van dik hout en oude spullen

Tot nu toe hebben we de oude balken kunnen gebruiken die nog buiten lagen. Op het eerste gezicht lijken ze verrot, maar onder de dikke molmlaag zit een nog veel dikkere eiken balk. Op de vide-grenier vonden we tussen allerlei oude spullen voor maar € 2,00 dit reuze handige hulpmiddel, een soort van lange schraper met twee handvaten. Al wat verroest, het handvat met een ijzerdraadje gerepareerd, maar nog steeds heel goed bruikbaar. H. ging er direct mee aan de slag om de laatste twee schoon te krijgen. Misschien weet iemand het franse woord hiervoor?

edit: het is een écorceur, bedankt Jacques, weer iets geleerd!

In de loop der tijd hebben we al aardig wat oud en roestig spul vergaard. Het meeste is ter decoratie, maar soms wordt het gewoon weer gebruikt. Zoals de onderzetters, die mooie geometrische patronen hebben.

                                     

onzichtbaar

Kluswerk is net als huishoudelijk werk, het is vaak niet zichtbaar en komt iedere keer weer terug.
Niemand ziet dat het leggen van een balkje of twee zomaar twee dagen in beslag kan nemen.

Niemand ziet de tussenlaag van een vloer, die gelegd werden van 2e hands kromme balken en die met klosjes toch weer waterpas werd gemaakt.

En niemand heeft in de gaten dat bij het aandoen van een lichtknopje er meters leidingwerk achter verscholen gaat.

Hoewel meters maken met hout eigenlijk favouriet is bij H., ook hier draait hij zijn hand niet voor om. Over alles wordt nagedacht en op tekening uitgezet. Ook al lijkt het op het eerste oog dat er deze week niets is gebeurd, als ik straks in mijn nieuwe keuken een taart sta te bakken voor mijn lief weeet ik beter en denk ik vast hieraan terug.

batman

Het blijft altijd weer spannend om de deur te openen van ons vakantiehuis. Staat alles nog op zijn plek, is er nergens een waterballet ontstaan en zijn er geen vreemde dieren te bespeuren. Alles leek gelukkig normaal, totdat een van de schemerlampen in de hoek van de kamer werd aangedaan. Boven in de hoek van de schouw ontdekte dochterlief tot haar schrik een grote mot. Althans dat dacht ze. Op het moment dat het wegvloog bleek het een vleermuis te zijn. In mijn oudste zoon onstak het jachtinstinct en gewapend met een visnet ging hij achter hem aan. Ik dook weg onder tafel om de vluchtpoging niet te laten eindigen in mijn haar. Echter H., die niet van opjagen houdt, hielp het beestje te ontsnappen door het badkamerraam.

Na dit avontuur kwam ik bij het uitpakken van onze tassen erachter dat we iets vergeten waren, de wastas! Meestal probeer ik toch zoveel mogelijk ter plekke te wassen en te drogen, maar bij de laaste keer in augustus was deze handeling mislukt. De zoveelste stortbui had mijn plan gedwarsboomd en dus had ik de natte handdoeken meegenomen om het hier thuis verder af te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Alles stond fris gewassen en gedroogd klaar te wachten om terug te keren naar de linnenkast in Frankrijk. Het was mijn hele voorraad aan 'servietes de bain'... De volgende dag wachtte een mooie zoekopdracht op de vide-grenier en dit was de opbrengst. Een groot badlaken met batman, voor onze jager. En de anderen hebben zich mogen afdrogen met de oude linnen kinderlakens, heel erg eco en ook van de vide-grenier!

De eco-molen in Vernois s/Mance

Reeds voor een derde maal kwamen we Laura en Teun tegen op een van de vele vide-greniers. Laura en ik kennen elkaar van het vilten. Het toeval bleek dat Laura regelmatig in Frankrijk kwam bij Teun op nog geen 35 kilometer bij ons vandaan. En sinds deze zomer heeft ze een permanente intrek genomen. Des te meer een reden om ze eens op te zoeken en hun bijzondere eco-behuizing van wel 4 woningen (!) te bezichtigen. De huizen hebben een lange voorgeschiedenis en liggen midden in een prachtig landschap van weilanden en oerbossen. Tevens zijn er in de buurt een aantal leuke kleine plaatsjes.

Teun heeft samen met Laura zelf al veel opgeknapt. Van kozijnen tot vloeren, hij draait er zijn hand niet voor om lijkt het wel. Er zijn prachtig rondgebogen raampartijen door hem gemaakt. De betonnen vloeren zijn bewerkt met een traditionele patroonroller en ingewassen met een donkere was. In de tuin worden allerlei groenten en bloemen gekweekt voor eigen gebruik. Het meest bijzondere is toch wel dat de energie via zon, wind en hout wordt opgewekt. Op hun eigen website De Eco-Molen kun je de diverse huizen bekijken.

