Δεκεμβριανό κυριακάτικο δειλινό

Είμαι ο φοιτητής που συνέδραμε τον Υψηλάντη στο Ιάσιο.
Είμαι ο λυγμός του χωρισμού στα στήθη κάποιας όμορφης κοπέλας.
Είμαι ο ανάπηρος Παλεστίνιος που τον πυροβόλησε στο κεφάλι Ισραηλινός στρατιώτης.
Είμαι ο δεξιός που κλαίει σε κάθε τραγούδι του Μίκη.
Είμαι αυτός που δίνει φαγητό στα παιδιά των φαναριών.

Είμαι ο απαισιόδοξος που ελπίζει,
είμαι ο εραστής που επιμένει.

Έχω τη δύναμη να ρίξω ανάθεμα
στους κυνικούς, στα κομματόσκυλα, στους κοσμικούς.

Εγώ όπως θέλω τη ζωή μου την ορίζω,
τι σχέση έχω με τα φαβορί και τους πετυχημένους;
Μια ζωή υποστήριζα τους a priori νικημένους.

Είμαι η σιωπηλή μειοψηφία,
που φοβάται τους συμφεροντολόγους,
φοβάμαι μην τους μοιάσω.
Εξαρτώμαι απ' όσους αγαπώ
νευριάζω με αυτή την εξάρτηση,
συμφέρον μου έχω βλέπεις να τους κρατάω ζωντανούς.
Αγάπη ονομάσαμε την εξάρτηση,
συμφέρον και εξάρτηση γίνηκαν ένα.
Παλεύω ενοχικά και μάταια
έχοντας συνειδητοποιήσει από καιρό
πως είναι ο άνθρωπος φθαρτός.

Συμφεροντολόγος κι εγώ αλλά ρομαντικός
παλεύω με τον κακοντυμένο αλάστωρα και τον νικάω
μα ξέρω κάπου αυτός παραφυλάει
να μου πάρει αυτά για τα οποία πέθανα.

Ανεξάρτητη Ενωτική Κίνηση ΕΔΣΝΑ: Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΓΑΪΔΑΡΩΝ

Ανεξάρτητη Ενωτική Κίνηση ΕΔΣΝΑ: Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΓΑΪΔΑΡΩΝ: Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΓΑΪΔΑΡΩΝ Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον το...

για τον Πέτρο

"Σου λέω ρε Καναλάρχη, θα δεις, ο άνθρωπος το 'χει λέμε...” Έτσι είπε η Ζακού τότε. Τότε, που δε θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν μιας και με το radiobubble είναι σα να έχουμε όλοι περάσει δυό και τρείς και τέσσερις ζωές, δυό και τρία και τέσσερα “τότε”.

Τότε λοιπόν εμφανίστηκε αυτός ο τύπος με τα γυαλιά και μπήκε στη ζωή μας. Δεν είχαμε πολλά-πολλά στην αρχή. Εγώ δηλαδή κράταγα μια απόσταση γιατί συμφωνούσαμε σε πολλά, πράγμα ύποπτο.

Αρχικά στήναμε το #rbnews, την πλατφόρμα της δημοσιογραφίας των πολιτών που όμοιά της δεν υπήρξε παγκοσμίως. Η παρουσία και η συμμετοχή του σε αυτήν υπήρξε καταλυτική.

Κι όχι μόνο γιατί ήταν ιδιαίτερα συγκροτημένος, βαθιά πολιτικοποιημένος και ιδιαίτερα αποτελεσματικός. Ένα τέτοιο μοντέλο για να δουλέψει χρειάζεται την εμπιστοσύνη όσων συμμετέχουν κι ο Γαλαξιάρχης ήταν χρόνια ενεργός στη δημόσια διαδικτυακή σφαίρα. Η συμμετοχή του στο #rbnews ήταν μια ακόμη απόδειξη ότι δεν ήμασταν “εξαρτημένοι” από κάπου. Για τις διαδικτυακές παρέες και συλλογικότητες του 2010 και του 2011, οι άνθρωποι πίσω από τα άβαταρ είχαν μεγαλύτερη σημασία από τα ίδια τα άβαταρ. Έτσι, χωρίς τον Γαλαξιάρχη το #rbnews θα ήτανε ημιτελές.

