ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: “Eritme Programi”: Η «σοσιαλιστική» διάλυση της ελληνικής κοινωνίας

Εκεί στα σταροχώραφα γέμισε μαυροπούλια
Πού χάθηκε ο Αυγερινός; Πού τον γυρεύει η Πούλια;
Κι από τη στράτα φάνηκε μονάχο μαυροπούλι.
Κοιτάει της Ίμβρος τα βουνά, κοιτάει και το Σχοινούδι
Και κλαίει της Ίμβρος τα χωριά και το αρχοντολόϊ
Κι αρχίζει το μινύρισμα, το μαύρο μοιρολόι.
Δε βρίσκει αμπέλια, ούτ’ ελιές, βρίσκει τη μαύρη πέτρα
Τον πόνο του στη θάλασσα στα κύματα της μέτρα.
Κι απάνωθε του στάθηκε τ’ ολόγιομο φεγγάρι
κι όλα τα σπίτια φώτιζε, σα νάταν χρόνοι άλλοι. 

Γιώργου Φραντζολά «Σχοινούδι»

Μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης και συνεπεία αυτής, δυο καθαρά ελληνικά νησιά, η Ίμβρος και η Τένεδος, παραχωρήθηκαν στα 1923 στην Τουρκία. Ρητές προβλέψεις της Συνθήκης κατοχύρωναν για τα δυο νησιά ειδικό καθεστώς αυτοδιοίκησης, προστατεύοντας τα δικαιώματα των Ελλήνων κατοίκων τους – που ουδέποτε τηρήθηκαν από τις τουρκικές αρχές. Ας σημειωθεί εδώ πως μέχρι τη Λωζάννη, η Ίμβρος κατοικείτο αποκλειστικά από Έλληνες κατοίκους, ο αριθμός των οποίων υπερέβαινε τις δέκα χιλιάδες.

Στα μετέπειτα χρόνια, η Τουρκία δεν έδειξε κανένα σεβασμό γι’ αυτά τα οποία υπέγραψε στη Λωζάννη, προβαίνοντας σε ποικίλα ανθελληνικά μέτρα σε βάρος των κατοίκων των δυο νησιών. Παρόλα αυτά, μέχρι τα 1964, η Ίμβρος διατηρούσε ακέραιο τον ελληνικό χαρακτήρα της, οι δε Έλληνες κάτοικοι της υπερέβαιναν τις έξη χιλιάδες και αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του νησιού. Παρά την πληθυσμιακή διαρροή που είχε παρατηρηθεί τις προηγούμενες δεκαετίες, όταν αρκετοί κάτοικοι μετανάστευσαν σε χώρες της Αφρικής και αλλού, αναζητώντας καλύτερη ζωή, εντούτοις το ελληνικό νησί διατήρησε το χαρακτήρα του, κυρίως διότι οι κάτοικοι του ασχολούνταν με τη γεωργοκτηνοτροφία και ήταν σταθερά προσκολλημένοι στα χώματα του νησιού, καταφέρνοντας να διατηρούν μια αυτάρκη οικιακή οικονομία.

Η διατήρηση του ελληνικού χαρακτήρα της παιπαλόεσσας νήσου, την καθιστούσε κάρφο στα μάτια των σκληροπυρηνικών εθνικιστών που διηύθυναν τότε το τουρκικό κράτος. Αναμενόμενο ήταν να επιδιώκουν με κάθε τρόπο την αλλοίωση του ελληνικού χαρακτήρα του νησιού και τον εκτουρκισμό του. Προφανώς επειδή δε μπορούσαν να προβούν στη βίαιη και αναφανδόν έξωση και εκρίζωση του ελληνικού στοιχείου, οι ιθύνοντες του βαθέως κράτους της Τουρκίας ήταν υποχρεωμένοι να κινηθούν μεθοδευμένα, προσεκτικά και με μακροπρόθεσμο πρόγραμμα. Κάπως έτσι άλλωστε κινείται πάντοτε η τουρκική εξωτερική πολιτική…

Στα 1964, σε μια αναζωπύρωση του Κυπριακού, κι ενώ στην Κωνσταντινούπολη προετοιμάζονταν οι απελάσεις των Ελλήνων υπηκόων, που θα οδηγούσαν σύντομα στη συρρίκνωση της εκεί ελληνικής μειονότητας, οι τουρκικές αρχές προέβησαν στην κατάρτιση προγράμματος αφελληνισμού της Ίμβρου και για να πετύχει καλύτερα το πρόγραμμα τους, λειτούργησαν με την προσφιλή τους μέθοδο των μυστικών διαταγμάτων, αρχής γενομένης από τη με αρ. 35/27-5-1964 απόφαση της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας.

ΟΔΟΣ: Μεγιστοποιήσεις κ.ά.

Το Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011, ο βουλευτής Καστοριάς της Νέας Δημοκρατίας κ. Ζήσης Τζηκαλάγιας, επισκέφτηκε το τουριστικό περίπτερο του Δήμου Καστοριάς στην περιοχή του Χαλανδρίου της Αθήνας.
Ο βουλευτής, συνομίλησε με το Δήμαρχο Καστοριάς κ. Χατζησυμεωνίδη, την Αντιδήμαρχο Πολιτισμού-Τουρισμού κα Ειρήνη Γεωργοσοπούλου-Μίσκια καθώς και με τις Δημοτικές Αρχές του Χαλανδρίου που στήριξαν το όλο εγχείρημα. Παράλληλα με την παρουσία του, μίλησε σε Έλληνες αλλά και σε ξένους εκπροσώπους του τύπου που κάλυψαν δημοσιογραφικά την εκδήλωση. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει για τον τόπο μας η παρουσία Κινέζων δημοσιογράφων, οι οποίοι δήλωσαν ενθουσιασμένοι από την πρώτη γνωριμία τους με την Καστοριά, υπεσχέθησαν να καλύψουν εκτενέστερα στο μέλλον τον τόπο μας, ενώ αναφέρθηκαν και στη ζήτηση που θα είχαν στην Κίνα τα προϊόντα μας.
Χαιρετίζουμε αυτή την προσπάθεια του Δήμου Καστοριάς και του Δημάρχου προσωπικά, σε μια δύσκολη οικονομικά περίοδο για τη χώρα μας, αλλά τονίζουμε πως πέραν τούτου, χρειάζεται οι επαγγελματίες τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο ανά κλάδο, να εγκαταλείψουν την εσωστρέφεια και να ανοίξουν επαγγελματικά τα φτερά τους για νέες αγορές, παρθένες και εύρωστες όπως αυτή της Κίνας.

Δελτίο τύπου του βουλευτή 

της Ν.Δ. Καστοριάς κ. Ζ. Τζηκαλάγια.

* * *

Το δελτίο τύπου του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας εντυπωσιάζει (αρνητικά βεβαίως) για τον τρόπο με τον οποίο μεγιστοποιούνται υπέρμετρα παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες του ίδιου, που επί της ουσίας δεν έχουν κάτι περισσότερο από εθιμοτυπικό και συμπτωματικό χαρακτήρα, αλλά προβάλλονται με διθυράμβους, σαν να απευθύνονται σε ανθρώπους (ή μάλλον υπηκόους;) χωρίς κριτικά αντανακλαστικά. Διαβάζοντας κανείς τις ανακοινώσεις νομίζει ότι επίκειται παράδοση του κινεζικού τουριστικού γίγαντα από τον Χαλάνδρι, στα κάλλη της Καστοριάς.

Περιοδείες

Ολοκληρώθηκε -με τελευταίο σταθμό το Χαλάνδρι, από όπου και οι φωτογραφίες, η πρωτοβουλία του δήμου Καστοριάς για την προβολής του τόπου διάρκειας ενός μηνός, με μικρό μεταφερόμενο περίπτερο πληροφόρησης, στο οποίο εκτίθεντο εκτός των άλλων και είδη τοπικής παραγωγής (μήλα και άλλα). Προηγήθηκε η περιφορά του περιπτέρου σε  Ρόδο, Καλαμάτα και Πάτρα. Ακολουθούν οι επισκέψεις δημοτικού κλιμακίου για την προβολή της Καστοριάς σε Κύπρο,  Ισραήλ και Αυστρία.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 13.10.2011, αρ. φύλλου 611

ΟΔΟΣ: Πρωτοπορίες

Μετά από μηνύσεις που υπέβαλε σε βάρος τους ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος που είναι αντιπρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παραπέμπονται σύμφωνα με πληροφορία της ΟΔΟΥ στις αρχές της Άνοιξης του 2012 με τις κατηγορίες της συκοφαντικής δυσφήμησης και εξύβρισης στελέχη της τοπικής Νέας Δημοκρατίας.

Οι Γ.Μ και Σ.Λ που κατοικούν στην Καστοριά (πρόκειται για δύο από τα πιο γνωστά μέλη της ΝΟΔΕ Καστοριάς με κομματικό παρελθόν από την εποχή ίδρυσης της ΟΝΝΕΔ) κατηγορούνται για σχόλια που τους αποδόθηκαν σε site (διαδικτυακό ισότοπο) στο internet, ένα περίπου χρόνο πριν, όταν σχολιάζονταν η επικείμενη επίσκεψη του τ. υπουργού κ. Δ. Αβραμόπουλου στην Καστοριά. Πιο συγκεκριμένα τους αποδίδονται φράσεις και χαρακτηρισμοί που σύμφωνα με τον μηνυτή και το κατηγορητήριο που συντάχθηκε θίγουν τον ίδιο, την τιμή και την υπόληψή του.

Με τον Μέγα Αλέξανδρο στο Λούβρο

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητέ κ. Μπαϊρακτάρη

Άφωνος μένει ο θεατής από το βιντεάκι που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, με πρωταγωνιστή τον βουλευτή Καστοριάς του ΠαΣοΚ και πρόεδρο της Βουλής να απωθεί πίσω του τον βουλευτή Καστοριάς κ. Ζήση Τζηκαλάγια: μπροστά στις κάμερες παρακαλώ, χωρίς να αφήσει από το άλλο χέρι του την κορδέλα των εγκαινίων, τον απώθησε πίσω με το ένα χέρι του και κάποιο ίχνος σωφρονιστικού πειθαναγκασμού. Όπως περίπου, πριν από δεκαετίες οι δάσκαλοι της παλιότερης εποχής στοίχιζαν κάπως προσβλητικά του μαθητές του δημοτικού που έσπρωχναν τον μπροστινό τους.

Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας που μέχρι εκείνη την ώρα χαμογελούσε με την καρδιά του, μόλις και μετά βίας έκρυψε την έκπληξη και αμηχανία του. Αλλά Εκείνος, συνέχισε απτόητος: Αφού μπήκε μπροστά του, απόλαυσε για μια ακόμη φορά κατ’ αποκλειστικότητα το χάδι της τηλεοπτικής δοξολογίας.  Ένα είδος αποθέωσης, που φαίνεται να είναι συναρπαστικό, εθιστικό και λοιμώδες, για να το αποζητούν τόσοι και τόσοι.
Άλλη η χάρη όμως της παλιάς καραβάνας στην πολιτική. Έτσι συμπέρανα στο τέλος. Ειδικά αν οι κινήσεις σου δείχνουν αποφασιστικότητα και τόλμη, έχεις ελπίδες για μια ακόμη ένδοξη θητεία (πριν την επόμενη ίσως).

Φιλικά
O.K.

Το σχετικό βίντεο εδώ.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 13.10.2011, αρ. φύλλου 611

ΟΔΟΣ: Ευνοιοκρατία

ΟΔΟΣ 610 | 6.10.2011

Σε μια παρατεταμένη περίοδο που το κέντρο της Καστοριάς δοκιμάζεται από την εγκατάλειψη -ενώ δεν είναι υπερβολή να αναφερθεί ότι τις βραδινές ώρες νεκρώνει κιόλας- ο διωγμός που κατά τις εργάσιμες ημέρες αντιμετωπίζουν οδηγοί και κάτοχοι αυτοκινήτων από τις απαράδεκτες συνθήκες κυκλοφορίας -για τις οποίες σημαντικό μερίδιο ευθύνης ανήκει και στους ίδιους- και από τον εφιάλτη της στάθμευσης, αποτελεί μια κατάσταση που είναι δεκτική και πολλαπλών αναλύσεων.

