Τὸ θεολογικὸ ράπισμα τοῦ καθηγητῆ Δημητρίου Τσελεγγίδη στοὺς μεταπατερικούς ἐκκλησιαστικούς μας ταγούς…

Μὲ ἀφορμὴ τὸ κείμενο ποὺ δημοσίευσε

ὁ καθηγητὴς δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς ΑΠΘ 

κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης σχετικὰ μὲ τὴν 

«Σύνοδο τῆς Κρήτης», γράφτηκαν στὸ ἰστολόγιό μας ὁρισμένα σχόλια ἀπὸ ἀναγνῶστες, τὰ ὁποία σᾶς παρουσιάζουμε σὲ μορφὴ ἑνιαίου κειμένου: 

Ὁ κύριος Τσελεγγίδης ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς Ἀληθείας πάντοτε. Με θεολογικὴ σαφήνεια, Πατερικὴ γνώμη, ἀκραιφνὲς δόγμα καὶ ἁγιοπνευματικὰ κίνητρα παρουσιάζει τὰ κείμενά του καὶ γεμίζει τὶς καρδιὲς μας ἀγαλλίαση. Τὶς ἐπισημάνσεις τοῦ κυρίου καθηγητῆ, ὀφείλουμε νὰ τὶς λάβουμε ὅλοι ὑπόψιν μας καὶ ἰδιαιτέρως οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ταγοί. 

Ἐννοεῖται πὼς ὅποιος ἔχει ἔστω καὶ ἐλάχιστα Ὀρθόδοξο κριτήριο, εἶναι κάθετα ἀντίθετος μὲ τὴν «σύναξη» τῆς Κρήτης! 

Θὰ ἦταν παράλειψη νὰ μὴν ἀναφέραμε, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἀντιπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (πλὴν τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱερπθέου, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ μόνος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ποὺ δὲν ὑπέγραψε τὸ κείμενο γιὰ τὶς σχέσεις μὲ τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον), θὰ πρέπει νὰ λογοδοτήσουν στὴν σύγκληση τῆς ἑπομένης Ἱεραρχίας γιὰ τὴν ἀπαράδεκτη, προσβλητικὴ καὶ ὕποπτη ἀλλαγὴ στάσεως καὶ παραχαράξεως τῆς θέσεως ποὺ εἶχε λάβει...

σύνολη ἡ Ἱεραρχία, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ προτείνουν ἀντικανονικὰ αὐτὸ τὸ προδοτικὸ κείμενο. 

Ἂς καταλάβουν ἐπιτέλους, ὅτι ἡ Ἐκκλησία καὶ τὰ δόγματά της δὲν εἶναι παζάρι καὶ δὲν ἐπιδέχονται τροποποιήσεις καὶ ἀλλοιώσεις! Δυστυχῶς ἀποδείχθηκαν κατώτεροι τῶν περιστάσεων οἱ σημερινοὶ Ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι φαίνεται ὅτι βάζουν τὴν Ἀλήθεια πάνω ἀπὸ θρόνους καὶ δόξες... 

Ὅμως, νὰ γνωρίζουν ὅτι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἀφενὸς μὲν θὰ μείνουμε «ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ» καὶ θὰ κρατοῦμε τὴν μόνη ἀληθινὴ Πίστη πρὸς πεῖσμα τῶν δαιμόνων, ἀφετέρου δὲ γιὰ ἐμᾶς αὐτὰ τὰ ἀπαράδεκτα κείμενα δὲν εἶναι καθόλου δεσμευτικά, ἀντιθέτως εἶναι ἀπορριπτέα! 

Τὸ μόνο ποὺ κατάφερε ἡ συγκεκριμένη σύνοδος εἶναι νὰ φέρει μεγάλη διχόνοια στὴν Ὀρθόδοξη πιστεύουσα κοινότητα. Τὰ διαγγέλματα «περὶ ἑνότητος» δὲν ἀνταποκρίνονται στὴν πραγματικότητα, καθὼς ὅλοι οἱ συντελέσαντες τὴν «Σύνοδο τῆς Κρήτης», ἔριξαν μπόλικο νερὸ ὥστε νὰ μεγαλώσουν οἱ ρίζες τῆς φαγωμάρας... 

