Η προηγούμενη σελίδα επρόκειτο κανονικά να φιλοξενήσει ένα μακρύ άρθρο επάνω στα εικοσάχρονα του «Έθνους του Γούντστοκ» και στα λοιπά συμβάντα εκείνου του γεμάτου γεγονότα καλοκαιριού του 1969. Στα μέσα τούτου του Απρίλη όμως, ένας θάνατος, ένας θάνατος κάποιου πολύ σημαντικού ανθρώπου για εκείνο που μονολεκτικά θ’ αποκαλούσαμε «Αντικουλτούρα», ήλθε ν’ ακυρώσει αυτό το άρθρο. Για τον απλό λόγο πως ελάχιστα πράγματα θα μπορούσανε πια να ειπωθούνε για τις οριζόντιες και κάθετες παλινδρομήσεις της παγκόσμιας ροκαρίας, τη στιγμή που απουσιάζει ένα τόσο αρνητικά σημαντικό γι’ αυτήν πρόσωπο, όσο ο Άμπυ Χόφφμαν. Και λέμε αρνητικά σημαντικό, γιατί εκείνο το καλοκαίρι του 69 το πλυπληθές κοπάδι της ροκαρίας έκανε, έστω κι αν ΔΕΝ το κατάλαβε αμέσως, τις επιλογές του. Το ταϊσμένο με CIA-δολλάρια σλόγκαν του κάλπικου «τηνέϊτζερ» περιοδικού Rolling Stone «Rock και πολιτική: μην τα μπερδεύετε!» είχε ολοκληρωτικά θριαμβεύσει όταν τα τραγούδια των αστέρων σκεπάζανε μίας και διαπαντός τις φωνές του «ταραξία» Χόφφμαν και των ομοϊδεατών του ότι «η Επανάσταση είναι αλλού». 

«Προσωπικά πιστεύω πως το Rock πέθανε σαν αυτό που πολλοί το θέλουνε (δηλαδή επαναστατική διαδικασία) αμέσως μετά την σπρωξιά του Πητ Τάουνσεντ των «Who» στον yippie Άμπυ Χόφφμαν επάνω ακριβώς σ’ εκείνη την περίφημη σκηνή του φεστιβάλ του Γούντστοκ. Τα μαχαίρια των ξεκωλιασμένων στην μπύρα «’Αγγέλων της Κόλασης», που αστράψανε κάτι καιρούς αργότερα στο τραγικό φεστιβάλ του Άλταμοντ, δεν σημαίνανε τίποτα περισσότερο παρά μερικές ακόμα σκόρπιες μαχαιριές επάνω στο ήδη νεκρό προ πολλού και εν αποσυνθέσει πτώμα του Rock…» 

(άρθρο του υπογράφοντος στην «Ανοιχτή Πόλη» νο 7, Σεπτέμβριος 1986, με τίτλο «ΦΤΥΣΙΑ ΣΤΑ ΚΟΛΥΒΑ ΤΟΥ ROCK») 

Το περιοδικό μας (η «Ανοιχτή Πόλη») είχε στείλει ταχυδρομικώς μια σειρά ερωτήσεων προς τον Άμπυ, σε μία απόπειρα συνέντευξής του πάνω στα σημεία και τους καιρούς των ζοφερών χρόνων από τα sixties μέχρι τις ημέρες μας. Ο γερο - Άμπυ όμως δεν μπόρεσε να απαντήσει ποτέ. Αναλήφθηκε στους ουρανούς, όπως και κάποιοι άλλοι υπέροχοι άνθρωποι τούτου του πλανήτη, κάπου στα μέσα του Απρίλη που μας πέρασε. Πέθανε έναν θάνατο παράξενο, σκοτεινό, όχι απολύτως κατανοητό. Ακούστηκαν σενάρια για δολοφονία, για σκηνοθετημένη «αυτοκτονία», για κανονική αυτοκτονία λόγω κατάθλιψης κ.ο.κ. Ό,τι μαθευτεί σχετικά στο μέλλον, προτιθέμεθα να σας το φέρουμε σε τούτες εδώ τις απελεύθερες σελίδες. Ως τότε όμως, ας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον Άμπυ Χόφφμαν, «έναν ακόμη όμορφο άνθρωπο που πέθανε νωρίς» όπως θα έλεγε και ο ποιητής. 
  
