Δε πίστευα ποτέ ότι θα επέστρεφα γιατί θα γινόταν πόλεμος. Μόνο να φανταστώ μπορώ, τι συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά αυτό που φαντάζομαι με κάνει να σκέφτομαι πριν απ’ όλα πως είμαι αντανάκλαση της χώρας μου. Η χρεωκοπία που η χώρα αποφεύγει να κατονομάσει ως τέτοια δεν είναι η οικονομική, αλλά η ηθική. Καθρέφτης της, εγώ. Για αμέτρητους λόγους. Για αμέτρητους φόβους, αμέτρητα ψέματα και μικροαπάτες κάθε είδους. Γιατί είμαι χαρακτηριστικό δείγμα της γενιάς μου και της χώρας μου, γιατί, όπως οι περισσότεροι, όχι όλοι, απόφευγα τον πόλεμο που γινόταν γύρω μου. Λιποτακτούσα συστηματικά. Μόνος μου πόλεμος ήταν πώς θα τη βολέψω. Σε όλα τα επίπεδα, με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Ο μόνος λόγος που δεν έγινα ολότελα αυτό που βρίζω είναι γιατί δε μου δόθηκε η ευκαιρία. Αυτό είναι όλο.
Και τώρα πρέπει να γυρίσω. Κανένας ηρωϊσμός ασφαλώς. Τα παμε αυτά. Απλώς πρέπει. Γιατί, όπως όλοι, πρέπει να αντιμετωπίσω την προσωπική μου κρίση, αυτή που κουμπώνει μαζί με τις κρίσεις του καθένα δίπλα μου κι όλες μαζί φτιάχνουν ένα λαό που έξω απ τη χώρα φοβάται να δηλώσει την εθνικότητα του και μέσα σ αυτήν, τη σιχαίνεται.
Επιστρέφω. Ξέρω, δε συμφωνείτε. Τουλάχιστον όμως, δε θα φοβάμαι μόνος.
:
Εγώ πάντως συμφωνω... Καλώς επέστρεψες!
Αννίτα
Εμένα μου δόθηκαν ευκαιρίες, αλλα και πάλι βρίζω!
'Εχουμε πολιτιστική ηλικία περίπου 400 χρόνια (χωρίς να υπολογίζουμε τους βυζαντινούς θεοκράτες και τους ρωμαίους, κατακτητές και τους δυό) μικρότερη από τους ευρωπαίους. Είμαστε ακόμη σε νηπιακή ηλικία ως προς την κοινωνική και πολιτική ωρίμανσή μας. Ζούμε ακόμη στον απόηχο της φωνής του σουλτάνου και των κοτσαμπάσηδων. 'Εχουμε τη δικαιολογία μας. Μέλλον στην Ευρώπη έχουμε; 'Ισως ως αφρικάνικη χώρα θα είμαστε μπροστά. Ως Ευρωπαϊκή;
