I.to place by or upon each other; to pile up, arrange, etc.
I. Lit.
A. In gen. (rare but class.; cf. “condo, compono): quasi structa et nexa verbis, etc.,” Cic. Or. 41, 140: “lateres, qui super musculo struantur,” Caes. B. C. 2, 10: “altaque congestos struxisse ad sidera montes,” Ov. M. 1, 153: “arbores in pyram,” id. ib. 9, 231: “frugem ordine,” Cic. Sen. 15, 51: “avenas,” Ov. M. 1, 677: “ordine longo penum,” Verg. A. 1, 704; Sil. 11, 279; hence, poet., transf.: “altaria donis,” Verg. A. 5, 54: “acervum,” Hor. S. 1, 1, 35: “congeriem armorum,” Tac. A. 2, 22: “opes, rem,” to heap up, accumulate, Petr. 120, 85; Pers. 2, 44: PEDEM, to heap up steps, i. e. to flee: SI CALVITVR PEDEMVE STRVIT MANVM ENDOIACITO, Fragm. XII. Tab. ap. Fest. 313 Müll.—Absol.: aliae (apes) struunt, aliae poliunt, aliae suggerunt, pile up (the comb), Plin. 11, 10, 10, § 22. —
B. In partic.
1. To make by joining together; to build, erect, fabricate, make, form, construct (syn. aedifico): “fornacem bene struito ... lateribus summam (fornacem) struito,” Cato, R. R. 38, 1 and 3: per speluncas saxis structas, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 16, 37 (Trag. Rel. p. 208 Rib.); imitated by Lucr. 6, 195; cf.: “templa saxo structa vetusto,” Verg. A. 3, 84: “moenia saxo,” Ov. M. 6, 573: “moenia,” Verg. A. 5, 811: “domos,” Hor. C. 2, 18, 19: “pyras,” Verg. A. 11, 204: “ingentem pyram,” id. ib. 6, 215; Luc. 3, 240: “navem,” Val. Fl. 5, 295: “tubas,” to make, Prop. 4 (5), 3, 20. “cubilia,” Luc. 9, 841: “convivia,” to get ready, prepare, Tac. A. 15, 37 et saep.— Absol.: “reticulata structura, quā frequentissime Romae struunt,” Plin. 36, 22, 51, § 172. —Part. perf., subst.: “saxorum structa,” masonry, Lucr. 4, 361.—
2. With the idea of order predominating, to set in order, arrange: “copias ante frontem castrorum struit,” arranges, draws up in rank and file, Caes. B. C. 3, 37; so, “aciem,” Liv. 9, 31; 8, 8; Verg. A. 9, 42: omnes armatos in campo, Liv 42, 51.—
II. Trop.
A. In gen., to join together, compound, compose: “ex praepositione et duobus vocabulis dure videtur struxisse Pacuvius, Nerei repandirostrum,” Quint. 1, 5, 67.—
B. In partic.
1. To prepare something detrimental; to cause, occasion; to devise, contrive, instigate, etc. (very freq., esp. in Cic.): “struunt sorores Atticae dirum nefas, Poët. ap. Mar. Vict. p. 2596 P. (Trag. Rel. p. 272 Rib.): aliquid calamitatis struere et moliri,” Cic. Clu. 64, 178: “sycophantias,” Plaut. As. 1, 1, 57: “num me fefellit hosce id struere?” Ter. Heaut. 3, 2, 3: “sollicitudinem sibi,” Cic. Att. 5, 21, 3: “odium in alios,” id. de Or. 2, 51, 208: “insidias alicui,” Liv. 23, 17: “consilia recuperandi regni,” id. 2, 3; Tac. A. 2, 65 fin.; Ov. M. 1, 198: periculum ruinae, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 3: “pericula alicui,” Sen. Ep. 10, 2: “mortem alicui,” Tac. A. 4, 10 fin.: “crimina et accusatores,” id. ib. 11, 12; cf.: ultroque struebantur qui monerent perfugere ad Germaniae exercilus, id. ib. 4, 67: “controversiam de nomine,” Auct. Her. 2, 28, 45: “causas,” Tac. A. 2, 42: “quid struit?” Verg. A. 4, 235: “quid struis?” id. ib. 4, 271; Hor. Ep. 1, 3, 6.—
2. To order, arrange, dispose, regulate: “rem domi,” Plaut. Aul. 3, 6, 8: “verba,” Cic. de Or. 3, 43, 171: “bene structa collocatio,” id. Or. 70, 232: “orationem,” Quint. 7, 10, 7: orationem solutam, Prob. ap. Gell. 13, 20, 1: “dum proxima dicimus, struere ulteriora possimus,” Quint. 10, 7, 8: “quid parum structum (in oratione),” Sen. Ep. 100, 5: “cum varios struerem per saecula reges,” ordained, Val. Fl. 1, 535.—
3. To fit out, provide with (late Lat.): “quot steriles utriusque naturae infructuosis genitalibus structi,” Tert. Res. Carn. 61: “sermo autem spiritu structus est,” id. adv. Prax. 8; id. Verg. Vel. 9.—Hence, structē , adv., orderly, regularly, methodically (very rare): “historiam scripsere Sallustius structe, Pictor incondite,” Front. Ep. ad Ver. 1: “quae nobis causa est structius prodeundi?” with more embellishment, more ornately, Tert. Cult. Fem. 11.