I.v. infra), ūs (dat. coetu, Cat. 64, 385; 66, 37), m. coëo.
I. In gen.
A. Abstr., a coming or meeting together, an assembling: “eos auspicio meo atque ductu primo coetu vicimus,” Plaut. Am. 2, 2, 25.— Hence,
B. Concr., an assemblage, crowd, company; in this signif. coetus alone is used: “quae (opiniones) in senatu, quae in omni coetu concilioque profitendae sint,” Cic. Fin. 2, 24, 77; 2, 4, 11; id. Rep. 6, 13, 13: “ad divinum animorum concilium coetumque proficisci,” id. Sen. 23, 84; id. de Or. 1, 8, 30; Cic. Verr. 2, 5, 72, § 186; Liv. 3, 38, 11; 27, 35, 3; Quint. 2, 15, 18; 2, 9, 2; 8, 4, 8; Cat. 46, 8; 64, 407; Verg. A. 5, 43; Ov. M. 3, 403; 11, 766; 15, 66: “in domum Pisonis,” Tac. A. 4, 41; id. H. 4, 45.—
II. Esp.
A. A uniting, joining together, combination; so in both forms.
(α).
Coetus, Lucr. 1, 1016; 1, 1047; 2, 919; 2, 1003; “5, 429: ceterum amnium coctus maritimis similes fluctus movet,” Curt. 9, 4, 9: “stellarum coetus et discessiones,” Gell. 14, 1, 14.—
(β).
Coitus: “ut recens coitus venae resolvatur,” Cels. 2, 10 fin.: “umoris,” id. 5, 18, 31: “sordium in auribus,” id. 6, 7, 7: “syllabarum,” Quint. 9, 4, 59: “vocum,” Gell. 1, 25, 16: osculi, Poët. ap. Gell. 19, 11, 4: “luna morata in coitu solis biduo (i. e. at new moon),” Plin. 2, 9, 6, § 44. —
B. Sexual intercourse, coition (not in Cic.); “in this signif. only coitus is used.— Of men,” Ov. M. 7, 709; Suet. Calig. 25; cf. Quint. 8, 6, 24; Gai Inst. 1, 64; 1, 87.—Of animals, Col. 6, 24, 3; 6, 23, 3 (Cod. Polit. coetus); Cels. 2, 1 fin. al.—
2. Transf., of plants: “palmarum,” Plin. 13, 4, 7, § 35.— Also of ingrafting, Plin. 17, 14, 24, § 103.