Ο Άμπυ Χόφφμαν γεννήθηκε στη Μασαχουσέτη πριν από 52 χρόνια. Νεαρός έφυγε για την Νέα Υόρκη, όπου στα μέσα της δεκαετίας του ’60 υπήρχε μία πολύ έντονη σκηνή της πρώϊμης  Αντικουλτούρας με κοινοβιακούς, Diggers και Hippies. Οι τελευταίοι στην αρχή τον θεωρήσανε αντιπαθή και «ψωνισμένο με την πολιτική», όμως γρήγορα έγινε αποδεκτός από τους πιο ψαγμένους του χώρου που ασχολούνταν με σοβαρότερα πράγματα από τον να «ψυχεδελίζονται» απλώς για να περάσει η ώρα. Γύρω στα 1967, ο Άμπυ ήδη αποτελούσε μία σημαντική φυσιογνωμία μέσα στην Αντικουλτούρα της Ανατολικής Ακτής. Τον Οκτώβριο του ’67 στην περίφημη «περικύκλωση» του Πενταγώνου από τις χιλιάδες των διαδηλωτών κατά του πολέμου του Βιετνάμ, γνώρισε τους Στιου Άλμπερτ, Έντ Σάντερς, Τζέρρυ Ρούμπιν και τους λοιπούς ριζοσπάστες Hippies, με τους οποίους την πρωτοχρονιά του 1968 ίδρυσει το Παγκόσμιο Κόμμα Νέων («Youth International Party») ή, σε συντομία, YIP («Yippie!»). 

«Οι hippies μάς αποκαλούνε πολιτικοποιημένους και οι πολιτικοποιημένοι μας αποκαλούνε hippies. Μόνο η αντίδραση δεν ξεγελιέται και μας βλέπει όπως είμαστε. Το «Yippie!» δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία καλή δικαιολογία για να εξεγερθείς..». 
 
 

Την Άνοιξη του ’68 οι Γίππηδες χρησιμοποιούν όλο το δυναμικό των αντεργκράουντ μέσων ενημέρωσης για να μαζεέψουνε «μισό εκατομμύριο φρικάδες στο Σικάγο» τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου αντιπαραθέτοντας ένα «Φεστιβάλ Ζωής με πολιτική, ροκ, ντόπι και σεξ» στο Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος των Η.Π.Α. Οι λίγες χιλιάδες hippies και αντιπολεμικοί διαδηλωτές που θα πάνε στο Σικάγο εκείνο τον Αύγουστο, θα τσακιστούνε ωστόσο βίαια από την Εθνοφρουρά και την αστυνομία του Σικάγο σε σκηνές που «έφερναν το Βιετνάμ στο σπίτι των αμερικανών» όπως ο ίδιος ο Χόφφμαν το έχει προαναγγείλει. 

«Εκείνη η μαζική παράσταση των Yippies αποτέλεσε ένα θέμα άκρας ακροαματικότητας ενάντια στη βαρετή φλυαρία της κατεστημένης μετάδοσης σχετικά με το Δημοκρατικό Συνέδριο. Ακόμα κι αν τα Μαζικά Μέσα είχαν αποφασίσει να αποσιωπήσουνε τελείως τις δραστηριότητες των Yippies, το Μήνυμά μας θα είχε τελικά περάσει προς τα έξω και ίσως να ήταν και ισχυρότερο. Αρκούσε μόνο η απλή είδηση, πως η νεολαία σφαζότανε στους δρόμους του Σικάγο από την αστυνομία της πόλης και πως τα τηλεοπτικά κανάλια αρνιόντουσαν να δείξουν τα γεγονότα». (Abbie Hoffman) 

