Κάθε καρφί του κόσμου σκίρτημα,
χωρίς ληστές εκ δεξιών κι εξ ευωνύμων
-στις μέρες μας ληστές σταυρώνουν
δεν σταυρώνονται,
άσε που δώσανε τον Γολγοθά αντιπαροχή-
κάθε καρφί σφραγίδα σωφροσύνης.
Σε κουβαλάν στους ώμους,
κι ας βαραίνεις με τα χρόνια, οι άνθρωποι,
όπως τα ύφαλα οι θάλασσες.
και της Ανάστασης
Με τους σταυρούς μετράς τα δίκια των ανθρώπων,
για κάθε δίκιο και σταυρός, κάθε καρφί κι ελπίδα,
με τους σταυρούς ενέχυρα δανείζεις τις χαρές.
Ξέρεις καλά δίχως σταυρούς
δεν θα ‘σουν τίποτα σπουδαίο.
Ανάσταση
Ανάσταση τα βράχια και τα κύματα, όλες
παντού οι θαρραλέες προεξοχές ανάσταση,
η κάθε φλόγα που ταράζει την βολή μας (την
ηρεμία των θεατών) πυρώνει την οργή μας.
Ανάσταση ανήσυχες καρδιές, ανάσταση
όσες πονέσαν τα κουλουριασμέν’ αγάλματα
στα πεζοδρόμια, κάτω από τις βιτρίνες,
συμπλέγματα συνιδιοκτησίας τριγύρω
καταλάμποντα. Λυσσομανούν οι τοκιστές.
Ανάσταση εξάρσεων, εξαρμάτων,
εξαιρέσεων, εξαιρέτων
προμαχούντων υπέρ ανέστιων,
ανάσταση πρώτα για τα μικρά,
τα ταπεινά της αγριολούλουδα-
-αυτή ‘ναι η σειρά της Γης
και τ’ Ουρανού.
Ανάσταση όλα τα γένη κι όπου γης,
ανάσταση Χαρά της Οικουμένης.
Από την τελευταία του ποιητική συλλογή «Συναμφότερα και λίγα μόνα», εκδόσεις των Φίλων, 2015, ISBNq 978-960-289-156-8
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 12 Μαΐου 2016, αρ. φύλλου 835
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.