I.to remind one forcibly of something, to put in mind, to impress upon, to bring to recollection (in good prose); constr. (cf. admoneo).
(α).
With aliquem: “ut commoneri nos satis sit, nihil attineat doceri,” Cic. Fin. 3, 1, 3: “meretricem,” Plaut. Mil. 3, 3, 8: “me,” Cic. Verr. 2, 4, 26, § 57; Quint. 11, 3, 130: commonito pro rostris populo, * Suet. Claud. 22; cf.: “quarum (notarum) recordatio commoneat et quasi excitet memoriam,” Quint. 11, 2, 28.—
(β).
With aliquem alicujus rei: “mearum me absens miseriarum conmones,” Plaut. Rud. 3, 4, 38: “grammaticos officii sui,” Quint. 1, 5, 7: “te ejus matrimonii,” Auct. Her. 4, 33, 44; cf.: “ut hic modo me commonuit anulus quod totum effluxerat,” Cic. Verr. 2, 4, 26, § 57.—
(γ).
With aliquem de aliquā re: “de avaritiā tuā,” Cic. Verr. 2, 1, 59, § 154: “de periculo,” id. Part. Or. 27, 96. —
(δ).
With aliquem aliquid: “officium vostrum ut vos malo cupiatis conmonerier,” Plaut. Ps. 1, 2, 17.—Simply with aliquid: “cum amice aliquid commonemus,” Quint. 6, 1, 50: “quae commonet usus,” Sil. 13, 111.— (ε)With rel.-clause: “quam hic mihi sit facile atque utile, Aliorum exempla commonent,” Ter. And. 4, 5, 17; so, “commonere aliquem cur, etc.,” Quint. 11, 2, 30; and pass.: “hoc qui venerit mi in mentem, re conmonitus sum modo,” Plaut. Trin. 4, 3, 47 Fleck. (Brix.: hoc qui in mentem venerit mi? Re ipsā conmonitus sum).—(ζ) With ut or ne: “ut neque me consuetudo, neque amor commoneat, ut servem fidem,” Ter. And. 1, 5, 45: “qui ut ordini rerum animum intendat, etiam commonendus est,” Quint. 4, 1, 78: “commoneo tamen, ne quis hoc cottidianum habeat,” Cels. 1, 3.—(η) With alicujus rei: horum tamen utcumque commonet locus, Quint. 11, 2, 24.