Μετά τα γεγονότα του Σικάγο που ήρθαν ως επιστέγασμα μιας σειράς ανατρεπτικών «συμβάντων» (όπως το κάψιμο δολλαρίων μέσα στο χρηματιστήριο της Ουώλ Στρητ) ο Χόφφμαν, μαζί με άλλους 7 ακτιβιστές δικάστηκε κατηγορούμενος για «Συνωμοσία προς πρόκληση Ταραχών», καταδικάστηκε σε φυλάκιση και μόνο μετά από αλλεπάλληλες διαδηλώσεις υπέρ των «8 του Σικάγο» κατάφερε να γλιτώσει την φυλακή με χορήγηση αναστολής εκτελέσεως των ποινών. Στην διάρκεια της δίκης των «8 του Σικάγο» οι Άμπυ Χόφφμαν και Τζέρρυ Ρούμπιν μετατρέψανε την αίθουσα κυριολεκτικά σε τσίρκο. 

«Κάποια στιγμή έστειλα στον πρόεδρο ένα ιπτάμενο φιλί. Αυτός γύρισε κατακόκκινος και φώναξε προς τους ενόρκους: Αγνοείστε αυτό το φιλί…» (Abbie Hoffman) 
 

(πατείστε επάνω στην εικόνα για να ακούσετε ένα ηχητικό ντοκουμέντο, τμήμα της απολογίας του Άμπυ Χόφφμαν, στην δίκη των "8 του Σικάγο")

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60. ο Χόφφμαν έγραψε μια σειρά από βιβλία που αν και τυπώθηκαν από εκδοτικούς οίκους του αντεργκράουντ πουλήσανε εκατομμύρια αντίτυπα. Το μοναδικό που έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά είναι το «Επανάσταση για τη Κάβλα της» («Revolution for the Hell of it») που τόλμησε να κυκλοφορήσει στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας η «Διεθνής Βιβλιοθήκη» (εν έτει 1982). Τα «Έθνος του Γούντστοκ» («Woodstock Nation») και «Κλέψτε αυτό το βιβλίο» («Steal this Book»), αποτελούν και αυτά σημαντικούς σταθμούς στον χώρο της έντυπης Αντικουλτούρας, αν και πολύ αμφιβάλλω αν θα δούνε ποτέ το φως της δημοσιότητας και εν Ελλάδι, μεταφρασμένα στην γλώσσα μας. 
 
 

Στα 1970 πάντως, ο Άμπυ Χόφφμαν θα γίνει στόχος εξόντωσης από το περιβόητο σχέδιο COINTELPRO του FBI (ένα σύστημα διωγμού ή εκτρέλανσης επιλεγμένων «ενοχλητικών»), δεχθείς απειλές δολοφονίας, διαρρήξεις του σπιτιού του, εμφανή παρακολούθηση κ.λπ. ενώ προβοκατόρικες αφίσες θα κάνουνε την εμφάνισή τους στη Νέα Υόρκη καταγγέλλοντάς τον ότι είναι... χαφιές ή ζητώντας τον θάνατό του. Εμφανέστατα κουρασμένος θα επιχειρήσει να «ιδιωτεύσει», στέλνοντας στο εγγλέζικο αντεγκράουντ περιοδικό «International Times – ΙΤ» ένα αποχαιρετιστήριο προς το κίνημα γράμμα με τίτλο «Quit» («Παραίτηση»). 

«Τα μακριά μαλλιά δεν σημαίνουν πια τίποτα. Ίσως μάλιστα και ν’ αποτελούνε σημάδι συμβιβασμού…» 

Το προηγούμενο καλοκαίρι, μια εκατοντάδα Yippies είχαν επιχειρήσει «ν’ ανεβάσουν την ενέργεια» στο ροκ Φεστιβάλ του Γούντστοκ. Επικεφαλής τους ο Χόφφμαν, είχε επί σκηνής καταγγείλει τον ανερχόμενο hip καπιταλισμό και τις rock μπίζνες: «Είστε εδώ, εννοείται, για ν’ αλλάξει ο κόσμος, την στιγμή που ο Τζων Σινκλαίρ είναι κλεισμένος στη φυλακή». Το πλήθος δεν έδειχνε να νοιάζεται. Το ενδιέφερε περισσότερο η εύκολη μαστούρα και το μπαλαμούτιασμα κάτω από τα συμπονετικά μάτια της αστυνομίας και τα ρέοντα σάλια των τοπικών διακινητών ναρκωτικών. Επρόκειτο για το πιο συντόμου βίου… «Έθνος» που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. 