Η ΟΔΟΣ στο παρελθόν έχει προβάλλει το θέμα για την μεγάλη του πρακτική και σημειολογική επίδραση στην καθημερινότητα της Καστοριάς, που προκαλεί αγανάκτηση, άγχος και εκνευρισμό. Μέχρις στιγμής όμως δεν να έχει αλλάξει τίποτε. Και το πρόβλημα του κέντρου της πόλης – κατ’ εξοχή πρόβλημα επιβίωσης, παραμένει και επιδεινώνεται.

Η συστηματική παράβαση των κανόνων κυκλοφορίας, ιδίως των ερυθρών σηματοδοτών από τους οδηγούς, φαινόμενο που διευρύνεται και επιδεινώνεται, κλιμακώνει μια σοβαρή οπισθοδρόμηση από άποψη συμμόρφωσης των πολιτών στους κανόνες και εντείνει την ατμόσφαιρα στην πόλη αναρχίας και ασυδοσίας. Σε συνδυασμό με την παραβίαση της προτεραιότητας των πεζών, ή περιφρόνησης των κανόνων στοιχειώδους ευγένειας προς τους πεζούς, η κατάσταση αποκτά και διαστάσεις πολιτιστικού μακελειού. Χωρίς να είναι απαραίτητη πάντοτε ή σκόπιμη η επιβολή κυρώσεων, εντυπωσιάζει η έλλειψη κάθε προσπάθειας ρύθμισης ή προσφοράς κυκλοφοριακής αγωγής.

Από την άλλη βεβαίως είναι η θέα των αυτοκινήτων των δημοτικών αξιωματούχων και δημοτικών υπαλλήλων, ή άλλων «εκλεκτών», να είναι σταθμευμένα φαρδιά-πλατιά μέσα στο προαύλειο του δημαρχιακού κτηρίου, αλλά και γύρω απ’ αυτό, με τρόπο που νομιμοποιείται η πεποίθηση ότι δεν υπάρχουν φραγμοί και όρια. Δεν εξαιρούνται τα αυτοκίνητα των αξιωματούχων της περιφέρειας να σταθμεύουν χωρίς περιορισμούς, μπροστά στο διοικητήριο ή απέναντι στο πάρκινγκ.

Αλλά και δυστυχώς των δικαστικών που καταλαμβάνουν ως μικροί πρίγκιπες με τα ιδιωτικής χρήσης ακριβά αυτοκίνητά τους τον χώρο μπροστά (και απέναντι) από το δικαστικό μέγαρο Καστοριάς της πλατείας Δαβάκη επί 24ώρου βάσεως, δίνοντας κάκιστο παράδειγμα ισονομίας (το λιγότερο) στους απλούς πολίτες, των οποίων κρίνουν τις πράξεις και παραλείψεις και τα λοιπά ανομήματα.

Για ποιο ακριβώς ύψιστο αγαθό πρέπει να προσφέρεται από τον Δήμο Καστοριάς, διαρκώς και μόνιμος χώρος 24ωρης στάθμευσης, σε μια μερίδα μόνο εργαζόμενων  πολιτών, και να απαγορεύεται στους άλλους να σταθμεύουν στο ίδιο σημείο; Υπάρχουν ακόμη πληβείοι και πατρίκιοι για τον Δήμο Καστοριάς; Και για ποιο λόγο η δημοτική αστυνομία διαθέτει στελέχη της που με την σφυρίχτρα και το μπλοκ να περιφέρονται, θυμίζουν πειθήνιους υπηρέτες κάθε μορφής εξουσίας, ή ακόμη και τσιλιαδόρους, και όχι υπαλλήλους που έχουν διατεθεί κυρίως για την εξυπηρέτηση των αναγκών του δημοτικού συνόλου.

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: «Τιτανικού» ακροτελεύτια…

(όμως μη πυροβολείτε τον πιανίστα!)

Οι τοιούτοι ήσαν άνθρωποι (σσ. οι τοκογλύφοι) «φερτοί» απ’ έξω, και όταν κατέφυγον εις τον τόπον, εν ώρα συμφοράς και ανεμοζάλης, κατά την Μεγάλην Επανάστασιν ή κατά τα άλλα κινήματα τα προ αυτής, αρχομένης της εκατονταετηρίδος, κανείς δεν έδωκεν προσοχήν και σημασίαν εις αυτούς. Άλλ’ επειδή οι εντόπιοι είχον αποκλειστικήν προσήλωσιν εις τα κτήματα, ούτοι οι επήλυδες,(…) έδωκαν όλην την σημασίαν και την προσοχήν των εις τα χρήματα. Ήνοιξαν εργαστήρια, μαγαζεία , κ’ εμπορεύοντο κ’ εχρηματίζοντο. Είτα ήλθεν η ώρα, όπως και τώρα και πάντοτε συμβαίνει, οπότε οι εντόπιοι έλαβον ανάγκην των χρημάτων, και τότε ήρχισαν να υποθηκεύουν τα κτήματα. Εωσότου παρήλθεν μια γενεά, ή μία και ημίσεια, και τα χρήματα επέστρεψαν εις τους δανειστάς, συμπαραλαμβόντα μεθ’ εαυτών και τα κτήματα.

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
«Ρεμβασμός δεκαπενταυγούστου»

ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΠΙΑ ΚΑΙ ΟΡΑΤΟ σ’ ολόκληρο το τραγικό του μεγαλείο το εγγύς και το απώτερο μέλλον αυτής της χώρας. «It’s very clear. The game is over», όπως θα ’λεγαν και οι λογής αξιωματούχοι της γηραιάς ηπείρου, που κάθε τρεις και λίγο εξαπολύουν μύδρους και εξορκισμούς, χρησιμοποιώντας τα πλέον αμαυρά χρώματα της λεκτικής τους παλέτας, εξαντλώντας όλον τους τον κυνισμό και τη σκληρότητα απέναντι στο «ελληνικό πρόβλημα». Που δεν είναι όμως τόσο αμιγώς ελληνικό και δεν πρόκειται να αφορά μονάχα τους Έλληνες. Κι αυτό θα αποδειχτεί όταν η «ενωμένη» Ευρώπη θα πληρώσει στο εγγύς ίσως μέλλον με σκληρό τρόπο τα νωθρά της αντανακλαστικά, την έλλειψη συνοχής καθώς και την μικροψυχία, τον λαϊκισμό και τους ακροβατισμούς των πολιτικών και οικονομικών ταγών της.

Μέσα στο καλοκαίρι είδα με απορία -τουλάχιστον- να λαμβάνει χώραν το «πυρ ομαδόν» κατά του λίαν συστηματικού αρθρογράφου της ΟΔΟΥ -δικηγόρου κατά το επάγγελμα και ουχί πιανίστα- του Χαλκιδέως συγγραφέα κ.Θρασύβουλου Παπαστρατή . Άλλοτε με τη μορφή σχολίων στις αναρτήσεις της ΟΔΟΥ κι άλλοτε σε εκτενή άρθρα ή επικριτικές επιστολές, σε μια προσπάθεια αυτά «να επαναφέρουν σε τάξη(;)» τον αρθρογράφο. Αφορμή στάθηκαν προφανώς τα «αγανακτισμένα» και « πύρινα» (αλλά ποιός μπορεί να πει χωρίς σκέψη πολιτική, χωρίς δίκιο, δίχως ψυχικό πόνο…) άρθρα του στην ΟΔΟ.

Ανάμεσα στους εγγράφως επικρίνοντες συγκαταλέγονται και λίαν προσφιλείς μου άνθρωποι που δυσφόρησαν με τους υψηλούς τόνους (;), την άτοπη στοχοθέτηση και απρέπεια (;), τον αναθεματισμό(;) και την συλλήβδην κατακρήμνιση εκ μέρους του αρθρογράφου ολόκληρης της πολιτικής σκηνής του τόπου στα τάρταρα της αναξιοπιστίας και της αναξιοπρέπειας με πρώτους και καλύτερους τους νυν «κυβερνώντες» και τον πρωθυπουργό («πρωθυπουργεύοντος» κατά Θ.Π. έκφραση την οποία ευχαρίστως προσυπογράφω).

Δεν επιθυμώ να σταθώ στο περιεχόμενο των επικριτικών αυτών κειμένων καθώς εκφράζουν απόψεις –κάποιες στα όρια του οικτιρμού και της απαξίωσης- για τον συγγραφέα και την στάση του. Κρίνω όμως ότι πάσχουν γενικώς από μια μυωπική θέαση των πραγμάτων, καθώς επαληθεύουν τη θεωρία πως «κοιτάμε το δάχτυλο και χάνουμε το δάσος». Ο Θ.Π. εννοείται πως δεν χρειάζεται συνηγόρους. Όχι μόνον εξ αιτίας της επαγγελματικής του ιδιότητας, αλλά κυρίως γιατί έδειξε όλον αυτόν τον καιρό πως κατανοεί το είδος και το βάθος της κρίσης που έχουν αποτελματώσει την κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου. Η γραφή του και οι ιδέες του δείχνουν εκτός από δίκαιη οργή και την ύπαρξη…«δίκαιης λύρας» για να θυμηθούμε τον Διονύσιο Σολωμό. Ο οποίος (Δ.Σ.) εκτός από Μέγας ποιητής υπήρξε και σπουδαίος διανοητής. Η μεγαλειώδης φράση του «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ότι είναι αληθές», μακάρι να ’χε γαλουχήσει τις γενιές και καταφέρει να καθοδηγήσει από τον καιρό της ίδρυσής του ετούτο το μικρό βαλκανικό κρατίδιο και το λαό του. Θα το ’χε ίσως γλυτώσει από πολλές -έσωθεν και έξωθεν κινούμενες- «εθνοσωτήριες» επεμβάσεις και απαλλάξει από λογής «πατερούληδες του γένους» κι ένα πλήθος από απίθανους δημαγωγούς ή ιδεολογικές χίμαιρες. Και θα ’χε η χώρα αποφύγει να ζήσει τις μεγάλες εθνικές καταστροφές και τα δεινά που προέκυψαν εξαιτίας τους.

Ο Θ.Π. δεν είναι παρά ο μοναχικός πιανίστας της μεγάλης σάλας χορού του Τιτανικού που παραμένει πιστός στο έργο του. Το πλοίο καθώς βυθίζεται δεν εκπέμπει πια SOS, έχει αφεθεί στην αμείλικτη δικαιοσύνη του μεγάλου ωκεανού. Ταραχή κι απελπισία επικρατεί στο κατάστρωμα, δράματα εκτυλίσσονται στις καμπίνες, έξω το σκοτάδι με την τρικυμισμένη θάλασσα σαν στόμα του Άδη. Θυμώνει ο Θ.Π. που βλέπει τον καπετάνιο άπραγο, το πλήρωμα να παραδέρνει. Το δράμα συντελείται, όμως τίποτε δεν μπορεί πια να το εμποδίσει. Κάθεται λοιπόν εκεί στη μέση της σάλας και χτυπάει στα πλήκτρα του πιάνου του τα ελεγεία της απώλειας. Διότι περί αυτού πρόκειται. Μια παρτιτούρα που μοιάζει να εκτελείται για τελευταία φορά πριν από την καταβύθιση είναι τα απελπισμένα και θυμωμένα αυτά κείμενα στην ΟΔΟ.

Silent Scream

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητή ΟΔΟΣ

Παρακολουθούσα στα δελτία ειδήσεων την π. Κυριακή -χωρίς βεβαίως να συμφωνώ απολύτως- το γιουχάϊσμα που υπέστη ο επί χρόνια φλύαρος και επί παντός επιστητού παντογνώστης υπουργός κ. Χάρης Καστανίδης σε αίθουσα κινηματογράφου στην Θεσσαλονίκη. Ο οποίος με την φωνή του, που η χροιά της παραπέμπει περισσότερο σε θυμόσοφο ή ιεροκήρυκα λόγω των έντονων χρωματισμών της, που την κάνει να ακούγεται ακατάπαυστα ηθικολογική γύρω από τον σοσιαλισμό και την δημοκρατία, δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί έγκαιρα, τις συνέπειες της ανικανότητάς τους, τωρινής και αλλοτινής. Που εκμαύλισαν την Ελλάδα και την κρατούν στο χείλος του βάραθρου.