Ήταν και το θέμα της ψευδωνυμίας. Ο Γαλαξιάρχης υπήρξε η τρανή απόδειξη του ότι η ύπαρξή της βοηθάει την πολιτική έκφραση και ανυψώνει τον πολιτικό διάλογο σε κάτι με ενδιαφέρον. Ήταν ψευδώνυμος με επιχειρήματα και θέση καθαρή, δεν ήταν μίζερος, κρυμμένος πίσω από το ψευδώνυμο για να βρίζει.

Τέλος πάντων. “Τότε”, κι από το τότε μέχρι χτές που ακούστηκαν οι σειρήνες των οχημάτων να ανεβαίνουν τη λεωφόρο της Καισαριανής κι ο δρόμος να έχει κλείσει, “τι έγινε μωρέ πάλι....”, μια αιωνιότητα.

Τότε, έπιασε και μικρόφωνο, με άνεση, λες και είχε γεννηθεί κάνοντας εκπομπές, και ανέλαβε την εκπομπή του #rbnews στο radiobubble. Έπειτα το Hackademy, το ονειρευτήκαμε, το σχεδιάσαμε και δουλέψαμε πολύ για να δημιουργηθεί. Ο Πέτρος τράβηξε ένα μεγάλο μέρος της χαμαλοδουλειάς χωρίς να χάσει το κέφι του. Αλλά σχεδίασε και το μεγαλύτερο μέρος του εκπαιδευτικού προγράμματος με σοβαρότητα. Κι έπειτα δίδαξε. Ξέρουν καλύτερα όσοι τον είχαν “δάσκαλο”.

Πότε προλάβαινε να τα κάνει όλα αυτά και να είναι και διαρκώς στο twitter, ήταν ένα μυστήριο. Κάποιες φορές ανησυχούσαμε και του τη λέγαμε “μεγάλε είσαι εξαρτημένος, όλη μέρα πάνω από τον υπολογιστή και τουιτάρεις”. Ο Πέτρος όμως το διασκέδαζε. “Δηλαδή αυτούς που λέμε “τουίτερ”, εμείς τους ξέρουμε όλους...;” είπα. “Ε, ναι όλους” μου απάντησε και γελάσαμε πολύ.

Από το τότε “τότε”, μέχρι το “τότε” το χθεσινό, μεσολάβησαν συζητήσεις, κούραση και διαφόρων ειδών βασανιστήρια απ' αυτά που περνάνε όλοι οι άνθρωποι και τους δένουν με τους άλλους. Όταν ανέλαβε Πρόεδρος της ΚοινΣΕπ τον κυνηγούσαμε να κάνει τα γραφειοκρατικά. Ενώ σηκώνονταν άνετα στις 6 το πρωί επί μια εβδομάδα για να είναι στις 7 στο Γκάζι, να ανοίξει στον μπογιατζή να βάψει τους τοίχους του νέου radiobubble και το διασκέδαζε., του ήταν αδύνατον να πάει στην εφορία, στο λογιστή ή στο δικηγόρο.

Παρόλα αυτά την ευθύνη την ανέλαβε κι ήταν για μεγάλο διάστημα “ο Πρόεδρος και νόμιμος εκπρόσωπος του Κοινωνικού Συνεταιρισμού Hackademy”. Κι αυτό σήμαινε πολύ περισσότερα από όσα μπορούν να καταλάβουν όσοι δεν έζησαν το "τότε" του radiobubble όπου μετρηθήκαν όλοι με τον εαυτό τους. Για μένα ο Πέτρος θα ανήκει πάντα σε αυτούς που μετρηθήκανε και δε βγήκανε λειψοί.

