η μεγάλη σιωπή τυλίγει τη γη την Παρασκευή των Παθών. Αφού ο κόσμος ανακοίνωσε το θάνατό του Θεού φαίνεται να εισέρχεται στη σιωπή του Μ. Σαββάτου. Πριν ακούσεις τα λόγια του Λόγου, πρέπει να μάθεις ν’ ακούς τη σιωπή Του. «Αυτή τη γλώσσα του ερχόμενου κόσμου» όπως την ονομάζει ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος, και αυτή η σιωπή σημαίνει να βρεις τον εαυτό σου εν τω Λόγω . Ο άνθρωπος δεν μπορεί να το κατορθώσει παρά μόνο στο επίπεδο της δικής του σιωπής.

Μέσα σε μια ατμόσφαιρα σιωπής και μέσα στη βασιλική ελευθερία του Πνεύματός του, ο κάθε άνθρωπος καλείται να δώσει απάντηση στην εξής απλούστατη ερώτηση: Τι είναι ο Θεός. Ο άγ. Γρηγόριος Νύσσης προσφέρει απλά κι ανεπαίσθητα την απάντηση : «Εσύ, που αγαπά η ψυχή μου….».

Πηγή: Π. Ευδοκίμωφ.«Η ΤΡΕΛΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» ΕΚΚΛ. ΚΗΡΥΞ, τ. Γ΄, 1991

            

Εργάτης του φόβου, του μισθού ή της αγάπης;

          Η αρχή της μακαρίας ανεξικακίας είναι το να δεχόμαστε τις ατιμίες (αφού μας γίνονται) με πικρία και πόνο ψυχής. Στο μέσον της ανεξικακίας είμαστε, όταν τις δεχόμαστε χωρίς λύπη. Και στην τελειότητα της ανεξικακίας φθάνομε, όταν θεωρούμε τις ατιμίες ως τιμές. Να χαίρεσαι εσύ που είσαι στο πρώτο στάδιο, ενδυναμώσου εσύ που είσαι στο δεύτερο και πλημμύρισε από αγαλλίαση εσύ που είσαι μες στη μακαριότητα του Κυρίου.

          Παρατήρησα ελεεινό θέαμα στους οργίλους ανθρώπους που τους συνέβαινε από υπερηφάνεια χωρίς να το καταλαβαίνουν. Συνέβαινε δηλ. να οργίζονται και έπειτα, επειδή έπεφταν στην οργή, να ξαναοργίζονται γι’ αυτό. Και  απορούσα βλέποντας ότι προσπαθούσαν να διώξουν το παράπτωμα πάλι. Τους λυπόμουνα βλέποντας ότι θέλουν να νικήσουν την αμαρτία.

          Εγώ όμως είδα τρεις μοναχούς που και οι τρεις  μαζί δέχθηκαν ατιμία. Και ο πρώτος τη δέχθηκε και σιώπησε. Ο δεύτερος χάρηκε μεν για τον εαυτό του, αλλά λυπήθηκε γι’ αυτόν που τον χλεύασε. Και ο τρίτος, επειδή σκέφθηκε τη βλάβη του πλησίον του, δάκρυσε θερμά. Έτσι μπορούσε να δει κανείς τον εργάτη του φόβου (που φύλαξε δηλ. την εντολή του Θεού από φόβο), τον εργάτη που ήταν άξιος μισθού και τον εργάτη της αγάπης.

Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος

"Μεταμοσχεύσεις: Δωρεά ή αφαίρεση ζωής;"

Το Σάββατο 20 Απριλίου 2013 στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (Σ.Ε.Φ.), πραγματοποιήθηκε η ημερίδα με θέμα «ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ: Δωρεά ή αφαίρεση ζωής;» που διοργάνωσε η Εστία Πατερικών Μελετών και η Ενωμένη Ρωμηοσύνη, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας.

Η Ημερίδα ξεκίνησε λίγο μετά τις 4:00 το απόγευμα και ολοκληρώθηκε περί τις 10:00 το βράδυ με μεγάλη συμμετοχή κόσμου

(η αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» ήταν καθόλη τη διάρκεια κατάμεστη, αλλά και πλήθος κόσμου παρακολούθησε με αμείωτο ενδιαφέρον την Ημερίδα από τη Διαδικτυακή Τηλεόραση της Πειραϊκής Εκκλησίας). Οι παριστάμενοι στην αίθουσα υποδέχοταν θερμά τους εισηγητές και τις θέσεις που αυτοί ανέπτυξαν στις ομιλίες τους.

