I.death in every form, natural or violent (syn.: letum, nex).
I. Lit.: “omnium rerum mors est extremum,” Cic. Fam. 6, 21, 1: “mors ultima linea rerum est,” Hor. Ep. 1, 16, 79: “mortem sibi consciscere,” to kill one's self, Cic. Verr. 2, 3, 56, § 129: “obire,” to die, id. Phil. 5, 17, 48; “Plaut Aul. prol. 15: nam necessest me ... cras mortem exequi,” id. Ps. 4, 2, 38: “certae occumbere morti,” to submit to, Verg. A. 2, 62: “aliquem ad mortem dare,” to put to death, kill, Plaut. Am. 2, 2, 177: “morti,” Hor. S. 2, 3, 197: “aliquem morte multare,” Cic. Tusc. 1, 22, 50; so, “per vim,” Cic. Verr. 2, 1, 5, § 14: “morte multatus,” id. Tusc. 1, 40, 97; Tac. A. 6, 9; Plin. Ep. 8, 14, 15; Lact. 2, 9, 24: “morte punire,” Plin. Ep. 8, 14, 12; Tac. A. 4, 44; 11, 18: “mortis poena,” Cic. Cat. 4, 4, 7: “morti addici,” id. Off. 3, 10, 45: “omne humanum genus morte damnatum est,” Sen. Ep. 71, 15: “Antonius civium suorum vitae sedebat mortisque arbiter,” Sen. Polyb. 16, 2: “vitae et mortis habere potestatem,” Vulg. Sap. 16, 13: “illata per scelus,” assassination, Cic. Mil. 7, 17: “ad mortem se offerre pro patriā,” id. Tusc. 1, 15, 32: afferre, Serv. ap. Cic. Fam. 4, 12, 2: “multare aliquem usque ad mortem,” Ter. Ad. 1, 2, 9: “morte cadere,” Hor. C. 4, 2, 15: morte acerbissimā affici, Serv. ap. Cic. Fam. 4, 12, 2: “multare,” id. de Or. 1, 43, 100: “ad mortem duci,” id. Tusc. 1, 42, 100: “cui legatio ipsa morti fuisset,” brought death, id. Phil. 9, 1, 3: “imperfecta,” blindness, Stat. Th. 11, 582: morte suā mori, to die a natural death: “bella res est, mori suā morte,” Sen. Ep. 69, 6: “mors suprema,” Hor. Ep. 2, 2, 173; Sil. 5, 416: mortis fine, Boëth. Consol. 2, 7: quae rapit ultima mors est, Lucil. ap. Sen. Ep. 24, 20: proximus morti = moriens, Aug. Civ. Dei, 22, 8; App. M. 1, 72; cf.: “morti vicinus,” Aug. Serm. 306, 10; Hier. in Joel, 1, 13 al.; cf.: “cui, mors cum appropinquet,” Cic. Fin. 5, 11, 31: “cujus aetati mors propior erat,” Sall. H. 2, 41, 9: “adpropinquante morte,” Cic. Div. 1, 30, 64 sq.: “ut prorogetur tibi dies mortis,” Sen. Ben. 5, 17, 6: “circa mortis diem,” id. Ep. 27, 2: “mansurum est vitium usque ad diem mortis,” Cels. 7, 7, 15 init.—Poet.: “mors sola fatetur quantula sint hominum corpuscula,” Juv. 10, 173. —In plur.: “mortes, when several persons are spoken of: praeclarae mortes sunt imperatoriae,” Cic. Fin. 2, 30, 97; so Hor. S. 1, 3, 108: “meorum,” Plin. Ep. 8, 16, 1: “perdere mortes,” to throw away lives, to die in vain, Stat. Th. 9, 58: “hinc subitae mortes,” Juv. 1, 144.—Also of different forms or modes of death: “omnīs per mortīs,” Verg. A. 10, 854; cf.: “omni imagine mortium,” Tac. H. 3, 28; Sen. Clem. 1, 18, 2.—Rarely of an abstract thing: “fere rerum omnium oblivio morsque memoriae,” death, total loss, Plin. 14, 22, 28, § 142.—
B. Personified.
1. Mors , a goddess, the daughter of Erebus and Nox, Cic. N. D. 3, 17, 44; Verg. A. 11, 197; Hyg. Fab. praef.—
2. (Eccl. Lat.) = eum qui habebat mortis imperium, id est, diabolum, Vulg. Heb. 2, 14; id. Isa. 28, 15; cf.: “ero mors tua, o mors,” id. Hos. 13, 14; id. Apoc. 6, 8.—
II. Transf.
A. A dead body, corpse (mostly poet.): morte campos contegi, with corpses, Att. ap. Non. 110, 31: “mortem ejus (Clodii) lacerari,” body, corpse, Cic. Mil. 32, 86; Cat. 64, 362; Prop. 3, 5, 22: “vitis, quam juxta hominis mors laqueo pependerit,” Plin. 14, 19, 23, § 119; Stat. Th. 1, 768.—Hence, jestingly, of an old man: “odiosum est mortem amplexari,” a corpse, a skeleton, Plaut. Bacch. 5, 2, 33.—
C. That which brings death (of missiles), a deadly weapon (poet.): “mille cavet lapsas circum cava tempora mortes,” Stat. Th. 6, 792; Luc. 7, 517: “per pectora saevas Exceptat mortes,” Sil. 9, 369.—Of a sentence or threat of death: “ut auferat a me mortem istam,” Vulg. Ex. 10, 17; “of terrible pangs and anxieties: contritiones mortis,” id. 2 Reg. 22, 5: “dolores mortis,” id. Psa. 18, 4; 116, 3; “of a cruel and murderous officer: aderat mors terrorque sociorum et civium lictor Sestius,” Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118.—
D. Esp. (eccl. Lat.): “mors secunda,” the second death, future punishment, Vulg. Apoc. 2, 11; 20, 6; 14: “mors alone,” id. 1 Joh. 5, 16; also spiritual death, that of a soul under the dominion of sin: “stimulus mortis peccatum est,” id. 1 Cor. 15, 56; Rom. 8, 6 et saep.; cf. Lact. 7, 10 fin.