Τι να βάλεις σε ποιά σειρά; και τι παίζει ρόλο; η ακεραιότητα; η ηθική; η πολιτική τοποθέτηση; η στάση απέναντι στη ζωή; Πιο πολύ τις συζητήσεις μας για τους έρωτες θα θυμάμαι έτσι κι αλλιώς. Για όλα τα άλλα ήταν ο Γαλαξιάρχης που εκτιμούσα, για τα γέλια περί ερωτικών θεμάτων ο Πέτρος που αγαπούσα. Υπερβολικά ευάλωτος, ευγενικός και με χιούμορ εξαιρετικό.

Ο Γαλαξιάρχης ήταν από τους λίγους που κατάφεραν να είναι σοβαροί δημοσιογράφοι χρησιμοποιώντας μόνο τα Νέα Μέσα, γράφοντας στο blog του, στο twitter και κάνοντας εκπομπές στο radiobubble. Oι, ας πούμε mainstream, δημοσιογράφοι το γνωρίζουν αυτό καλά, γι αυτό και οι σχέσεις μεταξύ τους δεν ήταν πάντοτε και πολύ ευχάριστες. Έκανε άλλωστε και το πιο δύσκολο, "δεν έμπλεξε τη δουλειά με την διασκέδαση". Αυτά που έλεγε και έγραφε, τα υποστήριξε με κάθε τρόπο. Δεν έγινε ένα “account προς πώληση” ή “προς εξυπηρέτηση”. Ενώ θα μπορούσε πολύ άνετα....

Δύο χρόνια αφού είχαμε ξεκινήσει το #rbnews κι ενώ στήναμε το hackademy, όταν πια τον είχα φίλο και σα Γαλαξιάρχη και σαν Πέτρο, εντελώς τυχαία βρέθηκα γνωστός με έναν από τους φίλους του από το σχολείο. Με έναν από αυτούς που τον είχαν φίλο μόνο ως Πέτρο.

Ήτανε λέει από μικρός genius. Όλα τα τερμάτιζε πριν από αυτούς, μηχανήματα, προγράμματα, παιχνίδια. Έτσι έμαθα και κάτι από “το τότε” των σχολικών του χρόνων, από την αγάπη και την εκτίμηση που του είχαν οι φίλοι του “από την άλλη ζωή”, την κανονική, αυτή που βρίσκεται εκτός rt και fav, εκτός like και share. 

 

Πριν το “τότε” το δικό μας πέρασε κι από άλλα “τότε” κι έχει παρκάρει κι εκεί εικόνες, ήχους, κείμενα, γέλια, αγάπες και χαρές. Τώρα λίγο τους ζηλεύω που τον ξέρανε πριν από μένα, που προλάβανε να τον τρέξουνε ένα βράδυ στην Πάτρα για να ξενυχτήσουν σ' ένα σκυλάδικο παρηγορώντας έναν φίλο που χώρισε. Έφυγε ξαφνικά κι έμεινα να του χρωστάω μια σειρά από ταλαιπωρίες που του ετοίμαζα και θα μας κάνανε ακόμη πιο πολύ φίλους.

roadtrip#2

https://www.mixcloud.com/die_bie/roadtrip2/

radiobubble, περί διαχείρισης... της αυτοδιαχείρισης

Σήμερα, ημέρα ανακοίνωσης του ότι περνάμε στην "τρίτη άνοιξη του radiobubble", θυμήθηκα αυτό το κέιμενο που δημοσιεύτηκε πριν ένα περίπου χρόνο στο περιοδικό Βαβυλωνία. Δεν το είχα δημοσιεύσει στο διαδίκτυο τότε, σήμερα προφανώς έχει "άλλη αξία".
Το radiobubble ανακοίνωσε ότι γίνεται "ένας συνεταιρισμός ισότιμων μελών" στα τέλη του Σεπτέμβρη του 2013. Το κείμενο το έδωσα προς δημοσίευση στις 30 Ιουλίου. Εκείνη τη στιγμή δεν ξέραμε ακόμη εάν και πως θα τα καταφέρουμε. 
Το αφιερώνω ετεροχρονισμένα σε όλους όσοι "ήταν radiobubble" τον τελευταίο δύσκολο χρόνο, σε όλους εμάς που προτιμήσαμε "να μη ζήσουμε μια θλιβερή ζωή".

