mistletoe

In Frankrijk zie je ze overal - de mistletoe. Ook in de streek waar wij genesteld zijn. Een mistletoe is een plantaardige parasiet die zich voedt met de sappen van zijn gastheerboom. Recent heb ik gelezen op de blog van Teresa http://herewitht.blogspot.com/2008/11/mistletoe.html dat ze in Australië worden gebruikt voor het verven. Deze mistletoe ziet er anders uit en groeit in de eucalyptusbomen. In Nederland worden ze vanaf eind november in de bloemenhandel te koop aangeboden en worden ze als exclusiviteit in kerststukken gebruikt. Maar om nu even met een karretje vol naar huis terug te keren en denken dat je er op de Beethovenstraat je slag ermee te slaan is niet zo eenvoudig. Ze hangen bovenin toch wel hoge bomen, dus een ladder heb je toch wel nodig. Wie niet waagt die niet wint, misschien maakt een kus onder de mistletoe met je liefje het de moeite waard want volgens oud geloof geeft dit geluk.....

als de blaadjes vallen

Alhoewel het tijdens de herfstvakantie overal de geur van gevallen blad in de lucht hing, kreeg ik die bronzige kleuren niet echt mooi op een foto vastgelegd. Ofwel we reden door de mist, ofwel de laaghangende zon scheen in de lens ofwel ik was net te laat om de laatste zonnestralen die over de kruinen schijnen, te vangen op mijn digicameraatje.

Op de laatste dag van de vakantie heb ik daarom de kinderen gevraagd wat blad te rapen in het dorp. Ik zal niet zeggen dat de bewoners met zakken klaar stonden om ook hun stoepje te doen, maar verheugd waren ze wel. ´IJverige´ Hollanders....

We hebben er een paar mooie festoenen van geregen en die bij de open haard gehangen.

Dyon

In een dichte mist vertrokken we op vrijdagochtend naar Dyon. Het is zo'n 75 km rijden, maar door deze mist duurde het wat langer. Onderweg werden we opgeschrikt door een groot beest midden op de weg, aangereden. Vermoedelijk een das. In het jachtseizoen worden ze opgejaagd en rennen ze nietsvermoedend over....

In Dyon zelf was de mist eindelijk opgetrokken. De terrasjes in de zon waren goed bezet. Op vrijdagochtend is het gezellig druk in centrum - er is een warenmarkt en rommelmarkt. Vrij snel vonden we vlakbij een parkeerplekje in de parkeergarage voor slechts € 1,00 per uur. Volgens de kinderen had ik veel bekijks met mijn kleine scootmobiel. Het gekke is dat ik dat niet eens meer in de gaten heb. Ik heb alleen oog voor al dat moois om me heen en dit keer op zijn Hollands 'kijken, kijken, niet kopen.......' Even twijfelde ik bij het zien van deze stookketel - zou het iets zijn voor het verven van wol? Maar die gaten dan? Waar laat je zo'n groot ding? Is hij wel oud? We zijn maar gewoon weer doorgelopen en wat rest is deze foto.

'Cristo' pakt weer in

Een textiel oog ontgaat niets!

Net op het moment dat we het VVV-kantoor van Fayl-Billot verlieten, troffen we een aantal dames druk bezig met het ontvouwen van grote rollen stof. De brandweermannen (ja, ook mijn held die de scoot heeft geblust!) waren opgetrommeld op alles op te hijsen. De burgemeester zou het officieel toespreken, maar die hebben we niet in actie zien komen.

In een poging om duidelijk te krijgen waarom dit is gemaakt werd in het rap Frans een en ander uitgelegd. Voor zover ik het heb begrepen zal het waarschijnlijk de plaatselijke quiltclub zijn geweest die deze vrolijke babydekentjes voor het goede doel hebben gemaakt. Een hele dag werk voor één exemplaar, vraagprijs slechts 25€00. Ze hebben wat mij betreft voor deze keer Cristo overtroffen.....

allo, allo 'halloween '

Alhoewel Halloween een uit Amerika naar Europa overgewaaid populair volksfeest is heeft het de laatste drie jaar behoorlijk vaste voet aan de grond gekregen in Frankrijk, meer dan in Nederland. Kinderen trekken, verkleed als spook, vampier, heks of skelet, de huizen langs om snoepgoed op te halen. Volwassenen trekken 's avonds verkleed de stad in om feest te vieren in met pompoenen en spookachtige attributen versierde cafés en discotheken. Het Fort van Cognelot met zijn donkere barakken bij Langres is zo'n uitgelezen plek om spooknachten te houden. Overal werden er foldertjes uitgedeeld. Bij de aanplakborden van het gemeentehuis wordt melding gemaakt van feesten in de buurt. Ook winkeletalages en de straten en pleinen van Franse steden worden steeds vaker met dergelijke attributen versierd.