Το έτος 1971 βρίσκει τον Χόφφμαν μαζί με την γυναίκα του Αννίτα και τον νεογέννητο γιο τους τον Αμέρικα σε μία απέλπιδα αυτοεξορία σ’ ένα νησάκι του συγκροτήματος της Παρθένου. Το καλοκαίρι του 1972 θα εκδιωχθεί μάλιστα από το YIP όταν θα κυριαρχήσει εκεί μια πιο «άγρια τάση» οι Zippies, που θεωρούσαν «ξοφλημένη» την πρώτη γενιά των Χόφφμαν, Σάντερς, Κράσσνερ, Ρούμπιν κ.λπ.  

Τον Αύγουστο του 1973, ο Χόφφμαν θα κάνει εκείνο που πρόσφατα ο ίσιος περιέγραψε σαν μια «τεράστια βλακεία». Ένας πράκτορας με μακριά θητεία στο ειρηνιστικό κίνημα των Η.Π.Α., ο Ναζαρέλλα που κάποτε μάλιστα πόζαρε σαν σωματοφύλακας του προέδρου της SDS Μαρκ Ραντ, παρασέρνει τον Χόφφμαν σε μία αγοραπωλησία κοκαϊνης, στην οποία ο τελευταίος παραβρέθηκε «για να γράψει βιβλίο». Εκεί, συλλαμβάνεται φυσικά από τους μυστικούς αστυνομικούς της NYPD και το αμερικάνικο κατεστημένο πλέον μπορεί να πανηγυρίζει: «Πιάστηκε ο Χόφφμαν για διακίνηση κοκαϊνης». Ο Χόφφμαν φυλακίζεται στο Μανχάτταν και περνάει 6 μήνες σε αυστηρή απομόνωση. 

Τον Φλεβάρη του 1974 αποφυλακίστηκε με εγγύηση και πέρασε στην παρανομία αφού κατ’ ουσίαν απειλείτο με ισόβια κάθειρξη. Έκοψε και έβαψε τα μαλλιά του, έκανε πλαστική εγχείριση και έφυγε σε άλλες Πολιτείες. «Σε μια εποχή στάθηκα πολύ κοντά στην ψυχική και νευρική κατάρρευση», θα ομολογήσει ο ίδιος σχετικά μ’ εκείνη την εποχή, μιλώντας το 1981.  
 

Δύο και κάτι χρόνια μετά τη φυγή του, κυκλοφόρησε το συγκλονιστικό βιβλίο του «Στον Αμέρικα με αγάπη: γράμματα από την παρανομία», που περιλαμβάνει την αλληλογραφία του με τη γυναίκα του και το παιδί του, από τότε που κατέληξε φυγάς. Άλλαξε μια σειρά από επαγγέλματα, κινδύνεψε άπειρες φορές ν’ αναγνωρισθεί (κύρια στις νότιες Πολιτείες), πείνασε, έζησε κρίσεις παράνοιας και τελικά ευτύχισε στο να γνωρίσει την Τζοάννα Λώρενσον, κυνηγημένη και αυτή επίσης από το COINTELPRO το 1971 και κόρη του δολοφονημένου Τζακ Λώρενσον και της συγγραφέως Έλεν Λώρενσον. Μαζί καταφύγανε σε μια ήσυχη κοιλάδα με λιγότερο από 1000 κατοίκους, παρουσιαζόμενοι ως ζεύγος Freed. Ο αγνώστου παρελθόντος κος Barry Freed με έδρα του τον ποταμό Σαιν Λώρενς, πέτυχε μάλιστα ν’ αναδειχτεί σε υπ’ αριθμον 1 οικολογικό ακτιβιστή της περιοχής, διοριζόμενος μάλιστα (τιμής ένεκεν !) και επίτιμο μέλος της Ομοσπονδιακής Επιτροπής για την Υδρόβια Ζωή. Ακόμα και… συγχαρητήρια γράμματα πήρε από τον Χιου Κάρεϋ, κυβερνήτη της Νέας Υερσέης, ενώ παράλληλα έκανε έντονη την παρουσία του μέσα στο αντιπυρηνικό κίνημα της ευρύτερης περιοχής. 

