Ἡ παράσταση δέν κόβει πιά εἰσιτήρια. Οἱ ἠθοποιοί ξεχνοῦν τίς ἀτάκες, οἱ λιγοστοί θεατές ζητοῦν τά λεφτά τούς πίσω!
Τήν στιγμή πού συντάσσεται τό παρόν κείμενο, ὁ συνωστισμός εἶναι ἀφόρητος. Συριζαίοι πού συνέρρευσαν κατά ἑκατομμύρια ἀπό ὅλα τά πλάτη καί τά μήκη τῆς Γῆς (δηλαδή τῶν Ἐξαρχείων, τοῦ Κολωνακίου, τῶν βορείων προαστίων ἀλλά καί τῶν νοτίων, ἐκεῖ ὅπου μένει ὁ Ριχάρδος) δέν χωρᾶνε στό Ἀλεξάνδρειο Μέλαθρο τῆς Θεσσαλονίκης (αὐτό πού κακῶς συνηθίζουν νά ἀποκαλοῦν Παλαί ντέ Σπορ). Ξεχείλισε ὁ λαός καί οἱ ἐνθουσιώδεις τσιπρολάτρες ἔχουν περάσει τά διόδια τῶν Μαλγάρων, τοῦ Κλειδίου, τῆς Λεπτοκαρυᾶς, τοῦ Μακρυχωρίου, τοῦ Μοσχοχωρίου, τῆς Πελασγίας, τῆς Μαυρομαντήλας, τῆς Ἁγίας Τριάδας, τῆς Τραγάνας καί τῶν Ἀφιδνῶν. Ἔχουν φτάσει μέχρι τό Καλλιμάρμαρο τῶν Ἀθηνῶν καί δέν ὑπάρχει χῶρος νά κινηθεῖς. Σιγά, βρέ παιδιά! Ὅλοι θά τόν δείτε, ὅλοι θά πάρετε κατιτίς ἀπό τήν αὔρα τοῦ μεγάλου ἡγέτη καί ρήτορος.
Πέρα ἀπό τό ἀστεῖον καί τό τραγικόν τῆς ὑποθέσεως (εἶναι ἀστεῖο ἄν εἶσαι ἐχθρός τῆς Ἑλλάδας, ἄν εἶσαι Ἕλληνας εἶναι τραγικό) ὑπάρχει καί ἡ καλή πλευρά. Πρῶτα καί κύρια συνειδητοποιεῖται τό αὐτονόητο. Ἡ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων εἶναι