We leerden gelijk een franse gewoonte. De meegebrachte fles wijn wordt altijd geopend en door de gasten zelf gedronken. De gastheer zelf drinkt eerst uit zijn eigen fles alvorens mee te drinken uit de andere fles.
Je kunt er een heerlijke relaxte vakantie houden en als je wilt vermaakt worden door de workshops die er  worden georganiseerd. Teun en Laura zijn kunstenaars in het onthaasten en met een poes op schoot voel je je gelijk helemaal thuis.

op een mooie zomerdag....

Wie verlangt er niet terug naar die schaarse momenten van een zonovergoten dag die deze zomer op één hand te tellen zijn.  Zo heet dat slechts in het water liggen afkoeling geeft. Mijn meiden hadden daar een eigen oplossing voor bedacht. Volgend jaar gaat het luchtbed mee, zodat we ook nog kunnen dobberen...

H. houdt van hout

Op de benedenverdieping is nog een deel dat lager ligt dan de rest, het laatste stukje stal compleet met voederbakken met uitgang naar het terras. Er lag al wel een oude betonnenvloer in en vorige jaar zijn er openslaande deuren ingezet. We hebben nog even gedacht om een nieuwe betonnen vloer erop te storten, maar uiteindelijk heeft H. gekozen voor hout. Gewoon omdat hij er graag mee werkt en er beter mee overweg kan. Bovendien lag er nog wat 2ehands materiaal aan balken en ander spul voorhanden. Voor de klussers geef ik nu de volgende beschrijving. Met de balken is eerst een frame gemaakt tegen de wanden, waarop de balkenlaag met behulp van ijzeren beugels is bevestigd. Op de betonnen vloer is een vochtwerende plastic laag uitgerold en daarbovenop zijn er restanten piepschuimenplaten gelegd. Uiteindelijk is alles afgedekt met isolatiewol. De overgebleven OSBplaten van de dakrenovatie zijn als eerste vloer weggewerkt. De uiteindelijke afwerkvloer komt later.

De bedoeling is dat in deze ruimte een keuken wordt gemaakt. Het liefts hadden we alles langs de langste wand gezet. Helaas lukt dat niet, want gezien de wijze waarop de reeds aanwezige leidingen zijn gelegd zou het betekenen dat dan de rioleringafvoer afschot dan 4 cm zou worden. En daarmee zou de vloer nog hoger uitkomen met een nieuw opstapje van dien. Zoals het er nu naar uitziet zullen we daarom spoelbak en vaatwasser direct tegen het 2,5 meter wandje van de 2e badkamermuur plaatsen, daar waar op de foto de vuurpot staat. Hopelijk is hiermee dan ook het leidingenprobleem opgelost. Maar we gaan eerst eens wat tekeningen op papier zetten om ons een beeld te vormen hoe deze ruimte uiteindelijk ingedeeld gaat worden.

vuurwerk

Een huis zonder kachel is geen thuis. En een oud frans huis zonder kachel is steenkoud. Dus kunnen we maar beter voorbereid zijn. Onze houtvoorraad is nog lang niet op na het vele kapwerk van vorig jaar. Ook staat er een geweldige Godin in onze woonkamer en snort er van tijd tot tijd in de slaapkamer een ander kacheltje mee in de avonduren. Het oude Etna-kachteltje van mijn vader is eindelijk meegekomen. Nu nog gebruikt om mijn verfpotten op te koken, maar straks in de nieuwe keuken om de nodige warmte te geven en om er heerlijke pruttelpotjes op te maken. Het had slechts een poetsbeurtje nodig om de grauwheid van afgelopen 45 jaren weg te halen.

Je zult denken, dat is dan genoeg. Maar laten we nu op de eerste de beste vide-grenier die we deze zomer bezochten een kleine Godin tegenkomen. Na een grondige inwendige inspectie en voor een prijsje van maar  € 50,00 wilden we niet weigeren. As werd er gratis bijgeleverd... De kachel werd op haar buik op mijn scootmobiel gelegd en krijgt straks de plek in de slaapkamer. De volgende dag in alle vroegte op het marktje van Molay komen we weer een Godin tegen. Zo zie je ze nooit, zo zijn het er twee achter elkaar. En voor € 10,00 minder konden we ook deze niet laten staan. Het binnenwerk helemaal gaaf en voorzien van een as-opvangbakje. De roestige mantel moet nog wel 'even' behandeld worden. Waarom zijn we zo gek van de Godin's? Het voordeel is dat je van bovenaf de wat langere stukken erin kunt laten zakken en dat ze de hele nacht door blijven branden, zodat je de volgende dag slechts even hoeft te porren om weer een nieuw vuurtje aan te wakkeren.   