Την έναρξη της Ημερίδας πραγματοποίησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ο οποίος και σύντομα παρουσίασε τη θέση της Εκκλησίας σε σχέση με τον πρόσφατο νόμο περί μεταμοσχεύσεων. Ακολούθησε η "Χορωδία Εν Ψαλτηρίω" ψάλλοντας επίκαιρα τροπάρια. Την Ημερίδα χαιρέτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γλυφάδος κ.κ. ΠΑΥΛΟΣ, εκπρόσωπος του σωματείου Ενωμένη Ρωμηοσύνη και εκπρόσωπος του ΙΝΚΑ Πειραιά, ενώ μεταξύ των εισηγήσεων υπήρξε και χαιρετισμός υπό του κου Αθανασίου Αβραμίδη,Καρδιολόγου, Καθηγητή Παθολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κατόπιν οι εισηγητές έλαβαν τη θέση τους στο βήμα και πραγμτοποίησαν τις εισηγήσεις τους σύμφωνα με το πρόγραμμα.

Εισηγήσεις παρουσίασαν οι: π. Ιωάννης Κοκάκης, Ιατρός Ογκολόγος με θέμα "Μεταμοσχεύσεις:ένα θετικό βήμα ή ένας επιστημονικός καιάδας;", διδα Κίκιλη κόρη του κ. Παναγιώτη Κίκιλη, Ιατρού Νεφρολόγου, Διευθυντή της μονάδας αιμοκάθαρσης νοσοκομείου Καλύμνου με θέμα "Η θετική πλευρά των μεταμοσχεύσεων", κ. Εμμανουήλ Παναγόπουλος, FACS, Αμ. Επ.Καθηγητής Χειρ/κής, τ. Συν/τής Δ/ντής Χειρ/κής Κλινικής - Νοσοκομείο Άγιος Σάββας με θέμα "Διασώζεται σήμερα ο εγκεφαλικός θάνατος;", κ. Κωνσταντίνος Καρακατσάνης, καθηγητής Πυρηνικής Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με θέμα "Ο εγκεφαλικός θάνατος και οι μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων οργάνων, π. Ιωάννης Φωτόπουλος, Νομικός-Θεολόγος με θέμα "Μεταμοσχεύσεις: θέσεις και αντιθέσεις", κ. Χαράλαμπος Άνδραλης, Δικηγόρος με θέμα "Εικαζόμενη συναίνεση από Νομική άποψη" και ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος, Δρ. Θεολογίας-Δρ. Οικονομικών με θέμα "Πλάνες και ψεύδη γύρω από το θέμα των μεταμοσχεύσεων, Θεολογική προσέγγιση".

Ακολούθησε συζήτηση και ανάγνωση των πορισμάτων της Ημερίδα από τον π. Βασίλειο Κοκολάκη. Κατόπιν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας έκλεισε την Ημερίδα ψάλλοντας μαζί με τους παριστάμενους τον Εθνικό Ύμνο.

Η ημερίδα είναι διαθέσιμη και σε βίντεο από την ιστοσελίδα της Πειραϊκης Εκκλησίας ώστε να την παρακολουθήσουν και όσοι δεν είχαν την ευκαιρία να παρευρεθούν ή να την παρακολουθήσουν ζωντανά μέσα από τη Διαδικτυακή Τηλεόραση της Πειραϊκής Εκκλησίας.

Πατήστε εδώ:

www.pewebtv.com

Η ζωή δεν είναι θέατρο...

…Σήμερα όμως οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να ζουν τη ζωή στην απεικόνιση και τη ρεκλάμα της. Έτσι ολόκληρη η ζωή μας κινδυνεύει να γίνει ένα μεγάλο θέατρο και οι περισσότεροι άνθρωποι ετοιμάζονται να «παίξουν» σ’ αυτό το θέατρο κι όχι για να ζήσουν αληθινά. Η αληθινή ζωή όμως δεν είναι θέατρο, αλλά είναι πράξη κι αγώνας και συγκίνηση της ίδιας της καρδιάς μας που θέλει να την κατακτήσει στις μεγάλες και όμορφες στιγμές της.

          Η ζωή έχει νόημα αλλά μόνο τότε που τη ζούμε υπεύθυνα στα καθήκοντα και στις υποχρεώσεις της, τότε μόνο που αφοσιώνουμε την ύπαρξή μας στα ιδανικά και στους αιώνιους σκοπούς της. Γιατί κατά τον Χόλτσνερ, κάθε επίγειο και εφήμερο είναι σαν το σφυρί της μοίρας που κτυπώντας την πέτρα δημιουργεί το θείο σπινθήρα. Γιατί ο άνθρωπος μόνος του δεν έχει μεγαλείο. Μόνο το μεγαλείο της κλήσεώς του και η ακαταπόνητη αφιέρωσή του σε μια υπεράνθρωπη αποστολή τον κάνει αληθινά μεγάλο.

  Πηγή: Μητροπολίτου ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ, «Η ΕΚΚΛ. ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ»