I. Lit., that is neighboring or a neighbor to one (ADFINES: in agris vicini, Paul. ex Fest. p. 11 Müll.), bordering on, adjacent, contiguous: “gens adfinis Mauris, = confinis,” Liv. 28, 17: “saevisque adfinis Sarmata Moschis,” Luc. 1, 430; also, near by family relationship, allied or related to by marriage, κηδεστεῖς; and subst., a relation by marriage (opp. consanguinei, συγγενεῖς), as explained by Modestin. Dig. 38, 10, 4: “adfines dicuntur viri et uxoris cognati. Adfinium autem nomina sunt socer, socrus, gener, nurus, noverca, vitricus, privignus, privigna, glos, levir, etc.: ego ut essem adfinis tibi, tuam petii gnatam, Att. ap. Paul. ex Fest. s. v. numero, p. 170 Müll. (Trag. Rel. p. 201 Rib.): Megadorus meus adfinis,” my son-in-law, Plaut. Aul. 3, 4, 14; Ter. Heaut. 5, 1, 63: “tu me, adfinem tuum, repulisti,” Cic. Red. in Sen. 7: ex tam multis cognatis et adfinibus, id. Clu. 14; id. ad Quir. 5: “Caesarem ejus adfinem esse audiebant, Auct. B. Afr. 32: quanto plus propinquorum, quo major adfinium numerus,” Tac. G. 20, 9: “per propinquos et adfines suos,” Suet. Caes. 1: “adfinia vincula,” Ov. P. 4, 8, 9.—
II. Fig., partaking, taking part in, privy to, sharing, associated with; constr. with dat. or gen.; in Pac. with ad: qui sese adfines esse ad causandum volunt, Pac.ap.Non. 89, 11 (Trag. Rel. p. 80 Rib.): “publicis negotiis adfinis, i. e. implicitus, particeps,” taking part in, Plaut. Trin. 2, 2, 55; Ter. Heaut. 2, 1, 1: “duos solos video adfines et turpitudini judicari,” Cic. Clu. 45: “huic facinori,” id. Cat. 4, 3: “culpae,” id. Rosc. Am. 7, 18; id. Inv. 2, 44, 129; 2, 10: “noxae,” Liv. 39, 14.