I.repentance, penitence (not in Cic.; cf. Aus. Ep. 12, 10).—Absol.: “celerem paenitentiam sequi,” Liv. 31, 32: “nec poenā commilitonum exterriti, nec paenitentiā conversi,” Tac. A. 1, 45: “fidelissimus est ad honesta ex paenitentiā transitus,” Sen. Q. N. 3, praef. 3.—Plur.: “serae dant poenas turpes paenitentiae,” Phaedr. 1, 13, 2.—With gen.: “coepti,” Quint. 12, 5, 3: “dicti,” id. 9, 2, 60: “gestae rei,” Plin. 17, 12, 19, § 94; 10, 23, 33, § 67: paenitentiam agere, to repent: “eo usque processum est, ut non paeniturum pro non acturo paenitentiam dixerit (Sallustius),” Quint. 9, 3, 12: “ejus (facinoris),” Curt. 8, 6, 23; Plin. Ep. 7, 10, 3; Sen. Suas. 6, 11; 7, 10; Vulg. Matt. 3, 2 al.
paenĭtentĭa , ae, f. paeniteo,