Wij reden door dit langgerekte dorpje Beire Le Châte, gelegen in de buurt van Dyon en werden verrast met allerlei heksenfiguren. De ene pompoenneus nog langer en krommer dan de ander. . Allemaal prachtige stillevens, vrolijk uitgedost in oma's kledij en sjaals uit de 60-ties. Echter toen we een stoepenvegend dametje zagen, riep Hermann 'He, deze doet het nog'. Zelf vind ik de vlaggen aan de lantaarnpalen erg origineel. Iedere familie heeft zo zijn unieke halloweenwapen. In ons eigen dorpje had Pierre zich uitgeleefd op prachtige uitgeholde pompoenen, waar iedere avond lichtjes in brandden.

In 2001 is er een blokje postzegels voor ontworpen in Frankrijk. Hier en daar krijgt het feest een eigen Franse naam, want Engelse woorden gebruiken blijven voor veel Fransen toch zoiets als vloeken in de kerk. Helaas schieten deze namen me niet meer te binnen......

nieuws uit het dorp

Het is toch wel weer spannend om aan te komen. Staat alles er nog zoals je het hebt achtergelaten, hoe is het met de mensen in het dorp, hoe anders ziet de omgeving eruit in de herfst...

Bij de bezorgbakker konden we nog net de laatste twee broden krijgen, want op onze komst was nog niet gerekend. Op de zondagochtendmarkt werden we herkennend begroet door de man die de heerlijke Franse gegrilde kippen verkoopt (nee, geen jus erbij..). Bij Willem en Christine vielen we overwachts binnen met een bos rozen. Hier hoorden we dat Guido met zijn gezin wil gaan verhuizen naar Valleroy om zijn klusbedrijf echt gestalte te gaan geven en om zijn 'italiaanse droom' in Valleroy waar te maken in het huis dat beneden in Valleroy ligt. En de kinderen ontdekten een nieuw jong ezeltje...

s'Middags fietste Hermann door het dorp om te kijken wie er was. Hij werd al snel staande gehouden door Claudine. Haar man Abel lag al een maand in het ziekenhuis. Bij het perenplukken was hij uit de boom gevallen en daarbij behoorlijk gewond geraakt. Ik moest even terugdenken aan de zomer dat ik hem Tarzan noemde - hij zal toch niet echt... Neen grapjes zijn nu niet op zijn plaats, ik weet het. De afgelopen maanden is het nog meer kommer en kwel geweest; twee alleenstaande oudere dames zijn overleden, eentje was de oudste en al ver in de 90 en de ander was in de 70. Ik heb ze niet mogen kennen. Werner heeft ook geen geluk gehad; hij is met een beroerte in het ziekenhuis opgenomen geweest. Hij is al zo'n 6 weken weg uit het dorp. En o ja, de buurman heeft een spierblessure en hem is voor twee maanden zijn rijbewijs onthouden wegens een borreltje teveel. Al zijn eigen waarschuwingen over de 'kappeau' ten spijt...

steentje voor steentje....

Na een zondagje relaxen werden op maandag de mouwen opgestroopt en de sloophamer ter hand genomen. Op de bovenverdieping waren ooit kamers, met een gat als tussenverbinding net aan de verkeerde kant van de schoorsteen. Vroeger kwam hier de trap vanuit de woonkeuken op uit, maar deze is verplaatst naar de stal. Om een logischer routing te krijgen wilden we de opening verplaatsen; het muurtje van de ene kant afbreken en tegelijkertijd weer opbouwen aan de andere kant. Klinkt heel simpel eigenlijk. Maar dat was het dus niet.

