ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΥΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗ

Πατάμε σ ένα καλοστημένο παζλ. Τα κομματάκια μπαίνουν ένα ένα. Όλα στοχεύουν στο πως να μπουν αυτά τα κομματάκια στη θέση τους μέχρι να σχηματιστεί η τελική εικόνα. Μπορείς να κάνεις κάτι για να σταματήσεις αυτή την εικόνα, αν νιώθεις ότι δεν σε αφορά, αν νιώθεις ότι είναι ασύμβατη με σένα, πως είναι επικίνδυνη? 

Πως δεν μπορείς.  Σβήσε ένα αποτσίγαρο πάνω σε ένα κομμάτι του. Ακούμπα το ποτό σου. Γράψε με ανεξίτηλο μαρκαδόρο σε μια γωνία. Πέρνα μερικά κομματάκια από τον καταστροφέα μέχρι να γίνουν χαρτοπόλεμος και σκόρπα τα στο δρόμο σου. Χωρίς σκέψη. Χωρίς ενοχές. Χωρίς αμαρτήματα φορτωμένα στη πλάτη σου από την ώρα που ανοίγεις τα μάτια σου. 

Δεν είμαστε εν δυνάμει αμαρτωλοί, ανήθικοι, ένοχοι.  Μπορεί κάποιος να επιλέξει να μην του αρέσει κάτι επειδή αρέσει στους άλλους. Μπορεί να βλέπει άσχημο αυτό που μια πλειοψηφία έχει σαν πρότυπο του ωραίου. 

 Είναι τυχαίο που ένας ολόκληρος κόσμος προωθεί την ιδέα πως ναι,  είναι επιτρεπτό κάποιος να είναι ανυπάκουος στην εφηβεία του, στα πρώτα νιάτα, είναι δίκαιο να είσαι «άτακτος» τότε, μετά όχι. Τι είναι το μετά? Εσύ ο ίδιος δεν είσαι και μετά? Δηλαδή γιατί «μετά» να θεωρείς αξιόλογο εκείνο που στη πρώτη επαφή μαζί του σου φάνηκε γελοίο? Τι μεσολαβεί «μετά»? 

Έρχεται η γνώση λένε. Η λογική. Όπου φυσικά γνώση και λογική ονομάζεται η αποδοχή του ετοιμοπαράδοτου παζλ. Στα είκοσι μοιάζει φυσιολογικό να λερώσεις ένα κομμάτι του. Να αλλοιώσεις την εικόνα. Να ρίξεις ένα ποτήρι νερό στο καλογυαλισμένο πάτωμα. Στα 30 πρέπει οπωσδήποτε να έχεις ξεπεράσει αυτές τις «παιδιάστικες ανησυχίες» 

Γιατί αλλιώς τι? Δεν θα είσαι αποδεκτός, αρεστός σε ποιους?.... 

Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται ήδη γέροι. Κι άλλοι που έχουν όλες τις καλές προϋποθέσεις να παραμείνουν για πάντα νέοι. Ποιος τους γερνάει? Όταν στα δεκαπέντε σου ένας κοιλαράς με ένα τεράστιο αμάξι και μια παραφουσκωμένη τσέπη από χαρτονομίσματα, με χυδαία φάτσα και ασεβής προς ότι τον  περιβάλλει σου φαίνεται γελοίος, ένας μ@λάκας , γιατί στα 30 στα 40 θα πρέπει να έχεις αλλάξει γνώμη? Τι κατοχυρώνει το μ@λάκα να μεταμορφωθεί σε νοικοκύρη, επιτυχημένο, παράδειγμα προς μίμηση, μετά το κλείσιμο ορισμένων χρόνων ζωής?

Το να αναγνωρίζεις τη  γελοιότητα, την ασέβεια, την επιδερμικότητα μιας άχρηστης κουραδομηχανής ισχύει όταν είσαι νέος επαναστάτης αλλά μετά μετατρέπεται σε μοντέλο ζωής? Δηλαδή ενηλικίωση σημαίνει τύφλωση? Ποιος και από πότε το καθόρισε αυτό? Θυμάσαι? 

Κι αυτό είναι ένα μικρό, ελάχιστο στοιχείο από όλες τις γελοιότητες που περιέχει αυτό το παζλ.  Αρκεί  ένα τίποτα για να προκαλέσεις εμπλοκή στο μηχανισμό των χρόνια πασχόντων υπηκόων του «αυτού ή του άλλου».  Αρκεί να πεις πως δεν σου αρέσει το αυτοκίνητο  του και παθαίνει πολιτισμικό σοκ. Θα προσπαθήσει να σε βρίσει σαν τεμπέλη, άχρηστο, περιθωριακό, βλαμμένο γιατί πολύ απλά βρίσκεις ανάξια λόγου τη μάζα από παλιοσίδερα που λατρεύει. Θα μπλοκάρει ακαριαία μια 100% σίγουρη και αστραφτερή γυναίκα αν δεν επιβεβαιώσεις το θαυμασμό σου.  Θα πάει ν΄αγοράσει καινούργια έπιπλα η γειτόνισσα αν μπεις σπίτι της και δεν επιβεβαιώσεις το νοικοκυρεμένο της γούστο. Θα σε αποκαλέσει αμόρφωτο ανόητο ένας «σοφός» αν του αμφισβητήσεις τις παπαριές που έχει ανάγει σε θρησκεία. 

Δεν χρειάζονται πολλά για να σπάσει το παζλ. Χρειάζονται πολλοί για να χρησιμοποιήσουν τη πολύτιμη εικόνα του σαν παλιόχαρτο. Να το κάνουν ότι θέλουν. Τασάκι, πατάκι, σημειωματάριο, χαρτοπόλεμο, καπελάκι για το προσεχές καρναβάλι. 

Το μεγαλύτερο σφάλμα που μπορεί ένας σοβαρός άνθρωπος να κάνει πλέον είναι να αντιμετωπίζει με σοβαρότητα όλα αυτά τα φρικιά. Και να προσπαθεί να τα παλέψει με τα όπλα που τα ίδια του έχουν πουλήσει καθορίζοντάς του ακόμα και το πότε, πως, και ποιος επιτρέπεται να αμφισβητεί και να ΒΛΕΠΕΙ. 

