Η ισχύς εν τη ενώσει. Γιατί να υπάρχει ένας, μόνος και μαγκούφης πρόεδρος στο κόμμα και να μην διορίσουν οι οπαδοί ένα ανδρόγυνο;
8 Φεβρουαρίου 2004. Μια κορυφαία στιγμή της νεότερης Ιστορίας μας. Μας ήρθε φορώντας γόβες, ένα ελαφρά ιλαρό χρώμα στις παρειές της, τάνγκα και μπαντάνα αμερικανού ράπερ. Μιλάμε για την εκλογή του Γιώργου Ανδρέα Παπανδρέου στο ύπατο εθνοδιαλυτικό αξίωμα: την αρχηγία της πασοκάρας. Ήταν ντέρμπι. Αντίπαλος του Γιώργου το άλλο του μισό – δηλαδή κανείς. Ο επιδέξιος κωπηλάτης μάζεψε περισσότερο από ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους. Πήγαν όλοι στις πράσινες κάλπες με τα στήθια φουσκωμένα από περηφάνεια, αισιοδοξία και βούληση για ακόμα μία πολύτιμη εμπειρία πολιτικής φάρσας. Μερικοί εξ αυτών σατανικά σκεπτόμενοι δεξιοί, αθεράπευτοι...