Επίσης παρακολούθησα τις αποδοκιμασίες που δέχθηκε ο υφυπουργός Εσωτερικών Π. Κουκουλόπουλος στην Κοζάνη, λίγο πριν ξεκινήσει η παρέλαση για την 99η απελευθέρωση της πόλης.

Βιβλίο

Ο Παπαδιαμάντης με τα μάτια νεότερων λογοτεχνών

Ανθολόγηση-επιμέλεια Ηλίας Γκρης. Εκδοση του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ κυκλοφόρησε προσφάτως για τον μεγάλο έλληνα συγγραφέα με αφορμή τα 100 χρόνια από την γέννησή του.

Συμμετέχοντας στα εκατό χρόνια από τον θάνατο του κορυφαίου μας πεζογράφου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη η ΕΣΗΕΑ εξέδωσε ένα πρωτότυπο βιβλίο-ανθολογία. Όχι κατά τα τετριμμένα, συλλέγοντας δηλαδή κάποια από τα όσα έχουν γράψει κατά καιρούς διάφοροι μελετητές για τον συγγραφέα αλλά επιλέγοντας κείμενα που δείχνουν πώς η επίδρασή του αποτυπώθηκε στο έργο των νεώτερων λογοτεχνών, ποιητών και πεζογράφων.

ΕΛΕΝΗΣ ΒΑΦΕΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: «Το Βασίλειο του Μ.Αλεξάνδρου»

Η μεγάλη έκθεση στο Λούβρο με τίτλο «Η Αρχαία Μακεδονία. Στο Βασίλειο του Μεγάλου Αλεξάνδρου» εγκαινιάζεται σήμερα 13 Οκτωβρίου 2011.
Στην είσοδο της έκθεσης τους επισκέπτες υποδέχεται η μαρμάρινη προτομή του Μεγάλου Αλεξάνδρου (από το Μουσείο της Πέλλας). Δίπλα του σε περίοπτη κεντρική θέση εκτίθεται για πρώτη φορά από την «αποκάλυψή του» στην Αγορά των Αιγών (Βεργίνα) στις 29 Αυγούστου του 2008, το χρυσό στεφάνι με φύλλα βελανιδιάς. «Οι ιδιαιτερότητες της ταφής, τα πολύτιμα υλικά, ο συμβολισμός του μοναδικού της κτερίσματος, του στεφανιού, ως έκφραση της σχέσης της Μακεδονικής Βασιλικής Οικογενείας με τον Δία μέσω του γενάρχη της Ηρακλή, και η χρονολόγηση οδηγούν στην απόδοση του εντυπωσιακού ταφικού συνόλου σε νεαρό μέλος της δυναστείας των Τημενιδών», σημειώνεται σε κείμενο του καταλόγου της έκθεσης.

ΝΙΚΟΥ ΜΕΡΤΖΑΝΙΔΗ: Θέλω να φτύσω την αηδία μου

Θέλω να φτύσω την αηδία μου,
σ’ όλους αυτούς….
Περίεργοι, τρυπώνουν τα μάτια,
ορθώνουν τ’ αφτιά,
ψάχνοντας να γεμίσουν τα κενά
που νοιώθουν μέσα τους.
Άνθρωποι μίζεροι, άδειοι,
χωρίς ενδιαφέροντα
με μόνη ασχολία
πώς να μπουν βαθύτερα
στα μυστικά του διπλανού,
να τα εκδώσουν, χαιρέκακοι,
να βλέπουν θέλουν
τους άλλους να βουλιάζουν,
μεσ΄ στο δικό τους τέλμα.

ΟΔΟΣ: Ένα κανονικό μνημόνιο ήδη από το 2007

Η απόφαση της κυβέρνησης να καταργήσει τα ειδικά τιμολόγια των ΕΛ.ΤΑ. για την διακίνηση του τύπου, υποχρεώνοντας από την 1η Ιανουαρίου 2012 σε πλήρη τιμολόγηση των εφημερίδων που διακινούνται και διανέμονται ταχυδρομικά, αποτελεί την τελευταία πράξη ενός πολέμου. Του ακήρυχτου πολέμου κατά του επαρχιακού τύπου και ειδικά των εβδομαδιαίων εφημερίδων.

Ο πόλεμος ξεκίνησε κατά την διάρκεια της διαβόητης υπουργίας Θεοδώρου Ρουσόπουλου, οπότε ψηφίστηκε στην Βουλή νόμος για τις εφημερίδες της περιφέρειας. Οι εξωπραγματικές απαιτήσεις του σχετικά με την «νομιμότητα» των κυκλοφορούντων εφημερίδων διακρίνεται για την αμετροέπειά του. Σε βαθμό που δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι σε βάρος του επαρχιακού τύπου επιβλήθηκε ένα κανονικό μνημόνιο ήδη από το 2007.

592 | 19.05.2011 | Κάποιος υπεύθυνος

Με τον πρώτο αυτό νόμο, εκδηλώθηκε η πρόθεση του πιο αμφιλεγόμενου υπουργού της Νέας Δημοκρατίας, να ελέγξει τον επαρχιακό τύπο επιβάλλοντας δυσβάστακτους όρους. Ενισχύθηκαν έτσι συγκεκριμένα εκδοτικά και τυπογραφικά συμφέροντα, από τα οποία άρχισε να εξαρτάται η εκτύπωση και κυκλοφορία των εφημερίδων. Εν τέλει καταφέρθηκε καίριο πλήγμα στην ελευθεροτυπία. Με την έννοια ότι ο επαρχιακός τύπος συνιστά αυθεντικό βήμα κοινωνικής έκφρασης, που απηχεί αντιπροσωπευτικά την αληθινή κοινωνία της περιφέρειας. Με όλα αυτά, ο τέως μαρξιστής υπουργός της Νέας Δημοκρατίας ήθελε να ξεμπερδέψει μια και καλή.

Παρά τις υποσχέσεις της κυβέρνησης του ΠαΣοΚ -την πρόλαβε η οικονομική κρίση ή απλά ενήργησε σαν πραγματική μαρξίστρια- ο νόμος της Σεισάχθειας για τον τύπο συνέχισε να ισχύει από το 2007. Η φημολογούμενη μεταρρύθμισή του, δεν είναι ξεκαθαρισμένο αν εκλογικεύει τις απίστευτες αυθαιρεσίες, προχειρότητες και τις αδικίες του νόμου Ρουσόπουλου.

Ωστόσο η κατάργηση και των ειδικών τιμολογίων στα ΕΛΤΑ, πολλαπλασιάζει απαγορευτικά το κόστος της διακίνησης των επαρχιακών εφημερίδων με αποτέλεσμα να καθιστά περίπου αδύνατη την έκδοση και κυκλοφορία. Ειδικά στις εποχές που βιώνει η Ελλάδα, το κόστος θα έπρεπε λογικά να μετακυλήσει στην συνδρομή, κάτι που ασφαλώς θα οδηγήσει στο κλείσιμο των εφημερίδων. Πρόκειται για καθαρή τρέλα. Μια ακόμη στις άλλες τόσες που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία δύο χρόνια.

Οι εφημερίδες της Καστοριάς, μετά από συνάντηση των εκδοτών τους, αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν με κενή την πρώτη σελίδα τους. Και με τις φωτογραφίες των βουλευτών κκ. Φιλ. Πετσάλνικού προέδρου της Βουλής και Ζήση Τζηκαλάγια, οι ευθύνες των οποίων είναι σημαντικές.

Του δεύτερου, που μετρά βεβαίως μόλις δύο χρόνια εκλογής και πληρώνει ίσως και αναίτια το κόστος της φθοράς του πολιτικού κόσμου, για την αδυναμία του να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων με τρόπο που να δικαιώνει την εκλογή του, να διατυπώνει την αυτοκριτική που χρειάζεται η Ν.Δ. και να εμπνέει ελπίδα στον λαό της εκλογικής του περιφέρειας. Όχι βέβαια μόνο για τα θέματα του επαρχιακού τύπου, αλλά για κάθε μέτρο και βάρος που επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό και δεν τέθηκε στην κονίστρα της ουσιαστικής κριτικής.

ΟΔΟΣ: Δημοκρατία και ελευθεροτυπία

 611 | 13.10.2011

Το σύνολο των τοπικών εβδομαδιαίων εφημερίδων της Καστοριάς (Καστοριανή Εστία,  Νέα Καστοριά, Οδός, Σέντρα, Φωνή της Καστοριάς) με ομόφωνη απόφαση των εκδοτών - ιδιοκτητών τους αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν το φύλλο της τρέχουσας εβδομάδας με κενό πρωτοσέλιδο και τις φωτογραφίες των βουλευτών Καστοριάς Φιλίππου Πετσάλνικου (ΠαΣοΚ) και Ζήση Τζηκαλάγια (Ν.Δ.), που με το πρόσχημα του μνημονίου ψήφισαν διατάξεις που εξοντώνουν τον τοπικό τύπο και στραγγαλίζουν την Ελευθεροτυπία περιορίζοντας και ελέγχοντας την Δημοκρατία.

ΑΝΑΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΗ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΩΝ ΤΕΛΩΝ ΣΤΟΝ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΤΥΠΟ

ΑΝΑΦΟΡΑ
Προς: Τον Υπουργό Επικρατείας

13 Οκτωβρίου 2011

Θέμα: Η εξωφρενική αύξηση των ταχυδρομικών τελών εξοντώνει τον επαρχιακό Τύπο

Η Βουλή πρόσφατα ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία τυποκτόνο νόμο για τον επαρχιακό Τύπο. Στην απόφαση αυτή οδηγήθηκε η Βουλή, από κάποιους μεθοδευμένα, που παρέσυραν όμως άλλους οι οποίοι έδωσαν θετική ψήφο από ελλιπή ενημέρωση ή άγνοια. Οι δικαιολογημένα μεγάλες αντιδράσεις όλων των ιδιοκτητών των επαρχιακών εφημερίδων, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη της άμεσης απόσυρσης του νόμου. Γιατί όπως έγραψε ο αείμνηστος συγγραφέας και ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς, «οι επαρχιακές εφημερίδες είναι τα έμψυχα κωδωνοστάσια της χώρας, για όλες τις αλήθειες, για όλες τις πλάνες… ».

Ο Βουλευτής

Ζήσης Τζηκαλάγιας

ΠΕΡΔΙΚΚΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ: Θλίψη & αισιοδοξία

Όταν βλέπει κανείς την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας, δεν μπορεί να μην νοιώθει θλίψη…  Φαίνεται σαν να μην λειτουργεί τίποτα, σαν να μην υπάρχει τίποτα. Πανεπιστήμια ξεκουρντισμένα, σαν πιάνα αφημένα από χρόνια στη λησμονιά, ριγμένα σε μια αποθήκη με πολύτιμα αλλά ξεπερασμένα αντικείμενα, όπου ο χρόνος, έχει βάλει την δική του σφραγίδα, έχει προσδώσει το δικό του χρώμα. Πνευματική ζωή, στα όρια της ανυπαρξίας… Κάποιοι έξυπνοι επιχειρηματίες, κυρίως εφημερίδων, τυμβωρυχούν πάνω στα προ 50ετίας λαμπρά ονόματα, ποιητών, μουσικών και θεατρίνων, σε μουσική Θεοδωράκη, Μαρκόπουλου, Χατζηδάκη… σε ποίηση Σεφέρη, Ρίτσου, Ελύτη…, με συνεχή αναφορά στο Θέατρο του Κουν, το λαμπρό αστέρι της Παξινού, και την άνοιξη των αδελφών Καλουτά… με μοναδικό σκοπό το κέρδος, το χρήμα, σαν μικρά υποκατάστατα των τραπεζών…
Τι έγινε; Στέρεψε το ταλέντο στην Ελλάδα; Δεν το νομίζω. Έχω την αίσθηση ότι περισσεύει. Όμως η κρατούσα ιδεολογία του κέρδους, των money, της εύκολης ζωής, περιορίζει την ανάπτυξη του ταλέντου τους, το φυλακίζει.
Ωχ αδελφέ!, δεν θέλουμε ταλέντα… Να περνά ο καιρός «ήσυχα, ειρηνικά, αναμάρτητα», - με τις μικρές αμαρτίες μας και το λαμογιό -, χαλαρά (όπως λένε οι Σαλονικιοί).
Θυμάμαι τον γιατρό τον Φίλιο, στο Απόζαρι, που σε εξέταζε είχες δεν είχες χρήματα, ενώ σήμερα, όχι μόνο πληρώνεις την «βίζιτα», όχι μόνο δεν σε δίνει απόδειξη, κάνοντάς σε κλεπταποδόχο, [οι ελάχιστες εξαιρέσεις δεν βελτιώνουν την κατάσταση], όχι μόνο σε στέλνει για εξετάσεις στους κολλητούς γιατρούς του, όχι μόνο δωροδοκείται «συνέδρια», σε ονειρεμένα μέρη, από τα φάρμακα που γράφει, αλλά ζητά κι’ από πάνω «φακελάκι»!
Δεν είναι ατομικό πρόβλημα του γιατρού. Κοινωνική ιδεολογική κατάπτωση είναι …