Οι λύσεις είναι δυο. Η αορατότητα. Και το θάρρος (μέχρι θράσος) Η αορατότητα σαν μη επιθυμία για προβολή . Η επιθυμία να είναι κάποιος μακριά από τη συνεχή βοή που κάνει κιμά τον εγκέφαλο. Είναι πολύ σημαντικό πράγμα να μην επιθυμείς να γίνεις αποδεκτός, να προβληθείς, να τρέχεις για να φτάσεις σ΄ενα κόκκαλο που σου τραβάνε μ΄ενα σχοινί, αλλά να θέλεις απλά να ζεις απλά και ήσυχα. Η "τάξη"  είναι σε συνεχή σύγκρουση με τους ενήλικους που θέλουν να ζήσουν απλά  και τα παιδιά που θέλουν να παίζουν ελεύθερα. Τους εκτός μοντέλου ανήλικους θα προσπαθήσει να τους συμμορφώσει, να τους μεταλλάξει ή να τους εξοντώσει με διάφορους τρόπους. Τα ελεύθερα παιδιά απλά θα περιορίσει τον επιτρεπτό χρόνο διασκέδασης. Θα τα εκπαιδεύσει πως η ελευθερία είναι κάτι που λαμβάνεται με δόσεις και μόνο κατόπιν οδηγιών του γιατρού. 

Το θάρρος δεν χρειάζεται εξήγηση.  Είναι το θάρρος. Στην εποχή μας χρειάζεται θάρρος μέχρι σημείου ανοησίας. Εκείνο του βρεγμένου που δεν φοβάται καμιά βροχή.  Φράση κλειδί κάτι που να μπλοκάρει τις καλοκουρδισμένες μηχανές. 

Ε, και?Δεν με ενδιαφέρει.Δεν με αφορά.Δεν μου αρέσει. 

Με τελεία και μία  παύλα.  Ποια μαζική παράνοια υποχρεώνει έναν άνθρωπο να δίνει συνέχεια αναφορά για ότι κάνει ή να απολογείται για ότι κάνει και δεν κάνει. Και το σημαντικότερο γιατί όπως είχε πει κάποιος, "σ΄αυτό το κόσμο οι βλάκες είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση κι οι έξυπνοι γεμάτοι ενοχές?" Για να το αλλάξω λιγάκι ας πω ηθικοί και ανήθικοι. Γιατί ένας βλάκας μπορεί να είναι κι αξιοπρεπής σε αντίθεση με ένα έξυπνο που μπορεί κάλλιστα να είναι ένας άριστος απατεώνας. Ίσως οι αξιοπρεπείς άνθρωποι θα έπρεπε να πάψουν να έχουν δείχνουν τόση "ανωτερότητα" στο τι διαδραματίζεται. 

Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι της ανθρωπότητας που ξυπνάει από ένα πολύ μεγάλο ύπνο. Κι ένα πιο μικρό που στην ουσία είχε τη χαρά να μην κοιμηθεί καθόλου. Και το χάσμα πλέον αντίληψης μεταξύ εκείνων που αψηφούν τις οδηγίες κι εκείνων που τρέχουν να τις εξυπηρετήσουν ή αισθάνονται ανίκανοι κι άχρηστοι αν δεν το καταφέρουν, είναι τεράστιο. Η κοινωνία συμπεριφέρεται σαν κακοποιημένο παιδί. Μεταφέρει τα τραύματά της πληγώνοντας και αψηφώντας την πραγματικότητα. Γίνεται εκδικητική και μισάνθρωπη. Εκπαιδεύεται συνεχώς στην αυτοπροστασία και το μίσος. Πάσχει από συνεχή μανία καταδίωξης και δυσπιστία σε όποιον τη πλησιάζει με ειλικρίνεια. Νοιώθει οικείους τους απατεώνες και τους δολοφόνους αναγνωρίζοντάς τους σαν τέτοιους κι αποδεχόμενη την ύπαρξή τους. Δεν έχει μάθει να αγαπάει, να ενδιαφέρεται για το κοινό καλό, να παλεύει για ανώτερα ιδανικά. Είναι το παιδί μιας διαλυμένης προβληματικής οικογένειας που μεγάλωσε ξέμπαρκο, αδιάφορο πως θα καταντήσει. 

Ένας ανόητος, άρρωστος άνθρωπος, που προκαλεί με τη συμμορία του μια ολόκληρη ήπειρο δημιουργεί τη πλάνη πως τον ζηλεύουν. Πως είναι ο καλύτερος μαθητής στη τάξη.Υπάρχουν άνθρωποι που προβληματίζονται με μια δήλωση ανόητη. Τη σκέφτονται! Μερικά πράγματα δεν χρειάζονται σκέψη πλέον. Η σκέψη για το άχρηστο κι επικίνδυνο βλάπτει σοβαρά την υγεία. Χρειάζεται απόρριψη κάθετη και βήμα μπροστά. Η απόρριψη ενός σάπιου συστήματος πρέπει να γίνει, για όσους κατανοούν, αυτόματη. Όπως ακριβώς ο οργανισμός αποβάλλει μια δηλητηριώδη ουσία. 

Η ανοησία μπορεί να φτάσει σε τέτοια επίπεδα ώστε να  νιώθεις σωστός κάνοντάς τα ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ. Κι αυτό το τρανταχτό λάθος οι υπόλοιποι επίσης αποκοιμισμένοι θεωρούν πως όποιος το αναγνωρίζει θα πρέπει να είναι ή μικρός ή τρελός. Οι σοβαροί ενήλικες μετράνε τη λογική τους από το πόσο μπορούν να εμπιστεύονται έναν κλόουν που στην ουσία σπάει πλάκα μαζί τους... 

Δεν θα πάρουμε από αυτό το κέρασμα. Ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε. Λίγοι δεν πειράζει. Από πότε το πολύ σημαίνει κάτι σημαντικό εκτός από τη βουή που μπορεί να προκαλέσει αν αρχίσει τη μουρμούρα? 

Η συνεχής πλύση εγκεφάλου δεν είναι αποχαύνωση. Είναι δηλητηρίαση. Με μελετημένες δόσεις για να μένει το αντικείμενο μόνιμα άρρωστο. Να μην μπορεί να διακρίνει καν, πως νοιώθει ένας υγιής. Να μην έχει την ευκαιρία να απολαύσει μια αίσθηση καθαρότητας ούτε ένα νεογέννητο. Οι διαμορφωτές των συνειδήσεων δεν περιμένουν πλέον να δουν ποιος θα ξεστρατίσει για να τον συμμορφώσουν. Προλαβαίνουν πριν γεννηθεί να έχουν εκπαιδεύσει τη μάνα του πως να το κάνει.

ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ.

 Θα τα λέμε εδώ!

Ο ΣΥΝΗΘΗΣ ΥΠΟΠΤΟΣ

ΤΙΣ ΕΜΜΟΝΕΣ ΜΑΣ ΠΕΡΙΣΥΛΛΕΓΟΥΝΕ ΤΑ ΣΚΟΥΠΔΙΑΡΙΚΑ....

Αυτη η φράση από το παλιό τραγούδι τριγυρίζει στο μυαλό μου αυτές τις μέρες....

Δεν μου αρέσει να λέω οι παλιοί καλοί καιροί γιατί είναι πολύ γενικόλογο. Προτιμώ να λέω απλά "εκείνοι οι άλλοι καιροί" Κουβαλάω ενοχές για εκείνους τους καιρούς.  Όχι μόνο για όσα πράγματα θα μπορούσα να είχα κάνει κι εγώ κι η γενιά μου για να μη φτάσουμε στο σημείο που φτάσαμε σήμερα, αλλά για όσα τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, δεν θα έχουν καν την ευκαιρία να γνωρίσουν έστω κι αν τα απορρίψουν μετά.

ΗΣΥΧΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ...

Παρακολουθώντας τις ειδήσεις των ημερών, και τη αργή αρά σταθερή εξάπλωση της σκοτεινιάς στην φαινομενικά ηλιόλουστη αυτή πατρίδα, θα μπορούσα να ξεκινήσω την ανάρτηση αυτή με κάποια ανατριχιαστικό και γοητευτικό συνάμα, λαβκραφτικό απόσπασμα,  όπως....

Όσο για τις άμορφες αυτές οντότητες που κυριαρχούν πάνω στις θύελλες της κόλασης, που πολλαπλασιάζονται στα έγκατα της γης, είναι άραγε πάντα μια απειλή, όσο κι αν αδυνατίζει η ράτσα τους στα βάθη των μαύρων αβύσσων, ενώ άλλες μορφές ζωής συνεχίζουν να αναπνέουν στην επιφάνεια του πλανήτη μας?

(από το διήγημα μέσα στην άβυσσο του χρόνου)

Η ΕΦΟΡΙΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ

Αν κάποιος λέει δεν πληρώσει εντός 30 ημερών τους φόρους του θα του πάρουν το σπίτι, κινητά, ακίνητα κι αμίλητα κι αγέλαστα κι όλα! Και σταματάει εκεί και μ΄εχει αφήσει σε μια αγωνία...

Δηλαδή δεν θα τον δένουν στη μέση της πλατείας για 3 μερόνυχτα γδυτό, ξυρισμένο, να περνάνε οι υπόλοιποι να τον φτύνουν?

Δεν θα του ρίχνουν κι ένα χέρι ξύλο για συμμόρφωση?

Δεν θα τον θάβουν με το κεφάλι μόνο απέξω κάτω από τον ήλιο μέχρι να πει ήμαρτον?

Κι αν επιζήσει από όλα αυτά θα του επιτρέπουν να κυκλοφορεί ανάμεσα στους καθώς πρέπει νομοταγείς πολίτες? Δεν θα τα στέλνουν όλα αυτά τα μιάσματα σε κάποιο νησί τύπου «Απόδραση από Νέα Υόρκη» μαζί με όλα τα υπόλοιπα αποβράσματα...

Δηλαδή, οφειλέτες της ΔΕΗ, των τραπεζών, και λοιπών ευγενών ιδρυμάτων?

Κι εκείνοι που θα επιβιώσουν χωρίς σπίτι, χωρίς, δουλειά, χωρίς φαΐ, χωρίς τίποτα, παρέα με τους ηλικιωμένους του σωματίου “και δεν πεθαίνουν κιόλας”... τι θα τους κάνουμε? Έτσι θα περιφέρονται καταναλώνοντας πολύτιμο αέρα?

Όχι δεν είναι σωστό. Νομίζω πως πρέπει να προχωρήσουμε δυναμικά και σ΄αλλα μέτρα αποτελεσματικά τα οποία να μην τρομοκρατούν απλά τον πολίτη. Να τον απειλούν ξεκάθαρα. Τα λεφτά σου ή τη ζωή σου. Τι μισόλογα είναι αυτά? Εντός 30 ημερών... Σιγά μην τους το ανακοινώνουμε και με τρόπο μην τους συγχύσουμε!

Εν τω μεταξύ το νέο δυναμικό κίνημα που ονομάζεται «γιατί, αλλιώς τι? Ε? Τι?» όλο και γιγαντώνεται. Επίσης ισχύ αποκτά και το προκλητικό νεοεμφανιζόμενο «θα μου.....μια μάντρα........» όπως και το αρμονικότερο και φιλικό «ουκ αν λάβεις εκ του μη έχοντος». Και φυσικά το διαχρονικό  «μολών λαβέ», που έχει αποκτήσει ένα διεθνή χαρακτήρα χάρη στην  απαράμιλλη έκφραση του Leonidas -Gerard  - come and get them!

ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΝΕΩΤΕΡΑΣ ΔΙΑΤΑΓΗΣ....

