δοκεῖ οὖν χρῆναι ἐπιχειρῆσαι περαίνειν; οἶμαι μὲν γὰρ οὐκ ὀλίγον ἔργον αὐτὸ εἶναι: σκοπεῖτε οὖν.
ἔσκεπται, ἔφη ὁ Ἀδείμαντος: ἀλλὰ μὴ ἄλλως ποίει.
γίγνεται τοίνυν, ἦν δ᾽ ἐγώ, πόλις, ὡς ἐγᾦμαι, ἐπειδὴ τυγχάνει ἡμῶν ἕκαστος οὐκ αὐτάρκης, ἀλλὰ πολλῶν ὢν ἐνδεής: ἢ τίν᾽ οἴει ἀρχὴν ἄλλην πόλιν οἰκίζειν;