Το όραμα σου είναι μία πλήρης αναβίωση του αρχαιοελληνικού πνεύματος και φιλοσοφίας; Θα υπήρχανε κάποιες ουσιαστικές αναπροσαρμογές στις σημερινές συνθήκες που υπάρχουνε στην Ελλάδα; Κάποια παραδείγματα;   

Δεν θα έλεγα ότι υπάρχουν άλλες «ειδικές συνθήκες» στην σύγχρονη Ελλάδα που να ακυρώνουν μία τέτοια επιστροφή στο υγιές, το υψηλό και το κατά φύσιν, πέραν του ότι, δυστυχώς, οι Νεοέλληνες, αυτοί δηλαδή που καλούνται να συνεχίσουν μέσα από τις τωρινές προσωπικές και οικογενειακές ζωές τους την ζωή ενός έθνους που υπήρξε εξαιρετικά καλλιεργημένο και ιστορικό, έχουν πέσει, τις τελευταίες δύο δεκαετίες κυρίως, σέ έναν βάλτο όχι μόνο παθητικότητας, ιδιώτευσης και χρηματολαγνείας αλλά, κυρίως, και αμορφωσιάς και ιστορικής άγνοιας. Το αυθεντικό Ελληνικό βιοτικό προτεινόμενο, πολυεπίπεδο, ελευθεροπρεπές, πολυθεϊστικό και πολυαρχικό, είναι διαχρονικό και αιώνιο. Δεν «κλειδώνει» στη μία εποχή ή κοινωνική πραγματικότητα και «ξεκλειδώνει» σε μία άλλη. Χρειαζόμαστε λοιπόν απλώς καλλιέργεια, πολυμέρεια και συμμετοχή στα κοινά. Μόνο που αυτά δεν έρχονται αυτόματα, ούτε δωρίζονται από τις εκάστοτε εξουσίες.   
  

Κάποιος θα μπορούσε να πεί πως ωραία όλα αυτά, αλλά εδώ υπάρχουνε άμεσα προβλήματα, όπως της ανεργίας και της επιβίωσης. Μέχρι να φτάσουμε σε ένα ιδανικό κοινωνικό σύστημα τι γίνεται;   
  

Δεν πολυκαταλαβαίνω αυτή την ερώτηση, συγνώμην για την ειλικρίνειά μου. Και εγώ δουλεύω οκτάωρο, που με το πήγαινε έλα μάλιστα γίνεται δεκάωρο, και βάλε, και ωστόσο βρίσκω χρόνο όχι μόνο για προσωπική καλλιέργεια (διάβασμα) αλλά και για πολιτικοκοινωνική συμμετοχή και δράση αλλά και συγγραφή ακόμη βιβλίων. Ο «βιοπορισμός» δεν αποτελεί άλλοθι για παθητικότητα, χαύνωση ή παραίτηση. Ούτε βέβαια στέκει μία απαίτηση να μας φτιάξουν κάποιοι άλλοι (πάλι οι «άλλοι» !!) ένα τέλειο σύστημα για να βγούμε εμείς να κάνουμε μετά τις ασφαλείς βόλτες μας. Την μοίρα μας, την καλή ή την κακή, την φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι, πολεμώντας ή παραδινόμενοι. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες και άλλοθι για όσους προτιμούν από μαχόμενοι άνθρωποι να ξεπέφτουν σε σαβούρα επί γής, «άχθη αρούρης» όπως έλεγαν και οι πρόγονοι. Πρέπει να ξέρουν όλοι, ιδίως οι νεώτεροι άνθρωποι που δεν είχαν την τύχη να ζήσουν κάποια πολύ όμορφα και μοναδικά πράγματα, πως όλα τα όσα εμείς σήμερα απολαμβάνουμε δεν χαρίστηκαν από κανέναν, αλλά κερδίθηκαν από άλλους παλαιότερούς μας υπέροχους ανθρώπους, με ιδρώτα, αίμα και δάκρυα.   
  

Σε τι διαφέρει η καθημερινότητά σου από εκείνη ενός άλλου ανθρώπου με ανύπαρκτες ή πιο "συνηθισμένες" φιλοσοφικές αρχές;   
  

Σε τίποτε απολύτως. Απλώς προσπαθώ να κάνω καλές οικονομίες στον χρόνο μου και να μην πολυχαζεύω. Για να διαβάσω τα πολλά βιβλία μου, να ακούσω την πολλή μουσική μου (ακόμη ακούω τις παλιές καλές «ροκιές» μου !!), να απαντήσω στην μεγάλη αλληλογραφία μου, να πάω βόλτα σε παραλία ή βουνό ή να ασχοληθώ με την σύντροφό μου, ΔΕΝ έχω δει εδώ και 9 τουλάχιστον μήνες τηλεόραση, ούτε έχω καθίσει «για καφέ» με ανθρώπους που απλώς σκοτώνουν την ώρα τους. «Σκοτώνουν την ώρα τους», τι τρομερή, τι εφιαλτική φράση !   
  

Ο αγώνας που δίνεις νοιώθεις κάποιες φορές πως είναι μοναχικός ; Υπάρχουνε άλλα ρεύματα σκέψης και δράσης τα οποία θα χαρακτήριζες συνοιδοπόρους; (π.χ. οικολογικά, αντιεξουσιαστικά κλπ;)   
  

Ο αγώνας μου δεν με κάνει να νιώθω μόνος, γιατί είναι πολλοί αυτοί που συνοδοιπορούν, αν και δεν θα με πείραζε καθόλου να ήμουν ακόμη και ολομόναχος. Όσοι το φοβούνται αυτό πάντως, και είναι πολλοί γιατί ολόκληρο το σύστημα αυτό προσπαθεί να «περάσει» στους δούλους του, καλά θα κάνουν να μελετήσουν Επίκτητο ή Μάρκο Αυρήλιο, για να συνειδητοποιήσουν ότι το να είναι πολλοί, λίγοι ή και κανείς ακόμη, γύρω σου, κατατάσσεται στα λεγόμενα «αδιάφορα». Εμείς οι ίδιοι είμαστε η πραγματικότητά μας. Υπάρχει και εκείνο το ωραίο πρόταγμα των «πολεμιστών» του Μεσαίωνος: «Πράξε το κατά την συνείδησή σου ορθό και μη σε νοιάζει τίποτε». Είναι το «Κατά Δαίμονα Εαυτού» που ευαγγελίζονταν οι Στωϊκοί και που εδώ και μιάμιση δεκαετία στέκει και πάνω στον τάφο του James Douglas Morrison. Παράλληλα κινήματα στην υπεράσπιση της Εθνόσφαιρας του πλανήτη (γιατί τελικά αυτό είναι εκείνο που εφώ υπερασπίζομαι, δηλαδή την πολυμορφία των εθνικών θρησκειών, παραδόσεων και ηθών ενάντια στην «μονοκαλλιέργεια ανθρώπων» που θέλει να επιβάλλει ο λεγόμενος «Μονοθεϊσμός»), υπάρχουν πολλά και σε αρκετά από αυτά ακόμη δείχνω ενδιαφέρον ή συμμετέχω. ’λλωστε, στην ηθική υπεράσπιση και αίτηση παλινορθώσεως του πατρογονικού μας, Εθνικού Πολιτισμού, δεν έφθασα ως αλεξιπτωτιστής αλλά μετά από παρότρυνση ενός Ινδιάνου, για τα δίκαια του οποίου νόμιζα ότι ήταν πρέπον, ως καλλιεργημένος, ευαίσθητος και ελευθεριακός άνθρωπος, να αγωνισθώ: «ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΗΤΑΣ ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΙΣ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ!»