Ξυπνάω, φτιάχνω ένα καφέ πριν ετοιμαστώ να πάω για δουλειά (μετά συγχωρήσεως έχω ακόμα δουλειά) κι ανοίγω το χαζοκούτι να βεβαιωθώ πως ψηφίστηκε το πολυνομοσχέδιο γιατί δεν παρακολούθησα χτες τι έγινε. Βλέπω κάτω από την οθόνη, -απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις στο κέντρο, κλειστοί οι σταθμοί του μετρό σύνταγμα, ευαγγελισμός και κατεχάκη..." λέω αμάν έχουμε πραξικόπημα...

Είχα ξεχάσει πως έρχεται σήμερα ο υποδιοικητής του προτεκτοράτου. Ετοιμάζομαι να ξεκινήσω και σκέφτομαι να βγάλω από το τσαντάκι μου το νυχοκόπτη και το ψαλιδάκι για τα νύχια που έχω μέσα γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται. Που ξέρω αν δεν έχουμε σωματικό έλεγχο μόλις βγούμε από το σπίτι, κι άντε να πείσεις πως τον νυχοκόπτη τον θέλεις για να κόψεις τα νύχια!

Σας παιδί κι εγώ της χούντας, θυμήθηκα το από σήμερον και μέχρι νεωτέρας διαταγής...

Οι συγκεντρώσεις πάνω από 3 άτομα απαγορεύονται άραγε? Γιατί σ΄αυτή τη περίπτωση πρέπει να προσέχω να κυκλοφορώ μόνη μου. Μην έρθουν τίποτα φίλοι να περπατήσουν κοντά μου και βρεθούμε σε κανένα αυτόφορο...

Δεν έχω ακούσει ακόμα. Εκείνα τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν οργανώσει πορείες σήμερα ή θα βγάλουν τίποτα ανακοινώσεις του ειδους "εσένα κάποια μέρα θα σε γ@μίσω"..

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Να δεις που αν συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε τόσο πειθήνια και υποταγμένα, στο τέλος θα μας χαρίσουν κάτι από το χρέος, όχι γιατί μας εκτίμησαν αλλά από οίκτο.

Οι ταβερνιάρηδες το φχαριστήθηκαν επί τέλους? Δεν είναι και λίγο να πέσει ο φόρος στον μουζάκα και τη χωριάτικη... Προχωράμε αισιόδοξα. Μετά τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση μένουν κάτι ψιλά να τακτοποιήσουμε. Το ΦΠΑ σε όλα τα άλλα, τα χαράτσια, τα χρέη που έγιναν βουνό, δυο εκατομύρια ανέργους, κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους καρπαζοεισπράκτορες, την ανύπαρκτη υγεία, παιδεία, ανάπτυξη, το υπόλοιπο της χώρας που δεν έχει πουληθεία ακόμα, τα πεντακόσιες χιλιάδες παιδιά που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τους εκατοντάδες χιλιάδες τρομοκρατημένους κι εκβιαζόμενους από εφορία και τράπεζες, τις κατασχέσεις, τα συσίτια, την εγκληματικότητα, τη νέα μετανάστευση, τα χιλιάδες λουκέτα, την εξαθλίωση, τους θανάτους και τις αυτοκτονίες από τις πολιτικές λιτότητας,... και κάτι άλλα ψιλά και μετά τελειώσαμε.

Κι ύστερα θα κααααααααααθεσαι....

Αντε γεια!

ΒΙΑΙΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ.

Έχω πει ένα σωρό φορές πως είναι περιττό να γράφω πλέον τα ίδια και τα ίδια. Όμως αυτά τα ίδια που γράφω κι επαναλαμβάνομαι δεν είναι ιστορίες θεάτρου, σενάρια, φανταστικές ιστορίες ώστε να είναι επιθυμητή μια ποικιλία.  ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ. Η ζωή η δική μου, η δική σας, η δική μας. Μέσα στην ατομικότητα μας, στα επί μέρους προβλήματα που έχει ο καθένας, στις ιδιαιτερότητες ανάλογα με τη προσωπιικότητα, τις εμπειρίες, το επίπεδο μόρφωσης ή αντίληψης, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΚΟΙΝΕΣ ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΕΣ που δεν επιτρέπουν σε οποιοδήποτε άνθρωπο έχει ακόμα λίγη πέτσα επάνω του να πει , δεν με νοιάζει.  Γιατί αυτές οι συνισταμένες είναι τυλιγμένες γύρω μας σαν ατσαλένια νήματα που κάποιοι έχουν βρει παιχνιδάκι να τα τραβάνε για να κοιτάζουν το πόσο πονάμε, το πως αντιδράμε στο πόνο, το πόσο πόνο μπορούμε να αντέξουμε ακόμα. Σαν τα πειραματόζωα στα χέρια ψυχοπαθών επιστημόνων.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ...

Ξυπνάς ένα πρωί κι αποφασίζεις ότι δεν θέλεις να πείσεις κανέναν . Δέχεσαι ακόμα και τη φαιδρότητα που προκαλείς στον καλά τακτοποιημένο κόσμο. Δεν θέλεις ν΄αποδείξεις ότι έχεις δίκιο. Λες απλά «ναι είμαι φαιδρός» για να συντομεύσεις τη διαδικασία. Λες «ναι έχεις δίκιο» για να μην δώσεις ευκαιρία σε άλλα ψέμματα να επιμένουν να σε πείσουν. Το σκας. Στ΄αλήθεια.

Λες απλά αν τούτοι δω είναι απο εδω, εγώ είμαι από εκεί.  Παίρνεις λοιπόν στη βαλίτσα το "εκεί" και πας να το φυλάξεις μη καταφέρουν να το μολύνουν. Να φυλαχτεί κάτι μη και βάλουν χαράτσι ακόμα και στα όνειρά μας. Εκείνοι που έχουν περιορίσει τα όνειρα σε μια κονσόλα με νουμερα. Νούμερα οι ίδιοι.


 

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ.

