Θησεύς
925καὶ μὴν τὸν Οἰκλέους γε γενναῖον τόκον
θεοὶ ζῶντ᾽ ἀναρπάσαντες ἐς μυχοὺς χθονὸς
αὐτοῖς τεθρίπποις εὐλογοῦσιν ἐμφανῶς:
τὸν Οἰδίπου τε παῖδα, Πολυνείκην λέγω,
ἡμεῖς ἐπαινέσαντες οὐ ψευδοίμεθ᾽ ἄν.
930ξένος γὰρ ἦν μοι πρὶν λιπὼν Κάδμου πόλιν
φυγῇ πρὸς Ἄργος διαβαλεῖν αὐθαίρετος.
ἀλλ᾽ οἶσθ᾽ ὃ δρᾶσαι βούλομαι τούτων πέρι;
Ἄδραστος
οὐκ οἶδα πλὴν ἕν, σοῖσι πείθεσθαι λόγοις.
Θησεύς
τὸν μὲν Διὸς πληγέντα Καπανέα πυρὶ ...
Ἄδραστος
935ἦ χωρὶς ἱερὸν ὡς νεκρὸν θάψαι θέλεις;
Θησεύς
ναί: τοὺς δέ γ᾽ ἄλλους πάντας ἐν μιᾷ πυρᾷ.
Ἄδραστος
ποῦ δῆτα θήσεις μνῆμα τῷδε χωρίσας;
Θησεύς
αὐτοῦ παρ᾽ οἴκους τούσδε συμπήξας τάφον.
Ἄδραστος
οὗτος μὲν ἤδη δμωσὶν ἂν μέλοι πόνος.
Θησεύς
940ἡμῖν δέ γ᾽ οἵδε: στειχέτω δ᾽ ἄχθη νεκρῶν.
Ἄδραστος
ἴτ᾽, ὦ τάλαιναι μητέρες, τέκνων πέλας.
Θησεύς
ἥκιστ᾽, Ἄδραστε, τοῦτο πρόσφορον λέγεις.
Ἄδραστος
πῶς; τὰς τεκούσας οὐ χρεὼν ψαῦσαι τέκνων;
Θησεύς
ὄλοιντ᾽ ἰδοῦσαι τούσδ᾽ ἂν ἠλλοιωμένους.
Ἄδραστος
945πικρὰ γὰρ ὄψις αἷμα κὠτειλαὶ νεκρῶν.
Θησεύς
τί δῆτα λύπην ταῖσδε προσθεῖναι θέλεις;
Ἄδραστος
νικᾷς. μένειν χρὴ τλημόνως: λέγει γὰρ εὖ
Θησεύς: ὅταν δὲ τούσδε προσθῶμεν πυρί,
ὀστᾶ προσάξεσθε. ὦ ταλαίπωροι βροτῶν,
950τί κτᾶσθε λόγχας καὶ κατ᾽ ἀλλήλων φόνους
τίθεσθε; παύσασθ᾽, ἀλλὰ λήξαντες πόνων
ἄστη φυλάσσεθ᾽ ἥσυχοι μεθ᾽ ἡσύχων.
σμικρὸν τὸ χρῆμα τοῦ βίου: τοῦτον δὲ χρὴ
ὡς ῥᾷστα καὶ μὴ σὺν πόνοις διεκπερᾶν.