   

au clair de la lune

Het was al laat toen we vertrokken richting Frankrijk. Nadat de brug over de Merwede was hersteld en daarmee ook het fileleed was verdwenen trokken wij de deur achter ons dicht om toch nog voor middennacht bij ons andere 'thuis' te zijn. Bij de tankstop in Luxembourg controleerde H. zoals gewoonlijk nog even alle lichten. Helaas werkte een van de achterlichten op de aanhanger niet en dat lag niet aan het lampje. We besloten toch maar door te rijden, want een aanhanger vol materiaal wilden we liever niet achterlaten. Gelukkig was het helder weer en de goden ons goed gezind. En zo reden we in gezelschap van een grote lichtbol boven ons over de kleine omleidingweggetjes door de heuvels van de Haute Marne. Ik kon zelfs de schaduw van onze auto met ons mee zien rijden. Tegen half 12 s'avonds kwamen we veilig aan.. 

hoera, mijn man is klusser!

Na al die dramatische verhalen op televisie kan ik oprecht trots zijn op mijn eigen vent. In afgelopen meivakantie heeft hij heel wat werk verzet. Er ligt nu een basis, zodat er aan minstens drie ruimtes verder gewerkt kan worden. De moeilijke vraag voor hem is nu, welke...

De moeilijkste en zwaarste klus waren het hoger aanbrengen van de balken in de achterruimte. De balken hoefden slechts 30 cm. hoger en sommigen moesten worden aangesleept van buiten. Dit lukte wonderwel gelukkig met hulp van een domme kracht, een lier en zoonlief. Een klus van drie dagen en na deze training van steeds 150 kg omhoog liften, woog ik slechts nog een veertje. Ook het hakken van nieuwe gaten was een pittig werkje. Om de ruimte van bovenaf een landelijk aanzien te geven is er zo'n 37 pak aan witgekalkte grenen houten planken als plafond weggelegd.

Voor onvoorziene gasten hangt er nu tijdelijk een 2e toilet in de ruimte voor de 2e badkamer, zodat zij niet steeds meer door onze slaapkamer hoeven bij een dringende boodschap. Het gat van deze ruimte is aan de stalkant gedicht en er zit een deur in bij de trapkant. Dat het van bovenaf voor de liefhebber een pee(p)-show kan zijn door de gaten in de 'declassé hout, moeten ze voorlopig nog even voor lief nemen. 

Bij de trap hangt er nu een werkzame recht-toe-recht-aan-leuning, alle idealistische designideeen van een mooie berkenhouten stam uit het bos ten spijt. Het heeft niet helemaal de juiste lengte, maar ik (en met mij vele anderen) kom nu redelijk makkelijk boven. Onder dient een kapstokhaakje als steun en boven trek ik me op aan een balkspalk. Het belangrijkste is dat ik me niet meer aan de balken hoef op te hijsen of me als een aap naar beneden laat slingeren.  

stapel op tuinieren

 
Met de lente in aantocht wordt er al weer aardig in de tuin gewroet. Reuze handig zijn de tuinvorken om in een bodem van klei, zand en steen een gat te graven. Onze buurman heeft ze in allerlei vormen en maten, voor elk doel een andere. En op videgreniers tref je regelmatig de inhoud aan van boerenschuren.

Wij hebben in ieder geval de vork zelf nog nodig. Er zijn twee fruitboompjes geplant en we hopen zo een begin te hebben gemaakt van ons eigen boomgaard.

bankoverval

Na de lange reis is het heerlijk slapen in een bed. Een erg fris bed, dat dan wel, want voordat de kachels alle dikke muren weer hebben opgewarmd zijn we toch al snel 2 dagen verder. Maar goed, je kruipt tegen elkaar aan, alles is aardedonker en muisstil, je valt weg in een heerlijke roes en je weet zo is het leven goed. Plotseling wordt dit idyllisch samenzijn verstoord door een knagend geluid. Zou H. iets dwars zitten? Ik stoot hem aan, maar het knagend geluid gaat verder. Het is een muis. Het komt verdacht van dichtbij en bij een dreun op de bank die tijdelijk naast ons bed is gestald wordt het weer stil. Echter na enkele minuten gaat het knagen door. Weer een doffe klap op de bank, weer stil en na enkele minuten weer een driftig knagen. Deze muis weet niet van ophouden! Onze nachtrust is nu dusdanig van slag dat H. besluit een zaklamp te halen en de bank op zijn kop te zetten. Er valt een walnoot uit, maar nog geen spoor van een muis. De volgende operatie wordt nu uitgevoerd. Eerst wordt het doek van de onderkant opengesneden. Niets te zien, al blijkt snel dat een deel van het schuim is weggeknabbeld. Vervolgens wordt de zijkant opgemaakt en we ontdekken een holte in de poten. Al graaiend ontdekken we een hele lading noten! Hoe de muis is ontsnapt is ons een raadsel, maar vanaf dat moment konden we weer in alle stilte slapen.
De volgende ochtend heb ik alle noten uit de poten gehaald, ruim 230 stuks. Als je bedenkt dat deze over een afstand van zo'n 12 meter zijn versleept, een walnootje per keer, dan heeft dit muisje een marathon van 5 km. afgelegd. Een goliathprestatie. Ongezien heeft het muisje de volgende dag toch nog een aantal noten naar de bank weten te verslepen om vervolgens ons s'nachts wederom met een knaagzang wakker te houden. Toen de bank op zijn kant werd gezet, vluchtte hij onder het bad. Daarna hebben we het lieve diertje niet meer gehoord of gezien...