Στα μέσα ενημέρωσης και επικοινωνίας, δεν αρκεί να είσαι κάποιου τύπου Συνεταιρισμός για να είσαι κάτι άξιο λόγου. Kι οι Ανώνυμες Εταιρείες ένας τύπος συνεταιρισμού είναι, άσε που οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο είναι και “λαικής βάσης”. Aυτό που δημιουργείς είναι που κάνει τη διαφορά. Αν παράγεις αναγνώστες, ακροατές και τηλεθεατές, “κοινό” δηλαδή, πολίτες αμέτοχους στη διαδικασία παραγωγής και ελέγχου της είδησης, θα περιμένεις τον ισολογισμό για να μετρήσεις τα κομμάτια σου σε λεφτά: κέρδισες λεφτά ή έχασες;. Αλλά και σε κοινωνικό ή πολιτικό επίπεδο πάλι, τι συμπέρασμα να βγάλεις αν απλώς δημιουργείς “κοινό”; πότε θα έχεις πετύχει το στόχο σου σαν Μέσο Ενημέρωσης; Αν ας πούμε έχεις αριστερή οπτική στην κάλυψη των γεγονότων, θα θεωρήσεις επιτυχία σου την άνοδο των ποσοστών των αριστερών κομμάτων;

Τα συμμετοχικά και αυτοδιαχειριζόμενα ΜΜΕ που κινούνται “στα πλαίσια της αγοράς”, απλές φόρμες εταιρειών είναι κι αυτά. Αν, για παράδειγμα, ο στόχος τους περιορίζεται στο “να παρέχουν αντιπληροφόρηση” μπορούν κάλλιστα να την πράξουν και ο λάθος ενημερωμένος πολίτης να μετατραπεί σε καλά πληροφορημένο πολίτη. Δεν είναι λίγο. Είναι ένα βασικό ζήτημα δημοκρατίας. Αν και η δημοκρατία όμως είναι ένα στάδιο στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, κι αγωνία μας είναι η ανθρωπότητα να εξελίσσεται προς μορφές κοινωνικής οργάνωσης πιο ευφάνταστες, πολύχρωμες και ουσιαστικές, οι συγκεκριμένες φόρμες αυτοδιαχείρισης είναι απλά μια καλή αρχή. Ένα βολικότερο πλαίσιο για να ανθίσουν οι έννοιες του σεβασμού, της αλληλεγγύης, της ουσιαστικής συνεργασίας.
Και πάλι όμως, γιατί; Προφανώς γιατί έχουν θεσμοθετημένες μέσω των καταστατικών τους έννοιες όπως “συνέλευση”, “ίσα δικαιώματα” και λογικές όπως “μια ψήφο έχει η καθαρίστρια, μια ψήφο κι ο διευθυντής της εφημερίδας” ή “μοιράζουμε τα κέρδη σε όλα μας τα μέλη”. Τα καταστατικά όμως, καταστατικά είναι. Ακριβώς όπως κι ο νόμος, είναι νόμος. Κι όποιος θέλει τον εφαρμόζει, όποιος δε θέλει πάει φυλακή. Μπορείς να χτίσεις ένα ενδιαφέρον Μέσο επικοινωνίας με μόνο όπλο σου “τον νόμο” και την απειλή της τιμωρίας;

Πολλές φορές ξεκινάμε ανάποδα. Κλείνει μια εφημερίδα, οι εργαζόμενοι μένουν χωρίς δουλειά και κάνουν έναν συνεταιρισμό, βασικά γιατί δεν μπορούν να βρουν δουλειά σε έναν άλλον ιδιοκτήτη/εκδότη. Κι έτσι αποφασίζουν να καλύψουν οι ίδιοι το κενό. Σημαντικότερο όλων, είναι το πως αισθάνονται οι ίδιοι τον εαυτό τους. Τον αισθάνονται ως εργάτη που δουλεύει πλάι πλάι με έναν άλλον φίλο, σύντροφο, συνάδελφο; ή τον αισθάνονται σαν ένα μικρό διευθυντή που ανταγωνίζεται τον διπλανό του μικρό διευθυντή;

