I.N. cr.; 6, 160; 174; 214; fulgĕre, Pac., Att., Lucil. ap. Non. 506, 17 sq.; Lucr. 5, 1095; 6, 165; Verg. A. 6, 826; Val. Fl. 8, 284 al.; cf. Sen. Q. N. 2, 56), v. n. Sanscr, bhrāg', to glow, gleam; Gr. φλέγω, φλεγέθω, to burn, φλόξ, flame; “Lat. fulgur, fulmen, fulvus, flagrare, flamma, flāmen,” Georg Curtius Gr. Etym. p. 187, to flash, to lighten (syn.: fulguro, splendeo, luceo).
I. Lit.: “si fulserit, si tonuerit, si tactum aliquid erit de caelo,” Cic. Div. 2, 72, 149: “cum aestate vehementius tonuit quam fulsit,” Plin. 18. 35, 81, § 354; Mel. 1, 19, 1; Lucr. 6, 160; 165: “Jove fulgente cum populo agi nefas esse,” Cic. Vatin. 8, 20; cf.: “Jove fulgente, tonante ... caelo fulgente, tonante,” id. N. D. 2, 25, 65; “v. fulguro: tremulo tempestas impete fulgit,” Lucr. 6, 174: “fulsere ignes et aether,” Verg. A. 4, 167: “picei fulsere poli,” Val. Fl. 1, 622.—*
B. Trop., of the vivid oratory of Pericles: “qui (Pericles) si tenui genere uteretur, numquam ab Aristophane poëta fulgere, tonare, permiscere Graeciam dictus esset,” Cic. Or. 9, 29 (acc. to Aristoph. Acharn. 530 sq.: Περικλέης Οὐλύμπιος Ἤστραπτεν, ἐβρόντα, ξυνεκύκα τὴν Ἑλλάδα); cf.: “fulgurare ac tonare,” Quint. 2, 16, 19.—
II. Transf., to flash, glitter, gleam, glare, glisten, shine (syn. splendeo).
A. Lit.: “qui nitent unguentis, qui fulgent purpurā,” Cic. Cat. 2, 3, 5: “marmorea tecta ebore et auro fulgentia,” id. Par. 1, 3, 13: “fulgentia signis castra,” Hor. C. 1, 7, 19: qui caelum versat stellis fulgentibus aptum, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 30 Vahl.); so id. ib. (Ann. v. 162 ib.): “caelo fulgebat luna sereno,” Hor. Epod. 15, 1; cf. id. C. 2, 16, 3; Ov. M. 2, 722: “fulgens contremuit domus Saturni (i. e. caelum),” Hor. C. 2, 12, 8: “micantes fulsere gladii,” Liv. 1, 25, 4; cf.: “fulgente decorus arcu Phoebus,” Hor. Carm. Sec. 61: “felium in tenebris fulgent radiantque oculi,” Plin. 11, 37, 55, § 151: “fulgentes oculi,” Hor. C. 2, 12, 15: “fulgentes Cycladae (on account of their marble),” id. ib. 3, 28, 14 (for which: “nitentes Cycladae,” id. ib. 1, 14, 19): “stet Capitolium fulgens (corresp. to lucidae sedes Olympi),” id. ib. 3, 3, 43: “argenti quod erat solis fulgebat in armis,” Juv. 11, 108.—
B. Trop., to shine, glitter; be conspicuous, illustrious (rare and mostly poet.): “(virtus) Intaminatis fulget honoribus,” Hor. C. 3, 2, 18: “indoles virtutis jam in adulescentulo,” Nep. Eum. 1, 4: “quondam nobili fulsi patre,” Sen. Med. 209: “fulgens imperio fertilis Africae,” Hor. C. 3, 16, 31: “fulgens sacerdotio,” Tac. H. 4, 42: “quae sanguine fulget Juli,” Juv. 8, 42.—Hence, ful-gens , entis, P. a., shining, glittering; in a trop. sense, illustrious.—Comp.: “fulgentior,” Sen. Ep. 115, 4.—Sup.: “Messala fulgentissimus juvenis,” Vell. 2, 71, 1: “opus Caesaris,” id. 2, 39, 1: “(M. Tullius) fulgentissimo et caelesti ore,” id. 2, 64, 3: “duo fulgentissima cognomina patris et patrui,” Val. Max. 3, 5, 1.—Adv.: fulgenter , glitteringly, resplendently.
1. Lit.: “quia sic fulgentius radiant,” Plin. 10, 20, 22, § 43. —
2. Trop.: “fulgentius instrui poterat luxuria, certe innocentius,” Plin. 22, 2, 3, § 4.