stapel brandhout

Deze tijd van het jaar wordt er weer flink af en aan gereden om de gezaagde boomstammen uit het bos te halen. Wij hebben het lotnummer aan ons voorbij laten gaan, want onze voorraad is nog zeker voor de komende 2 jaren voldoende om de kachel op te stoken. Bovendien is het een hele klus om alles te zagen en het vervolgens drie keer te stapelen. Een keer in het bos, vervolgens op de aanhanger en tenslotte op de droogplek. Dat stapelen van boomstammen is een vak apart. De oude bewoners van het dorp hebben zo hun eigen manier. Overal in het landschap en zelfs voor de deur zie je dit soort houtstapels. Het levert een prachtig ritmische lijnenspel op. 

en route

 

Na een lange 'winterslaap' in onze lage landen zijn we 2 weken geleden weer op pad gegaan naar ons frans vakantiehuis. Kennelijk waren we alle ski-gangers voor, want op de altijd drukke péageweg vanaf Nancy was echt niemand te bekennen. Het leek verdacht veel op een eenzame D-route in het franse platteland. Bij het afrekenen werden we verblijd met weer een 10 centimes verhoging, kennelijk een jaarlijks terugkerend ritueel. Gelukkig hoeven we maar een kort stukje en betalen slechts € 4,80. Je kunt een speciale kaart aanvragen, waarmee je zo door kunt rijden. Maar het even wachten bij het poortje nemen we voor lief. Tenzij je een oud mannetje voor je hebt, die alle wisselmuntjes op de grond laat vallen en deze vervolgens op zijn gemak weer op gaat rapen.... 

Saint Valentin

Zitten we toch jaren in de bloemen, doe ik van harte mee met ieder jaar iets voor Valentijn, heb ik toch nooit geweten dat het echte Valentijnsfeest in Frankrijk is. In het departement Indre ligt nl. het plaatsje Saint Valentin. Op 14 februari 1965 is men hier begonnen om op de naamdag van de heilige broeder Valentijn verloofde paren uit de hele regio uit te nodigen. Daar is men vervolgens ieder jaar mee doorgegaan, zodat dit kleine dorpje een trekpleister is geworden voor toeristen. Tevens geeft men op 14 februari ieder jaar een speciale postzegel uit, met 2 hartjes van Peynet erop. (bron bloemenkrant van 1 februari 2011)

En omdat de liefde voor de man door de maag gaat heb ik hier een idee voor een diner voor twee.
*spinaziekussentjes op een bedje van zalm en room * verleidelijke varkenshaasjes in een warm bad van spruitjes * gezoete witloof met een aardappelhart * kruidige kaasjes met tongstrelende port * romige kwark met een frisse streling van lemon * koffie en honingzoete appels omarmd door een krokant laagje

Sante op een romantische Valentijn!

van harte stapel(en) op vrijdag

Stapel op vrijdag, laatste dag van een werkweek, weekend staat voor de deur. Uitslapen, tijd maken om leuke dingen te doen, samen koekjes bakken met de kinderen. Met Valentijn voor de deur komen deze hartvormpjes goed van pas, ooit gekocht van een oud banketbakkertje dat met zijn bakkerijtje stopte.

stapel(en) op vrijdag

In een deel van blogland heerst een stapelrage. Ik ben stapel op stapelen, alleen al omdat je daarmee een overzicht en rust krijgt. Het is heerlijk om een stapel handdoeken zo in de kast te hebben dat alleen de dikke ronde rand zichtbaar is. In de herfst heb ik op de videgrenier een flinke hoeveelheid boerenlinnengoed uit de 'goot' gevist. Dit ligt nu netjes gewassen, fris in de wind gedroogd en opgevouwen in mijn oude kast aldaar. En je raadt het waarschijnlijk al, de mooie ronde kant ligt in het zicht.