Ἐθνικοσοσιαλισμός στήν μουσική

Ντυθεῖτε μοδέρνα, ἐντυπωσιάσατε τούς ἰθαγενεῖς, ψηφίσατε «ναί σέ ὅλα» καί... κονομήσατε μιά βουλευτική αποζημίωση. Καλοφάγωτη!

Μὴν ἀγοράζετε μπλουζάκια συγκροτημάτων, ὅταν δὲν σκαμπάζετε. Μπορεῖ ἡ ἰδεολογία τῆς μπάντας νὰ σᾶς ἐκθέσει.

Ὁ Χρῆστος Καραγιαννίδης, βουλευτὴς Δράμας μὲ τὸν ΣΥΡΙΖΑ, ἐνεφανίσθη στὴ Βουλὴ μὲ σακάκι (κάπως φαρδουλό, τοῦ στιλ «ψωμωμένος ὁ μακαρίτης») καὶ ἀπὸ μέσα μπλουζάκι τοῦ συγκροτήματος Joy Division (μεγάλη φωτογραφία). Το ὅλον τοῦ θεάματος παρέπεμπε σὲ βιντεοκωμωδία μὲ Μιχάλη Μόσιο («ὁ Ταμτᾶκος στὴν ντίσκο» θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ τίτλος) ἤ σὲ διαφημιστικὸ φυλλάδιο ἡμιυπόγειου στοκατζίδικου στὸ  Ἄνω Δελχί. Ὡστόσο, ὑπάρχει καὶ μία λεπτομέρεια ποὺ ἴσως δὲν ἐνθουσιάσει τὸν βουλευτὴ, ὁ ὁποῖος χάρηκε, ἀφοῦ ντύθηκε... μοντέρνος τὴν ὥρα ποὺ θὰ ψήφιζε «ναὶ σὲ ὅλα» στὸ ὑπερμνημόνιο τοῦ κόμματὸς του. Τὸ συγκρότημα εἶναι τόσο

Βόλτες στα μονοπάτια του πολέμου

<<<--Ο συγγραφέας, αμούστακο παιδί, φωτογραφίζεται στην Αλεξάνδρεια λίγο πριν τη μάχη του Ελ Αλαμέιν.

«Η ζωή στην Αθήνα υπό ξένη κατοχή δεν ήταν καθόλου αυτή που ταιριάζει σε ένα νέο της δικής μου τότε ηλικίας, νοοτροπίας και συνηθειών, και μάλιστα με ένα χαρακτήρα απείθαρχο και αντιδραστικό. Η ζωή στην Αθήνα είχε νεκρωθεί. Νυκτερινά κέντρα και μπαρ κλειστά, μόνον μερικά βαρετά θέατρα με απογευματινές παραστάσεις λόγω απαγόρευσης νυχτερινής κυκλοφορίας και υπό αυστηρά λογοκρισία των κειμένων τους, και μερικά σινεμά με άχαρες Γερμανικές ταινίες να παίζουν για μερικούς θεατές και εγώ... σπίτι μου λόγω, όπως είπα, της απαγόρευσης νυχτερινής κυκλοφορίας». 
Ζάχος Χατζηφωτίου, «Στα Μονοπάτια του Πολέμου», εκδόσεις Ωκεανίδα, σελ. 16

Ο συγγραφέας του βιβλίου, άθελά του ίσως, μας δείχνει το αληθές μέτρο με το οποίο το στερεότυπο του παράτολμου Έλληνα ζυγίζει το βάρος των περιστάσεων. Το κείμενό του, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις περιστάσεις, την ηλικία του και το περιβάλλον όπου ανδρώθηκε, είναι αποκαλυπτικό. Ο Ζάχος Χατζηφωτίου γεύτηκε το ποτήρι της σκλαβιάς στα 17 του. Στο αυτοβιογραφικό έργο του χρησιμοποιεί τη φράση «ξένη κατοχή» κι ύστερα την αντιπαραβάλλει με την ηλικία, τη νοοτροπία, τις συνήθειες και το απείθαρχο και αντιδραστικό του χαρακτήρα του. Εκείνο που μέτρησε πιο πολύ απ’ όλα ως αποτροπαϊκό στοιχείο της εκγερμανισμένης και ανελεύθερης καθημερινότητας ήταν η έλλειψη πολιτισμικών δραστηριοτήτων! Η νύχτα για τον κ. Χατζηφωτίου, μέτρησε περισσότερο από

Εφήμεροι άνθρωποι, αιώνια συμφέροντα

Στη μεγάλη φωτογραφία στιγμιότυπο από την αφή του Αγίου Φωτός στα Ιεροσόλυμα. Στη μικρή, το εξώφυλλο του βιβλίου του Guy Sajer. 

