I.very laughable, ridiculous (not in Cic. and Caes.): “is deridiculu 'st omnibus,” Plaut. Mil. 2, 1, 14: “pueri,” Gell. 13, 30, 9: “versus,” id. 12, 2, 3: “quod est deridiculum,” Varr. R. R. 1, 18, 5; so Liv. 39, 26.—And subst.: dērīdĭcŭ-lum , i, n., ridicule (subject.), or (object.) a mockery, game, an object of derision: “quid tu me deridiculi gratia sic salutas?” Plaut. Am. 2, 2, 50; id. Ps. 4, 5, 7; cf. Tac. A. 6, 2: “deridiculo esse,” id. ib. 3, 57: “deridiculo corporis despiciendus,” deformity, absurdity, id. ib. 12, 49: deridiculo haberi, a laughingstock, Ap. Flor. 1, no. 3, p. 341, 33.—In plur.: “quod evenit usque ad deridicula quaedam,” in some cases to an absurd extent, Quint. 1, 8, 21.
dērīdĭcŭlus , a, um, adj. derideo,