Γύρισα. Η Αθήνα μοιάζει με τεράστια γκρίζα τσάντα που μας χωράει όλους – ακόμη κι αυτούς που δε θέλει να κουβαλάει. Καθένας έχει τη θέση του. Άλλος στη μικρή εσωτερική τσέπη κι άλλος χύμα, βαθιά στον πάτο, χωμένος για πάντα ανάμεσα στα χαρτάκια και τα υπολείμματα καπνού που ξεμένουν αιώνια στις ραφές της φόδρας.
Μου λείψες. Κι εσύ, κι εσύ κι εσύ. Μου λειψε αυτή η απόχρωση στον ουρανό που κάνει τα τζιτζίκια να ηχούν παράταιρα. Μου λειψε η αλήθεια της ζέστης που κολλάει στο πετσί και ο ήχος της συνεχούς κίνησης που κυλάει σα μεταλλικό ποτάμι στην κοντινή λεωφόρο.
Στον καναπέ με τα βαμβακερά στρωσίδια αλλάζω θέση μήπως και μαζί αλλάξω και ζωή, συνήθειες, πάθη. Τίποτα. Ίδιος. Απαράλλαχτος εγώ, καπνίζω ατέλειωτα τσιγάρα στο κέντρο της πόλης και αναρωτιέμαι πώς να ‘ναι η ζωή αλλού.
Θα μου λείψετε όσοι φύγατε, όσοι αποχαιρέτησα, όσοι συνάντησα στιγμίαια και κράτησα την εικόνα της αναπάντεχης επαφής μας στο μυαλό μου για μέρες μετά από αυτήν. Φοβάμαι την αλλαγή του καιρού που αναπόφευκτα θα ρθει.
"Το καλοκαίρι φέτος θα τραβήξει ως τον Οκτώβρη", μου λες. "Αλήθεια;", απαντώ με λαχτάρα στη φωνή και τρέλλα στο βλέμμα.
Μακάρι να ήταν έτσι. Πάντα. Καλοκαίρι.
Μου λείψες. Κι εσύ, κι εσύ κι εσύ. Μου λειψε αυτή η απόχρωση στον ουρανό που κάνει τα τζιτζίκια να ηχούν παράταιρα. Μου λειψε η αλήθεια της ζέστης που κολλάει στο πετσί και ο ήχος της συνεχούς κίνησης που κυλάει σα μεταλλικό ποτάμι στην κοντινή λεωφόρο.
Στον καναπέ με τα βαμβακερά στρωσίδια αλλάζω θέση μήπως και μαζί αλλάξω και ζωή, συνήθειες, πάθη. Τίποτα. Ίδιος. Απαράλλαχτος εγώ, καπνίζω ατέλειωτα τσιγάρα στο κέντρο της πόλης και αναρωτιέμαι πώς να ‘ναι η ζωή αλλού.
Θα μου λείψετε όσοι φύγατε, όσοι αποχαιρέτησα, όσοι συνάντησα στιγμίαια και κράτησα την εικόνα της αναπάντεχης επαφής μας στο μυαλό μου για μέρες μετά από αυτήν. Φοβάμαι την αλλαγή του καιρού που αναπόφευκτα θα ρθει.
"Το καλοκαίρι φέτος θα τραβήξει ως τον Οκτώβρη", μου λες. "Αλήθεια;", απαντώ με λαχτάρα στη φωνή και τρέλλα στο βλέμμα.
Μακάρι να ήταν έτσι. Πάντα. Καλοκαίρι.
:
χρονια κανω την ευχη...
και πως ηταν η ζωη του αλλου που σκεφτοσουν;
νομιζω πως και αυτος θα αλλαζε θεση για να αλλαξει ζωη....
:
μωρό μου από την γκρίζα τσάντα κι εγώ (κάπου πίσω από τα πεταμένα γυαλιά ηλίου σου) μας λέω καλή επιστροφή με την ίδια τρέλα στο μάτι (εκ γεννετής). μου λειψες, να τα πούμε μωρέ. με τρέλα σε φιλώ και σου λερώνω τα μούσια με κραγιόν (ολαλα)
:
Η ζωή του άλλου... Συνήθως, όταν τελειώσει το trip, καταλήγω στο ότι πάλι έχασα λίγο από τη μοναδική ζωή που μπορώ να ζήσω.
Καλώς ήρθες!
Όπως είδες, τράβηξε μέχρι Νοέμβρη σχεδόν.
Πέρασε να σε δούμε. Μας έλειψες.