Buurman Olivier kwam natuurlijk ook even kijken en gaf hier en daar advies; kant en klaar cement is veel te duur (ja, is waar maar deze zakken zijn voordelig uit Nederland meegenomen), je gebruikt heel veel cement (ook waar, we moesten nog eens 5 zakken bijkopen omdat een cementmolen niet a-la-minute voor handen is en de laatste net voor ons neus was weggekocht), gebruik gipsplaten om de muur af te werken (nee, geen gipsplaats - we houden van rustique..), neem kalkverf om te schilderen (ja-ja, mooi en tevens vochtdoorlatend)

Teamwork is er geleverd door Nick en Louca - twee dagen hard werken - en alles is gerecycled. Al deze foto's zijn gemaakt door Tessa. Hermann heeft volgens zijn eigen zeggen op de Franse wijze en slag gewerkt. Aan twee kanten zijn de grote stenen gestapeld en met een dot cement vastgezet en in het midden is al het puin en gruis gestort.

Eindelijk dus 'echt' aan de slag! Of was het slechts een vingeroefening voor het grote werk straks......

jachtseizoen

Al weken kijken we uit naar de herfstvakantie, die maar niet lijkt te komen. Door een fout in de planning zitten er maar liefst 10 schoolweken tussen de zomer- en de herfstvakantie. Wat een heerlijk idee om straks door de bossen te struinen, mooie takken te zoeken en de bergen gevallen bladeren omver te schoppen....

Maar dit idee wordt wreed verstoord, omdat inmiddels het jachtseizoen is begonnen in de Haute-Marne. Al zoekend op internet ben ik een heel jachtschema tegengekomen, iedere regio heeft zo zijn eigen kalender en ieder dier zo zijn eigen dag waarop ie niet meer veilig is. Al deze lieve dieren, die Mr. Le Maire William heeft 'geschoten' met zijn camera, worden straks op een ander manier geschoten...


En alleen op woensdag schijnen wij veilig door de bossen te kunnen lopen. Er wordt dan ook aangeraden om felgekleurde kleding te dragen, want om als loslopend wild te figureren lijkt mij geen optie.


www.chasse-haute-marne.org/pdf/dateouvertureetfermeture2008-2009.pdf

http://www.tourisme-hautemarne.com/index.php?p=1787&PHPSESSID=7bc94939342d6f1723716dd90b761314

straks zitten we er weer warmpjes bij...

Eén berichtje naar Mr. Le Maire - William - en hij zorgt ervoor dat we straks ook de beschikking hebben over enkele kuubs hout uit het bos. En dat betekent tegelijkertijd ook werk aan de winkel... , zagen, sjouwen en stapelen. En daarna weer zagen en kloven, want voor het vervoer moeten de stukken hout in het bos eerst van de stam op één meter worden gezaagd en dan pas thuis kunen er kachelklare stukken worden gemaakt.

Dit schilderij in acrylverf is gemaakt door Diny Kroon-Vis uit Wilnis- zij schildert al jaren voor haar plezier en was erg gecharmeerd van de foto die ik maakte van de schouw. Gisteren bezorgde ons dit kunstwerkje. Zo kunnen we ook hier genieten van ons franse huis.

bouwval gezocht

Als er een is die met recht een bouwval met respect voor materiaal en detail weer tot leven wil wekken dan is dat Werner. Hij woont en leeft en Freiburg, maar iedere twee weken komt hij klussen aan zijn huis. Je moet echt over een groot voorstellingsvermogen beschikken om zo aan de gang te gaan met iets wat bijna lijkt op een ruine. Geen water, geen licht, geen sanitair en altijd in het stoffige donker bezig zijn. Ik heb daar echt bewondering voor.

Overtuigd van zijn toekomstig paleisje vertelt hij gepassioneerd over de wijnkelder, die te bereiken is via een instortend dak en langs een halve bakoven. In deze wijnkelder liggen nog honderden flessen met ingemaakte vruchten. Sterke verhalen heeft hij ook. Zo fluisterde hij in ons oor dat in de bakoven van een huis 30 km verderop slechts nog de botjes van drie duitse militairen uit de 2e WO zijn gevonden... Hij droomt ook van een vondst. Omdat het een huis is gebouwd rond 1760 hopen ze tijdens het wegschrapen van aangekoekte grond en opruimen van puinresten op het kistje met goudstukken uit de tijd van Napoleon!

.

verkiezingenstrijd maart 2008

De scheidende burgemeester - Guy Gauthier - geeft na 24 jaar zijn scepter door aan zijn neef William Joffrain.

