Μία μικρούλα ἐξομολόγηση μέ πολιτικό μήνυμα. Τίς τελευταῖες τρεῖς ἡμέρες, γιά λόγους πού γνωρίζει μόνο Δύναμις πού μέ ξεπερνᾶ, στά ὄνειρά μου βλέπω ὄπερες καί συμφωνίες. Ὁλόκληρες! Ξυπνῶ μέ τήν ἐντύπωση ὅτι εἶμαι «ἐκεῖ» - ἀπό τό κούρδισμα μέχρι τήν τελευταία ὑπόκλιση στό μπιζάρισμα. Θά μοῦ πεῖς «χωρᾶνε στά δευτερόλεπτα τῶν ὀνείρων τά ἔπη τῶν κλασσικῶν τῆς μουσικῆς;»
Θά ἀπαντήσω ὅτι δέν γνωρίζω μέν ἀλλά στήν σχετικότητα τῆς νοητικῆς ταχύτητας πού ξεπερνᾶ ἐκείνην τοῦ Μεγάλου Ἀφεντικοῦ μας, τοῦ Φωτός, ὅλα χωροῦν. Μπορεῖ καί νά μοῦ λείπει ἡ παρουσία σέ συναυλία καί ὁ νοῦς ἐκ τῆς ἐλλείψεως νά παράγει πλεόνασμα.
Τό βράδυ τοῦ Σαββάτου, ξημερώματα Κυριακῆς, παρακολούθησα μέ κομμένη τήν ἀνάσα τήν Nového Světa (From The New World) τοῦ Ἀντονίν Ντβόρακ. Ξυπνῶ τό πρωί καί μέ τήν τσίμπλα στό μάτι ψάχνω στό youtube νά τήν βρῶ νά τήν ἀπολαύσω. Πρέπει νά εἶχα χρόνια νά τήν ἀκούσω. Ἕνα ἀπό τά πρῶτα ἀποτελέσματα πού ἔβγαλε τό youtube ἦταν μέ διευθυντή ὀρχήστρας ἕνάν μέχρι πρότινος ἄγνωστο σέ ἐμένα κολοσσό: τόν ρουμανικῆς καταγωγῆς Sergiu Celibidache (πρφ: Σέρτζιου Σελιμπιντάκε).
Ὁ τρόπος πού διηύθυνε, ἡ κίνηση του, ἡ ἔκφραση τῆς ἐσωτερικῆς πληρότητας καί ἐπιτελέσεως ἀποστολῆς καί –πάνω ἀπ’ ὅλα- τό ἀσύλληπτης ἐσωτερικῆς ἐντάσεως ἀποτέλεσμα μέ ἔκαναν νά