«Η φίλια Ουκρανία αντιμετωπίζει, επίσης, το πλιάτσικο των συμμοριών που εκτελούν τις διαταγές του μεγάλου συντρόφου! Ο Ουκρανός πολίτης πρέπει να διαλέξει με ποια πλευρά είναι. Η αναμονή και ο δισταγμός τιμωρούνται το ίδιο. Οι συμμορίτες εκτελούν ή στρατολογούν τους νέους Ουκρανούς, τους άλλοτε αξιοσέβαστους απ' το Γερμανικό Στρατό. [...] Στην καρδιά των Ουκρανών, όπως και σε εκείνη των Γερμανών, κυλά η πικρή χολή που ενστάλαξαν με επιτηδειότητα. Το μίσος φουντώνει. Γίνεται αποκρουστικό. Υποδαυλίζει μάχες μέχρι θανάτου! Βάζει φωτιά όπου γης! Βασανίζει το ίδιο τον κάθε χωρικό που γίνεται θύμα σε αντίποινα, όπως και σε όσους μέλλει να ηττηθούν. Υποθάλπει στην απαίσια αιματηρή του πορεία, τον πιο σφοδρό παροξυσμό μιας ακατονόμαστης σύγκρουσης».  
Guy Sajer, «Ο Ξεχασμένος Στρατιώτης – Αναμνήσεις από τον Πόλεμο στο Ανατολικό Μέτωπο 1942-1945», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 550-551

Η ζωή του Γκυ Σαζέρ, του συγγραφέα αυτού του αιματοβαμμένου χρονικού, είναι ένας χάρτης του άγριου 20ού αιώνα. Ο πατέρας του ήταν Γάλλος και η μητέρα του Γερμανίδα, μια σύμπτωση, η πρώτη από τις πολλές που εμπίπτουν στο πεδίο της σημειολογίας του βίου τούτου του ανθρώπου. Στα 17 του φόρεσε την στολή της Βέρμαχτ και έπειτα από λίγους μήνες κατέληξε στο Ανατολικό Μέτωπο για να εκπληρώσει την ψεύτικη «προφητεία» που έκρυβε το... όνομα της επίλεκτης μηχανοκίνητης μεραρχίας όπου εντάχθηκε εθελοντικά: «Großdeutschland – Μεγάλη Γερμανία». Η «Μεγάλη Γερμανία» συνετρίβη στην αχανή Ρωσία και συρρικνώθηκε. Τόσο, ώστε ο Γκυ Σαζέρ να

Aνύπαρκτο κράτος, υπαρκτές ευθύνες

Δεν πέρασε απαρατήρητη η επίσκεψη του Γερμανού ομοσπονδιακού προέδρου Γιόακιμ Γκάουκ στην Ελλάδα. Ούτε έμεινε ασχολίαστη η φράση «δεν θα ήθελα να συζητήσω εδώ για το νομικό ζήτημα σχετικά με τις επανορθώσεις», που είπε ως απάντηση σε ερώτηση για τις πολεμικές επανορθώσεις, σε συνέντευξη την οποία παραχώρησε σε καθημερινή εφημερίδα των Αθηνών.
Οι περισσότεροι δημοσιολόγοι θεώρησαν ότι είναι καθαρή υποκρισία η «ανώδυνη» παραδοχή του κ. Γκάουκ για το ηθικό χρέος που έχει η Γερμανία προς...

Να αναγνωριστούν διεθνώς τα ελληνικά ολοκαυτώματα

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε στις 2/11/2005 να ανακηρύξει την 27η Ιανουαρίου Διεθνή Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος. Αυτή ήταν μια ορθότατη πρωτοβουλία της κοινωνίας των Εθνών, που θέλησε να τιμήσει το αδικοχαμένο αίμα των Εβραίων που έχασαν τη ζωή τους στα κρεματόρια του 3ου Ράιχ και στα πεδία θανάτου, τα οποία είχε δημιουργήσει η δολοφονική μηχανή του ναζισμού.
Από το 2005 μέχρι σήμερα, όλες οι χώρες του κόσμου προβαίνουν σε...

Γιατί μας εκδικούνται οι Γερμανοί

Απρίλιος 1941. Η Ελλάς κατελήφθη. Τρία αεροσκάφη της Luftwaffe (τύπου 17Z KG2) ίπτανται στον αττικό ουρανό με φόντο τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως. 

«Ένα άγγελμα έφτασε στον Χίτλερ -είτε τηλεφωνικώς είτε από το ραδιόφωνο- ότι η Ιταλία είχε κηρύξει τον πόλεμο κατά της Ελλάδας και ότι ιταλικά στρατεύματα αποβιβάζονταν στην Αλβανία. Ο Χίτλερ θύμωσε ακόμη περισσότερο παρά μετά τη συνάντησή του με τον Φράνκο. Χτύπησε πολλές φορές τις γροθιές του πάνω στο τραπέζι και φώναξε.
-Λίνγκε, μου δημιουργούν φασαρίες. Καταστρέφουν όλα μου τα σχέδια. Ο Τσιάνο φταίει για όλα. Καλά, θα τον κάνω να με θυμάται. [...] Ελπίζω ότι η Ιταλία μπορεί να σταθεί στα πόδια της, αν όμως δεν μπορέσει