Tijdens het surfen kwam ik na vele pagina's deze opsomming tegen. Alhoewel weer even geleden vind ik het interessant genoeg om het te laten zien, want

a. Ik leer de namen van een aantal bewoners van het dorp en zo te lezen is er veel familie van elkaar. Pierre zijn achternaam lijkt niet alleen op die van een clown uit het Russische staatcircus, hij heeft er ook veel van weg als ie bezig is op zijn ranch. Altijd in voor een lolletje...

b. Van de 23 inwoners zijn er maar liefst 8 die zich kandidaat hebben gesteld. Zo te zien was het een nek aan nek-race, maar heeft de jeugd nu de toekomst...

c. De opkomst laat een grote betrokkenheid zien, welke voelbaar is als je er bent. Op de eerste dag dat ik er alleen was kreeg ik van Sylviane een soort van pompoen-courgette waar ik twee weken van kon snijden.

M. William JOFFRAIN (17 voix)
Mme Danielle BALLAND (14 voix)

Mme Colette GAUTHIER (14 voix)

Mme Claudine GAUTHIER (14 voix)

Mme Sylviane CUROT (14 voix)
M. François BALLAND (13 voix)
M. Pierre KWIATKOWSKI (12 voix)
M. Jean-Marc ROUSSELOT (12 voix)

Inscrits 23 Abstentions 4 (17%) Votants 19 (82%) Blancs et nuls 0 (0%) Exprimés 19 (82%)
Sources : Ministère de l'intérieur

Enkele van de kandidaten stellen zich hier voor (foto's gemaakt door William tijdens het feest van 14 Juillet)

Je kunt zoeken op google via elections municipales + woonplaats. Maar deze informatie is ook rechtstreek op oa www.lemonde.fr/elections-municipales/2008 te vinden en dan zoeken op regio.

.

kast in de whitewash

In de Weldom-winkel kun je van alles vinden. Een soort kruising tussen de Blokker en Hubo. Hier heb ik vele blikjes was gezien, maar de whitewash zat er helaas niet tussen. Deze heb ik uiteindelijk in Nederland gekocht. En het werkt heel simpel. Met een stuk staalwol, wel uit de Weldom winkel, wrijf je de was in het hout om vervolgens licht op te wrijven. In de meivakantie was ik hier al mee begonnen. Op de scootloze dagen heb ik de rest afgemaakt, blij dat ik mezelf nog ergens nuttig kon maken dan behalve met de afwaskwast..... Ik vind het zelf erg mooi geworden. De gelige laag van deze eikenkast is nu doorleefd wit geworden en past heel goed bij de zandkleur van de schouw.

visite, visite

Alle waarschuwingen ten spijt we zijn niet platgelopen door vakantiegangers, doorreizigers, 'daklozen en klaplopers'. Dit hebben we weten uit te stellen tot de laatste dagen van onze vakantie.
Allereerst waren daar Ton en Louisa - met hun huis in de buurt van Jussey - en de aanstichters van ons eigen frans avontuur. We zijn naar Lac de Villegusien geweest, een van de vier stuwmeren van Langres. Echt een familieplek. Gezellig picknicken met de gebraden kippetjes van de markt en daarna u i t b u i k e n....


En op de laatste dag was er het 1e familiebezoek met drie honden. Gezellig! Na wat gedraai op de 3meterrand van ons huis was ook hun onderkomen gesteld. Het is heerlijk om de oh's en ah's vol bewondering te horen, handen te zien die over muren strijken om te voelen of die dikke kasteelmuurstenen wel echt zijn, ogen te volgen die staren naar de ruime buiten om het huis.
Het bevestigd ons gevoel waarom wij hier zo ontzettend blij zijn.
.

joyeux anniversaire

Tessa 9 jaar! (25 juli) Het allermooiste kado was toch wel papa die in alle vroegte was vertrokken om op tijd te zijn voor de verjaardagstaart.

.

geen auto, geen scoot....