Στο διαδίκτυο, ιδιαίτερα λόγω του χαρακτήρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπου ένα twitter ή ένα facebook account έχει εξ ορισμού τις ίδιες υποχρεώσεις και δικαιώματα με το διπλανό account, έχουν ανθίσει όλες οι τάσεις αποδόμησης των συμβατικών σχέσεων εξουσίας κι η κουλτούρα που τις συνοδεύει. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχουν διευθυντές, δεν υπάρχουν αρχισυντάκτες, δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες, δεν υπάρχουν εκδότες, και να έχει δίκιο. Πίσω όμως από τις μη ιεραρχικές δομές του διαδικτύου, μπορούν κάλλιστα να κρυφτούν οι μωροφιλοδοξίες που φέρουμε πάντοτε εντός μας. Το τι θα κυριαρχήσει στην κάθε περίπτωση είναι αποτέλεσμα των ανθρώπων που συνθέτουν το κάθε Μέσο. Αν όλα πάνε καλά, τουλάχιστον θα γίνει ένα Μέσο Επικοινωνίας και Ενημέρωσης κι όχι ένα απλό “Μέσο Ενημέρωσης”. Θα γίνει ένα Μέσο ενεργών πολιτών κι όχι ένα Μέσο για πολίτες που αρκούνται στο ρόλο του αμέτοχου ακροατή, θεατή, αναγνώστη.

Το radiobubble έχει τη χαρά να κολυμπάει στα βαθιά νερά που συνθέτει ο ωκεανός των παραπάνω αντιφάσεων από το 2007. Όταν το δημιουργήσαμε ήταν υπόθεση δύο ανθρώπων, τώρα είναι υπόθεση μιας εκατοντάδας και βάλε, εξαρτάται πάντα πως θα μετρήσεις τον στενό σου κύκλο. Ξεκίνησε ως “ατομική επιχείρηση” και εξελίσσεται σε συνεταιρισμό. Δεν αισθάνομαι ότι είναι τόσο το νομικό μέρος που παίζει ρόλο στη δική μας εξέλιξη, όσο το θέμα της κουλτούρας που παράγουμε. Απ' την αρχή δε θέλαμε “κοινό”, αναζητούσαμε μέλη, συμμέτοχους, συμπαραγωγούς, συνδιαμορφωτές του προγράμματος που να έχουν προβληματισμούς σαν τους παραπάνω. Είτε Ανώνυμη εταιρεία γίνουμε είτε δεν έχουμε την παραμικρή νομική μορφή, δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας. Η μεγαλύτερη μάχη μας είναι αυτή που δίνουμε με τους εαυτούς μας. Είναι κρυμμένα καλά μέσα μας όλα τα προβλήματα αυτών που μεγάλωσαν από το '81 κι έπειτα έχοντας τα χρήματα καντήλι και τον ατομικισμό εικόνισμα. Τις μεγάλες μάχες ως τώρα τις κερδίσαμε. Κι όμως πάντα στην ίδια τρικυμία παλεύουμε. Κι αν κερδίσουμε και πάλι, ξέρουμε καλά ότι η νηνεμία για κάποιους μήνες θά 'ναι, όχι παραπάνω. Είμαστε χαρούμενοι, δε ζήσαμε μια θλιβερή ζωή. Τι καλύτερο μπορεί να περιμένει κάποιος όταν μπλέκει στον κόσμο των ΜΜΕ;

 Αποστόλης Καπαρουδάκης από το radiobubble, τη διαδικτυακή κοινότητα που επί 6 συναπτά έτη παλεύει να γίνει επί της ουσίας αυτοδιαχειριζόμενη.

Μπορείτε να κατεβάσετε όλο το τεύχος 12 της Βαβυλωνίας σε μορφή pdf πατώντας εδώ.