Νευροβιολογία που ονειρεύεται τα χρήσιμα εμφυτεύματα, κατά τα «χρήσιμα αντικείμενα» στο μυθιστόρημα του Κινγκ, το θυμάστε? Από την άλλη η βίβλος της ψυχιατρικής ανανεώνεται για να καλωσορίσει κι αυτή τη νέα αντίληψη των πραγμάτων.  Ο ανθρώπινος εγκέφαλος στο στόχαστρο. Τον σκανάρουμε, πετάμε τα άχρηστα συναισθήματα και μετά καπάκι του φοράμε μερικά καλώδια που θα διεγείρουν τα «χρήσιμα». Εκείνοι που θα επιμένουν να κλαίνε (έστω και ανευ λόγου έτσι γιατί τους κάνει κέφι) εκείνοι που θα αγαπούν με το δικό τους τρόπο, που θα θυμώνουν, που θα θέλουν να νοιώθουν έντονα συναισθήματα, θα μπαίνουν στη σφαίρα των προβληματικών.  Νομίζετε πως τα μνημόνια εκπαιδεύουν τους ανθρώπους στο πως να διαχειρίζονται τα οικονομικά τους? Αυτό είναι το λιγότερο. Η επιδερμίδα του σχεδιασμού. Η ουσία δεν είναι να εκπαιδευτούμε πως θα ζούμε με λίγα λεφτά, αλλά πως θα ζούμε με συγκεκριμένα συναισθήματα και επιτρεπόμενες ανάγκες.  Ο κόσμος των ποιητών, των τραγουδοποιών, των πάσης φύσης ανήσυχων και περίεργων πνευμάτων πρέπει να ισοπεδωθεί από ένα μοντέλο φασόν που θα βγαίνει από τα εργοστάσια μαζικής παραγωγής.

CLINATEC, ΜΙΑ "ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ"

Ήθελα να σας βάλω και μουσική υπόκρουση το θέμα των x files αλλά λέω πολύ πομπώδες!

Ένα κομμάτι ελεύθερης μετάφρασης από μια ανάρτηση που βρήκα εδώ

http://www.bastamag.net/article2681.html

CLINATEC, ΑΥΤΗ Η «ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ»

Ένα ερευνητικό κέντρο νέας γενιάς, ετοιμάζεται για τις πρώτες εμπειρίες, στην εμφύτευση νανοτεχνολογίας στον εγκέφαλο, νευρο-διέργερση, «αναγεννητική ιατρική», μέχρι και τεχνολογίες που μπορούν να αλλάξουν τη συμπεριφορά  :  αυτές θα είναι οι έρευνες που θα γίνονται στην Clinatec, στη Γκρενόμπλ , πάνω σε εθελοντές ασθενείς. Μια σχετική αδιαφάνεια καλύπτει αυτό το έργο  αποτέλεσμα μιας συμμαχίας μεταξύ της πυρηνικής βιομηχανίας, των, « start-up » της νανοτεχνολογίας και νευροχειρουργών.  Σε ποιο πλαίσιο θα κινούνται αυτές οι έρευνες? Ποιος έλεγχος θα ασκηθεί πάνω στις εμπορικές και βιομηχανικές εφαρμογές τους?

Είναι μια  « πειραματική κλινική  » όπου δοκιμάζονται ηλεκτρονικές  συσκευές που εμφυτεύονται στον εγκέφαλο. Ονομάστηκε Clinatec, αυτή η νευρο-κλινική , και ελέγχεται από την Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (CEA) της Γκρενόμπλ , κι εργάζεται πάνω σε εφαρμογές νανοτεχνολογίας στο τομέα των νευροεπιστημών, κυρίως πάνω σε εκφυλιστικές νευρολογικές ασθένειες όπως η νόσος του Πάρκινσον.  Αλλά είναι δύσκολο να ξέρουμε τι γίνεται στ΄αλήθεια : υπάρχει μια σχετική αδιαφάνεια στις δραστηριότητες της.  Μοναδική περίπτωση στη Γαλλία , οι εγκαταστάσεις βρίσκονται έξω από ένα  νοσοκομείο, στο έδαφος της CEA στο οποίο μερικά κτίρια υπάγονται σε μυστικά άμυνας.

Στη  Clinatec, μιλάνε για διεπαφή εγκεφάλου-μηχανής, βαθιά νευροδιέγερση, νανο-εμφυτεύματα μέσα στο κρανίο.  Αυτές οι ιατρικές συσκευές, θα δοκιμάζονται σε μερικούς μήνες σε ασθενείς. Αυτή η συνεργασία μεταξύ της πυρηνικής βιομηχανίας, της νανοτεχνολογίας και των επιστημόνων ερευνητών στο τομέα των νευρο-επιστημών, είναι ανησυχητική  και θα πρέπει να υπάρχει ένας δημοκρατικός έλεγχος για τη χρήση αυτού του είδους της επιστήμης λιγότερο φουτουριστική. Γιατί οι νανοτεχνολογίες δεν υπάρχουν χωρίς να θέτουν πολυάριθμα προβλήματα. Στην Clinatec, θα μπορούν να εφεύρουν με διακριτικότητα τον βιονικό άνθρωπο του αύριο, φορτωμένο με ηλεκτρόδια και ο οποίος θα παρακολουθείται από αισθητήρες?

Εμφυτεύματα στον εγκέφαλο για τη κατάθλιψη ή την παχυσαρκία  

Κοινό πεδίο των ερευνών: η ανάπτυξη ιατρικών συσκευών που θα μπαίνουν μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Κάτι τέτοιο το ηλεκτρικής διέγερσης του εγκεφάλου που θα επιτρέπει  την μείωση των συμπτωμάτων της νόσου του Πάρκινσον. Ένα είδος βηματοδότη του εγκεφάλου. Πάνω από 40 000 ασθενείς στο κόσμο έχουν ήδη εμφυτεύματα σύμφωνα με μια τεχνική που αναπτύχθηκε από τον καθηγητή  Alim-Louis Benabid, ένας από τους δημιουργούς του σχεδίου Clinatec. Ο στόχος  στο παρόν είναι να δημιουργηθούν τεχνικές λιγότερο επιθετικές , μειωμένου μεγέθους, χάρη στις μικρο-νανοτεχνολογίες  . Άλλο παράδειγμα: νευροπροσθετικές που θα επιτρέπουν στους τετραπληγικούς να ελέγχουν ένα ρομποτικό χέρι, μέσω ηλεκτροδίων που θα έχουν εμφυτευτεί στο κρανίο. Η να κινούνται χάρη σε ένα μηχανοκίνητο εξωσκελετό. 