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Σχολικός περίπατος

Ήταν γενικά πολύ εμφανίσιμη. Πάντα περιποιημένη, με καλοχτενισμένα ξανθιά μαλλιά, κομψά ρούχα και τσαχπίνικο περπάτημα. Δασκάλα το επάγγελμα, και όχι ακριβώς στην πρώτη νιότη. Δίδασκε συνήθως στις μικρές τάξεις, δεν ήταν όμως και ιδιαίτερα αγαπητή στους συναδέλφους της. Όσο για τους μικρούς μαθητές, μάλλον την έτρεμαν, και, κυρίως εκείνον τον ξύλινο χάρακα με τις μεταλλικές λάμες στα τελειώματα. Μιλούμε για μια εποχή, που το ξύλο όχι μόνο δεν απαγορευόταν στα σχολεία, αλλά και το θεωρούσαν απαραίτητο για την επιβολή της τάξης και τη συμμόρφωση των παιδιών.
Η δεσποινίς Άννα, αν και πολύ αυστηρή, αγαπούσε τη δουλειά της και το σχολείο, αλλά κρυφός της καημός ήταν να παντρευτεί, και μάλιστα, να καλοπαντρευτεί. Ήταν τα χρόνια του εμφύλιου, οι τραυματίες και οι νεκροί πολέμου μεταφέρονταν καθημερινά στην πόλη, όπου υπήρχαν στρατιωτικό νοσοκομείο και νεκροταφείο. Πολλές γυναίκες του ντόπιου πληθυσμού πρόσφεραν εθελοντικά τη βοήθειά τους στο νοσοκομείο, στο νεκροταφείο, αντίθετα, η ταφή γινόταν μόνο με την παρουσία ενός τιμητικού αγήματος. Πού καιρός να ειδοποιήσουν τους συγγενείς και να καταφθάσουν εγκαίρως...

Β.Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Βιβλία δυτικομακεδονικής περιοχής και φρούτα πάσης εποχής

Το ένα πρόσωπο είναι σταθερό, μόνιμα στα αριστερά της εικόνας όπως την κοιτάμε, στα δεξιά όπως μας κοιτάει. Το άλλο εναλλάσσεται ανάλογα με την πολιτική επισκεψιμότητα του κτιρίου της Περιφέρειας Δ.Μ. στην περιοχή του Αργίλου αλλά και την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα. Είναι πάντα ο κ. Περιφερειάρχης, ο εκάστοτε άλλος μόνον διαφέρει. Βαστούν («εικόνα και χαρτί...) μια έκδοση πολυτελείας με τίτλο «Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας- Ιστορία και πολιτισμός», κείμενη όπως τα φαγιούμ εντός φανταχτερού κυτίου. Ετσι κάπως στην ορθόδοξη εικονογραφία ζωγραφίζονται οι αγιοόσιοι Διονύσιος ο εξ Ολύμπου και Νικάνωρ ο εν Καλλιστράτω όρει, ο θαυματουργός, οι οποίοι κρατούν από κοινού εικόνα μονυδρίου ως ιδρυτές μοναστηριού αμφότεροι. Οπως και τα μικρά παιδιά που εικονίζονται στ’ αναγνωστικά του δημοτικού σχολείου να κρατούν την χάρτινη εκκλησία και να λεν τα κάλαντα.
    Θυμίζει επίσης τους τοπικούς συνάρχοντες που φέρουν την εικόνα του αγίου Νικολάου κατά την εορταστική περιφορά κάθε 6/12 είτε κατά προτίμηση της Παναγίας της Ζιδανιώτισσας , το εσπέρας της Κυριακής του Θωμά, όταν μεταφέρεται με τιμές αντιπροέδρων Κυβερνήσεως (με τις αγίες γαστέρες τους) από τον δεσποτικό άγιον Κωνσταντίνον εις τον καθεδρικό άγιον Νικόλαον. Η τρίτη περιφορά με την Παναγία πάλι επ’ ώμου, γίνεται την 13η Μαΐου –Γλυκερίας μάρτυρος- εις ανάμνησιν του αναίμακτου σεισμού, («Σαν την ανάμνηση της φωνής σου» Γ.Σ.) γύρωθεν του ναού, αλλά τότε πολιτικά δεύτερα πρόσωπα την αίρουν και την περιφέρουν, βοήθειά τους.
    Η εν λόγω βαρύτιμη έκδοση εγένετο από τον προηγούμενο περιφερειοάρχοντα, κ. Ανδρείο Λεούδη.

    Ανωφελείς ερωτήσεις που δεν περιμένουν καμιά απάντηση:
    1. Γιατί δεν έγινε γνωστό το βιβλίο στο αναγνωστικό και μη κοινό της Περιφέρειας; Ποτέ κανένας δεν έγραψε γι’ αυτό ούτε καν το περιεχόμενό του γνωρίζουν• τους συγγραφείς, τους φωτογράφους, τους συντελεστές γενικά αυτής της όντως ωραιότατης, πανάκριβης και δίγλωσσης εκδόσεως. Είναι άραγε μόνον για τους εκλεκτούς της εξουσίας κατά τεκμήριον πνευματικά ανώτερους όλων, φαίνονται άλλωστε κι από τη φάτσα τους.
 2. Μοιράζεται από την Περιφέρεια των Δυτικομακεδόνων οίκοθεν στους υψηλούς επισκέπτες της (από 1.75 cm και πάνω) δίκην αναμνηστικού μπακιρένιου πιάτου, όμοιο μ’ αυτό που επιδίδει ο κύριος Δήμος Κοζάνης στους δικούς του επισκέπτες, το οποίον πιάτο φέρει ανάγλυπτον το καναμπαριό (σήμα υπερυψωθέν της πόλεως) στο μέσον του.
 3. Πόσα είναι τα αντίτυπα της και πόσο κόστισε στον πολίτη της Δ. Μ. η εν λόγω έκδοση;

ΟΔΟΣ: περιορισμένη_φαντασία_

ΟΔΟΣ 608 | 22.9.2011

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι επιφανής πολιτικός ή οικονομικός αναλυτής, για να αντιληφθεί ότι η κρίση στην Ελλάδα επιδεινώνεται περίπου ανεξέλεγκτα. Και ότι αν το κράτος δεν βρίσκεται ήδη σε αποδόμηση, η προσπάθεια αντιμετώπισής της κρίσης, δεν βρίσκεται παρά στα πολύ πρώϊμά της στάδια.

Η εικόνα και η αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης προκαλούν οδύνη και μόνιμο εκνευρισμό. Το αίσθημα ότι οι κυβερνητικοί βρίσκονται σε περίπου ελεύθερη πτώση, αρχίζει και εμπεδώνεται. Αλλά ούτε η προοπτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν διαφαίνεται καλύτερη. Η ομιλία του κ. Αντώνη Σαμαρά στην ΔΕΘ το π. Σαββατοκύριακο και οι απαντήσεις του στην συνέντευξη τύπου περιείχαν κορώνες προεκλογικού τύπου, που δεν απαντούν στα αμείλικτα της εποχής. Επί της ουσίας των προβλημάτων, δεν είπε απολύτως τίποτε.

Ακριβώς αντίθετα, προκάλεσε μάλλον ακόμη μεγαλύτερες ανησυχίες. Διότι κανείς πια στην Ελλάδα -πλην ίσως του κ. Α. Σαμαρά- δεν δείχνει να πιστεύει ότι η λύση στα αδιέξοδα, είναι η επαναδιαπραγμάτευση του (πρώτου, ή του ενδιάμεσου, ή του οποιουδήποτε) μνημονίου. Η Νέα Δημοκρατία δεν δείχνει έτοιμη να αναλάβει τέτοιες ευθύνες, και ο ρητορικός πολιτικός λυρισμός του στίγματός της, δεν εμπνέει αξιοπιστία. Όσο για όλους τους υπόλοιπους πολιτικούς φορείς... Τι να πει κανείς σε μια χώρα που τα μεγάλα κυβερνητικά κόμματα πριμοδοτούν την αναχρονιστική δεξιά και την οπισθοδρομική αριστερά.

Αυτό το πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό διάλεξε ο Δήμος Καστοριάς, ώστε με κλιμάκιό του, αποτελούμενο από εκπροσώπους του, στους οποίους συμμετείχαν περιστασιακά τόσο ο δήμαρχος όσο και η αρμόδια αντιδήμαρχος της Καστοριάς, να αφιερώσουν τον φετινό μετεωρολογικά, μέχρι πριν λίγες ημέρες απόλυτα θερινό Σεπτέμβριο στην Ρόδο, την Καλαμάτα, την Πάτρα και αλλού με σύνθημα την τουριστική προβολή της πόλης και του δήμου ευρύτερα.

Ο  οποίος ως γνωστόν -εκτός της σπηλιάς του Δράκου- διαθέτει σε πανελλήνιο, ίσως και παγκόσμιο επίπεδο, «σπάνιες» ομορφιές που τον καθιστούν ιδανικό τόπο παραθερισμού και εν δυνάμει τουριστικό γίγαντα: πέτρινα σπίτια, πλίνθινα σπίτια, πολλά αυθαίρετα, χωματόδρομους, καρόδρομους, χωράφια, αιγοπρόβατα και άλλα ζωντανά σε στάνες (και όχι μόνο), off road διαδρομές, γραφικά ξωκλήσια με πλαστικές εικόνες που όμοιά τους δεν υπάρχουν πουθενά αλλού, ξερές και άνυδρες πλαγιές σαν σεληνιακό τοπίο, μολυσμένη λίμνη και ποτάμια, μήλα και φασόλια, γουναρικά made in China,  καφετέριες και μπαρ στην διαπασών που καταλαμβάνουν πεζοδρόμια, ερειπωμένες εκκλησίες και αρχοντικά σε σκοτεινούς δρόμους, και ένα πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων και σωματείων, που αποδεικνύουν την πνευματική πρωτοπορία και την συγκριτική υπεροχή του τόπου και του κόσμου της. Έχει φυσικά και τα καρναβάλια της, όχι μία (Καστοριάς) αλλά δύο (Μεσοποταμίας) φορές τον χρόνο. Ίσως και ακόμη περισσότερες.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α. ΔΑΟΥΤΟΠΟΥΛΟΥ: Αυτός ο Τούρκος, Τούρκο θα με κάνει…