Περί αξιολόγησης

Ανθρωποφαγία; Ή είμαστε υπερβολικοί;

Οι δάσκαλοι είμαστε ένας πολύ περίεργος κλάδος. Ίσως είμαστε οι πιο καλά καταρτισμένοι εργαζόμενοι, δυστυχώς όμως αμφιβάλω αν είμαστε και μορφωμένοι. Διότι η μόρφωση είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από την εκπαίδευση και οικτίρω όποιον δεν διακρίνει τη διαφορά.
Σε εμάς εμπιστεύεστε τα παιδιά σας καθημερινά. Η Παιδεία στη χώρα μας όμως πάσχει. Το γιατί πάσχει δε μπορούμε να το αναλύσουμε εδώ. Ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον σε έναν από τους λόγους που πάσχει. Και αυτός δεν είναι άλλος, από τη διαφορετικότητα του μαθήματος που ποικίλλει από εκπαιδευτικό σε εκπαιδευτικό. Άλλο μάθημα κάνει ο δάσκαλος της Στ' Δημοτικού σε ένα σχολείο στον Ασπρόπυργο, και άλλο μάθημα κάνει ο συνάδελφός του στην ίδια τάξη, στο Πειραματικό Σχολείο της Ρόδου. Λογικό -μέχρι ενός ορισμένου σημείου- παράλογο γενικότερα. Στην Ελλάδα, γενικός κανόνας είναι "σε ποιον δάσκαλο θα πέσεις". Αν είναι τυχερό το παιδί σου, "θα πέσει" σε κάποιον νέο δάσκαλο, με όρεξη, με πτυχίο και μεταπτυχιακό, με αντίληψη και καρτερικότητα. Αν είσαι άτυχος, μπορεί να το πάρει κάποιος που δεν έχει ιδέα από ψυχολογία, από περιβαλλοντικά προγράμματα, από νέες τεχνολογίες και κοιτάζει ex cathedra την ώρα, πότε θα σχολάσει.
Έχω την τύχη -και την ατυχία - να τους έχω συναντήσει και τους δύο αυτούς τύπους. Και σαν μαθητής και σαν εκπαιδευτικός. Πολύ σύντομα σας παραθέτω την εμπειρία μου:

Περίπτωση πρώτη
2007 περίπου και τα βιβλία έχουν μόλις αλλάξει. Διευθυντής μου ένας απίθανος τύπος, ο οποίος κατέλαβε τη θέση με κομματικά κριτήρια. Έχει τη Δευτέρα, έχω την Έκτη. Χτυπάει η πόρτα.
-Θοδωρή, να σε ρωτήσω κάτι;
-Βεβαίως, πείτε μου.
-Τα έχουν δυσκολέψει πολύ αυτά τα βιβλία. Να μωρέ, εδώ στη Γλώσσα...Έχει ένα αίνιγμα και δεν μπορώ να το καταλάβω..."Από κάτω σαν βαμβάκι, από πάνω σαν ψαλίδι...". Πες μου ότι ξέρεις. Θα τρελαθώ.
-....

Περίπτωση δεύτερη
2014, στο σχολείο που βρίσκομαι τώρα, υπάρχει ένας δάσκαλος, με 2 μεταπτυχιακά, με γλώσσες και προσόντα που απειλεί με νομικές κυρώσεις τον Διευθυντή αν δεν προχωρήσει η σχολική του μονάδα στην αξιολόγηση. Έχει πείσει δε, μία φουκαριάρα συνάδελφο, πως αν δεν αναλάβει την γιορτή στο τέλος της χρονιάς, θα την χαντακώσει στη βαθμολογία της αυτοαξιολόγησης.