Το άρθρο συνεχίζεται και γενικότερα υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα να ξεψαχνίσετε...

ΔΕ ΜΟΥ ΔΙΑΦΕΡΕΙ..

Τον θυμάμαι σαν τώρα εκείνο το φίλο των γονιών μου. Ο Τάκης. Έκανε μια χαρακτηριστική κίνηση. Χτύπαγε με το χέρι του το σβέρκο ελαφρά, σούφρωνε το στόμα κι έλεγε. «Δε μου διαφέρει, ρε παιδί μου, δε μου διαφέρει» Κάποια στιγμή κατάλαβα πως εννοούσε «δεν μ΄ενδιαφέρει» Ο Τάκης ήθελε δυο τρία πραγματάκια στη ζωή του.  Το αμόρε του, καλό φαγητό και το κρασάκι. Τα υπόλοιπα δε τον ένοιαζαν. Ξεκάθαρα. «Είμαστε ζώα ρε, όλοι». «Κάτσε εσύ και σκάσε  για τους άλλους και να δεις πως θα στο ανταποδώσουν. Άμα βρουν την ευκαιρία θα σου βγάλουν το μάτι, είμαστε όλοι ηλίθιοι, ρε» «Θέλω να μη μου σκοτίζουν το μυαλό, το κατάλαβες? Γιατί δεν μου διαφέρει»

Τώρα τελευταία αυτή η φράση τριγυρίζει συχνά στο μυαλό μου....και το ανησυχητικό είναι πως φαντάζει στο μυαλό μου πολύ δελεαστική. Γιατί υπάρχει ο Τάκης του "δε μου διαφέρει" «ο παρτάκιας», υπάρχει όμως και ο Τάκης του «ευχαριστώ, δεν θα πάρω», κι υπάρχει και ο Τάκης του «αν όλοι αυτοί είναι από δω, εγώ είμαι απ΄αλλού...»

Η ΥΠΟΥΛΗ ΚΑΤΟΧΗ ΚΙ ΟΙ ΑΟΡΑΤΟΙ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΟΙ..

Η φίλη στη δουλειά με συμβούλευε φοβισμένη.

"Στο λέω για το καλό σου, μη κάνεις του κεφαλιού σου, θα χάσεις τη δουλειά σου. Σε έχουν βάλει στο μάτι. Όλοι αυτή τη στιγμή κάνουμε τα στραβά μάτια, ότι μας ζητάνε, και θα κάνουμε κι άλλα. Τι να κάνουμε? Να χάσουμε τη δουλειά μας? Θα τη κρατήσουμε ΜΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΚΟΣΤΟΣ. Να κάνεις το ίδιο. Να σωπαίνεις και να κάνεις ότι σου ζητάνε"

Η Ελλάδα της "ιστορίας επιτυχίας" έχει σκεπαστεί από φόβο. Φόβο στις ψυχές των ανθρώπων. Τι θα απογίνουν. Άνθρωποι που εκπαιδεύονται να νοιώσουν προνομιούχοι ακόμα κι αν καταφέρουν να τσακώσουν τρία κατοστάρικα για μισθό. Άνθρωποι που θα ευγνωμονούν τη τύχη τους αν δεν πεινάνε, αν δεν ζητιανεύουν, αν δεν κοιμούνται στα παγκάκια.

ΝΑ ΜΑΖΕΥΤΟΥΜΕ, ΝΑ ΠΑΜΕ, ΠΟΥΘΕΝΑ, ΝΑ ΦΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ...

1.Αν δε φας όλη τη χορτόσουπα, δεν θα σου πάρω παιχνίδι

2.Αν δε κοιμηθείς αμέσως δε θα φας σοκολάτα

Μοιάζουν αθώα μαλώματα, κι όμως αν τα κοιτάξει κανείς καλύτερα, κρύβουν δυο συμπεράσματα πολύ ουσιαστικά.

1.Τα μπιχλιμπίδια στη ζωή τα αποκτάμε όταν καταπίνουμε αδιαμαρτύρητα ότι μας πλασάρουν

2.Τις απολαύσεις-επιβραβεύσεις τις δικαιούνται όσοι κοιμούνται όποτε τους διατάξουν,αδιαμαρτύρητα.

ΘΕΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΗ ΛΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ? ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ.

Πολλοί από όσους γράφουμε εδώ μέσα , εδώ και πολλά χρόνια και Π.Μ. (προ μνημονίου) το κάνουμε για να στιγματίζουμε τις αιτίες που μας έφεραν σ΄αυτό το χάλι, κι είναι λογικό πως κάθε τόσο λαβαίνουμε μειλ ή σχόλια "αγανακτισμένων" που λένε "εσύ τι κάνεις?" Λοιπόν λέω να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, και μαζί με μένα να "καθαρίσω" το όνομα όλων όσων ζήσαμε σε ένα άλλο πλανήτη όταν τα μεθυσμένα πλήθη παίζανε με τα σημαιάκια τους και οτιδήποτε άλλο.. παίζεται.

Υπάρχει λοιπόν ένα μικρό ποσοστό αγαπητοί μου σ΄αυτή εδώ τη ταλαίπωρη πατρίδα που δεν ακολούθησε δυο βασικούς κανόνες,  σε όλη τη διάρκεια που παιζόταν το μεγάλο τσίρκο της μεταπολίτευσης.