Oδηγούσα επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη, στην Εγνατία Οδό. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Η κούραση από τις δουλειές που προηγήθηκαν, άρχισε να δείχνει τα σημάδια της. Που να σταματήσω; Το πιο κοντινό σημείο, τα διόδια στον Πολύμυλο και η ελληνική εξυπηρέτηση στο μεγαλείο της. Ένας δρόμος με ευρωπαϊκές προδιαγραφές, σε κυκλοφορία εδώ και μια πενταετία, χωρίς υποδομές εξυπηρέτησης.
Μια καντίνα, σε καθένα ρεύμα κυκλοφορίας, προσφέρει καφέδες, αναψυκτικά και σάντουιτς, οριακής συμμόρφωσης προς τους κανόνες που διέπουν μονάδες εστίασης. Εν πάση περιπτώσει, ελλείψει εναλλακτικής λύσης, συμβιβάζεσαι.
Καθώς σταματούσα, παρατήρησα συγκέντρωση κόσμου στα διόδια με σημαίες και πανό, αλλά χωρίς ταμπούρλα. Τι συμβαίνει; ρώτησα τις δύο νεαρές που μόλις είχαν παραγγείλει από δύο καφέδες. «Σε λίγο θα κλείσουν τα διόδια», μου απάντησαν. «Έ όχι» απάντησα, με μια κραυγή απελπισίας, για να προσθέσω δραματοποιώντας την κατάσταση. «Έκανα 250 χιλιόμετρα και δε βλέπω πότε θα φθάσω στο σπίτι να ξεκουραστώ».
«Μην ανησυχείτε», μου είπαν, προσπαθώντας να με ηρεμήσουν. «Θα τα ανοίξουμε. Δεν θα τα κλείσουμε. Θα περάσετε, χωρίς να πληρώσετε.»
Επιστρατεύοντας, το δασκαλίστικο ύφος μου προσπάθησα να τις νουθετήσω. «Κορίτσια, δεν είναι σωστό αυτό που κάνετε. Τους δρόμους πρέπει να τους συντηρούν αυτοί που τους χρησιμοποιούν και όχι όλοι οι Έλληνες φορολογούμενοι». Και για να τις αφοπλίσω από κάθε επιχείρημα δικαιολόγησης της πράξης τους, πρόσθεσα. «Γιατί να πληρώνει για τους δρόμους, ο νησιώτης που δεν τους χρησιμοποιεί;»

Satyagraha

19 Νοεμβρίου 2011 | 20:00
Philip Glass: Satyagraha
Απ' ευθείας από την Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης

Διάφορα σχόλια αναγνωστών

Τα πιο κάτω σχόλια μεταφέρονται από άλλη ενότητα του blog, όπου λανθασμένα αναρτήθηκαν από τους αναγνώστες.

* * *

Ανώνυμος είπε...
Θα ήθελα να θέσω ορισμένα ερωτήματα στον Δήμο Καστοριάς για το χωριό του Άϊ Βασίλη. Καταρχήν θα ήθελα κάποια στιγμή να μάθουμε τους όρους με τους οποίους ο Δήμος παραχώρησε το χώρο του Πάρκου Ολυμπιακής Φλόγας στον ιδιώτη. Ειδικότερα ποιός έδωσε την άδεια για την εκσκαφή του πάρκου Ολυμπιακής Φλόγας; ποιός έδωσε την άδεια για την μεταφορά από τον υποσταθμό της ΔΕΗ μπροστά από τα ΚΤΕΛ "γραμμής" πίσω από το μνημείο της Ποντιακής Γενοκτονίας; ποιός έχει αναλάβει το κόστος της μεταφοράς της γραμμής της ΔΕΗ; Ποιός έδωσε την άδεια στον χώρο πίσω από το παραπάνω μνημείο να χτισθεί αυτός ο οικίσκος; Ποιός έδωσε την άδεια ο χώρος γύρω από το παραπάνω μνημείο να διαμορφωθεί σε αποθήκη; Ποιός έδωσε την άδεια να αναπτυχθούν όλες αυτές οι εγκαταστάσεις πάνω στο γκαζόν; ποιός αναλαμβάνει το κόστος επαναφοράς όλως των καταστροφών που θα προκληθούν; Πως μπορεί ο ιδιώτης να ενοικιάζει έναν δημοτικό χώρο και στη συνέχεια να τον χώρο αυτό να τον ενοικιάζει με πολλαπλάσιο μίσθωμα σε τρίτους; Καταλαβαίνει κανείς ότι τα ερωτήματα είναι πολλά και σοβαρά. Νομίζω ότι πλέον ο Δήμος πρέπει να ενημερώσει τους δημότες και όχι μόνο της Καστοριάς για όλα τα παραπάνω.
Ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...
οι περισσοτερες εργασειες εγιναν νυχτα γιατι;

Ανώνυμος είπε...
Ακούστηκε ότι 2.500 ευρώ νοικιάζει στους Καστοριανούς επιτηδευματίες τα «σπιτάκια» ο ιδιώτης-επιχειρηματίας που του παρεχωρήθη από τον Δήμο το Πάρκο Ολυμπιακής Φλόγας. Είναι υπερβολικά μεγάλο ποσό σε τέτοιες δύσκολες οικονομικές συγκυρίες.

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: “Achtung ”, Στα βήματα του νεοελληνικού οικονομικού δωσιλογισμού

 ΟΔΟΣ 609 | 29.9.2011

Την περίοδο της ναζιστικής κατοχής της Ευρώπης, οι Γερμανοί αρέσκονταν να υποβάλουν εγγράφως τις αποφάσεις τους στους πολίτες των κατεχόμενων χωρών. Μεγάλες αφίσες τοιχοκολλούνταν στους κεντρικούς δρόμους, δίγλωσσες, γραμμένες στη γλώσσα της κατεχόμενης χώρας και στα γερμανικά, υπό τους τίτλους Achtung και Anordnung, που ερμηνεύονται ως προσοχή και διαταγή. Οι διαταγές τους αυτές, με εντολές προς τους πολίτες σε χαρακτήρα στρατιωτικό, συνοδεύονταν βεβαίως και από απειλές φυλακίσεων και εκτελέσεων, όσων δε συμμορφώνονταν. Έκλειναν συνήθως με φράσεις του τύπο «Πάσα παράβασις των ανωτέρω εκθέτει εις κίνδυνον τουφεκισμού τους παραβάτας». Τη μέθοδο αυτή την εφάρμοζαν οι Γερμανοί θέλοντας να επιδείξουν στον κατεχόμενο λαό τον αυταρχισμό της εξουσίας τους και τη διάθεση τους για απόλυτη επιβολή. Συχνά την ίδια μέθοδο εφάρμοζαν και οι ντόπιοι διορισμένοι συνεργάτες τους, νομάρχες, δήμαρχοι και άλλοι ανώτεροι αξιωματούχοι, δείχνοντας με τη θλιβερή τους στάση την ποταπότητα των προθέσεων τους και τη δουλικότητα τους στον ξενόφερτο δυνάστη.

Ζούμε σήμερα ένα ακήρυχτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, έτσι είναι. Και βεβαίως θα έχουμε και νεκρούς – και στη χώρα μας, ανθρώπους που θα πεθάνουν από την ανέχεια και την εξάντληση, και που προφανώς ανήκουν στα χαμηλότερα και πλέον αδύναμα τμήματα της κοινωνίας μας. Και βεβαίως οι Γερμανοί που διοικούν την Ευρωπαϊκή Ένωση με πράξεις οικονομικής κατοχής και γνώμονα και πρώτιστη μέριμνα τους την ευημερία του γερμανικού λαού και όχι της δήθεν ενωμένης Ευρώπης, μας απειλούν μόνιμα.
Πίστευα όμως μέχρι πρόσφατα, ότι παρόλα αυτά διοικούμεθα ως χώρα από εκλεγμένη κυβέρνηση, που εκ του γεγονότος αυτού, θα μπορούσε να κρατήσει στοιχειωδώς κάποια αυτονομία και να αντιτάξει -όχι σε όλα βεβαίως, αλλά σε κάποια ζητήματα- το ανάστημα της απέναντι στην γερμανική Ευρώπη.

Εμφορούμενος ίσως από εθνικό ρομαντισμό, που οδηγεί τη σκέψη μου, προφανώς λάθεψα πάλι. Η κυβέρνηση έχει απολέσει πλήρως την λαϊκή νομιμοποίηση και κάθε επαφή με την πραγματικότητα και την καθημερινότητα των πολιτών. Φτάσαμε μέχρι την ύστατη κατάπτωση, την ολική έκπτωση αξιών. Εξαγγέλλονται σκληρά μέτρα που δεν ικανοποιούν τους δανειστές, που ζητούν να ληφθούν σκληρότερα και οι εγχώριοι ηγέτες είναι πρόθυμοι να συναινέσουν. Και δυστυχώς υπάρχουν χειρότερα, που δε μπορώ ούτε να φανταστώ. Θα μας ζητήσουν άραγε να στείλουμε εργάτες για να δουλέψουν στα γερμανικά εργοστάσια, έναντι απόσβεσης του χρέους; Και μήπως κάποιοι εδώ θα συζητούν τα κριτήρια για το ποιοι θα περιλαμβάνονται στην πρώτη αποστολή;

Τουλάχιστον έτσι αισθάνθηκα την περασμένη εβδομάδα κι ο νους μου πήγε αμέσως σε κείνα τα σκοτεινά γερμανικά διατάγματα, όταν διαπίστωσα πως το ελλαδικό υπουργείο Οικονομικών επέλεξε να ανακοινώσει εγγράφως τα νέα οικονομικά μέτρα του -τα οποία ήδη έχουν καταστεί παλαιά, καθώς ετοιμάζονται κι άλλα- κατά το πρότυπο των γερμανικών διοικήσεων των κατεχόμενων χωρών του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Προφανώς η ηγεσία του εν λόγω υπουργείου δεν είχε το θάρρος να αντικρύσει στα μάτια τους πολίτες, καθώς έχει προ πολλού αποκοπεί από την κοινωνία. Ενδομύχως ίσως ήθελε κιόλας να επιδείξει στους πολίτες το δυναμισμό και την αποφασιστικότητα της: αποφασιστικότητα ως προς την εκτέλεση έξωθεν και άνωθεν λαμβανόμενων εντολών. Κάποιοι άλλοι ξενοκίνητοι, τέσσερις δεκαετίες πριν είχαν ως δόγμα τους το «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν»… Και βεβαίως οι σημερινοί κυβερνώντες, σκηνοθετημένα ή παρορμητικά και παραπαίοντας σε ρόλο ανάμεσα σε γκαουλάϊτερ και κούϊσλιγκ, συνόδευσαν τα μέτρα τους με απειλές, με κορυφαία αυτή ότι «θα γίνουμε Αργεντινή». Λησμόνησαν όμως πιθανότατα ότι τότε στην Αργεντινή -η οποία παρεμπιπτόντως σήμερα έχει ανακάμψει και ασκεί ανεξάρτητη εθνική πολιτική- οι ομόλογοι τους μόλις πρόλαβαν την τελευταία στιγμή να φύγουν με το ελικόπτερο…
Η γενναιότητα και το θάρρος θα επέβαλε παραιτήσεις. Αλλά η χώρα κυβερνάται από ριψάσπιδες, που δεν έχουν το παραμικρό ίχνος γενναιότητας και σθένους.

ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΜΠΑΓΓΟΥ: Εμείς και τα πουλιά - Τα πουλιά και εμείς

Ηταν αραγμένος στην ξαπλώστρα του όταν δυό σπουργίτια πέταξαν τιτιβίζοντας από πολύ κοντά του. Μπορεί την ακινησία του να την πέρασαν για φιλικότητα ή απλώς να τον συνήθισαν, γιατί αυτές τις μέρες έκανε ένα μέρος των διακοπών του στο μπαλκόνι του.
 Παρατήρησε ότι όλο και κάτι πιάνουν με το ράμφος τους. Δεν τρώνε μόνο μ’ αυτό. Παραμερίζουν τα φύλλα των δένδρων, σκαλίζουν τα κλωνάρια, τα καθαρίζουν απ’ τα παράσιτα, χαριεντίζονται μεταξύ τους. Δεν έχουν χέρια και επομένως το ράμφος τους τα εξυπηρετεί και σαν συλληπτικό όργανο. Ένοιωθε κάποιες φορές μια αρχέγονη τρυφερότητα προς τα φτερωτά- μικρά πουλιά της αυλής του. Ιδίως για τα σπουργίτια, που επιζούν με όλες τις καιρικές συνθήκες και ούτε καν μεταναστεύουν.
Είδε μια μέρα την γάτα τους να φεύγει μ’ ένα πουλάκι στο στόμα, και για να μην τρώσει, μάλλον, την ανθρωπιά του σκέφτηκε ότι είχε πεθάνει και τα πουλιά-γονείς το έριξαν έξω από τη φωλιά για να διασώσουν τα υπόλοιπα. Δεν έδειξε, όμως, τα ίδια συναισθήματα συμπόνιας όταν είδε ένα μικρούτσικο νυχτεριδάκι νεκρό, στις πλάκες της αυλής. Οι νυχτερίδες είναι κάτι άλλο, σκοτεινό και φοβιστικό που επιδιώκουμε να μένει μακριά μας, σύμφωνα με την φαντασιόπληκτη κουλτούρα μας.
Ένα άλλο πουλάκι, που κοιμόταν το βράδυ στο κιόσκι του, το γέμισε κουτσουλιές. Παραφύλαξε και το έδιωξε. Την επόμενη δεν ξαναπήγε, είχε πάρει το μήνυμα και βρήκε καινούργιο γιατάκι. Άρα τα πουλιά έχουν και μνήμη και κρίση. Θυμούνται πού μπορούν να φωλιάσουν και πιθανόν και γιατί κι, επομένως, δεν το διακινδυνεύουν εύκολα.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΗΧΙΩΝ: Κρίση-Πρόκληση

Ὁ διαπρεπής Ἄγγλος ἱστορικός τοῦ 20ου αἰῶνος, Ἄρνολντ Τόϋνμπη, στό δεκάτομο ἔργο του «Σπουδή τῆς Ἱστορίας» τήν, ὑπό τοῦ Σόμερβελλ, έπιτομή τοῦ ὁποίου μετέφρασε, στά Ἑλληνικά, ὁ στρατηγός Ν. Παπαρόδου, διατυπώνει τήν γνώμη, ὅτι ἡ πρόοδος τῆς άνθρωπότητος, ἡ έξέληξις τῶν κοινω νιῶν καί τοῦ πολιτισμοῦ, δηλαδή ἡ πορεία τῆς Ἱστορίας συντελεῖται, μέ μικρά ἥ μεγάλα ἄλματα, ούχί σέ περιόδους καί καταστάσεις εύμάρειας τῶν κοινωνιῶν, άλλά σέ περιόδους κρίσεων καί διαφόρων προκλήσεων τῶν κοινωνιών. Γράφει συγκεκριμένως: «Ὁ ἄνθρωπος κατορθώνει πο-λιτισμόν, ὄχι ὡς ἀποτέλεσμα ὑπερτέρας βιολογικῆς προικοδοτήσεως ἤ γεωγραφικοῦ περιβάλλοντος, ἀλλά ὠς ἀνταπόκρισις εἰς μίαν πρόκλησιν, εἰς μίαν κατάστασιν εἰδικῆς δυσκολίας ἡ ὁποία τόν ἐξεγείρει διά νά καταβάλη μίαν προσπάθειαν μέχρι τοῦδε ἄνευ προηγουμένου».

Οἱ προκλήσεις αὐτές εἶναι εἴτε έξωτερικές, π.χ. ἕνα δυσμενές γεωγραφικόν περιβάλλον (δυσμενή φυσικά φαινόμενα, έκτετσμένη ξηρασία κ.τ.λ.), μία συντριπτική ἧττα άπό ἐξωτερικό ἐχθρό, ἀφόρητη πίεση άπό μεταναστεύοντες λαούς, συνεχῆς πίεσης ἀπό γειτονικούς λαούς κ.λ.π., εἴτε άπό έσωτερικούς παράγοντες ὅταν π.χ. «ἡ κυβερνῶσα τάξις ἡ ὁποία ἔπαυσε νά ἡγῆται καί κατέστη καταπιεστική. Είς τήν πρόκλησιν αὐτήν τό προλεταριᾶτον τοῦ παρακμάζοντος πολιτισμοῦ άπαντᾶ μέ τόν ἀποχωρισμόν του έξ αύτῆς καί διά τῆς ἐνεργείας ταύτης θέτει τά θεμέλια ἑνός νέου πολιτισμοῦ».

Ἡ χώρα μας, ἡ κοινωνία μας διέρχεται μία κρίση καί μιά πρόκληση ἄνευ προηγουμένου στήν ἱστορία της, μιά κρίση πού δέν ξέρουμε πού θά μᾶς ὁδηγήσει. Από συστάσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους μέχρι σήμερα, ἡ χώρα καί ἡ κοινωνία μας άντιμετώπησε άρκετές κρίσεις-προκλήσεις, οίκονομκές (χρεωκοπία), πολεμικές, άπορρόφηση καί άποκατάσταση μεγάλου άριθμοῦ συμπατριωτῶν μας πού έκριζώθηκαν άπό τίς ἑστίες τους, ξένη κατοχή κ.λ.π. κατόρθωσε ὅμως νά τίς άντιμετωπήσει μέ έπιτυχία χωρίς μεγάλες άπώλειες καί κοινωνικές άναταραχές. Αύτό, κατά τήν γνώμη μου, τό κατόρθωσε γιατί ὑφίσταντο τότε οἱ διαχρονικές άξίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ κοινωνική συνοχή, ὁ δεσμός τῆς οίκογένειας, ἡ φιλοπατρία, ἡ άγάπη πρός τόν συνάνθρωπο, ἡ προσφορά στόν πλησίον κ.λ.π.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Αγαπητή ΟΔΟΣ

Δηλώνω εξαιρετικά ανήσυχος. Διότι την γκρίζα φθινοπωρινή πρωΐα της Τρίτης, σε μια περίοδο που η Ελλάδα αντιμετωπίζει το φάσμα της πτώχευσης, έμαθα αναπάντεχα ότι ο ανώνυμος Σαουδάραβας πρίγκηψ ή σουλτάνος που φλερτάρει με την αγορά του Παναθηναϊκού, επιβεβαίωσε τελικά το «ενδιαφέρον» του και επιτέλους θα δούμε και επίσημα ένα ελληνικό Σουλτανάτο. Ταυτόχρονα όμως ζήλεψα, γιατί συνειδητοποίησα ότι παρά τις πριν 2-3 χρόνια θριαμβευτικές υποσχέσεις των από ραδιοφώνων και (μερικών) εφημερίδων δημοσιογράφων της Καστοριάς, δεν εμφανίστηκαν τελικά οι Άραβες επενδυτές να μετατρέψουν το χιονοδρομικό κέντρο του Βίτσι σε Aspen, όπως μας υπόσχονταν.

Κατόπιν άνοιξα το ραδιόφωνο, και ξαφνικά με αφορμή τα δεκάχρονα πλημμύρισε ο αέρας από την πληθωρική φωνή του κατά τα λοιπά αειμνήστου Στέλιου Καζαντζίδη που με τον αμανέ του, τα αχ και βαχ του, μου θύμισε και πάλι τα ιστορικά βάσανα του αγνού ελληνικού λαού. Ύστερα είδα στην τηλεόραση, σχεδόν σε όλα τους σταθμούς, τις καταιγιστικές διαφημίσεις για τα τούρκικα τηλεοπτικά σήριαλ που κατακλύζουν τις οθόνες των ελληνικών σπιτιών επαναφέροντας ως είδωλο πια, την ανάμνηση της Χούλιας. Έστω και με την χρήση των μεταμοντέρνων νεότουρκων και χειραφετημένων τουρκαλίδων. Σουλτάνοι και Σουλτανίτσες παντού λοιπόν αναρωτήθηκα;

Θα βαρυστομάχιασα -σκέφτηκα- χθες το βράδυ από το σαλέπι και το ιμάμ. Γιατί αλλιώς, αν είναι έτσι η 1 νύχτα, πόσο χειρότερες μπορεί να είναι οι επόμενες 1.000 νύχτες του μεσανατολίτικου παραδείσου που ξημέρωσε δίπλα μου; Μήπως μπορείς να μου απαντήσεις τι από τα δυο μου συνέβη;

Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Αναγνώστης

ΥΓ Υπάρχει περίπτωση να επηρεάστηκα από την νέα σελήνη (ή μήπως ημισέληνο) που συνέπεσε χρονικά με την μουσική πανδαισία και την υψηλού επιπέδου ηχητική κάλυψη της γνωστής πανηγύρεως;

Ο μυς της καρδιάς

ΗΛΙΑ ΠΑΠΑΜΟΣΧΟΥ: Μ' όπλο τον σεβασμό

ΟΔΟΣ: Το μοναδικό γνωστό πολιτικό όνειρο

ΟΔΟΣ 609 | 29.9.201

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι επιφανής πολιτικός ή οικονομικός αναλυτής, Το κλίμα καχυποψίας (για το αν είναι σε θέση η χώρα να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της) ήταν διάχυτο στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες που συμμετέχουν στην προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδος. Αυτό άρχισε να το διαδέχεται κάτι πολύ χειρότερο όμως: Η αδιαφορία για την τύχη αυτής καθ’ εαυτής της χώρας, σε συνδυασμό με την τάση διαμόρφωσης μιας άλλης Ευρώπης. Στην οποία δεν θα περιλαμβάνεται υποχρεωτικά η Ελλάδα. Αν κάτι την σώζει προς το παρόν. είναι σημασία της αρχαίας προγόνου για τον δυτικό πολιτισμό, και η ανάγκη εξισορρόπησης βορά-νότου που περιλαμβάνει και άλλα κράτη, όπως η Ιταλία και η Ισπανία. Αλλά και η μέχρις στιγμής σθεναρή υποστήριξη των ΗΠΑ.

Η χώρα, από την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου «περήφανα» διακήρυττε ότι δεν θα άφηνε τους Έλληνες να γίνουν «τα γκαρσόνια της Ευρώπης» (τους άφησε όμως ευχαρίστως, αν δεν τους ώθησε κιόλας, να γίνουν οι έσχατοι), έκανε ό,τι… μπορούσε (ίσως και κάτι περισσότερο) για να οδηγήσει τις εξελίξεις εκεί που βρίσκονται σήμερα. Απειλώντας συθέμελα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Και την προοπτική της Ελλάδος.

Η αδυναμία της κυβέρνησης να εφαρμόσει τις αποφάσεις και τις δανειακές υποχρεώσεις της, δεν οφείλεται (μόνο) στην απροθυμία των υπουργών να εκτελέσουν αντιδημοφιλή μέτρα. Αλλά και στην στασιαστική αυτονόμηση, ως βραχίονα κρατικής κυριαρχίας, μιας κακής δημόσιας διοίκησης και του χειρότερου συνδικαλισμού, που αντιδρούν σε όλα τα μέτρα.

Όχι γιατί είναι σκληρά, και σε πολλές περιπτώσεις άδικα. Αλλά και διότι, για πρώτη φορά στην νεώτερη ιστορία ίσως, αρχίζουν να κλονίζονται τα κατάλοιπα της οθωμανικής περιόδου: διαφθορά, νεποτισμός, τεμπελιά, μπαξίσι. Και φυσικά αμάθεια και ανικανότητα που αποτελούν αυτονόητη προϋπόθεση των προηγούμενων. Σε όλα αυτά δυστυχώς βασίστηκε το ελληνικό «θαύμα» των τελευταίων δεκαετιών που κατέρρευσε.

Όχι ότι δεν έγιναν και μερικές βαθιές τομές και βελτιώσεις. Αλλά, όλα αυτά δεν μπορούν να υπερασπιστούν την αξία τους την ώρα που η χώρα οδεύει στα χειρότερα.

Αφορμή για τα σημερινά σχόλια είναι ένα γεγονός που εξελίσσεται στους ορεινούς όγκους του Γράμμου. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ιδίως μετά την Εγνατία Οδό, δείχνει να φθίνει ολοένα και περισσότερο. Αλλά και το «Ενυδρείο», ένα αμφιλεγόμενο κτήριο που έγινε με πόρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την… εξυγίανση της λίμνης (!), και αντί για Ενυδρείο (που ευτυχώς δεν έγινε), χρησιμοποιείται για να επιστεγάσει υπηρεσίες και φορέα (Κέντρο Περιβαλλοντικών Ερευνών), που οδεύει σε κατάργηση ως περιττό.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Φίλε κ. διευθυντή.