Η αξιολόγηση -σαν αφηρημένη έννοια- είναι απολύτως θεμιτή και πρέπει να γίνει. Το πρόβλημα είναι από ποιόν και με ποιους κανόνες. Και στις δύο περιπτώσεις που σας ανέφερα, η αξιολόγηση δε θα βρει τίποτα μεμπτό. Η ανικανότητα του πρώτου, θα καλυφθεί από τα κομματικά κριτήρια και η ρουφιανιά του δεύτερου θα επιβραβευθεί από το σύστημα. Και τα παιδιά του κόσμου, θα συναντήσουν στο δρόμο τους δύο παντελώς ηλίθιους.
Το Μνημόνιο κάποια στιγμή θα τελειώσει. Αυτό που θα μείνει είναι ο τρόπος που αντιμετωπίσαμε τον συνάνθρωπό μας σε εποχές κρίσης. Το αν μείναμε άνθρωποι ή πέσαμε στον κανιβαλισμό, την μισανθρωπία και την μιζέρια. Κρύβονται πολλά συμφέροντα πίσω από τον τρόμο που, τεχνητά σπείρουν, στον χώρο της εκπαίδευσης. Θέλουν τον δάσκαλο σκυφτό και υποταγμένο. Γρανάζι του συστήματος. Μα αν ήταν πραγματικά μορφωμένος ο δάσκαλος, δε θα κρυβόταν πίσω από τη δημοσιοϋπαλληλική του ιδιότητα.
Δεν μπορεί να λέγεται δάσκαλος, αν δεν έχει ψυχή.
Δεν μπορεί να λέγεται δάσκαλος, αν φοβάται.
Δεν μπορεί να λέγεται δάσκαλος, αν ρουφιάνεψε τον συνάδελφο για να κρατήσει τη θέση του.
Ας σκεφτούμε όλοι ποιους δασκάλους θέλουμε για τα παιδιά μας. Λεύτερους ή δούλους.
Να μου επιτρέψετε να κλείσω με Άγγελο Τερζάκη:
 «…Η αρετή τούτη γίνεται εντονότερα αισθητή σε καιρούς πολιτικά σκοτεινούς ή ισκιωμένους, όταν τα μαζικά μέσα επικοινωνίας μπαίνουν αυθωρεί στην υπηρεσία του σατραπισμού…» και
«Υπάρχουν σοβαροί λόγοι να πιστεύουμε πως ο πολιτισμός μας έχει παρεκκλίνει, αν δεν έχει πάρει ολότελα στραβό δρόμο κάτω από την επίδραση σκοτεινών εκμεταλλευτών».

ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΙΙ του Σαίξπηρ (Ο βασιλιάς λένε πώς πέθανε)

Στο θέατρο της Έλλης Παπακωνσταντίνου όλα είναι πιθανά. Το “Βυρσοδεψείο”, μάς έχει εθίσει στις πιο παρεμβατικές, πολιτικές, πληθωρικά εικονοκλαστικές παραστάσεις. Να όμως που, τώρα, μάς προτείνει ένα Ελισσαβετιανό δράμα που παίχτηκε μόνο μία φορά στην χώρα μας πριν από 7 δεκαετίες. Ριχάρδος ΙΙ του Σαίξπηρ. Η εκθρόνιση ενός βασιλιά μας αφορά;

Βυρσοδεψείο: Ορφέως 174, Βοτανικός. Μια παράσταση - σπουδή για την Μεγάλη Κλίμακα της Εξουσίας. Όποιος την ανέβει, μοιραία θα πέσει από αυτήν.

Αγγλία: 1593. Ο Ριχάρδος ΙΙ και ο Μπόλιμπροκ, καθρέφτες ο ένας του άλλου σ’ ένα θανάσιμο εναγκαλισμό σώμα με σώμα. Ένα αμείλικτο παιχνίδι εξουσίας. Γύρω τους αναρίθμητες παραλλαγές του ίδιου μοτίβου, πρόσωπα όλων των κοινωνικών τάξεων επιδίδονται στον ίδιο αγώνα, καίγονται από την ίδια απληστία.

Ελλάδα: 2014. Στο Θέατρο Βυρσοδεψείο ο χρόνος κυλάει αντίστροφα για τους θεατές. Και η βία είναι θέμα ορισμού/αντίληψης. Η διασκευή της Έλλης Παπακωνσταντίνου, αποδιαρθωμένη, ποιητική, ωμή, επιθετική, σύγχρονη μας παίρνει μαζί της να ζήσουμε την σκανδαλώδη ιστορία του Ριχάρδου ΙΙ του Σαίξπηρ.

