Στη χώρα μας συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο από αυτό που πρέπει να
συμβεί σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία. Οι εκλεγμένες κυβερνήσεις είναι
αδύναμες μπροστά στα οργανωμένα συμφέροντα και τις δυναμικές συντεχνίες.
Η επιλογή του ελληνικού λαού στις εκλογές απαξιώνεται σχεδόν από την
επόμενη ημέρα όταν ο κάθε αμετροεπής πολιτικός και ο κάθε θρασύς
συνδικαλιστής αυτοσυστήνονται σαν οι μόνοι αυθεντικοί εκπρόσωποι του
ελληνικού λαού. Αυτό που ουσιαστικά κάνουν είναι να υπεξαιρούν
δικαιώματα που ο ελληνικός λαός έχει διατηρήσει για τον εαυτό του και
τους εκπροσώπους που επιλέγει.
Από την άλλη, η πατερναλιστική ελληνική κοινωνία επιλέγει να
παραβιάζει ή να μην αναγνωρίζει δικαιώματα, να περιθωριοποιεί
μειονότητες και να...
...απαγορεύει ό,τι δεν αποδέχεται, καθιστώντας έτσι
διάτρητο το κράτος δικαίου. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, οι έλληνες
γονείς είναι αυτοί που μαθαίνουν στα παιδιά τους λιγότερο από τους
γονείς 63 άλλων χωρών, τις έννοιες της ανοχής και του σεβασμού. Δεν
είναι λοιπόν τυχαίο αυτό που γίνεται με τις καταλήψεις σε εκπαιδευτικούς
χώρους. Οργανωμένες μειοψηφίες αποφασίζουν να καταπατήσουν βάναυσα το
ιερότερο δικαίωμα, την ελευθερία της έκφρασης - και μάλιστα την
ακαδημαϊκή ελευθερία - επενδύοντας τις αποφάσεις τους με τον μανδύα μιας
ισχνής συλλογικότητας. Αυτό που ουσιαστικά κάνουν είναι να υπεξαιρούν
δικαιώματα που το κράτος δικαίου έχει κατοχυρώσει για τα άτομα.
Ένα ακόμα εξαιρετικό άρθρο του Αριστείδη Χατζή εδώ.
