Την Τρίτη (24/8/2010) έκανε πρεμιέρα το Inception και στη χώρα μας. Βγαίνοντας από την αίθουσα η ταινία είχε πετύχει το απαιτούμενο, για τη φήμη της, WOW effect, αλλά όλα ήταν ταυτόχρονα κάπως γνώριμα. Η σημερινή ανάρτηση λοιπόν είναι μια προσπάθεια να ενώσω το παζλ των επιρροών και εμπνεύσεων που οδήγησαν στο σύνολο τους στο Inception. Γιατί αν πιστέψατε ότι ήσασταν μάρτυρες παρθενογένεσης, ε, κάνατε λάθος.
Για όσους δεν έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται, μια βόλτα από τους Scary Greeks εδώ θα σας διαφωτίσει, με trailer και posterάκι.
Δημιουργία του Christopher Nolan (call me Batman, call me Prestiege, call me Memento αν είσαι από τους πιο παλιούς) με DiCaprio (τον ξέρετε σίγουρα δαύτον), την πιτσιρίκα Ellen Page (geek moment: έπαιξε την Shadowcat στο X-Men 3), τον kedo-sensei Ken Watanabe (ως Katsumoto για το Hollywood αλλά και Ra's al Ghul impersonation μιας και είπαμε, του Nolan είναι η ταινία, έβαλε χέρι και στο cast) και ένα μάτσο ακόμα. Δυόμισι ώρες ταινία χωρίς κοιλιά και ομαλή εξέλιξη που αξίζει να δείτε σινεμά. Πριν πάτε ρίξτε και μια ματιά στο prequel κομιξάκι.
Όλη η ταινία παίζει με την ιδέα της διείσδυσης στα όνειρα ενός "στόχου" με σκοπό την εξαγωγή ή εισαγωγή μιας πληροφορίας. Σας θυμίζει κινηματογραφικά κάτι? Όχι? Για πάμε 10 χρόνια πίσω... The Cell. Τσουπ, έτοιμη η βάση.
Τι βασικά αρνητικά είχε αυτή η ταινία?
- Την JLo.
- Το δίδυμο JLo - D'Onofrio αποδείχθηκε λίγο για να γεμίσει έναν ονειρόκοσμο.
- Η ψυχεδέλεια στο μυαλό ενός serial killer δεν μπόρεσε να κάνει κανέναν (νορμάλ) θεατή να ταυτιστεί. Αν είχαμε έναν delToro όλα θα έπαιζαν, αλλά..
Πώς διορθώνονται αυτά? Ανεβάζουμε την παραγωγή και βάζουμε έναν βασανισμένο DiCaprio στον βασικό ρόλο, αντί για ντουέτο προτιμάμε ομάδα (ώστε όλο και κάποιον να συμπαθήσει το κοινό), και τσιμπάμε την Matrixική ιδέα του αρχιτέκτονα για να κάνουμε ό,τι κόσμο προτιμάμε.
Matrix είπα? Ας πάρουμε και τις στιγμές αφύπνισης (red-blue pill - dream on or wake up), τα ταχύρρυθμα προγράμματα εκπαίδευσης (μιας και τα 5 λεπτά ύπνου είναι 1 ώρα στον ονειρόκοσμο) και τους agents που προστατεύουν την όλη ψευδαίσθηση. Ε, μιας και φτάσαμε μέχρι εδώ ας δανειστούμε τα όπλα on-demand και τις cool μάχες χωρίς βαρύτητα. Όλα εκεί κοντά με το Cell, το 1999.
Σε συνδυασμό με μπόλικα πετυχημένα κινηματογραφικά κλισέ (το φταίξιμο του ήρωα για τα πάθη του, η ολοκλήρωση και κάθαρση με το νερό, το φινάλε των αναμενόμενων ερωτηματικών) έχουμε ένα κολάζ γνώριμων ιδεών δοσμένων με μια νέα οπτική. Σχεδόν. Όπως και να' χει, είναι ευχάριστο, είναι πετυχημένο και μακάρι να γίνει μόδα έστω και για λίγο.
Κλείνοντας, πάμε λίγο σε κάτι άλλο παλιό και γνώριμο:
Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow-
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.
I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand-
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep- while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?
E.A.Poe (1809-1849) - "A Dream Within A Dream"
Σχόλια για την ταινία και τις ιδέες τις? Μα και βέβαια τα θέλουμε! ;)
ΥΓ: Comic-literates, θυμίζω τo The Sandman ('89) του ευφυέστατου Gaiman. Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο πιστεύω. ;)