Geen auto, geen scoot - maar wel een huis dat overeind staat! Natuurlijk ben ik niet bij de pakken gaan neerzitten en Hermann hoefde ook niet accuut te komen opdraven. Er zijn namelijk nog heel veel ezeltjes in de buurt die dat veel beter kunnen. Volgens mijn revalidatiearts ben ik een daadkrachtige vrouw met een hoog streefniveau. Wat zal ik daarop zeggen? Misschien 'ik ga waar ik voor sta en wil nog heel veel doen zolang dat nog kan......' (ter info: ik heb een spierziekte waar ik gelukkig oud mee kan worden)

De dagen totdat Hermann er weer was vlogen om. We hebben heerlijk buiten zitten vilten (zie mijn andere blog http://www.dovadi.web-log.nl/) en er werden allerlei spelletjes bedacht in het zwembad. Aan de voorkant zijn we begonnen met een muurtje stapelen. Nick heeft daar flink zitten hakken in de wortelspruiten van de boom van de buurman. In de koelte van de woonkeuken werd geknutseld, gelezen, gekokkereld en taarten gebakken voor de verjaardag van Tessa. Maar er werd ook lekker op de bank gehangen en geluierd op de trampoline.












Om de kinderen het all-inclusive gevoel van de Turkijevakantie van vorig jaar te geven was er iedere dag ijs en chips, werd er meer ja dan nee gezegd en was de kok tevens afwashulp....... De enige regel was de videokaart. Die ging pas s'avonds in de ontvanger, waarna we met zijn viertjes in het grote bed kropen om samen Nederlandse tv te kijken.

Voor mij geen auto en geen scoot, voor de kinderen geen animatieteam en geen vriendjes. Maar toch op alle momenten vermaak en voelen dit is vakantie!
.

De witte waterlelies

Ik was nog niet eerder in het bosmeertje geweest. Je kunt er niet in zwemmen, maar af en toe een visje vangen lukt wel. Bovendien is het een mooie en rustige plek - de waterlelie's lieten al voorzichtig hun knoppen zien.

De middag na de brand lag ik na te denken. Twee brandjes in een korte tijd, wat kon hiervan de betekenis zijn. Domme pech, toeval, goed of slecht? Na een korte droom kwam het antwoord in de vorm van een witte bloem, de waterlelie.

Ik heb wel opgezocht wat de boodschap is van een witte waterlelie, maar eerlijk gezegd weet ik niet wat ik daarmee aan moet. Ik hou het er maar op dat na alle narigheid alles weer in het reine komt....

Ouverture officiel du Gueroyas Blog de Valleroy

Sacré non! Valleroy a son blog. Aussi petit soit ce village, tout arrive à Valleroy.Les Gueroyas sont fiers de vous présenter ce site. Venez nombreux, nouveaux habitants, anciens habitants, enfants des habitants actuels, visiteurs, touristes, hollandais, allemands, venez découvrir une tranche de vie à Valeroy. Si vous pensez qu'il n'y a justement rien à faire, ni rien à voir, ce blog devrait vous prouver le contraire.Cadre champêtre, humour décalé, authenticité sont les mots qui résonnent le mieux à Valleroy.
Wat een leuke verrassing - sinds 1 augustus heeft Valleroy zijn eigen franse weblog geschreven door een van de zonen van Claudine. Op internet was tot nu toe enkel en alleen iets vinden op Wikepedia. Aan tafel tijdens de 14 Juillet speurde ik naar sappige verhalen en oude foto's ed over Valleroy. De zus van William had nog wel wat liggen en de buurman zou wellicht ook wel iets hebben. Ik liet mijn weblog-adres achter - en zie het heeft een aantrekkende werking. Dit is nu volgens mij wat je noemt digitale inburgering..............

alarm

Pas na zo'n heftige gebeurtenis besef je dat het nog veel erger had kunnen zijn. Behalve een flinke emotionele dreun op dat moment mankeerde ik gelukkig niets. Toch heb ik me afgevraagd of ik wel juist heb gehandeld. Als de buurman niet thuis was geweest, wie had ik dan moeten bellen.

Om nooit meer te vergeten: 112 is overal in Europa het alarmnummer. Vervolgens is in Frankrijk 17-politie en 18-brandweer. En de brandweer zo heb ik me laten vertellen is ook degene die een hoogzwangere naar het ziekenhuis brengt als ze moet bevallen.....

Ik had het geluk dat mijn ongeluk bijna voor de deur van de brandweerman plaatsvond. Vandaar dat Olivier daar stopte, vandaar zijn snelle blusoptreden. Dit bordje hangt bij zijn voordeur. We wilden zijn brandblusser vergoeden, maar daar wilde hij niets van weten.

au secour!

