[18] tunc cum maxime utilia suadentem, abstrahi iussit ad capitale supplicium. Ille ne tum quidem libertatis oblitus: ‘Habeo,’ inquit, ‘paratum mortis meae ultorem: expetet poenas consilii mei spreti is ipse, contra quem tibi suasi. Tu quidem licentia regni tam subito [p. 9] mutatus documentum eris posteris, homines, cum se permisere fortunae, etiam naturam dediscere.’