I.dep. form: de Fenestellā quiritatur, Varr. ap. Diom. p. 377 P.), v. n. and a. [Quirites, i. e. to cry: pro fidem, Quirites!], orig., to implore the aid of the Quirites or Roman citizens; hence, in gen.
I. Neutr., to raise a plaintive cry, to wail: “quiritare dicitur is, qui Quiritum fidem clamans implorat,” Varr. L. L. 6, § 68 Müll.: “ut quiritare urbanorum, sic jubilare rusticorum,” id. ib. 6, § 68 ib.: clare quiritans, Lucil. ap. Non. 21, 21: “vox quiritantium,” Liv. 39, 8. —
B. In partic., of an orator, to scream, shriek, Quint. 3, 8, 54.—
II. Act.
A. To shriek out, cry aloud something: illi misero quiritanti, Civis Romanus natus sum, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 3. —