«Όλα αυτά τα χρόνια, ο Άμπυ είχε μεταμορφωθεί σ’ έναν καλοσυνάτο περιβαλλοντιστή, αγωνιζόμενο σε μία ατελείωτη μάχη για την αλήθεια, το δίκαιο και τη σωτηρία του ποταμού Σαιν Λώρενς από τις χρήσεις του Στρατού… Σ’ ένα άρθρο για την εκστρατεία του υπέρ του ποταμού, μια τοπική εφημερίδα φιλοξενούσε μία φωτογραφία του Μπάρρυ Φρηντ που έστεκε σοβαρός μπροστά στη γραφομηχανή του. Άβυσσος διαφοράς από τις φωτογραφίες του Άμπυ που έφερνε τούμπες στον αέρα. Έχοντας ακόμα το όνομα Άμπυ Χόφφμαν θα είχε άραγε την δυνατότητα να γίνει ένας επιτυχημένος ακτιβιστής υπέρ του περιβάλλοντος την δεκαετία του  70; Βεβαίως όχι. Η νέα ταυτότητα του Άμπυ σαν Μπάρρυ Φρήντ τον βοήθησε να τον πάρουνε στα σοβαρά, εκεί που οι άλλοι Yippies ποτέ δεν θα μπορούσαν…».  
 
 

Τον Νοέμβριο του 1980 πάντως, ο Άμπυ Χόφφμαν αποφάσισε να παραδοθεί μη αντέχοντας άλλο την παρανομία. «Δεν ήθελα να μείνω στην Ιστορία ως ένας άνθρωπος που σχετιζόταν με κοκαϊνη. Ίσως ο Φρόϋντ να μπορούσε κάπου να δικαιολογήσει αυτή την επιθυμία μου». Προηγούμενα είχε έρθει σε συνεννόηση με τις αρχές ότι τουλάχιστον θα δικαστεί τίμια. Καταδικάστηκε σε 1 - 3 χρόνια φυλάκιση και με δικαίωμα να εργάζεται σε προγράμματα κοινωνικής υποστήριξης για μείωση της ποινής του. Ταυτόχρονα θα κυκλοφορήσει το βιβλίο του «Soon to Be a Motion Picture» («Θα γίνει σύντομα Κινηματογραφικό Έργο») εν είδη αυτοβιογραφίας, ενώ οι αντιδραστικές εφημερίδες απαιτούσανε το κεφάλι του επί πίνακι γράφοντας τα πιο αηδιαστικά ψέμματα: «είναι ένας εγκληματίας που παραδόθηκε για να... διαφημίσει το βιβλίο του», «είναι ένας... ηρωϊνομανής» (εφημ. Daily News), «έχει άφθονα λεφτά από σκοτεινές πηγές» και άλλα συναφή. 

«Σ’ ένα επισκεπτήριο στις φυλακές, έβγαλαν την «βρώμα» πως τάχα πήγα με μια λιμουζίνα με οδηγό. Ο Άμπυ δεν έχει σχεδόν τίποτε. Τίποτε απολύτως. Οι καταθέσεις του ήταν όλες κι όλες 1500 δολλάρια. Έδωσε τα λεφτά από τα δικαιώματα του φιλμ για το άτομό του, στους ανθρώπους που τον βοήθησαν όλα αυτά τα χρόνια. Είναι ένας άνθρωπος που πραγματικά αδιαφορεί για το χρήμα…» (Τζοάννα Λώρενσον) 
  
Στην φυλακή ο Χόφφμαν βοηθάει με νομικές συμβουλές τους συγκρατούμενούς του, ενώ σε δύο περιπτώσεις πάει μάρτυρας κατηγορίας σε δίκες εναντίον φυλάκων που κακοποίησαν κρατούμενους. Διόλου παράξενο συνεπώς που η Τζοάννα τον βρήκε κάποτε στην κατάσταση που η ίδια περιγράφει εδώ: 

