I. In gen., an agreeing, covenanting; an agreement, covenant, contract, bargain, pact (syn. pactum): “est autem pactio duorum plurinmve in idem placitum et consensum,” Dig. 2, 14, 1: “in pactionibus faciendis legem spectare,” Cic. Q. Fr. 1, 1, 12: “pactionem facere de aliquā re,” id. Rosc. Com. 12, 34, and 14, 40: “nefarias cum multis pactiones conflare,” id. Har. Resp. 20, 42: “pactionem cum aliquo facere, ut, etc.,” id. Att. 4, 18, 2: “condiciones pactionesque bellicas perturbare perjurio,” id. Off. 3, 29, 108; id. Caecin. 18, 51: “arma per pactionem tradere,” Liv. 9, 11: “summā fide in pactione manere,” Nep. Ag. 2, 4: “talibus pactionibus pacem facere,” conditions, id. Dion. 5: “interpositā pactione,” Just. 7, 6, 4; 22, 2, 3: “pactionem de republicā facere,” id. 35, 1, 4: “collegam suum Antonium pactione provinciae perpulerat, ne, etc.,” by making over to him his province according to agreement, Sall. C. 26, 4: “pactionem nuptialem facere,” Liv. 4, 4: “praemiorum,” a promise, Cic. post Red. in Sen. 13, 31.—
II. In partic.
A. An agreement, compact, between the farmers general and the inhabitants of a province: “pactiones cum aliquo conficere,” Cic. Fam. 13, 65, 1; id. Att. 5, 13, 1.—
B. A corrupt bargaining, an underhand agreement or compact: “nonnullos pactionis suspicionem non vitasse,” Cic. Verr. 2, 1, 7, § 17: “Aulum spe pactionis perpulit, uti, etc.,” Sall. J. 38, 2; cf. id. C. 26, 4.—
C. A truce: “aut pax aut pactio,” Flor. 4, 12, 24.—
D. Pactio verborum, a form of words: “ex pactione verborum, quibus jusjurandum comprehenditur,” on account of the form of oath, Cic. Rosc. Com. 16, 46; cf.: “deos cum pactionibus adorare et formulis,” Arn. 7 med.—