I. Lit., the name which stood before the name of the gens, the first name, prœnomen, usually abbreviated; “thus, in M. Tullius Cicero, Marcus is the prænomen, as A. = Aulus, C. = Caius, Cn. = Cnaeus, etc.: Quintilius cum filio, cui Marco praenomen erat,” Liv. 30, 18, 5: “quod sine praenomine familiariter ad me epistulam misisti,” Cic. Fam. 7, 32, 1: “Quinte, puta, aut Publi (gaudent praenomine molles Auriculae),” Hor. S. 2, 5, 32: “praenominibus feminas esse appellatas testimonio sunt Caecilia et Tarracia, quae ambae Gaiae solitae sint appellari, pari modo Lucia et Titia,” Fest. p. 224 Müll.: pueris non prius, quam togam virilem sumerent, puellis non antequam nuberent, praenomina imponi moris fuisse, Q. Scaev. ap. Auct. Epit. Nom. Rat., Huschke, Jurisp. ante-Just. p. 16 sq.—
II. Transf., in gen., an appellation or title placed before a person's name: “praenomen Imperatoris,” Suet. Caes. 76; id. Tib. 26; id. Claud. 12.