Voor een vers gebraden kippetje van de zondagsmarkt van Fayl-Billot wilde Nick zijn fiets wel weer pakken. Ook om te zien waar de supermarkt is. Het bleek dat hij er nog geen 200 meter vanaf had gestaan. Terug namen we de route die hij had genomen. Fayl-Billot heeft een paar aardige klimmetjes en afdalingen. Ook deze route die uitmondde net boven de visvijver.

En opeens stond ik stil! Niet vanwege het uitzicht die de vijver me op dat moment bood. Tijdens de snelle afdaling schakelde ik over van de cruisecontrol op handbediening om de snelheid onder eigen controle te houden. Met piepende banden weigerde mijn scoot elke dienst. STORING verscheen er om het display. Daar stond ik dus midden op de weg. Maar wat vervelender was ik rook een eigenaardig verbrand luchtje. De banden misschien of erger had ik de motor in de soep gedraaid.

Geen paniek dacht ik bij mezelf, eerst even Hermann thuis in Nederland bellen en horen welke raad hij voor me heeft. Geen gehoor. Wat nu? De buurman bellen ook al was hij de laatste bij wie ik in de auto had willen stappen. Nu zou hij de eerste zijn. Voor alle zekerheid oefende ik eerst even het zinnetje 'j'ai panne en Rue de l'étang et voulez vous retourner moi a la maison', want Olivier is niet echt makkelijk te verstaan. Net op het moment dat hij opnam kon ik een automobilist aanhouden, die als een soort tolk fungeerde. Binnen een kwartier was de buurman ter plekke.

Omdat ik nogal onhandig stond zijn we met de scoot in de vrijloop naar beneden gegaan. Eenmaal ter plekke begon het erg te roken. Snel haalde ik mijn spullen eruit en gingen we met de auto weg. Maar ik was bang, bang dat alles zou ontploffen. Olivier stopte nog geen 50 meter verder naar boven bij een huis, belde aan en vroeg de man op de scoot te letten. Op het moment dat ze keken sloegen de vlammen er al uit. Als in een rollercooster gingen we in zijn achteruit naar beneden, want de gevraagde man in kwestie kwam met een brandblusser ons achterna. En wat ik toen zag was verschrikkelijk. Vreemd genoeg riep ik notabene in het frans door mijn tranen heen 'oh non, ma scoot', want het vuur was behoorlijk hoog opgelaait. Nick die een korte route was gewezen zag de zwarte rook en kwam terug. Het vuur werd gelukkig snel gedoofd. De achterkant zag er macaber uit.




S'avonds waren het Wim en Werner die het karkas hebben opgehaald. Wim, die net fris gedouchet was 30 km verderop omdat zijn huis nog geen sanitaire voorzieningen heeft, kon wel weer een opfrissertje gebruiken. Werner draaide nog even de klem om de accupool los, zodat er zeker weten geen stroom meer zou zijn. Want op nog een brand zat niemand te wachten.

Ik bleef ontredderd achter. Al mijn moed, al mijn zin en al mijn hoop was toch wel min of meer afhankelijk geweest van het feit dat ik zelfstandig mobiel zou zijn. En dit was nu in vlammen opgegaan.
.

boodschappen doen

Ik en de kinderen kregen al aardig ons ritme te pakken. Broodje halen bij de rijdende bakker, in en om het huis wat rommelen en af en toe werd er een ritje met de fiets gemaakt of ik ging er alleen op uit met de scoot. Van alle kanten kreeg ik hulp aangeboden 'pour faire la course' - maar met dit heerlijke weer en met mijn snelle mobiel wilde ik ook de weinige boodschappen gewoon zelf doen.

De eerste rit naar Fayl-Billot liep niet geheel vlekkeloos. Nick ging als een speer vooruit en was in geen velden of wegen meer te bekennen. Louca redde het wel, maar de heuvels op was toch wel pittig. Tessa met haar korte beentjes kwam niet verder dan halverwege. Haar duwen was vermoeiend en niet geheel zonder risico, dus hebben we bij het boshuis de fiets aan de kant gezet en kon ze nog net tussen mijn benen plaatsnemen op de scoot. Bij het kruispunt aangkomen waren we Nick al kwijt geraakt. Ik had nog de hoop dat hij op eigen gelegenheid wel bij de Colruyt zou aankomen. Helaas ondanks ons wachten geen Nick. Bij thuiskomst zat hij met een rood hoofd voor de deur, boos en verdrietig. Nooit zou hij meer op de fiets naar Fayl-Billot......