«...ήταν γεμάτος μελανιές. Τον είχαν κουρέψει γουλί, κάτι που απαγορεύεται για τους ελαφροποινίτες, και τον έβριζαν συνεχώς πως «πηδιέται με Εβραίους και αραπάδες»…» 

Οι εφημερίδες «Le Matin» της Γελλίας και «Excelsion» του Μεξικού γράφανε εκείνη την εποχή ανοιχτά πως ο Χόφφμαν ήταν ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ και μάλιστα «ο πρώτος της προεδρίας Ρήγκαν». Πριν απολυθεί ο Χόφφμαν δούλεψε εθελοντικά σε προγράμματα αποτοξίνωσης ηρωϊνομανών. Σε συνέντευξη τύπου δήλωσε σε δημοσιογράφους και τηλεοπτικά συνεργεία για τη νέα του απασχόληση τα εξής: «Μ’ ενδιαφέρει ως θεραπευτή γιατί σπούδασα κλινική ψυχολογία πριν κατέβω στις Νότιες Πολιτείες για ν’ ασχοληθώ με το κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων. Μ’ ενδιαφέρει η περίπτωση της ηρωϊνης. Η μισή εγκληματικότητα στη Νέα Υόρκη έχει σχέση μ’ αυτήν… είναι κάτι που ως ελεύθερος άνθρωπος ούτως ή άλλως θα το έκανα τσάμπα και εθελοντικά. Αντί αυτού όμως, το κράτος με πληρώνει τώρα 10.000 δολλάρια τον χρόνο, ενώ του κοστίζω πάνω από 23.000 δολλάρια για να με κρατάει στην φυλακή…» 

Αποφυλακισμένος ο Χόφφμαν συνεχίζει να δρα κοινωνικά και πολιτικά. Κυκλοφορεί το βιβλίο του «Κλέψτε αυτό το τεστ ούρων» με το οποίο χτυπάει αυτόν τον νέο κοινωνικό φασισμό που εμφανιζόταν στις Η.Π.Α., ασχολείται με την υπόθεση της Λατινικής Αμερικής, βγαίνει και κάνει δημόσιες κόντρες με τον πρώην σύντροφό του και νυν γιάπη (yuppie) Τζέρρυ Ρούμπιν, κάνει παρέα με τους καινούργιους γίππις της Μπλήκερ Στρητ. 

«Ο Άμπυ μας επέστρεψε ανοιχτά αντι-καπιταλιστής. Δεν ασπάστηκε μήτε τον Χριστό, μήτε την Ουώλ Στρητ. Από τις πρώτες κιόλας μέρες, άρχισε να οργανώνει αντιπυρηνικές διαδηλώσεις και συγκέντρωση χρημάτων για το Ελ Σαλβαντόρ…» (Τζοάννα Λώρενσον) 

Στα 50χρονα γενέθλιά του, ο Άμπυ Χόφφμαν θα πολιορκηθεί ξανά από τους δημοσιογράφους. Σε μια σειρά από τις γνωστές προκλητικές ερωτήσεις τους (λ.χ. εάν στο τέλος θα γίνει και αυτός ένας yuppie) ο Άμπυ απαντάει πως είναι «Yippie με γράμμα i !!» και πως αδιαφορεί για τις μόδες γιατί στο λεξικό η λέξη «fashion» (μόδα) είναι τρομακτικά κοντά στην λέξη «fascism» (φασισμός). Σε λίγο καιρό θα δικαστεί στην Μασαχουσέτη για διατάραξη της τάξης εξαιτίας μίας σειράς διαδηλώσεων ενάντια στην δράση της C.I.A. στα εκεί Πανεπιστήμια. Θ’ αθωωθεί. Η τελευταία δίκη του Άμπυ Χόφφμαν θα τον αναδείξει νικητή. 
 
Τον Ιούνιο του 1988, μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα νοσηλεύεται για κάποιο καιρό σε νοσοκομείο και συνεχίζει θεραπεία με αναλγητικά λόγω μετατραυματικών πόνων. Τίποτα δεν δείχνει να τον βαραίνει θανάσιμα. Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού του YIP της Νέας Υόρκης «Overthrow» διαφημίζει προσωπικά τα βιβλία του και επίσης δίνει συνεντεύξεις κατά του  «Just Say No» κάλπικου αγώνα των περί τη Νάνσυ Ρήγκαν φασιζόντων αστών δήθεν ενάντια στα… ναρκωτικά: «το να λες σ’ έναν ήδη ηρωϊνομανή να πει όχι στην ηρωϊνη είναι τουλάχιστον κοροϊδία».  

