I.an establishing, ordaining, or decreeing as inviolable under penalty of a curse; a decree, ordinance, sanction: “sanctiones sacrandae sunt ...poenā, cum caput ejus qui contra fecerit consecratur,” Cic. Balb. 14, 33; 16, 36; cf.: “legis sanctio poenaque,” Cic. Verr. 2, 4, 66, § 149: “sanctio legum, quae novissime certam poenam irrogat iis, qui praeceptis legis non obtemperaverint,” Dig. 48, 19, 41; cf.: “interdum in sanctionibus adicitur, ut qui ibi aliquid commisit, capite puniatur,” ib. 1, 8, 9: “neque vero leges Porciae quicquam praeter sanctionem attulerunt novi,” Cic. Rep. 2, 31, 54: “plus valet sanctio permissione,” Auct. Her. 2, 10, 15: “jacere irritas sanctiones,” Liv. 4, 51: “pragmatica,” Cod. Just. 1, 2, 10.
sanctĭo , ōnis, f. sancio,