Τον 17ον αιώνα, η πρακτική της χημείας ήταν βασικά προσανατολισμένη σε ιατρικές εφαρμογές. Την εποχή αυτή υπήρξε ένα περίεργο φάρμακο που ονομάζονταν «πούντρα της συμπάθειας». Μεγάλες διαμάχες για τον τρόπο λειτουργίας του. Θεωρήθηκε από μερικούς τέλεια φυσικό, ενώ απ’ άλλους ότι επρόκειτο για καθαρή μαγεία. Οι θεραπείες της πούντρας της συμπάθειας, παρουσίαζαν την ιδιαιτερότητα να επιδρούν από απόσταση. Η πούντρα [ή η αλοιφή] εφαρμόζονταν στο όπλο ή τα ρούχα του τραυματία λεκιασμένα από αίμα, και όχι απ’ ευθείας στη πληγή, η οποία πλενότανε καλά και διατηρούνταν καθαρή.

Ο Corneiile, στο έργο του Le Menteur παρομοίαζε αυτό το φάρμακο με «μια πηγή ζωής» της οποίας «βλέπουμε κάθε μέρα εκπληκτικά αποτελέσματα». Και η Madame de Sevigne΄ το χαρακτήριζε «θείο φάρμακο». Η «αλοιφή» αποδίδονταν στον Παράκελσο. Η συνταγή είναι απλή και περιγράφεται στο «Basilica chymica» το 1608. Πρέπει να πραγματοποιηθεί όταν ο Ήλιος είναι στο Ζυγό ως εξής:
«Βράζουμε σε κόκκινο κρασί, λίπη από αγριογούρουνο και από γριά αρκούδα, και συλλέγουμε το λίπος που επιπλέει. Ανακατεύουμε και αλέθουμε σκόνη ψητού σκωληκιού, ξηραμένο μυαλό από αγριογούρουνο, ξύλο από κόκκινο σαντάλι, από δια θαλασσική προμήθεια, αιματίτες και κρανίο από βιαία νεκρό άνθρωπο, αν είναι δυνατόν από κρεμασμένο, όταν το φεγγάρι μεγαλώνει …Απ’ όλα αυτά, με ανακάτεμα και άλεσμα, γίνεται μια αλοιφή με το λίπος, την οποία θα φυλάξεις σε ένα κλειστό γυαλί ή σε ένα καλά κλεισμένο κουτί».
 Το άρθρο διευκρινίζει ότι «μ’ αυτόν τον τρόπο, η θεραπεία δεν είναι μαύρη μαγεία όπως πιστεύουν μερικοί ανόητοι και αμαθείς, αλλά στηρίζεται απλά σε μια «συμπάθεια της φύσης» που δημιουργείται από τα Άστρα…».

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε διευθυντά,

Προ μηνών διάβασα στην ΟΔΟ την επιστολή που έστειλε ο γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑ ΣΟΚ Καστοριάς κ. Θωμάς Αναστασίου στον τότε υπουργό Οικονομικών, ζητώντας την μετεγκατάσταση δημοσίων υπηρεσιών από ιδιωτικά κτήρια σε δημόσια  κτήρια, για να σταματήσει πλέον η προκλητική σπατάλη χρημάτων (ημών των φορολογουμένων πολιτών φυσικά) προς όφελος ιδιωτών, προφανώς προς εξυπηρέτηση πελατειακών σχέσεων. Ένας από τους λόγους που φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Η Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ ζητούσε συν τοις άλλοις, την καταγραφή της δημόσιας και δημοτικής περιουσίας σε κτήρια, τα οποία είναι ικανά να στεγάσουν τις υπηρεσίες που πληρώνουν υπέρογκα ποσά σε ενοίκια.

Τόσους μήνες μετά, η Δ.Ο.Υ. Καστοριάς συνεχίζει να σπαταλά τεράστια ποσά ενοικίων, προκαλώντας την κοινή γνώμη (και την κοινή θέα -καθ’ ότι και το κτήριο είναι προκλητικό, όπως η πολυτέλεια, η θέα, η άνεση, και η διαρρύθμιση των γραφείων της Δ.Ο.Υ. προκαλεί την πάμφτωχη με υψηλά ποσοστά ανεργίας και μισθούς Βουλγαρίας Καστοριά).

ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΟΥΡΠΟΥΡΗ: Επικήδειος στον Γιάννη Εύδο

Θέλω να σου πω λίγα μόνο λόγια ακριβέ μου φίλε, να κάνομε την τελευταία μας κουβεντούλα, που δυστυχώς όμως σήμερα θα είναι μονόλογος. Θα μιλάω μόνον εγώ αν και ξέρω ότι αντιπαθούσες τον μονόλογο και συμπαθούσες τον διάλογο και τον αντίλογο. Να σε χαιρετήσω όμως θέλω Γιάννη φίλε μου και να σου πω ότι σ’ αγαπώ, ότι μας λείπεις όλους…
Σε βλέπω, σε βλέπω εκεί πάνω να χαμογελάς. Ίσως και να κάνεις χιούμορ με την παρέα που βρήκες εκεί. Γιατί έτσι μου είχες πει κάποτε: «Στο τέλος μου δεν θέλω κλάματα και στεναχώριες. Γλέντια θέλω, τραγούδια και αστεία».

Το τέλος του Don Giovanni

[Απευθείας μετάδοση στην Ελλάδα από την Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης, στις 29 Οκτωβρίου 2011].

Είπαν:

Kανείς δεν πλούτισε από τη βουλευτική αποζημίωση, που δεν ξεπερνά τα 6.500 ευρώ το μήνα, 75.000-80.000 ευρώ σε ετήσια βάση...

Φίλιππος Πετσάλνικος
πρόεδρος της Βουλής & βουλευτής Καστοριάς

ΛΕΩΝΙΔΑ ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟΥ: Η διατήρηση της βιοτεχνίας και οικοτεχνίας της γούνας ως κοινωνικό και οικονομικό αντίβαρο της βιομηχανικής τυποποίησης

Διάβασα ένα αφιέρωμα στο περιοδικό ΄΄Iστορία΄΄ με τίτλο «Η Εύα Σικελιανού και η Λαϊκή μας παράδοση». Και από κάτω ένας υπότιτλος «Ιέρεια του δελφικού πνεύματος που έκανε έκφραση ζωής τη διάσωση του λαϊκού μας πολιτισμού». Φυσικά δεν είναι δυνατόν εδώ να μεταφέρω όσα αναφέρονται στο πολυσέλιδο αυτό αφιέρωμα, τόσο για την Εύα όσο και τον Άγγελο Σικελιανό, αλλά θα προσπαθήσω να δώσω το στίγμα και το δίδαγμα ή το συμπέρασμα αυτού του αφιερώματος. Πρόκειται για γεγονότα που συνέβησαν πριν τον 2o παγκόσμιο πόλεμο αλλά παραμένουν τόσο επίκαιρα όσο και η ρήση του Ηράκλειτου, που δεν ευχόμαστε να επιβεβαιωθεί, ότι «πατήρ πάντων πόλεμος εστί».
Γράφει λοιπόν στην Αυτοβιογραφία της η Εύα Πάλμερ Σικελιανού, την γνώμη και την θέση της για την κοινωνία που βίωσε την περίοδο του μεσοπολέμου:

Β.Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: Πατριαρχικές περιηγήσεις του καλού καιρού

Στη Δυτική Μακεδονία ήρθε ο Πατριάρχης της Οικουμένης (όσο πιο φανταχτεροί οι τίτλοι στον κόσμο τούτο τόσο αναντίστοιχοι είναι με την πραγματικότητα των ανθρώπων αλλά και του Θεού, άλλη ακυριολεξία κι αυτή, αλλά ας επιτρέψουμε στην ασημαντότητα των λόγων μας λογικά άλματα τα οποία με θράσος πηδούν στη μεταφυσική αβεβαιότητα. Έκοψε θρησκευτικές και οικολογικές βόλτες στα Γρεβενά και τα περίχωρα του νομού που τώρα ονομάζουν περιφερειακή διοίκηση, οι ξιπασμένοι μεταρρυθμιστές. Αφορμή το μνημόσυνο για τα 100 χρόνια από το μαρτύριο του μητροπολίτη Αιμιλιανού (Λαζαρίδη) το 1911, τον οποίο κατέσφαξαν οι βαζιβουζούκοι Νεότουρκοι πρόγονοι του σημερινού Τούρκου πρωθυπουργού, μαζί με τους συνσφαγείς εταίρους τους, ρουμανίζοντες βλάχους. Κι ήταν μόνον 34 ετών! Αυτοί κι αν ήταν ιεράρχες όχι σαν τα αποστολικά αλαλάζοντα κύμβαλα της σήμερον.
    Μου θύμισε η έλευσις, το άσμα ηρωικό και θλιμμένο: «Ηρθε ο βουλευτής στο χωριό βόλτες από κει κι εδώ» του αξιότιμου βάρδου της αλλαγής Θωμά Μπακαλάκου, ήδη υποθέτω λαγώου (δραπέτη) αυτής, ίσως και από χρόνια, για να μην αδικώ τον καλλιτέχνη.
    Η επιχώρια αλλά κι ευρύτερη αγραμματοσύνη όταν συνδυάζεται με τον βλακώδη τελικά ευσεβισμό, προσφωνεί αυτόν (και κάθε αφικνούμενο ιεράρχη δηλαδή) ως Ευλογημένος ο Ερχόμενος (τέτοιος υπήρξε μόνον Εις στην ιστορία οι λοιποί ήταν θλιβερές απομιμήσεις)• αλλά και Παναγιώτατον (και καλά κάνει), τίτλο που όμως μοιράζεται με τον εν Θεσσαλονίκη ομογένειο κι ομόρασο θρησκευτικό πολιτευτάκια. Του εκκλησιαστικού τίτλου έπονται δύο κ.κ. ήγουν Κύριος Κύριος τα οποία προηγούνται του ονόματος της κουράς τους. Διπλά δηλαδή κύριος ή κύριος στο τετράγωνο (K2 ).

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Αρχιμανδρίτης Πλάτων Αϊβαζίδης ή Αϊβάζογλου

Πρόκειται για έναν από τους βασικούς κρίκους που συνδέουν το Μακεδονικό Αγώνα με τον Εύξεινο Πόντο, έναν ήρωα που πρόσφερε εδώ στην Καστοριά τις πολύτιμες υπηρεσίες του στη διάρκεια του Αγώνα. Έναν ήρωα που μπορεί να μην ήταν Πόντιος, καθώς καταγόταν από το ιερό νησί της Πάτμου, αλλά δέθηκε με την ιστορία της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου με τρόπο τόσο καταλυτικό κι αξεπέραστο που δυσκολεύεται κανείς να μην τον θεωρήσει Πόντιο.
Αλλ’ ας τον γνωρίσουμε καλύτερα:

«Ο Πρωτοσύγκελος της ιστορικής Μητροπόλεως Αμασείας Αρχιμανδρίτης Πλάτων Αϊβαζίδης, υπηρετήσας ευόρκως εν Καστορία και Αμασεία-Αμισώ, εδικαίωσε την παράδοσιν του Ελληνικού Ορθοδόξου κλήρου, παρηγορών, ενισχύων, διακονών, εκτρέφων πνευματικώς και εθνικώς τα χριστεπώνυμα πληρώματα των Ιερών Μητροπόλεων, εν αις ευόρκως και εντίμως διηκόνησε και εν τέλει επεσφράγισε την ανεπίληπτον διακονίαν αυτού εν τω ικριώματι εν Αμασεία.»
 Μητροπολίτης Δράμας Παύλος

