[29] 29-31 “ἀθετοῦνται, ὅτι ἀναλύουσι τὴν ἐπίτασιν τοῦ νοῦ καὶ τὴν ἀπειλήν. ἠσμένισε γὰρ καὶ ὁ Χρύσης εἰπούσης” (an “συνούσης”? Cobet) “αὐτῆς τῶι βασιλεῖ. ἀπρεπὲς δὲ καὶ τὸ τὸν Ἀγαμέμνονα τοιαῦτα λέγειν”. “Quod autem dixit patri gratum esse filiam suam esse Regis concubinam, Alexandriae fortasse in aula dissoluta verum esse poterat, sed non apud heroicae aetatis homines” — Cobet (M. C. p. 230, in an amusing essay on “ἀπρεπῆ”). It is in such judgments that Ar. appears at his worst.