I.fut. perf. occepso for occepero, Plaut. Am. 2, 2, 41; id. Cas. 5, 4, 22: “occepsit for occeperit,” id. As. 4, 1, 49), v. a. and n. ob-capio, to begin, commence any thing (not in Cic. or Cæs.).
I. Act.: “nunc quod occepi, obsonatum pergam,” Plaut. Mil. 3, 1, 154: “cantationem,” id. Stich. 5, 5, 19: “quaestum,” Ter. And. 1, 1, 52: “sermonem cum aliquo,” id. Eun. 4, 1, 8: “magistratum,” to enter upon, Tac. A. 3, 2; 6, 45; Liv. 3, 19; 4, 37.—Pass.: “istuc quicquid est, quā hoc occeptum est causā, loquere,” Ter. Heaut. 4, 1, 36; Plaut. Ps. 4, 1, 49.—
(β).
With inf.: “ne aliam rem occipiat loqui,” Plaut. Trin. 4, 3, 35: “agere armentum,” Liv. 1, 7: “concubia vexillum flagitare occipiunt,” Tac. A. 1, 39; id. H. 2, 16.—Pass.: “(fabula) occepta est agi,” Ter. Eun. prol. 22.—
II. Neutr., to begin, commence.
A. In gen.: “a meridie nebula occipiebat,” Liv. 29, 27, 6 Hertz (Weissenb. excepit): “modo dolores occipiunt primulum,” Ter. Ad. 3, 1, 2: “hiems,” Tac. A. 12, 12: “juventas occipit puero,” Lucr. 5, 889.—
B. Esp., in formula, ita ut occepi, in resuming a discourse or topic after an interruption: “ita ut occepi, si animum advortas, dicam,” Plaut. Trin. 4, 2, 52 Brix ad loc.; id. Stich. 4, 2, 1; id. Curc. 1, 1, 43 al.