Ο Άμπυ Χόφφμαν βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του, στα μέσα του Απριλίου που μας πέρασε από ανεξακρίβωτα μέχρι στιγμής αίτια. Η νεκροτόμηση χρειάστηκε σχεδόν μία εβδομάδα για να βγει και να μας πει ότι αυτοκτόνησε με πολλά αναλγητικά χάπια και παράλληλη χρήση αλκοόλ, αν και η οικογένειά του αναρωτιέται δημοσίως γιατί ο υποτιθέμενος αυτόχειρας δεν άφησε κανένα γράμμα. Υπόθεση ολίγον σκοτεινή (;)… για την οποία βεβαίως σύντομα θα ξέρουμε περισσότερα, Επισήμως πάντως τούτη την απώλεια το αμερικάνικο κράτος την χαρακτήρισε ως «αυτοκτονία».  

Ο θάνατος αυτού του σπουδαίου ανθρώπου, θεωρήθηκε φαίνεται από τους «αρτζιμπούρτζηδες» συντάκτες του ελληνικού Τύπου γεγονός ελάσσονος σημασίας μπροστά στις προεκλογικές πληχτικές και καρμπονιζέ «ειδήσεις» του κώλου σχετικά με τις άκρως θλιβερές δραστηριότητες διαφόρων σκωλήκων. Πετάχθηκε συνεπώς η είδηση, λες και υπήρχε προσυνενόηση, κανονικά στα καλάθια των απορριμμάτων των αρχισυντακτών και μόνο η πασοκική «Επικαιρότητα» έγραψε ξερά - ξερά τα πιο κάτω: 
 
 

επειδή η ανιδιοτελής και ηθικότατη συνέχιση της παρουσίας του μέσα στο κίνημα μέχρι την ημέρα που έφυγε από τον γήϊνο κόσμο σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί «τήρηση προσχημάτων»,  

επειδή η φράση «ντράγκς και συστηματοποιημένα χάπενινγκς» πέραν του ότι απλώς ψεύδεται οδηγεί επίσης όσους δεν πολυγνωρίζουνε γεγονότα σε περίεργα ηθικά διδάγματα υπέρ συγκεκριμένων «ορθοδόξων» τάσεων της Αριστεράς, 
 

επειδή η κατάθλιψη θα ήταν το λιγότερο που οι γράφοντες θα είχαν πάθει εάν αυτοί είχαν περάσει μέσα από τα δύσκολα μονοπάτια του Άμπυ και τέλος  

επειδή η αυτοκτονία (εάν τελικά αυτοκτόνησε ο Άμπυ) μπορεί να είναι μία πολύ αποτελεσματική μέθοδος ατομικής απελευθέρωσης όμως με κανένα τρόπο δεν αποτελεί «δρόμο γνωστό και κλασικό για τέτοιους ανθρώπους» (...),  

εμείς, μία σειρά από διαφορετικοί και ευαίσθητοι άνθρωποι σκοπεύουμε να κρατήσουμε τον σύντροφο Άμπυ Χόφφμαν για πάντα μέσα στη θύμηση και στις καρδιές μας, για τον απλό και μόνο λόγο ότι εμείς τουλάχιστον μπορούμε ν’ αντιλαμβανόμαστε εύκολα το πότε (και τελευταία αυτό γίνεται όλο και πιο συχνά) η ανθρωπότητα γίνεται ΦΤΩΧΟΤΕΡΗ. Και όχι βέβαια σε ό,τι αφορά τραπεζογραμμάτια και κάθε είδους εμπορεύματα. 
 

Βλάσης Ρασσιάς 
 
 

(δημοσιεύθηκε στην "Ανοιχτή Πόλη", τεύχος 19, Θερινό Ηλιοστάσιο 1989) 
 
 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ: 

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ 

ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" 

ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993) 

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