een trieste dag

Daags nadat wij waren aangekomen zagen we bij de buren dat uit een auto de doodskist werd uitgeladen. We wisten dat het al jaren niet goed ging met de buurvrouw, maar inmiddels was haar zoon ook ernstig achteruit gegaan door zorgen en drank. Wat een schrik! We hoorden dat die nacht moeder Monique in haar slaap was overleden. Iedere keer als we afscheid namen wanneer we terugkeerden naar Nederland, vroeg ik me af of ze er nog zou zijn de volgende keer. Het leek alsof ze op ons had gewacht. We waren uitgenodigd om de begrafenis bij te wonen door E., een van de dochters, die sinds vorig jaar onze overbuurvrouw is geworden.

We hebben afscheid van Monique genomen in het kleine kerkje van het dorp. Ik voelde me een reus op dat veel te krappe kerkbankje tussen de nog weinig overgebleven dorpsbewoners en de 9 zonen en dochters van de familie. Aansluitend in de rij naar het altaar maakte ik onwennig een kruis met de scepter over de kist. Het regende op weg naar het graf. Alleen de familieleden waren er nog, de priester was al weer weg. De kist was bedekt met een aantal stukken gemaakt met vooral kunstbloemen en enkele mini-grafsteentjes. De oudste zoon gaf een afscheids speech en zwijgend liep iedereen nog even langs. Eindelijk kon E., de overbuurvrouw, haar tranen laten gaan. En het enige dat ik kon doen was haar op mijn schouders uit laten huilen. Woorden, vooral in het Frans, schieten dan te kort. De begrafenisondernemer leek zo weggelopen te zijn uit de Hobbits, met zijn mooie elfenoren en zijn blanke gezicht. De dragers veranderen na afloop van pak naar overall. De gasten hadden zich ternouwernood omgedraaid of met een graver werd het graf weer snel toegedekt. In het dorpslokaal werd nog koffie en wijn geschonken ter afsluiting.

Dag Monique, we kenden je als een lieve buurvrouw. Je hebt ons vele malen verwend met lekkere zelfgemaakte taarten en toetjes. Het ga je goed daarboven.....