"Δεν τα φάγαμε μαζί " είναι ο πρώτος και σαν επισφράγιση αυτού έρχεται ο δεύτερος "δεν τους ψηφίσαμε ποτέ" Ξέρεις λοιπόν εσύ που μιλάς και δείχνεις με το δάχτυλο, απαιτώντας τώρα κάποιος να σου δώσει άλλη μια φορά τη λύση στο πιάτο έτοιμη για να βγεις από το χάλι σου, τι είναι να ζεις σαν κομπάρσος, αναγκαστικά, σ΄ενα κράτος που το 80% του πληθυσμού έχει τη μορφή φανατικού οπαδού μιας ποδοσφαιρικής ομάδας κι όχι πολίτη?

ΕΥΤΥΧΩΣ ΜΕΝΟΥΝ. ΜΗΝ ΤΑΡΑΖΕΣΤΕ, ΟΛΑ ΚΑΛΑ. ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΠΟΥ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΣΑΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΚΑΣΕΤΕ.

Ο ένας είπε πως προέχει η δημοκρατία ,η οποία πλέον μετά το τι συνέβη στην ΕΡΤ δείχνει να κινδυνεύει, ενώ πριν δούλευε ρολόι!

Ο άλλος θέλει να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά μας και τους κόπους μας, οι οποίοι δεν θα πάνε στράφι για μια ΕΡΤ, ενώ πριν ήταν σεβαστοί από όλους! Όλοι για την αξιοπρέπεια την αξιοκρατία, τη πρόοδο και το κοινωνικό σύνολο δούλευαν. Τι δεν το είχατε καταλάβει?

Ο τρίτος κι ο μακρύτερος (σε ύψος εννοώ) μας καθησύχασε λέγοντας πως θα εξαντλήσει τη τετραετία. Αυτό το θεώρησε πως θα το εκλάβουμε σαν καθησυχασμό. Με το που το είπε κατέβαιναν οι χάπες σαν καραμέλες στους απανταχού τρελαμένους κατοίκους της αποικίας,  κι εκείνος νόμιζε πως ο στεναγμός που ακούστηκε ομαδικά πάνω στον ουρανό... ήταν ανακούφισης!

Α.. ρε γαμώτο τη λυπήθηκα τη τηλεόραση χτες, γιατί δεν υπάρχει φράγκο για να πάρω καινούργια (αχρείαστη νάναι) αλλιώς το τραπεζάκι με όλα τα υπάρχοντα θα εξεσφενδονιζόταν χωρίς δεύτερη σκέψη.

Η μόνη ανακοίνωση ουσίας χτες ήταν μία. Του ΔΝΤ, αν πάτε σε εκλογές δεν έχει φράγκο. Είπε και μίλησε κι οι υπόλοιποι πέφτουν και παίρνουν!

Να πάμε για μπανάκια και ηλιοθεραπεία μπόλικη να μαζέψουμε μπόλικη βιταμίνη d γιατί για άλλες βιταμίνες από Σεπτέμβρη και μετά δε βλέπω να μαζεύουμε.... Ο κοπανιστός αέρας δεν καλύπτει τις ανάγκες μας. Οπότε λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τα αγόρια μας, γιατί μετά θα αγιάσουμε!

Ο ΚΛΕΦΤΟΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΑΧΝΙΑΣΜΕΝΟΥΣ ΦΑΤΡΙΑΣΜΟΥΣ.

Λαοί υπό κατοχή. Παντού. Σε ολόκληρο το πλανήτη. Κι όσοι αρνούνται αυτή τη παγκόσμια ισοπέδωση, ξεκινάνε σιγά σιγά το δικό τους κλεφτοπόλεμο.  Η σπίθα έρχεται από εκεί που δεν τη περιμένεις.  Και η αιτία πολλές φορές κάτι φαινομενικά μικρής σημασίας. Κάποια λεπτομέρεια από τη συνολική ασυδοσία του συστήματος που μοιάζει ανάξια λόγου μπροστά σε άλλα φαινόμενα τραγικά. Στη Τουρκία αιτία έγινε ένα πάρκο, στη Βραζιλία μια αύξηση στο εισιτήριο του λεωφορείου και μετά για το ποδόσφαιρο.  Λαοί που μοιάζουν πειθήνιοι, ανίκανοι πλέον να διεκδικήσουν οτιδήποτε εκτός των καθορισμένων εντολών των εξουσιαστών της ζωής τους και της ζωής των παιδιών τους, που καταπίνουν αμάσητα φαινόμενα φτωχοποίησης, εγκληματικότητας, εξαθλίωσης, υποδούλωσης, έχουν θέσει «μυστικά όρια» δικά τους που αν κάποιος τα αγγίξει, θα γίνει το αναπάντεχο ξέσπασμα. Ποντάρουν όλοι πως θα γίνεις ταύρος σε υαλοπωλείο όταν σου ρίξουν μπροστά ένα κόκκινο πανί κι εσύ δεν αντιδράς καθόλου.  Ήσυχος ο χειραγωγός σου, βγάζει ένα μαντιλάκι σε άσχετο χρώμα να φυσήξει τη μύτη του και ξαφνικά ακούει την ανάσα σου απειλητική στη μούρη του....

ΟΥΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟΧΡΩΣΕΩΝ....

Δεν είναι ζήτημα προδοσίας. Είναι η αδυναμία της σάρκας που τα κάνει όλα αληθινά. Το έχεις δει στο φίλο που σου ζάλιζε τα μυαλά για επαναστάσεις και τιμημένα λάβαρα και σώπασε μόλις κατάφερε να πάρει το 4Χ4. Το έχεις δει σε υποσχέσεις αιώνιου έρωτα που σβήνανε μόλις ερχόντουσαν αντιμέτωποι με τις ανάγκες που δημιουργούν τα ξίδια κι οι λουλουδούδες στα σκυλάδικα. Το έχεις δει κάθε φορά έβλεπες μα οργισμένη μάνα να παλεύει για αξιοκρατία για το παιδί της να μετατρέπεται σε κυράτσα τακτοποιημένη μόλις ο μικρός καβάτζωνε μια θέση χαρτογιακά σε κάποιο υπουργείο. Το έχεις δει στη μετατροπή που συντελείται όταν περνάς από το νοίκι στο ιδιόκτητο. Από το παλιωμένο σπίτι στο χωριό στην ανακαινισμένη μεζονέτα. Το έχεις δει στους συντρόφους που θυμούνται τα τραγούδια της νιότης στο τσακίρ κέφι μετά από γερές οινοποσίες και νοσταλγίες για τα νιάτα. Το έχεις δει στο λιγούρη που ακολουθεί τη πορεία των επαναστατημένων ή τη λιτανεία των πιστών μόνο και μόνο για να βγάλει γκόμενα. Το έχεις δει στους ίδιους σου τους γονείς που δεν είχες πια τίποτα να ανταλλάξεις μαζί τους όταν επί τέλους πέρασες στις πανελλήνιες που θέλανε. Το έχεις δει στο περιφρονητικό βλέμμα εκείνων που τα κατάφεραν απέναντι στους "ανεπρόκοπους" Στην υποκριτική φιλανθρωπία για την ελπίδα να περάσει κανείς στο παράδεισο ακόμα και με τα παπούτσια που φοράει. Το έχεις δει στην εγκατάλειψη και το γκρέμισμα των ειδώλων όταν εκείνα δε έδωσαν βρεγμένο το παξιμάδι στους πεινασμένους.  Το έχεις δει στους αναζητητές της αλήθειας που αλλάζουν συνέχεια στρατόπεδα μέχρι να βρουν εκείνο που ταιριάζει περισσότερο στη μωροδοξία τους.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ Η ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ?

Τελικά τι είναι ένας συνωμοσιολόγος? Αν η απίθανη για τους πολλούς εκδοχή του της πραγματικότητας επαληθευτεί, διορατικός αν βγει μάπα το καρπούζι γραφικός. Το πρόβλημα είναι πως αν ανάμεσα στους ανθρώπους δεν υπήρχαν εκείνοι που κοιτάνε το δάσος και όχι το δέντρο, μπορεί ακόμα να ψάχναμε να βρούμε τη φωτιά...

Όταν ήμουν στο λύκειο (προ αμνημονεύτων χρόνων) θυμάμαι μια ιστορία που ήταν , ας  πούμε, και η πρώτη "μύησή" μου σ΄αυτό που λέμε "να βλέπεις μακριά κι όχι μόνο ότι υπάρχει μπροστά στη μύτη σου".

Είχα τα γενέθλιά μου και γύρισα από σχολείο χαρούμενη γιατί μια φίλη μου, μου είχε φέρει σαν δώρο μια υπέροχη πουκαμίσα που μάλιστα από μέρες την είχα σταμπάρει σ΄ενα πολυκατάστημα και έλεγα πότε θα βρω χαρτζιλίκι να τη αγοράσω.

Ο ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΑΝΕΥΘΥΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΞΕΚΑΘΑΡΗ.

Κι ενώ εδώ πλέον έχουμε περάσει σε ένα παράλληλο σύμπαν, σουρεαλιστικό, όπου η κάθε φωνή αλήθειας λοιδορείται ή φιμώνεται και οι ανόητοι παπαγάλοι του συστήματος έχουν αναλάβει εργολαβία το ρόλο του «υπεύθυνου» πολίτη......

Ο οίκος MSCI υποβάθμισε το ελληνικό χρηματιστήριο στη κατηγορία αναδυόμενες αγορές . Στη χώρα που παρελάζουν από τα κανάλια ενθουσιώδεις φαφλατάδες που γελάνε σαν χαζοχαρούμενοι και μας ενημερώνουν πως επί τέλους βγαίνουμε από τη κρίση, οι διεθνείς οίκοι ανοχής (συγνώμη αξιολόγησης ήθελα να πω) λένε πως άντε με το ζόρι να είμαστε στις αναδυόμενες αγορές. Κι αυτό προς το παρόν, γιατί αύριο μπορεί να μην παίζουμε σε κανένα χάρτη πλέον σαν κράτος. Ισως μετά τη κατάργηση διαφόρων δημόσιων οργανισμών, να το καταργήσουμε όλο το μαγαζί και να γίνουμε η τάδε Πολιτεία κάποιας άλλης δύναμης. Κάποιο κρατίδιο που θα έχει το τάδε νούμερο...

ΑΓΑΛΙ, ΑΓΑΛΙ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΟΥΡΕΛΙ...

Τελικά σε τούτο δω το τόπο δεν ξέρω αν έχει μεγαλύτερη σημασία για αρκετούς εκ των κατοίκων , να αποδείξουν πως είναι καλύτεροι από τους άλλους , να αποδείξουν πως οι άλλοι είναι χειρότεροι απ΄αυτούς, ή τελικά να βρουν τρόπο να σταματήσουν όλο αυτό τη κατάντια που θα μας πάρει και θα μας σηκώσει ομαδικά...

Τι έχουμε ακούσει αυτές τις μέρες για την ΕΡΤ δεν περιγράφεται. Η φωνή της Ελλάδας λένε οι μεν. Άσε ρε οι χαραμοφάηδες λένε οι δε.  Το ένα κομμάτι που εξιλεώνεται μέσα από έναν αναγεννημένο πατριωτισμό ή μια επαναστατική οργή που διψάει για θορυβώδη τηλεοπτικά πάνελ, μπανεράκια στο ίντερνετ και γαμοσταυρίδι στους τοίχους του σπιτιού, και το άλλο κομμάτι, που σκίζεται να αποδείξει πως δεν τα έφαγε με τους υπόλοιπους, κι έχει μια κρυφή χαρά σαν τα σπασικλάκια της τάξης  , να σηκώσει ο δάσκαλος τον άτακτο στο πίνακα και να τον ξεφτιλίσει.  Μια ακόμη αγωνία έχει γεννηθεί μέσα μας. Να πάμε για διαμαρτυρία στην Αγ.Παρασκευή ή να ευχηθούμε να ψοφήσουν οι βολεμένοι?