Βεβαίως, ὅλοι ὅσοι ἀντιδροῦν μὲ ζῆλο διακρίσεως, πράττουν ἅγια καὶ αὐτὴ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἐνδεδειγμένη στάση. Καθώς, ὅταν βλέπουμε τοὺς Πατέρες μας νὰ «ξεσχίζουν» τὸν μανδύα τῆς ἐκκλησίας μας, πονᾶμε καὶ ἀντιδροῦμε. 

Ἂς θυμοῦνται ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι τὴν μεγάλη ἀποστολὴ καὶ εὐθύνη ποὺ ἔδωσαν ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, νὰ διατηρήσουν τὴν Παρακαταθήκη ἡ ὁποία θὰ τοὺς ζητηθεῖ! 

Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἁπλοὶ πιστοί, ἂς ἔχουμε ὁμόνοια μεταξύ μας, ἂς μείνουμε μέσα στὴν σωστικὴ κιβωτὸ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, καὶ ἂς παλέψουμε ταπεινὰ γιὰ τὴν διατήρηση τῶν δογμάτων καὶ τῆς ἀπέκδυσης τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ μας. 

Σᾶς εὐχαριστοῦμε κύριε Τσελεγγίδη γιὰ τὶς σημαντικὲς διευκρινήσεις σας. Ὄντως, σωστὴ ἡ θεολογική σας σκέψη, ὅτι ἡ λεγομένη «ἁγία καὶ μεγάλη σύνοδος τῆς Κρήτης», δὲν ἦταν οὔτε ἁγία, οὔτε μεγάλη ἀλλὰ οὔτε κἂν σύνοδος, παρὰ μία διευρυμένη σύναξη...! 

Οἱ ἐπισημάνσεις σας, ἐλπίζουμε «νὰ φτάσουν» στὰ αὐτιὰ τῶν Ἐπισκόπων καὶ νὰ συναισθανθοῦν τὴν βαριὰ ἀποστολή τους, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὸ νὰ ἀγρυπνοῦν γιὰ τὶς ψυχὲς τοῦ ποιμνίου τους, γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ δώσουν λόγο ἐν ἡμέρα Κρίσεως. Πρέπει λοιπόν, νὰ ὁριοθετοῦν τὴν αἵρεση καὶ τὴν πλάνη, γιὰ νὰ προστατεύουν τὰ τέκνα τους ἀπὸ τὶς πανουργίες τοῦ διαβόλου, καὶ νὰ δείχνουν τὴν γνήσια ἀγάπη στοὺς αἱρετικοὺς λέγοντάς τους τὴν πραγματικὴ ἀλήθεια, ὥστε ἐὰν τὸ ἐπιθυμήσουν, νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ὀρθοδοξία! 

Ἐν κατακλείδι, θὰ θέλαμε νὰ τονίσουμε ὅτι δὲν χρειάζεται οὔτε νὰ ἀνησυχοῦμε ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ ἐφησυχάζουμε ὅσον ἀφορᾶ τὶς οἰκουμενιστικὲς ἐκτροπὲς ποὺ ἀκολουθοῦν οἱ μεταπατερικοὶ διαστρεβλωτὲς, διότι πάντα μέσα στὴν Ὀρθόδοξη ἱστορία, ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ θεματοφύλακας τῆς Πίστεώς μας· εἶ­ναι αὐ­τός πού στέ­κε­ται πάν­το­τε τό ἀ­νά­χω­μα ἐ­νάν­τια σέ κά­θε ἀ­πό­πει­ρα και­νο­το­μί­ας· εἶ­ναι αὐ­τός πού ἀν­θί­στα­ται σέ κά­θε ἐ­πι­χεί­ρη­ση ἀλ­λοί­ω­σης καί πα­ρα­ποί­η­σης τῆς δογ­μα­τι­κῆς ἀ­λή­θειας· εἶ­ναι αὐ­τός πού μέ­νει ἀ­νύ­στα­κτος φρου­ρός τῆς πα­ρα­δό­σε­ώς μας!