Τον πρωτοείδα σε μια φωτογραφία δίπλα στο μεγάλο ήρωα του Μακεδονικού Αγώνα, το Δεσπότη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη. Στέκονταν οι δυο τους «προ του τάφου του Παύλου Μελά», όπως έλεγε χαρακτηριστικά η λεζάντα της φωτογραφίας, ο Δεσπότης στητός κι αγέρωχος κρατώντας την αρχιερατική του ράβδο κι όχι ακουμπώντας επάνω της, γιατί ήταν νέος και γεμάτος δύναμη, τα γένια του ολόμαυρα κι η ράβδος του σημάδι της εξουσίας που ήταν αποφασισμένος να ασκήσει, πριν ακόμη πατήσει το πόδι του εδώ, για το καλό και τη λευτεριά της Καστοριάς, ο ήρωας Δεσπότης μας, λοιπόν, στητός κι αγέρωχος παρά το πένθος που του ‘χει ματώσει την καρδιά, γιατί δεν έχει περάσει ακόμα καιρός από τότε που το Παλληκάρι έγειρε κι έσβησε στη γη της Μακεδονίας που τόσο αγάπησε και γι’ αυτό ποτέ δεν εγκατέλειψε. Φοράει ο Δεσπότης τα άμφιά του τα κεντημένα και δίπλα στέκεται στα ολόμαυρα ράσα του ντυμένος, κρατώντας το εκκλησιαστικό βιβλίο και διαβάζοντας μάλλον τρισάγιο, γι’ αυτό και είναι σκυφτός ο πρωτοσύγκελλος Πλάτων, μια μορφή που δε διακρίνεις κάτι επάνω της που να φανερώνει τον ηρωισμό που ασφαλώς κρύβει μες στην καρδιά της. Ασφαλώς γιατί… Γιατί το λέει ο ίδιος ο Καραβαγγέλης στα απομνημονεύματά του που έγραψε αργότερα και το λέει με διάφορους τρόπους:

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Το ελληνικό "Βαρλίκι"

 Σκέψεις γύρω από το νέο φόρο περιουσίας

ΟΔΟΣ 608 | 22.9.2011

 Στα 1942, σκοτεινή εποχή για όλη την υφήλιο, στην Τουρκία κυβερνούσε η μονοκομματική κυβέρνηση του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού κόμματος, του κόμματος δηλαδή του Ατατούρκ, κόμματος που εμπνεόταν από σοσιαλδημοκρατική φιλοσοφία. Πρωθυπουργός της περιόδου εκείνης ήταν ο Σουκρού Σαράτσογλου με Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Ισμέτ Ινονού.
Στις χαλεπές εκείνες μέρες, η Τουρκία είχε καταφέρει να διατηρήσει πολεμική ουδετερότητα, πολιτευόμενη μάλιστα ως «επιτήδειος ουδέτερος». Ζούσαν τότε ακόμη στην Κωνσταντινούπολη συμπαγείς μειονοτικοί πληθυσμοί μη μουσουλμάνων, με κυρίαρχη την ελληνική κοινότητα και ευάριθμες αρμενική και εβραϊκή μειονότητες. Γεγονός είναι ότι σε μεγάλο βαθμό το εμπόριο της Κωνσταντινούπολης βρισκόταν στα χέρια μελών αυτών των μειονοτήτων, όχι βεβαίως επειδή ήταν εκμεταλλευτές του τουρκικού λαού, όπως διατεινόταν η τότε κυβέρνηση υπό την επίδραση της Ναζιστικής Γερμανίας, αλλά επειδή ήταν παλαιόθεν αστικός πληθυσμός με φιλοπρόοδο χαρακτήρα. Κι αυτοί άλλωστε ήταν Τούρκοι πολίτες, όπως οι μουσουλμάνοι, ιδιαίτερα νομοταγείς μάλιστα.
Το μονοκομματικό δικτατορικό καθεστώς που κυβερνούσε την Τουρκία της εποχής εκείνης, εμφορούμενο από αντιμειονοτικά και εθνικιστικά αισθήματα, θέλησε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία της πολεμικής αναστάτωσης και της συνεπακόλουθης κατάστασης διάλυσης στην οποία βρισκόταν η Ευρώπη, και να καταφέρει ισχυρό πλήγμα σε βάρος των μειονοτήτων.

Με έμπνευση λοιπόν του ίδιου του πρωθυπουργού Σαράτσογλου, η κυβέρνηση της Τορυκίας επέβαλε στους μειονοτικούς πολίτες της ένα δυσβάσταχτο και επαίσχυντο φόρο, που μόνο σκοπό είχε την εξόντωση τους, τη διάλυση της μη μουσουλμανικής αστικής τάξης και τη μεταφορά του πλούτου της στους μουσουλμάνους, ώστε να σχηματιστεί μια νέα δικιά τους «εθνικά τουρκομουσουλμανική» αστική τάξη.
Ο φόρος αυτός ήταν το λεγόμενο Varlık Vergisi, όρος που μεταφράζεται στα ελληνικά ως φόρος περιουσίας, φόρος του έχειν και του κατέχειν.
Φυσικά, η επίσημη και προσχηματική αιτιολογία του σχετικού νόμου ήταν το χτύπημα του μεγάλου κεφαλαίου και εκείνων που μέχρι τότε δεν πλήρωναν τους φόρους που τους αναλογούσαν, μέσω της έκτακτης αυτής φορολόγησης, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα ελλειμματικά οικονομικά της Τουρκίας. Το σχέδιο βεβαίως είχε ως πρότυπο του τα αντίστοιχα γερμανικά μέτρα, που στόχευαν στη δήμευση των περιουσιών των Γερμανών εβραίων.
Ο φόρος αυτός στην ιστορική μνήμη των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης αποκαλείται απλά «Βαρλίκι», γεμίζοντας ρίγος όσους έζησαν τις φρικτές εκείνες μέρες και ντροπή όλους τους σκεπτόμενους Τούρκους, καθώς ήταν μια από τις πλέον μελανές σελίδες της νεώτερης τουρκικής ιστορίας.

Σύμφωνα λοιπόν με το νόμο 4305/1942, συστήθηκαν ειδικές επιτροπές στις κατά τόπους Οικονομικές εφορίες, που εκτιμούσαν αυθαιρέτως τις περιουσίες των μειονοτικών πολιτών και με βάση τον υπολογισμό αυτό, τους αποστέλλονταν ειδικά εκκαθαριστικά σημειώματα, που έπρεπε να πληρωθούν εφάπαξ και σε συντομότατη προθεσμία. Στην πραγματικότητα μέσω της υπερεκτίμησης των περιουσιών των μειονοτικών, το ποσό που καλούνταν να πληρώσουν ήταν συχνά πολλαπλάσιο της πραγματικής αξίας της περιουσίας τους. Επιβλήθηκε δε σημαντικός φόρος σε ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερα περιουσιακά στοιχεία και με μικρά εισοδήματα, που συχνά ήταν ιδιωτικοί υπάλληλοι. Στον αντίποδα, είχε ληφθεί μέριμνα ώστε οι μουσουλμάνοι κεφαλαιούχοι να πληρώσουν συμβολικά ποσά φόρου. Ο νόμος προέβλεπε μάλιστα πως, για όσους δεν κατέβαλαν άμεσα, η κινητή και ακίνητη περιουσία τους θα εκπλειστηριαζόταν και εφόσον και πάλι έμενε ανεξόφλητο υπόλοιπο φόρου, θα οδηγούνταν στο Άσκαλε της περιφέρειας Ερζερούμ, στην τουρκική «Σιβηρία», όπου μέσω καταναγκαστικών έργων θα εξοφλούσαν την οφειλή τους.

Ελάχιστοι βρήκαν το θάρρος να αντιδράσουν κατά του νόμου για το φόρο περιουσίας. Οι μειονότητες ήταν τρομαγμένες, όπως και οι σκεπτόμενοι δημοκράτες Τούρκοι. Βρισκόμαστε άλλωστε στα 1942-43 με τη Γερμανία να προσπαθεί να επιβληθεί στην ανθρωπότητα και την Τουρκία να κυβερνάται μονοκομματικά και αυταρχικά. Ανάμεσα στους λιγοστούς που ύψωσαν το ανάστημα τους ήταν ο τότε Μητροπολίτης Χαλκηδόνος και μετέπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης Μάξιμος Ε’ Βαπορτζής, που χαρακτήρισε το φόρο περιουσίας ως λευκό θάνατο του Ελληνισμού της Τουρκίας, ζητώντας να κηρυχθεί η Εκκλησία εν διωγμώ και γι’ αυτό συνελήφθη κι εξορίστηκε στην Προύσσα. Σθεναρά αντέδρασαν και οι ισραηλίτες δικηγόροι Γκάντ Φράνκο και Σαχίπ Αντούτ, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν με την πρώτη αποστολή εξορίστων στο Άσκαλε.

Αποτέλεσμα του επαίσχυντου αυτού φόρου, ήταν να αλλάξουν χέρια μέσω των πλειστηριασμών χιλιάδες ακίνητα μειονοτικών πολιτών, τα οποία πέρασαν στην ιδιοκτησία καθαρόαιμων μουσουλμάνων Τούρκων. Χιλιάδες μειονοτικοί πολίτες οδηγήθηκαν στα «αμελέ ταμπουρού», τα τάγματα εργασίας της Ανατολής, όπου έσκαβαν δρόμους και καθάριζαν τα χιόνια κοντά στα τουρκοσοβιετικά σύνορα. Κάποια στιγμή, στα τέλη του 1943, όταν άρχισε να γίνεται ξεκάθαρο ότι η Γερμανία θα χάσει τον πόλεμο, η τουρκική κυβέρνηση φοβούμενη την αναζήτηση ευθυνών, φρόντισε να επαναφέρει τους ομήρους πίσω στα σπίτια τους και να θεωρήσει ως μη αναζητούμενα όσα ποσά δεν είχαν εισπραχθεί, καταργώντας λίγο αργότερα το νόμο. Όμως οι μη μουσουλμανικές μειονότητες είχαν ήδη πληρώσει βαρύ τίμημα και οι περιουσίες τους είχαν αλλάξει χέρια.

Siegfried απ' ευθείας από την ΜΕΤ

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011, στις 18:00.

Πνευματικό κέντρο Πρέβεζας, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής, Δημοτικός Κινηματογράφος Καβάλας, Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης, Κινηματοθέατρο Αχίλλειον Βόλου, Αλεξάνδρειο Συνεδριακό Κέντρο Λουτρακίου.

ΟΔΟΣ: Ο ποινικός κολασμός

Με μήνυση για προσβολές της προσωπικότητάς του (εξυβρίσεις – συκοφαντικές δυσφημήσεις κλπ) αντέδρασε ο μητροπολίτης Καστοριάς κ. Σεραφείμ στα κείμενα που διοχέτευε ο μοναχός Γεράσιμος της μονής Αγ. Αναργύρων και στα οποία περιλαμβάνονταν πολλαπλές αρνητικές αναφορές σε βάρος του.
Σύμφωνα με πληροφορίες ήδη πριν το τέλος του π. Ιουλίου υποβλήθηκε η μήνυση επί της οποίας αναμένονται εξελίξεις σύντομα.

Η ΟΔΟΣ πριν αρκετούς μήνες έλαβε γνώση κειμένου που αποδιδόταν στον συγκεκριμένο ιερομόναχο αφού ταχυδρομήθηκε στα γραφεία της εφημερίδας. Το κείμενο δεν καταχωρήθηκε σε φύλλο της ΟΔΟΥ, ακριβώς διότι ήταν τόσο πολύ υπερβολικό και ακραίο, ώστε ήταν προφανής η απουσία κάθε ίχνους ψυχραιμίας κατά την σύνταξή του. Αντίθετα θα μπορούσε να συμπεράνει ο αναγνώστης ότι ο συντάκτης του αποσκοπούσε σε μια τέτοια εξέλιξη, ή ότι ήταν αποτέλεσμα διαταραχής.

Ο Ύμνος της Χαράς στην Ελλάδα της 1ης Νοεμβρίου 2011

Βιβλίο

Ηλίας Λ. Παπαμόσχος:  
Ο μυς της καρδιάς. 
Εκδόσεις Μεταίχμιο
ISBN: 978-960-501-512-1

Η  τέταρτη συλλογή του Καστοριανού Ηλία Παπαμόσχου με τίτλο «Ο μυς της καρδιάς» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο",  αποτελείται από ιστορίες που διερευνούν τον άλλο προορισμό του μυ, αυτόν που δεν σχετίζεται με τη σωματική λειτουργία του.
Οι ήρωές του παραδίδουν την καρδιά τους σε μια καταβύθιση στη μνήμη και παρασύρουν τον αναγνώστη σε μια ποιητική διαδοχή εικόνων που διαρκώς μεταμορφώνονται – αντικείμενα, στιγμιότυπα, συναισθήματα.


Προηγούμενα έργα του (όλα συλλογές διηγημάτων) Καλό ταξίδι, κούκλα μου (2004), Του χρόνου κυνήγια (2005), Λειψή αριθμητική (2009).