«Τι καταλύεται πιο εύκολα; Μια σαιξπηρική σκηνή ή το Σύνταγμα;» αναρωτιούνται οι ηθοποιοί της παράστασης που ερμηνεύουν τους ρόλους χωρίς να χάνουν την ιδιότητα του πολίτη μιας χώρας που ταλανίζεται από το σύνδρομο: «Ο Βασιλιάς λείπει».


Στο επίκεντρο της παράστασης, η Μεγάλη Αφήγηση του Σαίξπηρ.
Μεσαίωνας, εδώ και τώρα. Η ηθική του. Οι Μηχανισμοί του.
Πίνακες της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού ζωντανεύουν, ανοίγοντας το πάντα αναπάντητο ερώτημα της προόδου της Ανθρωπότητας μέσα στον Χρόνο.
Οι δομές εξουσίας αλλάζουν;

Στοιχεία λαϊκού θεάτρου, μπουρλέσκ, τσίρκου, τραγούδια με μπρεχτική αποστασιοποίηση, αίμα... Οι ηθοποιοί βγαίνουν από το ρόλο τους. Τον σαρκάζουν. Παρατηρούν τον εαυτό τους. Σχολιάζουν το κείμενο του Σαίξπηρ, μάς παροτρύνουν να πάρουμε θέση. Μπορούν, άραγε, οι θεατές να αλλάξουν την Ιστορία;

Στην παράσταση γίνεται κυρίως χρήση φυσικού φωτισμού
Το στοιχείο του άφυλου και του ερμαφρόδιτου υπογραμμίζεται καθώς οι ρόλοι ερμηνεύονται από ηθοποιούς του αντίθετου φύλου
Τέσσερις ηθοποιοί εναλλάσουν 30 ρόλους επί σκηνής σε μια σκυταλοδρομία ερμηνείας
Ένα κείμενο - ποταμός που μιλάει για το σήμερα

“Ο βασιλιάς, λένε πώς πέθανε.

Δε μένουμε. Στον τόπο μας ξεράθηκαν

όλες οι δάφνες, και μετεωρίτες τ’ ουρανού

κάνουν τ’ ασάλευτα άστρα να τρομάζουν.

Προφήτες με πρόσωπα σβησμένα

ψιθυρίζουν γι’ απαίσιες αλλαγές.

Οι πλούσιοι περπατούν θλιμμένοι, ενώ οι φαύλοι

χορεύουν και πηδούν –

εκείνοι, από φόβο μήπως χάσουν

αυτό που τώρα χαίρονται, και οι άλλοι

ελπίζοντας πώς έχουν να κερδίσουν

με την βία και τον πόλεμο…

Οι πατριώτες μας έχουν όλοι φύγει.”


ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΙΙ του Σαίξπηρ

(Ο βασιλιάς λένε πώς πέθανε)

Μετάφραση: Κ. Καρθαίος

Σύλληψη / Διασκευή / Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου

Μουσική σύνθεση: Τηλέμαχος Μούσας

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Πάνος Σβολάκης, Ρωμανός Σιμωνετάτος

Σκηνικά / Κοστούμια: Τέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου

Βοηθοί Σκηνικών / Κοστουμιών: Μελίνα Λούρου, Ανθή Μαλάκη, Βάσια Σταματελοπούλου

Κατασκευές: Σπύρος Δουκέρης, Kamel Boussahsah

Φωτισμοί: Adrian Frieling

Φωτογραφίες: Alex Kat

Προβολές: Παναγιώτης Λαμπής

Παραγωγή: ΟΔC


Παίζουν οι ηθοποιοί: Μελέτης Ηλίας, Βάλια Παπαχρήστου, Αγλαΐα Παππά,

Adrian Frieling


Έναρξη παραστάσεων: 17 Φεβρουαρίου 2014

Για 26 παραστάσεις

Info:
www.vyrsodepseio.com
https://www.facebook.com/Vyrsodepseio


Διεύθυνση: Ορφέως 174, Βοτανικός

Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 3453203

Παραστάσεις: Κυριακή, Δευτέρα & Τρίτη

Ώρα: 8:45 μ.μ.

Διάρκεια: 2 ώρες

Είσοδος: Γενική είσοδος 12€ με ποτό